ตอนที่30 : เรื่องที่ผมเท่านั้นที่ทำได้

“ไม่ ไม่ๆๆ… ฉันเพิ่งรู้จักเธอได้ไม่นานเองนะ ถ้าจะให้พูดถึงคนที่สนิทกันมานานแล้วเข้ากันได้ดีมาตลอด คนอย่างฮิโนะซังน่าจะเหมาะสมกว่าเยอะ…”

ผมเป็นแค่เพื่อนเล่นเกมหรือไม่ก็แค่พวกชวนกันโดดงานเท่านั้นแหละ

ถ้าเทียบกับฮิโนะซังแล้ว ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยประถม ครอบครัวของฝั่งนั้นก็ไว้ใจถึงขั้นให้ดูแลเธอ

ผมคิดว่าเธอน่าจะเหมาะกว่าอย่างชัดเจน แต่ว่า—

“ฉันทำไม่ได้”

เธอปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

“มะ หมายความว่ายังไง…?”

“ฉันเป็นหนึ่งในคนที่คาดหวังในตัวฮิคารุมากเกินไป…”

“คาดหวัง?”

“ใช่ ต่อให้ตอนนี้ฉันจะพยายามเชียร์ให้ฮิคารุสู้ต่อไปมากแค่ไหน สุดท้ายมันก็กลายเป็นการกดดันสำหรับเธอเท่านั้น…”

เธออยากจะให้กำลังใจ แต่กลับทำไม่ได้

เสียงของเธอสั่นไหวเล็กน้อย อาจเป็นเพราะรู้สึกถึงความไร้พลังของตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนรักได้

“แต่กับนายไม่ใช่แบบนั้นนี่? ฉันไม่รู้หรอกว่าทั้งสองคนทำอะไรกันบ้าง… แต่ถ้าให้พูดตามตรงก็คือ นายเป็นคนไม่ดีที่พยายามดึงฮิคารุไปนอกลู่นอกทางสินะ?”

“นะ นอกลู่นอกทาง…? ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง…”

ก็แค่เล่นเกมด้วยกันก็โดนกล่าวหาแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

…แต่ถ้าพูดว่าเป็นผมที่ชวนให้เธอโดดซ้อมก็ปฏิเสธไม่ออกเหมือนกัน

“ยังไงก็เถอะ ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้ฮิคารุพึ่งพานายอยู่ ถ้าใช้วิธีที่ถูกต้อง บางทีนายอาจช่วยให้เธอกลับมาได้ก็ได้นะ?”

“ช่วยให้กลับมา…? แต่ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าตัวเป็นแบบนั้นเพราะอะไร…”

“สาเหตุน่ะฉันรู้… คิดว่านะ…”

“เอ๊ะ? จริงเหรอ?”

พอผมถามอย่างกระตือรือร้น ฮิโนะซังพยักหน้าเบาๆ

“ตอนปีหนึ่ง… ก่อนปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิไม่นาน ฉันคิดว่าสาเหตุน่าจะเป็นอาการบาดเจ็บที่เธอได้รับในตอนฝึกซ้อม”

“บาดเจ็บ? แต่ตอนนี้เขาก็ดูปกตินี่…”

เดิน วิ่ง ตีลูกด้วยไม้แร็กเกต ทุกอย่างดูปกติดี

สาเหตุคืออาการบาดเจ็บงั้นเหรอ? มันดูไม่ค่อยเกี่ยวกันเลย

“ใช่ อาการบาดเจ็บหายน่ะหายไปนานแล้ว มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ภายในไม่ถึงสองสัปดาห์ก็กลับมาเป็นปกติ”

“งั้นทำไมถึง…”

“เพราะว่าเธอบาดเจ็บที่เข่าข้างซ้าย”

“เข่าข้างซ้าย… อ๊ะ…”

ผมเข้าใจทันทีถึงความหมายหนักแน่นในคำพูดของเธอ

เข่าซ้าย…

มันเป็นบริเวณที่ทำให้แม่ของอาซาฮิซังต้องเลิกเล่นเทนนิส

ผมนึกถึงตอนที่พวกเราไปเที่ยวกันและอาซาฮิซังสะดุดกับขั้นบันได สีหน้าของเธอในตอนนั้น…

เธอเผลอใช้เท้าซ้ายเหยียบลงไปก่อน

ถ้าอาการบาดเจ็บในอดีตกลับมาในความทรงจำเพราะเหตุการณ์นั้น ทุกอย่างที่พูดมาก็สมเหตุสมผล

“เพราะงั้น ฉันเลยคิดว่าเธอคงกลัว… กลัวว่าถ้าตัวเองเป็นเหมือนมิสึกิซัง เธอจะไม่สามารถทำตามความฝันได้อีกต่อไป… ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องแบกรับความฝันของคนอื่นไว้เลยสักนิด… ทั้งฉันฉันกับมิสึกิซังไม่เคยขอให้เธอทำแบบนั้นด้วยซ้ำ…”

