ตอนที่27 : ค้างคืนกระทันหัน

“เอ๊ะ…? ทะ… ทำไมถึงได้อยู่นี่ล่ะ…?”

การมาเยือนที่ไม่คาดคิดทำให้สมองของผมขาวโพลนไปหมด

หรือว่านี่คือภาพหลอนกันนะ…?

หรืออาจเป็นความฝันที่ผมกำลังเห็นในสภาพที่ร่างกายล้มพับไปเพราะคาเฟอีนที่กระดกเข้าไปอย่างหนัก…?

สถานการณ์มันแปลกประหลาดจนผมคิดอะไรเพ้อเจ้อไปหมด

ปกติแล้วเวลาอาซาฮิซังมาที่ห้องของผม แม้จะมาหลังซ้อมเสร็จ เธอก็มักจะเปลี่ยนเป็นชุดลำลองก่อนเสมอ

แต่ครั้งนี้ เธอใส่ชุดเทนนิสที่มีเหงื่อซึมเล็กน้อยมา ราวกับว่าเธอทิ้งทุกอย่างไว้กลางคันแล้ววิ่งหนีมาทั้งอย่างงั้น

“ขอโทษนะที่มาแบบกะทันหัน อย่างงี้คงเป็นการรบกวนใช่ไหม…”

“อะ… เอาเถอะ ก่อนอื่นเข้ามาก่อน… คุยกันตรงนี้มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่…”

ผมไม่ได้ตอบอะไรที่ชัดเจน เพียงแค่เชื้อเชิญให้เธอเข้ามาข้างใน

ระหว่างนั้น ผมลองหยิกแก้มตัวเองแรงๆเพื่อเช็กดูว่านี่คือความจริง แล้วมันก็เจ็บจริงๆซะด้วย

อาซาฮิซังนั่งลงที่ตำแหน่งประจำของเธอ ส่วนผมก็นั่งลงที่เก้าอี้

ผมพิมพ์ข้อความลงแชทว่า 『ผมขอพักแป๊บนึงนะ』

ความเงียบอันหนักอึ้งปกคลุมไปทั่วห้อง ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรเลยสักนิด

ผมรู้ว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน

อาซาฮิซังบอกผมว่าวันนี้เธอจะซ้อมกับแม่แล้วจะไม่มาหา แต่สุดท้ายเธอก็มาถึงที่นี่ทั้งชุดเทนนิส

แน่นอนว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น และมันไม่น่าจะใช่เรื่องดีด้วย

ผมลังเลว่าควรจะถามเธอตรงๆรึไม่—

“อะ… เอ่อ… เล่นเกมกันไหม?”

ต่อให้เกิดอะไรขึ้น ระหว่างผมกับเธอสิ่งที่เชื่อมโยงเรามาตลอดก็คือเกม ผมเลยยื่นคอนโทรลเลอร์ไปให้

“…อือ”

อาซาฮิซังรับมันไปพร้อมพยักหน้าเบาๆราวกับเข้าใจว่าผมกำลังพยายามจะสื่ออะไร

“เอาจริงนะ มันเป็นเกมที่น่าสนุกมากเลยล่ะ ถ้าเธอมานี่ฉันก็ตั้งใจว่าจะให้เธอลองเล่นอยู่แล้ว”

ผมพยายามสื่อออกไปเขิงๆว่า—ไม่เป็นไรหรอกถ้าไม่อยากพูดถึงมัน

“จริงอ่ะ? เป็นเกมแบบไหนหรอ?”

“เป็นเกมที่ให้ควบคุมตัวละครที่เดินตุปัดตุเป๋แล้วแก้พัซเซิลไปเรื่อยๆ”

“อะไรล่ะนั่น แค่ฟังก็รู้สึกว่าสนุกแล้ว”

อาซาฮิซังหัวเราะคิกคักออกมา

“ใช่ไหมล่ะ? เดี๋ยวนะ ขอฉันตั้งค่าเกมก่อน…”

ผมเปิดเครื่องแล้วเตรียมเกมให้พร้อม

ในช่วงเวลาที่เธออยู่ที่นี่ ขอแค่ให้เราได้สนุกไปด้วยกันโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องแย่ๆก็พอ

“เฮ้ย! อาซาฮิซัง! อย่าจับก้นฉันสิ!”

“กะ… ก็ถ้าไม่จับไว้ ฉันก็จะตกนี่!”

