ตอนที่5 : หน้าท้อง

SEKIHYO―― เป็นเกมแนวแอคชั่นซามูไรและนินจาผสมกัน ซึ่งให้ผู้เล่นควบคุมตัวละครชายวัยกลางคนที่มีความเท่และเก๋าในยุคเซ็งโกะ

เกมนี้จัดอยู่ในประเภท “ตายบ่อย” หรือที่เรียกว่า “เกมปาจอยทิ้ง” แต่สิ่งที่ทำให้มันโดดเด่นคือ การเคลื่อนไหวที่เร็วและคล่องแคล่วเมื่อเทียบกับเกมในแนวเดียวกันที่ผลิตโดยบริษัทเดียวกันมาก่อน

โดยเฉพาะระบบการทำลายศัตรูที่ไม่ใช้แค่การลด HP แต่ต้องทำลาย “จิตวิญญาณ” ของศัตรูแทน ซึ่งทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนกับการต่อสู้ด้วยดาบจริงๆ

ไม่รู้ว่าอาซาฮิ ฮิคารุรู้รึเปล่าว่าเกมนี้ยากแค่ไหน แต่เธอก็ยิ้มและชี้ไปที่ชื่อเกมอย่างมั่นใจ

“…เกมนี้มันค่อนข้างยากนะ จะไหวเหรอ?”

ผมพยายามเตือนด้วยความห่วงใย

เกมตายบ่อยจะมาพร้อมกับความท้าทายที่โหดร้าย แม้แต่ศัตรูตัวเล็กๆก็ยังมีความมุ่งมั่นที่จะฆ่าผู้เล่นอย่างเต็มที่ ถ้าหากมีศัตรูหลายตัวล้อมรอบ บางทีก็อาจจะตายได้ตั้งแต่ช่วงเริ่มต้น

โดยเฉพาะบอสที่มักจะยากมากจนการจัดการมันในครั้งแรกแทบจะเป็นไปไม่ได้

เพื่อที่จะเอาชนะมัน ผู้เล่นอาจจะต้องลองใหม่หลายสิบครั้ง หรือบางทีอาจจะต้องลองมากกว่านั้นถึงสามร้อยครั้ง

และที่สำคัญคือ แม้จะยากและทรมานแค่ไหน เกมนี้กลับมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้เล่นไม่สามารถหยุดเล่นได้แม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อแพ้บอส ผู้เล่นจะยังคงพยายามต่อไปจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นก็ได้ และถ้าเลิกเล่นไปโดยไม่ได้เอาชนะ ก็จะหมกมุ่นกับมันไปตลอดทั้งวัน

มันคือเกมที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของผู้เล่นหลายคน

“อื้อ… รู้แล้ว ลองเล่นซีรีส์ของบริษัทเดียวกันมาเยอะแล้วล่ะ แต่เกมนี้ยังไม่ได้เล่นเลย เพราะงั้นเลยอยากลองน่ะ”

“อ่อ… เกมอื่นเล่นไปแล้วเหรอ…”

“ใช่ เกมพวก Souls และ Darksouls ก็เล่นหมดแล้ว พวกนั้นยากกว่าเยอะ แต่อันนี้ไม่ต้องห่วง! ฉันถนัดอยู่แล้ว!”

“ถ้างั้นก็… เล่นเถอะ”

ผมเปิดเกมบน PC แล้วส่งจอยเกมให้เธอ

“เย้! งั้นลุยเลย! เป้าหมายคือจบโดยไม่ตายสักครั้ง!”

“เอ่อ… นั่นมันยากไปมั้ง…”

ผมพูดเตือนข้างๆในขณะที่เธอเริ่มเล่น

ในเกม ฉากเปิดจะเป็นการต่อสู้ระหว่างซามูไรในยุคสงครามเซ็งโกะที่ดุเดือด

สาวๆทั่วไปอาจจะรู้สึกขยะแขยงและบอกว่า “อี๋! น่าขยะแขยง!” แต่

“โห… สไตล์ญี่ปุ่นล่ะ! เท่จัง ตอนนี้ก็ดูสุดยอดแล้ว!”

เธอแสดงท่าทางตื่นเต้นอย่างเต็มที่

แม้กระทั่งการจับจอยเกม เธอก็ทำได้อย่างคล่องแคล่ว

“อ๊ะ! ขยับได้แล้ว! เอาล่ะ ไปกันเลย!”

หลังจากผ่านการแนะนำวิธีเล่น เธอก็เริ่มเล่นในส่วนของเกมที่ผู้เล่นควบคุมตัวละคร

ผมเองนั่งบนเก้าอี้เกมเมอร์แบบสบายๆพลางดูการเล่นของเธอ

การสนุกกับเกมตายบ่อยแบ่งออกเป็นสามวิธีหลักๆ

อย่างแรกคือ การลองเล่นครั้งแรกโดยไม่รู้อะไรเลย

ถัดมา คือ การเล่นซ้ำๆเพื่อพัฒนาฝีมือและสัมผัสทุกส่วนของเกม

และสุดท้าย คือ การมองการเล่นของคนอื่นโดยเข้าใจทุกอย่างแล้ว จากนั้นก็รู้สึกเพลิดเพลินกับการดู

วันนี้ผมจะเพลิดเพลินกับวิธีที่สามจากที่นั่งพิเศษนี้

“อืม… เกมนี้ขยับได้เร็วกว่า Souls พอสมควรนะ”

เธอเล่นตามคำแนะนำในช่วงเริ่มต้นอย่างราบรื่น ดูเหมือนว่าเธอจะมีทักษะพอสมควร แต่ไม่รู้ว่าเธอจะสามารถรักษาความมั่นใจนี้ไปได้ไกลแค่ไหน

“เก็บเกจจิตวิญญาณให้เต็ม… อ๋อ~! การป้องกันกลายเป็นการโจมตีได้ด้วย! ว้าว! น่าสนุกจัง!”