ฮิโนะซังถอดแว่นออกมาเช็ดน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่

เธอแบกรับความฝันของคนอื่นไว้…

เมื่อคืนก่อน ผมก็รู้สึกถึงอะไรแบบนั้นจากคำพูดของเธอเหมือนกัน

“เพราะแบบนั้น ฉันถึงช่วยเธอไม่ได้…”

“ฉันเข้าใจเหตุผลแล้ว แต่… ให้ฉันช่วยแทนเนี่ยนะ…”

จริงอยู่ที่ตอนนี้อาซาฮิซังพึ่งพาผม

มันไม่ใช่ความอวดดีของผมที่คิดเอาเอง หลักฐานก็มาจากการที่เธอเลือกจะมาหาผมหลังจากทะเลาะกับแม่แล้ว

ไม่ใช่เพราะผมเข้มแข็งหรืออะไร แต่เพราะผมยอมให้เธอหนีจากความจริงก็เท่านั้น

การดึงเธอไปในหนทางที่ง่ายกับการทำให้เธอเผชิญหน้ากับความเป็นจริงมันไม่เหมือนกันเลยสักนิด…

“ขอโทษนะ… ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยาก… แต่ฉันเองก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไงต่อไป…”

“…เข้าใจแล้ว ฉันเองก็ไม่คิดว่าสภาพของอาซาฮิซังในตอนนี้จะดีนักหรอก ยังไงฉันจะลองดูเท่าที่ทำได้”

“ขอบคุณนะ… ฝากด้วย…”

เสียงของเธอเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน

ถึงแม้ว่าผมยังรู้สึกว่ามันเกินกำลังของตัวเอง แต่ก็ไม่อาจเมินเฉยต่อเธอที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าได้

ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะช่วยอาซาฮิซังได้ยังไง…

＊＊＊＊＊

สุดท้าย เวลาก็ผ่านไปหลายวันโดยที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

ผมทำได้แค่เฝ้าดูอาซาฮิซังจากที่ไกลๆ

จากภายนอก เธอก็ยังดูเป็นปกติเหมือนเดิม

ไม่มีใครคิดเลยว่าเธอจะกำลังเผชิญหน้ากับแรงกดดันมหาศาลที่ไม่อาจหันกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่เธอรักได้

และวันหยุดนี้ เธอก็มีการแข่งขันนัดสำคัญรออยู่

ฮิโนะซังบอกว่าถ้าเธอชนะจะได้รับโอกาสไปแข่งในรายการใหญ่ระดับนานาชาติ

แต่เธอเองก็ไม่เคยพูดถึงมันให้ผมฟังเลย

แล้วผมจะช่วยเธอได้ยังไงกันล่ะ?

เธอที่แบกรับความฝันของทั้งแม่และเพื่อนสนิทไว้

ผมไม่มีทางเข้าใจถึงภาระที่เธอแบกอยู่เลยด้วยซ้ำ

จะให้พูดว่า “สู้ๆ” งั้นเหรอ? “เธอทำได้แน่”? หรือแค่บอกว่า “ฉันก็เชียร์เธออยู่นะ”?

ไม่ได้… มันไม่ได้ผลหรอก

ตอนนี้เธอพึ่งพาผมแค่เพราะมันสบายกว่า ไม่ใช่เพราะผมช่วยเธอได้จริงๆ

ถ้าผมพูดอะไรแบบนั้นไปตอนนี้ มันจะกลายเป็นอีกหนึ่งความกดดันให้เธอแทน

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกถึงความไร้พลังของตัวเอง

บางที… ผมควรปล่อยให้เวลาช่วยจัดการทุกอย่างเอง

ในตอนที่ผมยังจมอยู่ในความคิด เสียงกริ่งบอกหมดคาบที่สี่ก็ดังขึ้น

ผมหยิบข้าวกลางวันที่ซื้อมาจากกระเป๋า—

“แย่ละ… ลืมซื้อข้าวมาแฮะ…”

ผมมัวแต่คิดเรื่องนี้จนลืมไปเลย

“ไปโรงอาหารก็แล้วกัน…”

ผมส่งข้อความบอกฮายาโตะกับยูมะว่าฉันจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง…

“อ่า…น่าเบื่อชะมัด…ทำไมต้องไปเชียร์วันเสาร์ด้วยเนี่ย…”

ผมได้ยินเสียงสนทนาของกลุ่มเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

“ก็เป็นแมตช์สุดท้ายก่อนที่รุ่นพี่จะเลิกเล่นแล้วนี่ อย่างน้อยก็ควรไปให้กำลังใจหน่อยสิ”

“แต่ก็แค่รุ่นพี่ที่เราเพิ่งรู้จักไม่ถึงสองเดือนเองนะ แทบไม่มีความทรงจำอะไรด้วยซ้ำ”

พวกเธอพูดคุยกันด้วยท่าทีสนุกสนาน จากเนื้อหาก็พอจะเดาได้ว่าเป็นนักกีฬาปีหนึ่งที่พูดถึงเรื่องในชมรมอยู่

“แถมบางทีก็รู้สึกหมั่นไส้ด้วยซ้ำ แค่เกิดก่อนสองปีทำเป็นวางท่าใส่ ถ้าแพ้เร็วๆไปเลยจะได้โล่งสองเท่าอีกต่างหาก”

“ฮะๆ แต่ว่า…แมตช์นี้คนๆนั้นก็น่าจะลงแข่งด้วยไม่ใช่เหรอ…อืม…ใครแล้วนะ?”