“แต่ถ้าจับกันแบบนี้สุดท้ายเราสองคนก็จะตกไปด้วยกันนะ… อ๊ะ!”

“อ๊าา! ตกไปแล้ววว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ก็บอกแล้วไง!”

ถึงแม้มันจะเป็นแค่การหลีกหนีจากความจริง แต่เราก็ใช้เวลาด้วยกันอย่างสนุกสนานตามกฎที่เราตั้งไว้

“ฮ่าา ฮ่าา… ฉันว่าฉันหัวเราะติดกันเป็นปีแล้วมั้งเนี่ย…”

“เป็นเกมโง่ๆที่สนุกเกินคาดจริงๆแฮะ…”

หลังจากเล่นไปได้สักพัก อาซาฮิซังก็ค่อยๆกลับมามีบรรยากาศเหมือนเดิม

แต่ไม่ว่าจะยังไง เวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับความจริงก็จะมาถึงอยู่ดี

“อ๊ะ ขอโทษนะ… มีข้อความเข้า เดี๋ยวขอดูก่อน”

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ผมเลยวางคอนโทรลเลอร์แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู

ข้อความที่เข้ามาจากไทจูซัง

『ฮิคารุอยู่ที่นั่นรึเปล่า?』

ข้อความสั้นๆแต่สัมผัสได้ถึงความเคร่งเครียดบางอย่าง

ผมลังเลไปแววนึง แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเมินได้

『อยู่ครับ พึ่งมาถึงเมื่อกี้เลย』

『งี้เองสินะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?』

『ตอนนี้ก็ปกติดีนะครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?』

『ทะเลาะกับแม่แล้วก็วิ่งออกมาตอนซ้อมน่ะ』

ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้…

『แล้วผมควรทำยังไงดีครับ?』

『ฉันจะบอกแม่ว่าฮิคารุอยู่กับฉัน ให้ยัยนั่นพักอยู่ที่นั่นสักคืนก่อนนะ ฉันจะติดต่ออายากะจังด้วยจะได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้』

『เข้าใจแล้วครับ งั้นผมจะทำเหมือนปกติต่อไปแล้วกัน』

『ขอโทษนะที่ต้องรบกวนนะ』

ไทจูซังที่ปกติจะพูดจาสบายๆ ตอนนี้กลับใช้คำพูดที่เป็นทางการขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้จะไม่ค่อยแสดงออก แต่ก็สัมผัสได้ว่าเขาเป็นห่วงน้องสาวของเขาจริงๆ

『แล้วจะมารับเมื่อไหร่เหรอครับ?』

『หืม?』

『หืมอะไรล่ะครับ หืมอะไร? ถ้าไม่มารับแล้วให้อาซาฮิซังอยู่คนเดียวจะทำยังไงครับ?』

『ก็มีนายอยู่นี่ไง』

คำพูดของไทจูซังที่พิมพ์ส่งมาอย่างไร้ความลังเลทำให้มือที่กำลังพิมพ์ตอบข้อความของผมหยุดชะงักไปแวบนึง

『แค่คืนเดียวคงไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้อยู่กับนายน่าจะสบายใจกว่านะ』

『ไม่ๆๆๆ มันไม่โอเคเลยนะครับ!』

ผมก็เป็นแค่เด็กผู้ชายม.ปลายธรรมดาคนนึง ไม่ได้ถึงขั้นจะเป็นพวกบรรลุอรหันต์อะไรขนาดนั้น

ให้อยู่ห้องเดียวกับผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นแฟนกัน แถมต้องค้างคืนด้วย มันไม่สมควรเลยจริงๆ

แค่คิดก็อดจินตนาการถึงเรื่องนั้นไม่ได้แล้ว แถมแน่นอนว่าคนรอบข้างก็คงคิดไปทางเดียวกันแน่ๆ

『ฉันเชื่อใจนาย เดี๋ยวเรื่องอื่นฉันจะจัดการเอง ขอให้โชคดี』

『โชคดีอะไรของคุณวะครับเห้ย!?』

หลังจากส่งข้อความนี้ไป ก็ไม่มีการอ่านหรือการตอบกลับมาอีกเลย

เฮ้อ… เป็นคนที่ไว้ใจได้หรือไม่ได้กันแน่นะ

“…หรือว่าจะเป็นพี่ชาย?”

