ตอนที่59 : แสง VS น้ำ

“ตรงไหนน่ะเหรอคะ…อืม…พอถูกถามแบบนี้ มันมีเยอะมากจนเลือกยากเลยง่าา…”

“ถ้างั้น… ‘ตรงนี้ชอบที่สุด!’ ล่ะ?”

“ชอบที่สุดเหรอ…งั้นคงเป็น…อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจล่ะมั้ง?”

ฮิคารุพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจนัก

ถึงจะเคยได้ยินคำว่าชอบมาหลายครั้งแล้ว แต่พอได้ยินเหตุผลที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดแบบนี้ กลับทำให้ผมรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมา

“อยู่ด้วยแล้วสบายใจ…?”

“ค่ะ พออยู่กับเรย์ยะคุงแล้วรู้สึกสบายใจ หรือไม่ก็…รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นของตัวเองได้…อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ”

“เข้าใจแล้ว…ความรู้สึกแบบนั้น พี่เองก็พอเข้าใจเหมือนกัน”

“เอ๋? จริงเหรอคะ!?”

ฮิคารุพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ส่วนผมก็ดื่มน้ำเพื่อระงับความร้อนที่แล่นขึ้นมาจากความเขิน

“อืม…ตอนพี่อายุพอๆกับพวกเราก็เคยมีช่วงที่เกิดอะไรหลายอย่างขึ้นเหมือนกัน แต่ตอนนั้นพี่ก็ได้รับความช่วยเหลือจากนิสัยแบบนั้นของเรย์ยะคุงเยอะเลยล่ะ”

“เห～…พอจะเล่าเรื่องตอนนั้นให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?”

“เอ่อ…พอเถอะน่า…ยังมีลูกค้าคนอื่นอยู่ด้วยนะ…”

ถ้าปล่อยไปแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความรู้สึกของผมคงถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

คิดแบบนั้นจึงพยายามขัดจังหวะการสนทนา แต่กลับถูกเมินหน้าตาเฉย

“ตอนนั้นน่ะนะ…ตอนพี่ซึมเศร้าอยู่ อยู่ดีๆก็มีคนพุ่งเข้ามาในห้องแล้วก็ยื่นเครื่องเกมมาให้พลางพูดว่า ‘อันนี้เล่นคนเดียวไม่ได้ ยังไงก็ช่วยเล่นหน่อย’ อะไรแบบนั้น”

“อะฮะฮะ! อะไรเนี่ย น่ารักจัง～”

“นี่ นั่นมันเรื่องสมัยผมยังเด็กเลยนะ…”

“แปลกใช่ไหมล่ะ? แต่ความเป็นตัวเองแบบนั้นของเรย์ยะคุง…ไม่สิ น่าจะเรียกว่าความมุ่งมั่นของเขาดีกว่า ตอนนั้นพี่ก็ได้รับการช่วยเหลือจากเขาเยอะเลย เราเองก็เหมือนกันใช่ไหม?”

“ใช่เลยค่ะ! แบบนั้นแหละค่ะ!”

“นี่…”

“จริงด้วยนะ…ตอนนั้นพอหนูหดหู่ อยู่ดีๆเรย์ยะคุงวิ่งมาให้กำลังใจนหนูตอนซ้อมเทนนิสเฉยเลย～”

“อ้อ～ งั้นตอนนั้นที่อยู่ๆก็พุ่งออกไปแบบนั้นเพราะเรื่องนี้เองสินะ…”

แม้แต่เรื่องราวในอดีตที่ฉันอยากลืมก็ถูกขุดขึ้นมาหมดสิ้น

ที่นี่คือสุดขอบของความอับอายแล้วสินะ…

ฆ่าผมเถอะ

“ตอนนั้นถึงจะตกใจมาก…แต่ถ้าไม่มีเรื่องนั้น หนูคงไม่ได้เป็นตัวฉันในตอนนี้แน่ๆ เพราะงั้นหนูถึงได้รู้สึกขอบคุณเรย์ยะคุงมากๆ แล้วก็…รักมากๆด้วยค่ะ!”