“อ้อ…รุ่นพี่อาซาฮิ ปีสองใช่ปะ?”

พอได้ยินชื่อที่คุ้นเคย มือของผมที่กำลังถือช้อนอยู่ก็หยุดลงทันที

“ใช่ๆ! ได้ยินว่าเก่งมากเลยใช่มะ?”

“แน่นอน ปีที่แล้วเธอชนะการแข่งขัน All Japan Junior โดยไม่เสียแม้แต่เซตเดียวเลยนะ จริงๆแล้วเธอสามารถไปเป็นนักกีฬามืออาชีพได้เลยด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องมาเรียนมัธยมปลายก็ยังได้ ถ้าเดินสายแข่งไปเรื่อยๆ รุ่นพี่ของเราน่าจะต้องเจอกับเธอในรอบสาม”

“โห…น่าสงสารอ่ะ แต่นั่นก็หมายความว่าเราคงได้กลับบ้านเร็วขึ้นสินะ”

“อ้อ…แต่ฉันได้ยินข่าวลือที่ค่อนข้างน่ากลัวเกี่ยวกับเธอด้วยนะ”

เด็กสาวที่ดูเหมือนจะเป็นสมาชิกชมรมเทนนิสลดเสียงลงอย่างจริงจัง

“หือ? ข่าวลืออะไร? หรือว่าเรื่องผู้ชาย?”

“ไม่ใช่ๆ เพื่อนที่เรียนในชมรมเดียวกันตอนมัธยมต้นได้ยินมาว่าช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิเธอได้รับบาดเจ็บที่เข่า ถึงจะไม่ใช่การบาดเจ็บหนักแต่หลังจากนั้นเธอก็มีปัญหาด้านจิตใจจนไม่สามารถก้าวขาเข้าหาลูกเทนนิสได้อีก”

“เห…จริงเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าหนักใจอยู่นะ”

“ก็แค่ข่าวลือน่ะ แต่ถ้าจริงก็น่าแปลกใจเหมือนกันเนอะ พวกอัจฉริยะก็เปราะบางกว่าที่คิดเยอะเลย แค่เจ็บตัวนิดหน่อยถึงกับจิตตกเนี่ยนะ? นักกีฬามันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดาไม่ใช่รึไง?”

“แต่จะว่าไปก็เถอะ ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง แถมยังเก่งกีฬาอีก น่าอิจฉาจะตาย ถ้าข่าวลือนั่นเป็นความจริงก็คงรู้สึกสะใจนิ—”

–ปัง!!

รู้ตัวอีกที ผมก็ลุกขึ้นแล้วทุบโต๊ะเสียงดังสนั่น

“เอ๊ะ…? อะไรอ่ะ…น่ากลัวจัง…”

เด็กสาวปีหนึ่งทั้งสองคนเงียบกริบแล้วมองผมด้วยสีหน้าตกใจ

ไม่ใช่แค่พวกเธอ แต่รอบๆก็มีสายตาหลายคู่หันมามองด้วยความสงสัย

…พวกเธอไม่รู้อะไรเลยแท้ๆแต่ยังพูดจาส่งเดชแบบนั้นได้อีกนะ

คนที่ต้องแบกรับทั้งความฝันทั้งของตัวเองทั้งของคนอื่นมาโดยตลอดแบบเธอ ตรงไหนกันที่เรียกว่าเปราะบาง…?

ความโกรธของผมพุ่งขึ้นสูงจนแทบระเบิดออกมา แต่ผมก็กัดฟันอดทนไว้

ถ้าผมโวยวายอะไรออกไปตอนนี้ มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย

แถมข่าวลือนั่นอาจจะยิ่งถูกเติมแต่งจนแพร่กระจายหนักกว่าเดิมด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น…ผมเองก็ยังไม่รู้จักเธอมากพอจะพูดอะไรได้อย่างมั่นใจ

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนั่งลงอย่างช้าๆ

ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วหยิบช้อนขึ้นมากินต่อ

พอเห็นผมทำแบบนั้น บรรยากาศรอบตัวก็กลับมาเป็นปกติ

พวกเด็กปีหนึ่งสองคนเองก็รีบกินข้าวให้เสร็จแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดถึงเรื่องเดิมอีก