อาซาฮิหันมามองผมด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

สงสัยว่าการที่ผมคุยแชทนานเกินไปจะทำให้เธอจับได้แล้ว

“อืม… ใช่ เขาบอกว่าเดี๋ยวจัดการเรื่องยุ่งๆให้เอง”

ผมเลือกที่จะบอกเธอแค่ประเด็นสำคัญโดยไม่ได้ปิดบัง

“งั้นเหรอ… รบกวนพี่ชายอีกแล้วสิ…”

“…ก็คิดซะว่าเป็นค่าตอบแทนจากที่เขาชอบสร้างความเดือดร้อนให้เธอบ่อยๆแล้วกัน”

“อะฮะฮะ จริงด้วยสินะ”

ถึงแม้ว่าจะยังดูเหนื่อยล้าอยู่บ้าง แต่การที่เธอหัวเราะออกมาแบบนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ

หลังจากนั้น เราสองคนก็กลับมาเล่นเกมต่อ

ตามที่เคยตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ อาซาฮิซังไม่ได้แสดงท่าทีรู้สึกผิดหรืออะไรเลย

เรายังคงเล่นเกมกันต่อไปแม้เวลาที่เธอควรจะกลับบ้านจะล่วงเลยไปแล้วก็ตาม

“อืม… เหมือนจะหัวเราะจนเหนื่อยแล้วแฮะ…”

“ฉันเองก็ต้องพักปอดหน่อยเหมือนกัน…”

จนกระทั่งเวลาเลยห้าทุ่มไปแล้ว เราทั้งคู่จะถึงค่อยๆวางคอนโทรลเลอร์ลงและหยุดพัก

นี่เป็นเวลาที่บางคนอาจจะเข้านอนกันแล้ว

แต่ถึงตอนนี้อาซาฮิซังก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับบ้านเลย

สำหรับผมเองที่ไม่ได้หลับเลยมาหนึ่งวันครึ่งแล้วก็กำลังจะถึงขีดจำกัดเหมือนกัน

ได้เวลาต้องตัดสินใจแล้ว

“เอ่อ… จะเอายังไงดี? ดึกมากแล้วนะ…”

แต่ผมก็เลือกที่จะโยนการตัดสินใจให้เธอแทน ซึ่งอาจจะดูขี้โกงไปหน่อย

“ถ้าคาเงยามะคุงไม่ว่าอะไร… ขออยู่ที่นี่อีกสักพักได้ไหม…?”

ราวกับว่าเธอคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว อาซาฮิซังตอบทันทีอย่างไม่ลังเล

อีกสักพัก… ถ้าผ่านเที่ยงคืนไปก็หมายความว่าเธอตั้งใจจะค้างที่นี่ล่ะสิ

“…เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะนอนที่พื้น ส่วนเตียงเธอใช้ได้เลย”

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ผมก็พูดออกไปพร้อมตั้งใจจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

“เอ๊ะ…? อื้ม…! ไม่เอาหรอก ฉันนอนพื้นเองดีกว่า!”

“ไม่ได้สิ ให้แขกมานอนพื้นมันไม่เหมาะ อีกอย่างถึงจะนอนพื้นแต่ก็มีฟูกให้นอนนะ ไม่เป็นไรหรอก”

“ถ้ามีฟูกก็ยิ่งดีเลยไง ฉันจะได้นอนที่พื้น”

“แต่ฟูกนี่ไม่ได้ใช้มานานแล้วนะ อาจจะมีฝุ่นก็ได้”

สุดท้ายหลังจากเถียงกันอยู่พักใหญ่ ผมก็สามารถยกเตียงให้เธอได้สำเร็จ

ผมหยิบชุดเครื่องนอนจากตู้เก็บของออกมาและปูที่นอนเรียบร้อย

แค่นี้ก็เหลือแค่หลับไปโดยไม่ต้องคิดอะไรอีก

พรุ่งนี้เช้าตื่นมาก็รีบติดต่อไทจูซังให้มารับ

“เอ่อ… ถึงจะรบกวนไปมากแล้วก็เถอะ แต่ว่า…”

ในตอนที่ผมกำลังจะเข้านอน อาซาฮิซังก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีเกรงใจ

“อะไรเหรอ? อ๊ะ หรือว่าเป็นพวกไม่ชินกับหมอนของคนอื่น? งั้นจะทำยังไงดีล่ะ…”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก… คือว่า…”

เธอดูลังเลและไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่

แล้วหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ผมก็ต้องเผชิญกับบททดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

“ขอไปอาบน้ำก่อนนอนได้ไหม…?”