ตอนที่23 : จุดสัมผัส O และ P

วันเสาร์ถัดมา อาซาฮิซังมาที่ห้องของผมตามสัญญา

“มะะ-ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ…?”

“อืม… ไม่เป็นไรเลย ไม่รู้สึกอะไรสักนิด… กลับกัน ฉันว่ามันน่าจะทำให้ฉันมีสมาธิมากขึ้นด้วยซ้ำ”

ผมตอบกลับอย่างสบายๆกับคำพูดที่เธอพูดขึ้นมาจากด้านหลังด้วยท่าทางรู้สึกผิด

ตอนนี้ อาซาฮิซังกำลังเล่นเกม ‘Fruit Game’ ซึ่งเป็นเกมพัซเซิลที่เคยกลายเป็นกระแสฮิตเพราะเหล่าสตรีมเมอร์ช่วยโปรโมต

กติกาของมันง่ายมาก—แค่ปล่อยผลไม้หลากหลายชนิดลงไปในกล่องแล้วทำให้ผลไม้ชนิดเดียวกันชนกัน

เมื่อชนกันแล้ว มันจะอัปเกรดเป็นผลไม้ที่ใหญ่ขึ้นไปอีกขั้น และสุดท้ายหากทำได้ถึงจุดสูงสุด มันจะกลายเป็นผลไม้ยักษ์เบิ้มๆ

ถ้าผลไม้ล้นออกจากกล่องเมื่อไหร่ก็จบเกม และเป้าหมายของเกมคือทำคะแนนให้ได้มากที่สุดก่อนเกมโอเวอร์

แค่ดูผิวเผินอาจจะดูเป็นเกมง่ายๆ แต่พอลองเล่นจริงๆแล้วมันยากกว่าที่คิด

ต้องคิดวิเคราะห์ดีๆว่าจะจัดวางผลไม้ขนาดต่างๆยังไงให้เกิดประโยชน์สูงสุด

นอกจากนี้ ยังมีปัจจัยด้านดวงจากการสุ่มผลไม้และระบบฟิสิกส์ที่ออกแบบมาได้อย่างสมจริง ทำให้ตัวเกมมีความสนุกแบบติดพันจนเลิกเล่นไม่ลง

“เอาล่ะ… วางสตรอว์เบอร์รีตรงนี้… แต่ถ้าทำแบบนี้ ผลไม้ใหญ่กว่าที่มาในครั้งต่อไปอาจจะวางลำบากแฮะ…”

แน่นอนว่าอาซาฮิซังก็ติดเกมนี้เข้าเต็มเปาแล้วเหมือนกัน

ส่วนผมที่นั่งอยู่ข้างๆก็กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาคที่กำลังจะเริ่มในวันพฤหัสนี้

โดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์ที่ผมอ่อนสุดๆ ถ้าไม่รีบอ่านให้ดีมีหวังได้คะแนนติดลบแน่ๆ

“เอาล่ะ… จุด Q ผ่าน…เส้นตรงที่สัมผัสกับวงกลมนี่ต้องใช้สูตรนี้…?”

แต่พอพยายามคิดคำนวณมากๆเข้ามา หัวผมก็เริ่มปวดตุบๆ

เหมือนกำลังดูโฆษณาเกมพวกบวกเลขมั่วๆในแอปวิดีโอสั้นเลย

ขอให้แค่ผลไม้ในเกมชนกันพอเถอะ… ไม่ต้องเอาสมองผมไปชนอะไรเพิ่มอีกแล้ว

“จุดสัมผัสคือ O กับ P… แล้วจุดตัดของเส้นสัมผัสทั้งสองคือ R… ว่าแต่ เบาะรองนั่งนั่นเป็นไงบ้างหว่า?”

ผมถือโอกาสพักสมองด้วยการหันไปถามอาซาฮิซัง

“ก็ดีอยู่นะ วางแขนได้สบายสุดๆเลย! นายอยากลองใช้ดูบ้างไหม?”

“อืม… งั้นเดี๋ยวขอลองบ้างแล้วกัน…”

จากนั้นฉันก็กลับไปจดจ่อกับโจทย์คณิตศาสตร์อีกครั้ง

“ใช้สูตรคำนวณออกมาแล้วจัดรูปใหม่… เลื่อนขนานไปตามแกน X… ว่าไง? ได้ผลไม้ยักษ์รึยัง?”

