ตอนที่10 : เรื่องที่ฟังดูเหมือนเป็นบั๊ก

พอกลับมาถึงห้องเรียน อาซาฮิซังก็ยังคงอยู่ตรงนั้นในสภาพปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อายากะ ดูนี่สิ~”

“อะไรเนี่ย… เต้นอะไรของเธอ?”

“อันนี้กำลังฮิตอยู่เลยนะ ลองเต้นดูหน่อยสิ เดี๋ยวฉันถ่ายวิดีโออัปลงบัญชีของฉันให้”

“ไม่มีทางเด็ดขาด”

“เอ๋~ แต่ฉันว่านะ ถ้าอายากะเต้นนี่ต้องดังแน่ๆ เลย~…”

เธอยังคงหยอกล้อเล่นกันกับฮิโนะซังที่นั่งข้างๆระหว่างเตรียมตัวเรียนคาบที่ห้า

สำหรับเพื่อนร่วมห้องของเราในห้อง A คนหนึ่ง การสารภาพรักของเขาเป็นช่วงเวลาที่เดิมพันทั้งชีวิต แต่สำหรับเธอแล้ว… มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันเท่านั้น

พอความรู้สึกเห็นใจนิดๆที่มีต่อเขาค่อยๆหายไป คาบที่ห้าก็เริ่มต้นขึ้น

O บ้าง C บ้าง H บ้าง— ตัวอักษรพวกนี้ถูกเขียนเรียงรายบนกระดานดำโดยอาจารย์สอนเคมีราวกับเป็นคาถาบางอย่าง

แต่สำหรับผม สมองตอนนี้เต็มไปด้วยข้อมูลเปรียบเทียบความได้เปรียบเสียเปรียบของตัวละครในเกมต่อสู้จนแทบไม่มีพื้นที่เหลือ

จะไปจำเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน…

โมลคืออะไรฟะ ตัวเลขบ้าบออะไรนั่น เยอะเกินไปแล้วนะ…

สมองที่โดนขยี้เละในเกมช่วงกลางวัน ชักจะรู้สึกเหมือนสมองของผมเองขึ้นมาจริงๆแล้วสิ พอรู้ตัวอีกที คาบที่ห้าและหกก็ผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ในหัวเลย

“โอเค วันนี้พอแค่นี้ละ… พวกแกอย่าเพิ่งใจลอยไปกับช่วงโกลเด้นวีคละกัน… ถ้าใครก่อเรื่องขึ้นมา ฉันก็โดนเรียกไปด้วยนะเว้ย…”

อาจารย์ที่ปรึกษา ไทดะเซ็นเซย์ (หรือที่เรียกกันติดปากว่า ‘อาจารย์จอมขี้เกียจ’) พูดปิดโฮมรูมด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย

เย็นวันศุกร์มาถึง เพื่อนร่วมชั้นทั้ง 40 ชีวิตถูกปลดปล่อยออกไปพร้อมกัน

มีทั้งกลุ่มที่เตรียมไปเที่ยวเล่นและเข้าชมรมต่อ

กลุ่มที่ตั้งใจเรียนก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการอ่านหนังสือในห้องสมุดหรือการไปเรียนพิเศษ

ส่วนผมก็อยู่ในกลุ่มที่ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากเก็บเอกสารที่แจกใส่กระเป๋าแล้วกลับบ้าน

“นี่ๆฮิคารุ ไปคาราโอเกะกันไหม? รวมกับเด็กห้องอื่นด้วย ประมาณหกคนได้”

เสียงของซากุระมิยะซัง หนึ่งในสาวป๊อปของห้องดังขึ้น

“คาราโอเกะเหรอ? ตอนนี้เลยหรอ?”

“ใช่ๆ! แล้วเดี๋ยวพวกเด็กจากโรงเรียนอาโอบะมินามิก็จะมาสมทบด้วยนะ ทุกคนบอกว่าอยากให้ฮิคารุไปด้วยมากๆ… นะ! ไปเถอะ!”

ซากุระมิยะซังกำลังพนมมืออ้อนวอนอย่างสุดความสามารถ

เธอเป็นหนึ่งในสาวที่เข้าถึงง่ายที่สุดในชูโยะอิน ซึ่งเป็นโรงเรียนที่นักเรียนส่วนใหญ่ค่อนข้างเคร่งครัดเรื่องเรียน แต่เธอมักจะเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงานพบปะกับนักเรียนชายจากโรงเรียนอื่น

เพราะโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนสายวิชาการ นักเรียนหญิงบางคนที่อยากพบเจอหนุ่มๆที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าก็มักจะพึ่งเธอเป็นสะพานเชื่อม

ดูจากคำพูดของเธอ แม้จะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าในคาราโอเกะนั้นจะมีเด็กผู้ชายจากโรงเรียนอื่นด้วย

“ขอโทษน้า~ ฉันต้องไปซ้อมน่ะ ตอนนี้คงไปไม่ได้หรอก…”

อาซาฮิซังพูดพร้อมกับถือกระเป๋าใส่ไม้แรคเก็ตยาวอยู่ในมือ และปฏิเสธโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

“งั้นวันไหนถึงจะไปได้หรอ? ช่วงโกลเด้นวีคมีวันไหนว่างบ้างไหม?”

