ตอนที่12 : แสงสว่าง vs ความมืดมิด

“…เอ๊ะ?”

อาซาฮิซังทำหน้าตาคล้ายกับถูกลูกกระสุนปืนกระดาษยิงใส่หน้าจนสะดุ้ง

ผมรู้สึกถึงผลของการโจมตีครั้งแรกจากการเห็นท่าทางที่งงงวยของเธอ

“ไม่สิ… จริงๆแล้วฉันว่าจะไปซื้อเมาส์ใหม่… แล้วก็คิดว่าอาจจะมีอาซาฮิซังสนใจอุปกรณ์เกมมิ่งอะไรบ้างไหม… เอ่อ ช่างเถอะ! ลืมมันไปเถอะ――”

“วันมะรืนนี้ฉันว่างนะ”

“…เอ๊ะ?”

คราวนี้เป็นผมที่ทำหน้าตาเหมือนโดนลูกกระสุนปืนกระดาษยิงใส่

“วันพรุ่งนี้มีนัดแล้วเลยไม่ว่าง แต่วันมะรืนตอนกลางวันฉันว่างนะ”

“กระทันหันแบบนี้โอเคหรอ…?”

“ก็นะ จริงๆแล้วสนใจมากเลย ฉันเป็นคนที่เลือกทุกอย่างละเอียดเหมือนกัน อย่างเช่นแร็กเกตหรือพวกเชือกก็เลือกเยอะเลยล่ะ”

เธอพูดออกมาอย่างจริงจังจนหายใจถี่เล็กน้อย

“งะ… งั้นเหรอ…”

“แล้วไปซื้อที่ไหนเหรอ? พวกห้างใหญ่ๆคงไม่มีขายหรอกนะ”

“เอ่อ… มีร้านเฉพาะอยู่ที่ห้างที่อยู่ห่างไปประมาณห้าสถานี…”

เดี๋ยวนะๆ ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย

ผมคิดว่าควรจะหยุดเรื่องแบบนี้ได้แล้ว แต่…

ไม่สิ ตอนนี้ยังทันอยู่…

“ร้านเฉพาะ!?!”

เธอตื่นเต้นขึ้นทันทีด้วยการที่ดวงตาของเธอเป็นประกาย

ตอนนี้ผมคงไม่สามารถพูดว่า ‘ไม่ไปแล้ว’ ได้หรอก

“แบบว่า… มันมีเมาส์หรือคีย์บอร์ดเรียงกันยาวๆ แบบนั้นเลยเหรอ!?”

“ใช่แล้ว ร้านนี้สั่งสินค้าจากแบรนด์ต่างประเทศเลย ของมันเลยจะหลากหลายมากเลยล่ะ…”

แม้จะยังคิดว่าผมกับเธออยู่ในโลกที่ต่างกันมาก แต่ตอนนี้ผมคงต้องพาเธอไปตามที่พูดไว้แล้ว

“เอ๋~… ถ้ามีอะไรดีๆฉันก็น่าซื้อเหมือนกันนะ”

“ไม่ใช่ว่าตอนนี้อาซาฮิซังยังไม่มีคอมพิวเตอร์หรอกเหรอ?”

“แน่ล่ะสิ จะซื้อในอนาคตตอนที่มีคอมพิวเตอร์ของตัวเอง! จนกว่าจะถึงตอนนั้นก็ฝากไว้ที่ของนายก่อนก็แล้วกัน”

พอพูดแบบนั้น เธอก็ยิ้มออกมาราวกับเด็กๆ

“อ่า… ถ้าวางไว้ตรงนั้นก็ได้แหละ…”

ถึงแม้มันจะทำให้ผมคิดถึงภาพของผู้หญิงที่ค่อยๆวางของส่วนตัวที่บ้านของผู้ชายที่สนใจทีละชิ้นอย่างรอบคอบ แต่ก็คิดว่าเธอไม่น่าจะมีความคิดแบบนั้นหรอก

“อืมมม… ถ้าเสร็จจากการซ้อมแล้ว… ก็อาจจะไปได้ประมาณบ่ายสามโมงนะ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น คงได้กินข้าวเย็นที่นั่นเลย”

อาซาฮิซังกำลังเช็คตารางเวลาบนโทรศัพท์ของตัวเอง

พอได้สติขึ้นมาแล้ว ผมก็เริ่มเข้าใจผลลัพธ์ที่เกิดจากการกระทำของตัวเอง

…นี่อาจจะเป็นเดตรึเปล่าหว่า?

การนัดล่วงหน้าแล้วสองคนต่างเพศออกไปข้างนอกด้วยกันแบบนี้

ถ้าผมไม่ได้คิดมากเกินไป น่าจะเป็นการกระทำที่เรียกว่าเดตประมาณ 70%

แต่เธอที่เคยปฏิเสธผู้ชายหลายคน อย่างเช่นเจ้านักเบสบอลหรือผู้ชายอื่นๆก็ไม่น่าจะยอมรับการเดตได้ง่ายๆหรอก

แล้วมันก็ทำให้ผมนึกถึงบทสนทนาของสาวๆที่ได้ยินเมื่อวันก่อนในห้องเรียน

“ฮะ… การ์ดหนาจังนะ…”

“พอรู้ว่ามีผู้ชายไปด้วยก็จะไม่มาเลย”

ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า… ผมอาจจะไม่ถูกมองเป็นผู้ชายใช่ป้ะ?