ผมหันกลับไปถามอาซาฮิซังถึงความคืบหน้าของเกม

“อืม ได้ผลไม้ใหญ่สุดมาหนึ่งลูกแล้วล่ะ! แต่ทำให้ได้สองลูกนี่มันยากสุดๆเลยนะ…”

“ก็นะ… ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลยสักครั้ง…”

“เอ๋—ขนาดนายยังทำไม่ได้เลยเหรอ? งั้นฉันยิ่งอยากลองให้สำเร็จเลย!”

เห็นเธอฮึกเหิมแบบนั้น ผมก็กลับไปจดจ่อกับโจทย์อีกครั้ง

“เอ่อ… เมื่อกี้ทำถึงไหนแล้วนะ…? ช่างมันเถอะ ลองเปิดดูเฉลยดีกว่า…”

ผมเปิดหน้าคำตอบอ่านทำความเข้าใจ

อ้อ แบบนี้นี่เอง—ผมก็เกือบคิดออกแล้วนี่หว่า! เกือบแล้วจริงๆ!

“อาซาฮิซัง ดื่มอะไรหน่อยไหม?”

ผมปิดหนังสือและหันไปชวนเธอคุยอีกครั้ง

“เอ๊ะ? อืม… ตอนนี้ยังไม่หิวน้ำเท่าไหร่อ่ะ”

“โอเค ถ้าอยากได้อะไรบอกได้นะ”

“ขอบคุณนะ… แต่ว่า… ฉันรบกวนเวลานายหรือเปล่า?”

อาซาฮิซังหยุดเล่นแล้วหันมามองผใด้วยสายตาลำบากใจ

“ไม่ได้รบกวนเลย ไม่มีปัญหาอะไรสักนิด”

“แต่ฉันนั่งเล่นเกมข้างๆนายตอนอ่านหนังสือเลยนะ…”

“ไม่เป็นไรเลยจริงๆ แถมรู้สึกมีสมาธิกว่าปกติอีก อาจเป็นเพราะเพลงประกอบมันช่วยให้ผ่อนคลายมั้ง”

“จะ-จริงเหรอ…?”

“จริงๆ แต่ขอพักสมองนิดหน่อยนะ ขอเล่นเกมสักตาหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ! เอาไปเลย!”

เธอยื่นคอนโทรลเลอร์ให้ผมหลังจากพึ่งแพ้ไปพอดี

เอาล่ะ แค่เล่นรอบเดียวเท่านั้น!

พักสมองนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก!

พัซเซิลเกมแบบนี้มันช่วยฝึกสมองด้วยนะ!

“งั้น… แค่รอบเดียวนะ…”

―――――

――――

――

สามชั่วโมงต่อมา

“อ๊ากกก! แค่กีวี่มาอีกลูกเดียวก็ได้คู่แล้วแท้ๆ!”

“โอเค ตาฉันบ้าง! รอบนี้ฉันต้องทำให้ได้สองลูกแน่ๆ!”

พวกเราผลัดกันเล่นแบบไม่มีใครยอมใคร

“ตรงนี้วางบลูเบอร์รีก่อนแล้วกัน… หรือว่าควรจัดโครงสร้างแบบขวาล่างดีนะ?”

“ถ้าจะทำแบบนั้นก็ต้องวางมะพร้าวให้ดีนะ”

“นั่นสินะ! ต้องไม่ให้ลูกเล็กๆแทรกลงไปด้วย…”

อาซาฮิซังวางผลไม้ลงอย่างตั้งใจ

อีกไม่กี่นาที ก็ถึงเวลาที่เธอต้องกลับบ้านแล้ว

แต่ดูจากท่าทีของเธอแล้ว วันนี้เธอต้องทำให้สำเร็จก่อนกลับให้ได้แน่ๆ

“โอเค! ได้ลูกแรกแล้ว!”

ผมเริ่มคาดหวังว่าเธอจะทำสำเร็จ แต่แล้ว—

“อ๊ะ! บลูเบอร์รีกระเด็นออกไปแล้วอ่ะ!”

