อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 108 จุดไฟเผาโรงหมอหลวง

“เหนียงเหนียง พระชายา”

หลี่หมัวมัวถือใบสั่งยาเดินเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยไปโรงหมอหลวง แต่พวกหมอหลวงไม่จัดยาให้ข้าน้อย”

“เพราะอะไร?”

เต๋อเฟยขมวดคิ้ว

หลี่หมัวมัวเป็นคนข้างกายนาง ปกติใช้นางไปทำอะไร พวกคนในวังต่างก็รู้ว่าเป็นตัวแทนของนาง ดังนั้นจะไม่มีใครกล้าล่วงเกินหลี่หมัวมัว

วันนี้คนของโรงหมอหลวง กลับกล้าเหิมเกริมขนาดนี้?

“พวกหมอหลวงบอกว่ายาสมุนไพรพวกนี้ขาดของ ตอนนี้จึงไม่มีให้ แต่ข้าน้อยเห็นแล้ว ในลิ้นชักไม่ได้ว่างเปล่า”

ดังนั้นนางจึงโกรธโมโหขนาดนี้

“แบบนี้แสดงว่า คนของโรงหมอหลวงไม่จัดยาให้”

ถึงหยุนหว่านหนิงจะถาม แต่น้ำเสียงนั้นมั่นใจ

หลี่หมัวมัวพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยไม่รู้จะทำยังไง จึงจำต้องกลับมามือเปล่า พระชายา ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”

เต๋อเฟยรู้แล้ว เมื่อกี้หมอหลวงหลิวที่มาตรวจให้กับนาง เพิ่งเดินออกไปก็ถูกคนของฮองเฮาจ้าวพาไปตำหนักคุนหนิง……

“ไม่เอายาพวกนี้ได้ไหม?”

นางหันไปมองหยุนหว่านหนิง

เรื่องมากในวังหลังมีแต่จะเป็นภัยต่อตน

ปกติเพื่อความปลอดภัยของตนเอง ไม่ส่งผลกระทบต่อโม่เยว่กับโม่เฟยเฟย การรับมือกับฮองเฮาจ้าว เต๋อเฟยอดทนและก็หลีกเลี่ยงมาตลอด หากทนไม่ไหวแล้วค่อยว่ากัน

สำหรับนาง เป็นเพียงแค่ยาไม่กี่ชนิดเท่านั้นเอง

“จะต้องเอามาให้ได้”

หยุนหว่านหนิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า “ยาที่หมอหลวงหลิวให้เสด็จแม่พวกนี้ ถึงจะเป็นยาลดความร้อน แต่ยาลดความเย็นนั้นไม่ถูกต้อง”

“ยาพวกนี้ผสมรวมกัน จะยิ่งทำให้เป็นร้อนใน”

เต๋อเฟยยิ่งขมวดคิ้วแน่น

เมื่อกี้ตอนที่หยุนหว่านหนิงเข้ามา นางดื่มยาไปแล้ว

แต่เหงือกก็เจ็บปวดทรมานอย่างมาก ใบหน้าก็เหมือนยิ่งบวมขึ้น ความหงุดหงิดในใจเพิ่มขึ้นไม่ลดลง อยากที่จะทุบทำลายทุกอย่างในตำหนักหย่งโซ่ว เพื่อระบายความโกรธ

เดิมคิดว่าเห็นหยุนหว่านหนิง นางจึงโกรธโมโห

แต่เมื่อฟังนางพูดแบบนี้แล้วถึงรู้ว่า อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา?

“ทำไมหมอหลวงหลิวจะต้องทำเช่นนี้?”

เต๋อเฟยพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เขาทำงานอยู่โรงหมอหลวงมานานหลายปี กระทำผิดกับเรื่องเล็กแค่นี้ได้ยังไง?”

“ไม่ใช่การกระทำผิด แต่เป็นการตั้งใจทำ”

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างลึกซึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้นก็คงไม่จัดยาให้กับหลี่หมัวมัว คงเพราะรู้แล้วว่า ข้าดูยาพวกนั้นแล้ว จึงตั้งใจไม่ให้”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เต๋อเฟยก็ยิ่งโกรธจนปวดหัว

นางเลวร้ายแค่ไหน ก็เป็นถึงเต๋อเฟย

โรงหมอหลวงกล้าสร้างความลำบากใจให้นางเปิดเผยเช่นนี้?