เธอเข้าใจระบบพื้นฐานของเกมได้อย่างรวดเร็ว และจัดการกับศัตรูตัวเล็กๆบนทางเดินได้อย่างรวดเร็ว

“การที่ป้องกันแล้วกลายเป็นการโจมตีเนี่ย มันเคยมีในซีรีส์อื่นๆเหมือนกันเนอะ แต่ที่นี่มันถูกผสมเป็นระบบหลัก มันใหม่มากเลยอ่ะ มันเหมือนกับการต่อสู้ดาบจริงๆเลยสนุกจัดๆ! คนที่คิดระบบนี้นี่เจ๋งสุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอ?”

เธอพูดเร็วขึ้นเมื่อพูดถึงเกมและดูเหมือนจะเข้าใจเกมได้ดีมาก แม้ว่าเราคาดว่าเธอน่าจะตายไปหลายครั้งแล้ว แต่กลับทำได้ดีเกินคาด

และแล้วเธอก็มาถึงการต่อสู้กับบอสตัวแรก

อาคินะ เกนซาบุโระ หรือที่รู้จักกันในชื่อ “เกนซัง”

(TL : อาชินะ เก็นอิจิโร่! ช่วงเวลาตีปิงปองแสนสนุก…)

แม้จะมีชื่อที่ฟังดูเหมือนช่างไม้ แต่ก็เป็นบอสที่แข็งแกร่งมากในตอนแรก

การโจมตีของเขาสามารถลดพลังชีวิตของตัวละครเราได้เยอะมาก ขณะที่การโจมตีของเรากลับทำได้แค่เพียงส่วนน้อยเท่านั้น และในช่วงนี้เราก็ยังไม่มีท่าโจมตีที่มีประสิทธิภาพหรือไอเท็มฟื้นฟูมากมาย

“ฮะ! โฮะ! กระโดด… แล้วโจมตี! เริ่มชินแล้วแฮะ”

เธอพูดไปพร้อมกับการทำตามการเคลื่อนไหวของตัวละคร… มันดูเหมือนเธอเล่นได้เก่งมาก!

จริงๆแล้วในตอนนี้ เกนซังเป็นบอสในลักษณะของ “อีเวนต์บังคับแพ้” ที่ไม่จำเป็นต้องชนะ แต่เธอกลับทำได้ดีจนเกินคาด

“อืม… ทำไมแข็งแกร่งจัง… แล้วทำไมมีเลือดถึงสองหลอดอ่า”

เธอแทบจะเอาชนะบอสไปแล้ว

บางทีเธออาจจะเล่นมาก่อนแล้วแต่ไม่ยอมบอก…?

ทำไมเธอถึงเล่นเก่งขนาดนี้? เป็นเพราะอะไเนี่ยร? เธออยากจะทำให้ผมรู้สึกอายรึเปล่า?

หรือบางทีเธออาจจะเป็นนักกีฬาที่เก่งจริงๆ

คิดไปคิดมา ผมก็จำได้ว่าเธอเคยเป็นแชมป์เทนนิสระดับประเทศและติดอันดับในรายการเยาวชน…

เทนนิสก็เป็นกีฬาที่ต้องใช้ปฏิกิริยาที่รวดเร็วและสายตาที่เฉียบคมเหมือนกัน

เธอใช้ทักษะพวกนั้นมาเล่นเกมนี้!?

พอผมรู้ตัวเรื่องนี้ บอสก็พ่ายแพ้เงื้อมือของเธอไปแล้ว

“เย้! ชนะแล้ว!”

เธอร้องดีใจอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ว่าผมกำลังตกใจ

แล้วในขณะที่เธอเผลอยกมือสูงขึ้นเพื่อฉลองชัยชนะ เสื้อของเธอก็เลิกขึ้นไปด้วย และผมก็เห็นท้องของเธอเต็มๆ

รูปร่างนักกีฬาที่มีเอวคอดและหน้าท้องที่กระชับ… ทำให้ผมเผลอไปมอง

เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้ผมตกใจจนแทบไม่รู้จะพูดอะไร

“นี่ๆ!? เห็นมั้ย!? ฉันเก่งไหม!?”

เมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ ผมก็สับสนและเกือบจะตอบกลับไปว่าเห็น แต่ก็รีบปฏิเสธทันที

“เห็— ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ!”

ในใจผมก็เผลอคิดว่า “ท้องของเธอน่าจะแข็งแกร่งแบบเกม SEKIHYO นี่แหละ…”

“เอ๋—! ทำไมไม่ดูง่า—!?”

“ก็… มันไม่เหมาะที่จะมองแบบนั้นนี่…”

“ไม่ไม่ ฉันอยากให้ตั้งใจดูกว่านี้นะ”

“จริงเหรอ…!?”

“ใช่น่ะสิ… เอ๊ะ? ฉันชนะแล้วแต่ทำไมกลับโดนตีไปอีกล่ะ? นี่มันไม่แฟร์เลยนะ!”

ทันทีที่พูดจบ เกิดเหตุการณ์ในเกมที่ตัวละครโดนโจมตีจากระยะไกลเหมือนกัน

“ไม่ได้โกงหรอก”

แต่ในใจผมกลับคิดว่า “ไม่สิ เธอเนี่ย มันขี้โกงชัดๆ” ทั้งที่หน้าแดงด้วยความตกใจ