ผลไม้ดันกระเด้งออกนอกกล่องทำให้เกมโอเวอร์ในทันที

“อ๊าาาา… เสียดายสุดๆ…”

“โอเค ตาฉันแล้วนะ!”

ผมรับคอนโทรลเลอร์จากอาซาฮิซัง

“เอาล่ะ ถึงเวลาปิดฉากศึกนี้แล้ว!”

“สู้ๆนะ! ฉันเชื่อว่านายต้องทำได้!”

ผมเล่นด้วยความตั้งใจสุดๆและในที่สุดก็เกือบทำสำเร็จ

“เหลืออีกนิดเดียว… ขอแค่ดวงช่วย…”

ผมต้องเลือกระหว่าง “บลูเบอร์รี” หรือ “เชอร์รี่” ที่จะเป็นตัวแปรสำคัญของเกม

“อาซาฮิซัง คิดว่าอะไรจะออกมา?”

“อืม… งั้นขอเลือกบลูเบอร์รี! เพราะมันดีต่อสายตา!”

“โอเค! ขอให้จริงเถอะ!”

ผมวางบลูเบอร์รีลงไป

แล้วผลที่ออกมาก็คือ—

“มาแล้ว! บลูเบอร์รี!!”

“เย้! ผลไม้ยักษ์คู่กำลังจะมาแล้ว!”

พวกเราสองคนดีใจกันสุดๆ และในที่สุด…

เราก็ทำสำเร็จ!

“ตอนนี้…ก็แค่ต้องเชื่อมั่นในการจัดเรียงของตัวเองที่สะสมมาแล้ว…”

“อา…ตื่นเต้นมากเลย…”

ตอนนี้ก็แค่ต้องรวมผลไม้บลูเบอร์รี่ที่ทิ้งลงไปให้เข้ากัน

ไม่ต้องคิดหรือใช้ทักษะอะไรเลย

“ไปเลย!!”

“ไปเลย…!!”

ผลไม้ที่บรรจุความหวังของพวกเรากำลังตกลงไป

การรวมกันครั้งแรกทำให้เกิดการรวมกันครั้งต่อไป และทุกอย่างดำเนินไปตามที่คาดหวัง

แต่แล้ว…แค่จะสำเร็จแท้ๆก็ถูกหยุดไว้ที่ตรงนั้น

“เอาจริงดิ…ไม่อยากจะเชื่อ…”

มะละกอและมะละกอถูกขวางด้วยบวบที่กลิ้งเข้ามาในตำแหน่งที่ยอดเยี่ยม ทำให้การรวมกันไม่สำเร็จ

มันควรจะกลิ้งลงไปในที่ที่ไม่กีดขวาง แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นอุปสรรคซะได้

จะเอาไงดี…!? จนถึงตอนนี้มันคงทำอะไรไม่ได้แล้ว…!?

เมื่อความรู้สึกท้อแท้เริ่มปรากฏในใจ ตอนนั้นเองที่…

“อ๊ะ! ดูสิ! มันกำลังค่อยๆไหลลงไปนะ!”

อาซาฮิซังยืนขึ้นแล้วชี้ไปที่หน้าจอ

ระยะห่างระหว่างมะละกอสองลูกกำลังแคบลง

“อ๊ะ จริงเหรอ…! อาจจะสำเร็จแล้วรึเปล่า…!?”

ตำแหน่งนั้นค่อยๆแคบลงจนมีจุดสัมผัสเกิดขึ้น

“ลงไปสิสิ! ลงไปอีก!!”

“อือออ…ขยับไปเถอะ…!”

เราทั้งคู่ภาวนาให้มันขยับ

บนหน้าจอก็เริ่มเห็นว่ามันกำลังเคลื่อนที่ไปทีละนิด

จะต้องทิ้งผลไม้จากด้านบนเพื่อดันมันลงไปหรือเปล่า…?

ไม่ๆ ถ้าเราทำอะไรเกินไปมันอาจจะกระเด้งไปเหมือนเมื่อกี้

ต้องเชื่อในพลังของมัน

ไปเลย! เกิดจุดสัมผัส P ขึ้นมาเถอะ!

