ตอนที่1 : อาซาฮิซัง สาวผู้เป็นดั่งแสงสว่าง

โรงเรียนคือสังคมขนาดย่อม

สถานะทางสังคมหรือก็สิ่งที่เรียกว่าชนชั้นในโรงเรียน สามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทใหญ่ๆ

ประเภทแรกคือพวกอินโทรเวิร์ต…กลุ่มคนที่อยู่ชั้นล่างของสังคมในโรงเรียน

ช่วงเวลาพัก พวกเขามักจะใช้เวลาจมอยู่กับโทรศัพท์ที่เลือกจากประสิทธิภาพมากกว่าความนิยม หรือแกล้งทำเป็นนอนเพื่อหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์

มิตรภาพของพวกเขามักจะจำกัดอยู่แค่คนที่อยู่ในระดับเดียวกันในโรงเรียน อาจจะมีเพื่อนข้างนอกบ้าง แต่ก็คงน้อยมาก

ถ้ามีเข้าชมรมหรือกิจกรรมพิเศษก็อาจจะพอมีเพื่อนอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่มีล่ะก็…คงไม่ต้องพูดถึง

โอกาสที่จะมีแฟน เรียกได้ว่าหายากยิ่งกว่าสุ่มกาชาได้ตัวละครระดับสูงสุดในเกมมือถือที่แสนเอาเปรียบ

ถ้าให้เปรียบกับเกม พวกเขาก็คือธาตุแห่งความมืดอย่างแท้จริง

สิ่งมีชีวิตที่ล่องลอยอยู่ในก้นบึ้งของมหาสมุทร มืดมิดและพร้อมจะสลายหายไปทันทีที่สัมผัสกับแสง

ตัวผมเอง—คาเงยามะ เรย์ยะ เด็กหนุ่มอายุสิบหกปี นักเรียนชั้นม.ปลายปี2ที่มีเพียงแค่เกมเป็นงานอดิเรก

แม้จะเรียนอยู่ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง แต่เกรดก็อยู่ในกลุ่มที่นับจากท้ายขึ้นมาจะง่ายกว่า แถมยังอยู่ชมรมกลับบ้านด้วย

แน่นอนว่าผมก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มชนชั้นล่างนั่น

และในทางกลับกัน…อันที่จริง คงไม่ต้องพูดให้มากความหรอก

เพราะตัวตนที่เป็นตัวแทนของแสงสว่างกำลังนั่งอยู่ข้างผมในตอนนี้

“อ๊าาา!! แพ้อีกแล้ว!!”

เสียงร้องของเด็กสาวผมสั้นประบ่าดังขึ้น พร้อมกับคอนโทรลเลอร์ที่เธอกำแน่น

อาซาฮิ ฮิคารุ

เด็กสาวที่ได้รับความนิยมสูงสุดในโรงเรียนของเรา กำลังนั่งอยู่บนเตียงของผมและกำลังสนุกไปกับเกม

แต่ไม่ใช่เกมมือถือเรียงเพชรยอดนิยมในหมู่คนดังหรอกนะ

แต่เป็นเกมที่เต็มไปด้วยฉากตายอันโหดร้าย ที่มีโอกาสสูงมากที่นักเรียนหญิงในชิบูย่าจะไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ

บนหน้าจอ เกมกำลังฉายฉากที่ชายวัยกลางคนที่ไร้ซึ่งความน่ารักกำลังใช้ดาบต่อสู้กันเพื่อเอาชีวิตรอด

“อืมมม~ เจ็บใจอ่าา~ เอาอีกรอบ! คราวนี้ต้องชนะให้ได้!!”

เธอไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อยต่ออักษร ‘ตาย’ ที่ฉายขึ้นบนหน้าจอ เจ้าตัวเพียงแค่กดเริ่มเกมใหม่และพุ่งเข้าสู่สนามรบอันโหดเหี้ยมอีกครั้ง

เธอเอนตัวไปข้างหน้าด้วยความจริงจัง พอแพ้ก็ถอนหายใจอย่างขัดใจ แต่ถ้าชนะก็จะยกแขนขึ้นโห่ร้องด้วยความดีใจ

“อีกครั้ง! อีกครั้ง!”

เธอจดจ่ออยู่กับเกม จนลืมเวลาไปเลย

ในห้องเรียน เธอเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในกลุ่มยอดนิยม แต่ตอนนี้ ภาพลักษณ์นั้นกลับแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

ในเวลานี้ เธอมีท่าทางเหมือนกับพวกเรา—เหล่าเกมเมอร์

“แพ้อีกแล้ว!”

อาซาฮิซังทิ้งตัวพิงเตียงพร้อมกับถอนหายใจอย่างเสียดาย

วันนี้เธอสวมชุดลำลองที่แตกต่างจากชุดนักเรียนปกติ

ถึงผมจะไม่เข้าใจแฟชั่นของผู้หญิงที่ดูซับซ้อนยิ่งกว่าฟิสิกส์ควอนตัม แต่ก็รู้ได้ว่าเธอดูดีมากในชุดนั้น

อาจเพราะอยู่ในช่วงเวลาสบายๆในวันหยุด บรรยากาศรอบตัวเธอดูผ่อนคลายกว่าปกติ แถมยังเผยให้เห็นด้านที่ไม่ค่อยมีใครเห็นอีกด้วย

อยู่ในห้องเล็กๆแบบนี้ สองต่อสองกับเธอ…

มันรู้สึกเหมือนโดนโจมตีแบบ DoT ที่ค่อยๆลด HP ของผมลงเรื่อยๆเลย

“ถ้าลังเล ก็จะพ่ายแพ้”

คำพูดของตัวละครในเกมที่ฉายขึ้นบนหน้าจอ ฟังดูเหมือนกำลังพูดกับผมเอง

ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอกลับไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจหรือใส่ใจสถานการณ์นี้เลย

“เอาอีกรอบ! คราวนี้แหละ!”

เธอออกแรงกดปุ่มเริ่มเกมใหม่และพุ่งเข้าสู่การต่อสู้กับบอสอีกครั้ง

สายตาของเธอที่จ้องมองจอภาพนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เป็นเวลาสองสัปดาห์แล้วที่เธอมาที่นี่ในช่วงสุดสัปดาห์และใช้เวลานั่งเล่นเกมแบบนี้

แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ในสถานการณ์นี้กันล่ะ?

ถ้าต้องการย้อนรอยประวัติศาสตร์ของแสงและเงานี้ เราคงต้องย้อนเวลากลับไปอีกสักหน่อย…

(TL : เรื่องนี้ผมใช้คำว่า ‘ซัง’ แทนคำนำหน้าว่า ‘คุณ’ นะครับ ชอบไม่ชอบบอกได้เลย)