อาจจะเหมือนกับศัตรูที่เลเวลห่างเกินไปจนไม่สามารถรับประสบการณ์ได้เลย…?

เพราะแบบนี้ถึงไม่เคยมีอะไรต้องกังวลเวลาที่เข้าห้อง แถมบางทีอาจจะถูกมองว่าเป็น “ช้อยกเว้น” ไปด้วยซ้ำ

จากสถานการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมา ผมเริ่มมีความคิดแบบนี้แล้วล่ะ

“ว่าแต่ เรานัดเจอกันที่ไหนดี?”

“เอ๊ะ? อ่อ… เอ่อ… งั้นที่หน้าสถานีล่ะ?”

“อืม พอซ้อมเสร็จตรงนั้นก็น่าจะสะดวกกว่าแหละเนอะ เอาเป็นว่านัดเจอกันที่นั่นวันมะรืนนี้ตอนบ่ายสาม! ตกลงนะ!”

กาที่เธอรตัดสินใจเรื่องนี้อย่างง่ายดายทำให้ความสงสัยที่ผมมีเริ่มกลายเป็นความมั่นใจ

เพราะไม่ได้มองผมเป็นผู้ชาย ความสัมพันธ์ระหว่างเราถึงได้ยังคงอยู่ในระยะนี้

ถ้าเป็นแบบนั้น… ถ้าแค่ผมเริ่มถูกมองว่าเป็นผู้ชายบ้าง เธอก็น่าจะถอยห่างเอง

การเจอกันแบบนี้คงจะจบลงไปโดยธรรมชาติและไม่มีใครต้องเจอกับผลลัพธ์ที่ไม่ดี

แม้จะในตอนแรกผมจะคิดไม่ค่อยออก แต่ตอนนี้ผมได้วิธีจัดการปัญหามาแล้ว

“เอ่อ… พูดๆไปแล้ว ก็เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้ว! ต้องรีบกลับแล้วล่ะ! งั้นเจอกันวันมะรืนนี้นะ!”

“อ๊ะ… รอเดี๋ยว!”

ผมหยุดเธอที่กำลังเก็บของเพื่อกลับบ้าน

“เอ่อ… ให้ฉันไปส่งที่สถานีเถอะ…”

ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว ตอนนี้มันเป็นเวลาที่อันตรายสำหรับผู้หญิงที่จะเดินคนเดียว

ถ้าเป็นผู้ชายที่ดูเป็นผู้ชายจริงๆ น่าจะเป็นเรื่องปกติที่จะไปส่งถึงสถานี

อาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้คะแนนติดลบไปแล้ว เพราะครั้งก่อนๆผมแค่ปล่อยเธอไปโดยไม่ทำอะไรเลย

“อา… จริงๆก็ไม่ต้องหรอกนะ ไม่ต้องไปส่งหรอก ฉันเดินคนเดียวได้”

“แต่ข้างนอกมันมืดแล้ว…”

แน่นอนว่าเธอปฏิเสธ แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ตอนนี้

ผมต้องทำตัวให้ดูเป็นผู้ชาย เพื่อที่จะถูกมองว่าเป็นผู้ชาย

“แค่เดินไปหน่อยก็ถึงถนนใหญ่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น… ก็แบบ… เอ่อนั่นน่ะ…”

“แล้วมันคืออะไรล่ะ?”

“ก็แบบนั้นไง… พวกเอ่อ แบบว่า…”

“อะฮ่าฮ่า! อะไรล่ะนั่น~!”

เธอหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่เข้าใจ

“อะ… เอาเป็นว่าเดินคนเดียวมันอันตรายไง!”

“เอาเถอะ… ถ้าพูดขนาดนั้นก็ไปส่งฉันหน่อยแล้วกัน”

“ระ… รับทราบ! อืม… งั้นก็แค่กระเป๋ากับมือถือ… อ๊ะ! เดี๋ยวนะ! เอาไปวางไว้ไหนกันนะ…?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนจะมีเรื่องยุ่งยากอีกแล้วนะเนี่ย”

เธอยังหัวเราะอยู่ในขณะที่ผมหาโทรศัพท์อย่างสุดชีวิต

ผมไม่กล้าพูดว่าไม่อยากให้เธอกลับคนเดียว แต่กลับแสดงความอ่อนแอในเวลาที่มีความมั่นใจแบบนี้

หลังจากใช้เวลาไปนานพอสมควรในการหามือถือ ในที่สุดก็พาเธอไปส่งที่สถานี

การเดินทางที่เหมือนกับบทสอนเล่น พวกเราแทบไม่พูดอะไรกันเลยจนถึงสถานี

หลังจากส่งเธอไปแล้ว ผมกลับบ้านและเปิดแอป “Thiscord” ขึ้นมา ส่งข้อความไปหาคุณต้นไม้เพื่อนสนิท

『คุณต้นไม้คิดว่าอะไรคือความเป็นผู้ชายครับ?』

『เรื่องแบบนั้นต้องถามคนอื่นด้วยหรอ?』

ก็จริงของเขาล่ะนะ