ฮิคารุพูดพลางเผยรอยยิ้มที่สดใสที่สุดในวันนี้ออกมา

ถึงแม้ HP ของผมจะลดลงเกือบเป็นศูนย์ไปแล้ว แต่แค่คำพูดนั้นก็สามารถทำให้มันกลับมาเต็มได้ในพริบตา

“ว่าไงล่ะ เรย์ยะคุง?”

“อ่ะ…อื้ม…”

“ดีใจไหม?”

“ก็…แน่นอนอยู่แล้วสิ…”

“จริงด้วยเนอะ คนที่ได้รับความรักขนาดนี้จากเด็กดีขนาดนี้ เรย์ยะคุงนี่โชคดีจังเลย”

อิจิรุซังพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ้างว้างเล็กน้อย

“อื～ม…ได้สัมผัสบรรยากาศแห่งความรักวัยรุ่นไปเยอะจนรู้สึกเต็มอิ่มเลย～ วัยหนุ่มสาวนี่ดีจังเลยเนอะ～”

“พูดเหมือนตัวเองแก่แล้วงั้นแหละ…”

ตอนที่ผมพูดกับอิจิรุซังที่เอนตัวพิงเก้าอี้อยู่นั้น—

“มินาโมริซัง มีแฟนไหมคะ?”

เหมือนว่าฮิคารุจะรอโอกาสนี้อยู่ เธอเลยถามคำถามนั้นขึ้นมาตรงๆ

“เอ๋? พี่เหรอ…?”

ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าหัวข้อสนทนาจะเปลี่ยนมาที่ตัวเอง อิจิรุซังเลยมีท่าทีตกใจเล็กน้อย

“ค่ะ หรือว่า…จริงๆแล้วมีแฟนอยู่แล้วเหรอคะ?”

“มะ…ไม่มีหรอก…”

“แล้วคนที่ชอบล่ะคะ?”

“ก็ไม่มีเหมือนกัน…”

ไม่รู้ว่าเพราะพี่ชายของตัวเองหรือเปล่า แต่ฮิคารุรัวคำถามใส่อิจิรุซังไม่หยุด

เนื่องจากเป็นการจู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว ฝั่งตรงข้ามจึงไม่มีโอกาสโต้กลับเลย

เธอคงกะจะต่อคอมโบไปถึงขั้น ‘สนใจพี่ชายของหนูไหมคะ?’ เลยล่ะมั้ง

“แล้ว…มีคนที่รู้สึกสนใจอยู่นิดหน่อยไหมคะ!?”

“อื～ม…ไม่แน่ใจแฮะ…ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้คิดเรื่องแบบนั้นเลยน่ะสิ…”

“งั้น…คนแบบไหนเป็นสเปคเหรอคะ!?”

ฮิคารุดูตื่นเต้นจนแทบลุกขึ้นจากที่นั่ง

เหมือนมีบัฟเพิ่มพลังโจมตีไป 1.5 เท่าเลย

“สเปคเหรอ…ไม่ค่อยได้คิดเรื่องนั้นเลย ไม่รู้เหมือนกัน…พี่น่ะไม่ค่อยสนใจเรื่องความรักมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ…”

แต่ถึงจะโดนจู่โจมแบบไม่ให้ตั้งตัว อิจิรุซังก็ฟื้นตัวได้เร็วและตั้งกำแพงป้องกันขึ้นอย่างแน่นหนา

ศึกตัดสินระหว่างพลังโจมตีสูงสุดของธาตุแสง vs พลังป้องกันสูงสุดของธาตุน้ำกำลังเริ่มขึ้น

ส่วนผมที่อยู่ข้างๆก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวประกอบในมังงะแนวต่อสู้ที่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งกับศึกของตัวเอก

“งั้น…มีคนดังที่ชอบไหมคะ!? ไอดอล ดารา นักกีฬา หรือใครก็ได้!”