ซากุระมิยะซังยังไม่ละความพยายาม

“อืม~ วันพรุ่งนี้กับมะรืนนี้ฉันมีนัดแล้ว…”

“แล้ววันถัดไปล่ะ!? ต้องมีสักวันใช่ไหม!? เดี๋ยวพวกฉันจะปรับเวลาให้เข้ากับตารางของฮิคารุเอง!”

ถ้าเธอสามารถพาฮิคารุซังไปได้ ระดับของผู้ชายในงานต้องยกระดับขึ้นไปอีกแน่นอน

เสียงความคิดภายในของเธอแทบจะหลุดออกมาให้ได้ยินอยู่แล้วนะเห้ย

“นี่ๆ บางครั้งการได้ไปเที่ยวเล่นกับทุกคน ปล่อยตัวให้สบายๆบ้างก็ดีไม่ใช่เหรอ? เขาบอกกันว่าพวกนักกีฬาน่ะนะ การพักก็เป็นส่วนสำคัญเหมือนกันนะ?”

“อืม… นั่นก็จริงอยู่หรอก…”

อาซาฮิซังดูเหมือนจะลำบากใจกับการโดนคะยั้นคะยอแบบนี้

ทุกคนต่างรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ปฏิเสธใครแรงๆ ได้ง่ายๆ

“พอเถอะน่า… อย่าชวนจนน่ารำคาญเลย ฮิคารุน่ะใกล้แข่งแล้ว กำลังยุ่งมากเลยนะ…”

และอย่างที่เห็น ฮิโนะซัง เพื่อนสนิทของเธอ มักจะเป็นคนเข้ามาขัดจังหวะแบบนี้เสมอ

“หะ… ทำไมประธานนักเรียนต้องเข้ามายุ่งด้วยล่ะ…? ไม่เกี่ยวกันเลยนี่?”

“ก็ฮิคารุดูเหมือนจะปฏิเสธยากฉันเลยพูดแทนให้ไง ถ้าจะหาผู้ชายก็หากันเองเถอะ”

ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่สมกับชื่อของเธอ ฮิโนะซังเล่นเอาซากุระมิยะซังถึงกับถอยกรูด

ตามที่ฮายาโตะเคยบอกไว้ อาซาฮิซังเป็นคนที่เฟรนด์ลี่เกินไปกับทุกคนและฮิโนะซังก็เปรียบเหมือนเป็นตัวแทนจัดการเรื่องพวกนี้ให้

เหมือนบอดี้การ์ดของบอสตัวโหดที่ต่อให้สู้ตัวต่อตัวก็ชนะยากสุดๆ

“ไปเถอะ ฮิคารุ”

“อ๊ะ อื้ม… ขอโทษนะ! ไว้ค่อยชวนใหม่นะ!”

อาซาฮิซังโดนฮิโนะซังจับแขนแล้วลากออกจากห้องไป

“เฮ้อ… ป้องกันแน่นหนาจริงๆเลยแฮะ…”

“พอมีผู้ชายอยู่ปุ๊บ ก็ไม่เคยไปเลยเนอะ”

“ว่าแต่… หรือจริงๆแล้วเธอมีแฟนอยู่แล้วกันแน่?”

“ไม่รู้สิ แต่ประธานนี่น่ารำคาญเป็นบ้า… คิดว่าตัวเองเป็นผู้จัดการรึไง?”

“เห็นด้วย แบบนั้นมันออกจะโอเวอร์ไปหน่อยจนสงสารฮิคารุเลยแหละ”

พอเจ้าตัวเดินออกไป พวกซากุระมิยะซังก็เริ่มพูดอะไรกันตามใจ

แม้ผมจะไม่ใช่คนที่จะกล้าเข้าไปขัด แต่บรรยากาศชักจะทำให้รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

ผมเลยตัดสินใจรีบออกจากตรงนั้น

ในตอนที่เดินไปตามทางเดิน ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องของผู้หญิงนี่มันน่ากลัวจริงๆ

ต่อให้ดูเหมือนจะสนิทกันดี แต่ถ้าผลประโยชน์ขัดกันก็เป็นแบบนี้สินะ

แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เผชิญหน้ากับพวกนั้นตรงๆแบบไม่สะทกสะท้านอย่างฮิโนะซังก็ถือว่าแกร่งจริงๆ

ทุกคนรู้กันดีว่าถ้าคิดจะจีบอาซาฮิ ฮิคารุ ก็ต้องผ่านเธอไปให้ได้ก่อน

“…อย่างน้อยก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละนะ”

ผมหยุดเดินกลางทางก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา

เปิดแอปแชท ‘PINE’ ขึ้นมาเช็กข้อความที่ได้รับตอนกลางวัน

‘งั้นพรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิมนะ! จะเล่น SEKIHYO ต่อล่ะ!’

สถานการณ์พิลึกๆ ไอแบบนี้… มันคืออะไรกันแน่นะ?