“ข้าอยากจุดไฟ เผาโรงหมอหลวงเสีย”

เต๋อเฟยตบบนเตียงอย่างแรง

เห็นทีแม่ยายของนางคนนี้เป็นคนไม่เลวคนหนึ่ง….แต่สายตาไม่ค่อยดี

แต่นี้ก็โทษเต๋อเฟยไม่ได้ หลายเดือนที่ได้อยู่ด้วยกัน หยุนหว่านหนิงรู้ว่าแม่สามีของนางคนนี้เป็นคนตรง ไม่แปลกที่ดูไม่ออก ด้านความตอแหลของฉินซื่อเสวีย

“หากท่านจุดไฟเผาโรงหมอหลวง ก็เท่ากับเป็นการให้โอกาสฮองเฮาจุดไฟเผาตำหนักหย่งโซ่ว”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “ตอนนี้เสด็จแม่กำลังโกรธ เดิมก็เป็นร้อนใน อย่าโมโหอีกจะดีกว่า”

เดี๋ยวจะกระทำเรื่องอะไรที่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้

ได้ยินแบบนี้ เต๋อเฟยรู้ดีว่านางพูดมีเหตุผล จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับไฟแห่งความโกรธไว้ แล้วพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าว่า ตอนนี้ควรทำยังไง? ข้าจะปล่อยให้คนของโรงหมอหลวง มาวางอำนาจถึงหัวข้าหรือ?”

“พวกเขามีคนคอยหนุนอยู่เบื้องหลัง แทนที่พูดว่าคนของโรงหมอหลวง มาวางอำนาจถึงหัวเสด็จแม่….”

“ให้พูดว่าเป็นฮองเฮาดีกว่าไหม?”

คิดไม่ถึงว่า คนโง่อย่างหยุนหว่านหนิง รู้ถึงขนาดนี้ด้วย รู้ว่าฮองเฮาจ้าวสั่งคนของโรงหมอหลวง ให้ตั้งใจสร้างความลำบากใจให้นาง

เต๋อเฟยมองดูนางอย่างคาดไม่ถึง

นังเด็กคนนี้ ตอนนี้ทำให้นางเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่

“งั้นเจ้าคิดว่าควรทำยังไง?”

เต๋อเฟยถามขึ้นมา

ที่จริงยาพวกนี้ ไม่ต้องไปเอาที่โรงหมอหลวงก็ได้

จวนอ๋องหมิงมียาพวกนี้ไว้ตลอดอยู่แล้ว ร้านขายยาทั่วไปก็หาซื้อได้

ยิ่งไปกว่านั้นหยุนหว่านหนิงมีช่องว่างที่สามารถทำได้ทุกอย่างอยู่ในมือ สิ่งของอะไรจะหามาไม่ได้

แต่คนของโรงหมอหลวง…..หากครั้งนี้ยอมปล่อยพวกเขารังแกเต๋อเฟย ต่อไปเต๋อเฟยอยู่ในวัง จะยิ่งลำบาก

นางจะนิ่งดูดายไม่ได้

ครุ่นคิดสักพัก หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไปโรงหมอหลวงด้วยตนเอง”

“หากพวกเขาไม่ให้….ข้าก็จะไปฟ้องเสด็จพ่อ”

นางเพิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงของเต๋อเฟยก็ดังขึ้นมาว่า “หากพวกเขาไม่ให้ ก็จุดไฟเผาโรงหมอหลวงเลย ข้าสนับสนุนเจ้า”

พี่เต๋อเฟยในสังคมข้า…..

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบนอย่างจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ท่านนอนพักผ่อนเถอะ อย่าพูดอะไรมาก”

“หลี่หมัวมัว เจ้าดูแลเสด็จแม่ให้ดี อย่าให้นางออกไปจากประตูนี้”

หากเต๋อเฟยออกจากตำหนักหย่งโซ่วไปทำอะไร ต่อให้มีเหตุผลก็กลายเป็นไร้เหตุผลแล้ว

“เพคะ พระชายา”

ตอนนี้หลี่หมัวมัวเชื่อฟังหยุนหว่านหนิงทุกอย่าง

ไม่เพียงแต่ปากของนางจะนุ่มเพราะได้ดื่มเหล้าของนางเท่านั้น นางสามารถมองรู้ว่าหยุนหว่านหนิงทำเพื่อเต๋อเฟย จึงเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอด ไม่ยอมไปไหนเลย

เห็นแบบนี้ เต๋อเฟยรู้สึกโมโห พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าอึดอัด อยากออกไปเดินเล่น”

“เหนียงเหนียง เมื่อกี้พระชายาบอกแล้ว ท่านออกไปไม่ได้”

“ข้าอึดอัด”

“เหนียงเหนียง ข้าน้อยเปิดหน้าต่างให้ท่าน”

หลี่หมัวมัวเปิดหน้าต่าง ให้อากาศบริสุทธิ์ข้างนอกลอยเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง ตอนนี้ท่านรู้สึกดีขึ้นไหม?”