“อื～ม…ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นเลยแฮะ…”

“เคยเห็นคนในโซเชียลหรือทีวีแล้วคิดว่า ‘คนนี้ก็ดีนะ…’ บ้างไหมคะ!?”

“พี่ไม่เล่นโซเชียล แล้วก็แทบไม่ได้ดูทีวีเลย…อ๊ะ แต่มีคนนึงที่ฉันรู้สึกว่าน่าสนใจอยู่นะ”

“ใครเหรอคะ!?”

“อาซาฮิ ฮิคารุจัง เทนนิสก็เก่ง เป็นนางแบบที่โด่งดัง นับถือจริงๆเลยล่ะ!”

ด้วยการเบี่ยงประเด็นที่เหนือชั้นนั้น ฮิคารุจึงได้แต่ร้อง “มุ～” ออกมา

“ผู้จัดการ～! มีออเดอร์จากลูกค้าใหม่ค่า～!”

เสียงของคาวาเสะซังดังมาจากฝั่งโต๊ะที่ติดกับทางเข้า

“ค่า～! เดี๋ยวไปค่ะ～! งั้นพี่ขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะ ขอบคุณมากนะฮิคารุจัง ถ้ามีโอกาสก็มาอีกได้เสมอเลยนะ”

อิจิรุซังจัดเก้าอี้กลับเข้าที่แล้วเดินกลับไปที่ครัวด้วยสีหน้าที่ดูอารมณ์ดี

ขณะที่ฮิคารุแอบพึมพำว่า “สุดยอดไปเลย…” ซึ่งผมก็เห็นด้วยจริงๆ

＊＊＊＊＊

หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ พวกเรากลับมาบ้านและนั่งเรียงกันบนเตียงเพื่อดูอะไรบางอย่างแทนที่จะเล่นเกมเหมือนปกติ

“ว้าว…ฉากแอ็กชันในรถสุดยอดไปเลย!”

ฮิคารุอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นพลางจ้องหน้าจอ สิ่งที่กำลังเล่นอยู่คือผลงานอนิเมะที่สร้างจากเกมไซเบอร์พังก์ชื่อดังที่วางจำหน่ายเมื่อไม่กี่ปีก่อน

เรื่องนี้ถูกปล่อยออกมาได้สักพักแล้ว และถึงจะอยากดูมาตลอด แต่ก็พลาดโอกาสดีๆตลอด

ดังนั้นคืนนี้พวกเราที่เหนื่อยล้าจากการออกไปข้างนอกจึงคิดว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมจะใช้เวลาไปกับมัน

“มีเสน่ห์แบบเฉพาะตัวจริงๆนะ”

หากจะจำกัดความแนวของมันก็คงเป็นแอ็กชันนัวร์ไซเบอร์พังก์

บนหน้าจอ แก๊งของตัวเอกกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดในเมืองยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศไซเบอร์พังก์

“ว้าว…สนุกสุดๆเลย”

ในช่วงพักระหว่างตอน

ฮิคารุที่เหมือนลืมหายใจไปแววนึงถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ

“นั่นสิ แถมยังสามารถถ่ายทอดบรรยากาศของเกมต้นฉบับออกมาได้ดีมาก แต่ในขณะเดียวกันก็คงความเป็นอนิเมะญี่ปุ่นไว้ได้อย่างลงตัว…คุณภาพสูงมากจริงๆ”

ถึงผมจะไม่ได้ดูอนิเมะบ่อยนัก แต่ก็ยังสัมผัสได้ว่ามันเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยม

ไม่แปลกใจเลยที่มันจะได้รับความนิยมไปทั่วโลกและช่วยให้กระแสของเกมต้นฉบับกลับมาอีกครั้ง

“จริงสิ เรื่องนี้สร้างจากเกมนี่นา งั้นพอดูจบแล้วต้องไปลองเล่นบ้างแล้ว!”