ในใจผมตะโกนแบบนั้นและทันทีที่มะละกอทั้งสองสัมผัสกัน

การรวมกันที่เกิดขึ้นจากนั้นทำให้เกิดการเชื่อมโยงกันอย่างต่อเนื่อง และภายในกล่องก็ว่างเปล่า

“ทำได้แล้ว…!!”

“มันว่างเปล่าแล้ว…!!”

หายไปหมดแล้ว—เมื่อผลไม้ทั้งสองรวมกัน มันกลายเป็นความว่างเปล่า

พวกเราทั้งคู่ทำสำเร็จแล้ว

ในตอนที่เข้าใจถึงชัยชนะของตัวเอง ความดีใจที่มีอยู่ลึกๆในใจก็ระเบิดออกมา

“ทำได้!! ทำได้!! ฮ่า!! สุดยอดเลย!!”

“ทำได้! ทำได้! พวกเราสุดยอด!”

เราสองคนยืนขึ้นและกอดกันราวกับพิธีฉลองชัย

สิ่งผมนสะสมมาทั้งหมด จบลงด้วยโชคของอาซาฮิซัง

ในสงครามที่ยาวนานนี้ พวกเราทำให้มันสิ้นสุดลงได้แล้ว

งานฉลองชัยชนะไม่ได้ยาวนานถึงสามวันสามคืน… แค่แค่ไม่ถึงนาที ผมก็เริ่มใจเย็นลง

แล้วผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆที่แถวๆลำคัว

—ดึ๋ง…

มันไม่ถึงกับขนาดของผลไม้ยักษ์หรอก แต่เป็นขนาดของแอปเปิ้ลที่มีรูปร่างพอดี

พื้นผิวมีความแข็งแต่เนื้อในนุ่มและมีความยืดหยุ่นที่สามารถกลับสู่รูปทรงเดิมได้

ในขณะที่สมองเริ่มเย็นลง ฉันก็คิดขึ้นได้ว่า ผมกำลังกอดอาซาฮิซังอยู่นี่หว่า

มือที่ผมวางอยู่บนหลังของเธอสามารถรู้สึกถึงผิวเนียนๆได้ผ่านเสื้อ

แล้ว…มันคือ…?

ไม่ต้องใช้หลักการอะไรมากก็รู้แล้ว

มันคือจุดสัมผัส O กับ P

“อ๊าาา!! ขอโทษ!!”

พอกลับมามีสติแล้ว ผมรีบถอยห่างออกไปทันที

“ขอโทษจริงๆ! ฉันแค่เผลอไปหน่อย! แต่…มันนุ่มมาก แถมหอมด้วย…ไม่ใช่ดิ! ขอโทษจริงๆนะ!!”

“อุ…ไม่เป็นไร! ฉันไม่ว่าอะไรหรอก! เอ่อ…เอาจริงๆ ฉันก็คิดว่าเป็นฉันที่เข้าไปกอดมากกว่า… แล้วก็…นาย…แข็งแรงมากเลย… นี่คือร่างกายของเด็กผู้ชายใช่มั้ย… เอ่อ…ฉันพูดอะไรอยู่เนี่ย?…อ๊า…!!”

เราทั้งคู่ตื่นเต้นเกินไปจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนเริ่ม

สิ่งที่ผมจำได้คือกลิ่นหอมหวานจากเส้นผมและความนุ่มที่รู้สึกได้จากการสัมผัส

แน่นอนว่าใบหน้าของผมคงจะแดงและร้อนผ่าว ผมไม่สามารถสบตาเธอได้เลย

ในบรรยากาศที่แสนอึดอัดนั้น พวกเราเงียบไปนานมาก

“อ่า…เรามาต่อกันเถอะ…ยังต้องอัพคะแนนสูงสุดอยู่…”

“อืม…บางทีอาจจะทำสองอันได้อีกครั้งก็ได้นะ…”

เราทั้งคู่กลับไปที่ที่นั่งของตัวเองโดยไม่กล้าสบตากัน

และเพราะความรู้สึกเมื่อกี้ยังคงอยู่ ทำให้เราทั้งคู่ต้องเว้นระยะห่างจากกัน

พอเล่นไปก็มีโอกาสดีที่สามารถทำคะแนนสูงได้ แต่พอทำพลาดหลายครั้งมันก็จบลงด้วยความรวดเร็ว