มองดูดอกเหมยด้านนอกหน้าต่าง เต๋อเฟยยิ่งอยากออกไปเดินเล่น

“ไม่ได้เหนียงเหนียง ท่านไปไหนไม่ได้”

“ข้าเพียงแค่เดินเล่นภายในตำหนักหย่งโซ่ว”

“ไม่ได้ พระชายาบอกแล้ว ท่านออกจากประตูนี้ไม่ได้”

“เจ้าเฒ่าคนนี้ ตอนนี้เจ้าเชื่อฟังนางมากนะ คำพูดของข้าใช้ไม่ได้ใช่ไหม?”

“เหนียงเหนียง วันนี้ท่านอยู่ในสถานการณ์พิเศษ ข้าน้อยต้องดูแลท่านให้ดี”

หลี่หมัวมัวพูดตอบ

เต๋อเฟยดึงผ้าห่มมาคลุมหัว หันหลังให้กับหลี่หมัวมัว พร้อมพูดขึ้นว่า “……ได้ ข้านอนหลับพอใจหรือยัง”

“ดีเพคะ เหนียงเหนียง”

หลี่หมัวมัวค่อยโล่งอก เฝ้าอยู่ด้านนอกประตูอย่างยิ้มแย้ม

……

หยุนหว่านหนิงไปถึงโรงหมอหลวงอย่างรวดเร็ว

นอกจากเต๋อเฟยแล้ว ในวังไม่มีสนมคนไหนป่วย สุขภาพของโม่จงหราน ก็มีพระชายาหมิงคอยดูแลด้วยตนเอง ดังนั้นคนในโรงหมอหลวงจึงว่างอย่างมาก

เวลานี้ แต่ละคนนั่งอาบแดดอยู่ตรงระเบียง

มีเพียงหมอหลวงอายุน้อยสองคน กำลังจัดยาในตู้

ช่วงนี้ที่หยุนหว่านหนิงดูแลสุขภาพให้กับโม่จงหราน ได้เข้าออกโรงหมอหลวงอยู่บ่อยๆ

ดังนั้นพวกหมอหลวง ล้วนรู้จักพระชายาหมิง

เห็นนางมาแล้ว ต่างลุกขึ้นมาทำความเคารพ

“ไม่ต้องมากพิธี ที่ข้ามา เพราะอยากได้ยาไม่กี่อย่าง”

หยุนหว่านหนิงพยักหัว ทำเป็นเดินผ่านหมอหลวงหลายคน แล้วยื่นใบสั่งยาให้กับหมอหลวงหลิว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปจัดยาตามนี้มาให้ข้า”

หมอหลวงหลิวสงสัย

รับใบสั่งยามาดู แล้วก็พูดขึ้นอย่างลำบากใจว่า “พระชายาหมิง นี่……”

“ทำไม? นี่ข้าใช้งานหมอหลวงหลิวไม่ได้หรือ? หรือว่าต้องให้ข้าไปหยิบด้วยตนเอง?”

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาอย่างเคร่งขรึม

“เปล่า ข้าน้อยไม่กล้า”

“ในเมื่อไม่ใช่ แล้วยังไม่รีบไป?”

“พระชายาหมิงคงไม่รู้ ยาพวกนนี้ช่วงนี้โรงหมอหลวงไม่มี ใช่ว่าข้าน้อยไม่อยากให้ แต่ตอนนี้ไม่มียาพวกนี้”

สีหน้าท่าทีหมอหลวงหลิวย่ำแย่ ไม่เหมือนกำลังพูดโกหก

คำพูดนี้ เหมือนที่หลี่หมัวมัวพูดเลย

เมื่อกี้หลี่หมัวมัวบอกแล้วว่า เห็นในตู้มียาพวกนี้อยู่

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเย้ยขึ้นมา

เดิมนางไม่อยากใช้กำลัง แต่ตอนนี้เห็นที หากวันนี้ไม่ใช้กำลังในโรงหมอหลวง…..ก็จะไม่ได้ยาพวกนี้