“อื้ม เกมต้นฉบับก็สนุกมากเลยนะ ควรลองเล่นให้ได้เลยแหละ ตอนเปิดตัวแรกๆอาจจะมีปัญหาหลายอย่างจนทำให้คะแนนรีวิวลดลง แต่คุณภาพของมันดีมากจริงๆ”

“เห～ งั้นฉันจะให้เกมนี้เป็นเกมแรกที่ได้เล่นบนคอมพิวเตอร์อันทรงเกียรติของฉันก็แล้วกัน!”

ฮิคารุพูดด้วยน้ำเสียงอวดดีอย่างไม่รู้สาเหตุ

ผมกังวลเรื่องฉากรุนแรงมาตั้งแต่ต้น แต่ดูเหมือนเธอจะชอบมันก็เลยโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีอีกหนึ่งปัญหาที่ยังเหลืออยู่

ไม่ใช่แค่ฉากโหดร้าย…แต่ยังมีฉากติดเรตเยอะพอสมควรเลย…

ตัวเอกหลักเองก็เซ็กซี่มาก แถมยังมีฉากที่เน้นจุดนี้ออกมาอย่างชัดเจน

ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีฉากที่สื่อถึงเรื่องทางเพศหลายจุด และบางช่วงถึงขั้นแสดงฉากเปลือยโดยตรง

มันอาจจะไม่ถึงขั้นโจ่งแจ้งเกินไป แต่การดูเรื่องแบบนี้โดยมีผู้หญิงนั่งข้างๆทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย…

เหมือนกับตอนที่นั่งดูทีวีพร้อมครอบครัว แล้วอยู่ๆก็มีโฆษณาเกมมือถือแนวอนิเมะขึ้นมาหน้าจอ

ผมแอบเหลือบไปมองข้างๆ

ฮิคารุที่กำลังดูอยู่กลับไม่ได้แสดงท่าทีติดใจอะไรกับฉากติดเรตเหล่านั้นเลย เธอยังคงจับจ้องหน้าจออย่างจริงจัง

ได้ยินมาว่าเดี๋ยวนี้มังงะหรือซีรีส์ที่ผู้หญิงชอบก็มักจะมีฉากล่อแหลมพอสมควร บางทีเธออาจจะไม่คิดมากอะไรเลยก็ได้

พอคิดแบบนั้น ผมเลยเลิกสนใจและหันกลับไปดูต่อ

เรื่องดำเนินไปจนถึงตอนที่ตัวเอกที่เติบโตขึ้นในฐานะชายหนุ่มได้ครองรักกับนางเอก

ภายใต้แสงจันทร์ในยามค่ำคืน ฉากที่ทั้งสองแลกจูบอันเร่าร้อนปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

…หืม?

ในตอนที่วางมือไว้บนเตียง ผมก็รู้สึกว่าปลายนิ้วสัมผัสกับอะไรบางอย่าง

สิ่งนั้นในตอนแรกสัมผัสเพียงเบาๆที่ปลายนิ้ว แต่จากนั้นก็เริ่มพันเกี่ยวเข้ามาอย่างอ่อนโยนและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ฉากสำคัญกำลังเล่นอยู่ตรงหน้า เป็นฉากที่ไม่ควรพลาดแม้แต่วินาทีเดียว

แต่ไม่ว่ายังไร ผมก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองข้างๆ

“ฮิ…ฮิคารุ…?”

ฮิคารุที่ก่อนหน้านี้ยังจ้องจอด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้กลับมองผมด้วยสายตาที่เร่าร้อน

แก้มของเธอขึ้นสีราวกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และเสียงหายใจของเธอก็ดูหนักหน่วง

หะ…หรือนี่จะเป็น…อาการเร่าร้อน…?