หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 428 ความจริงที่น่าตื่นผวา
ตอนที่ 428 ความจริงที่น่าตื่นผวา
“เรื่องของข้า !” ฮูหยินมู่หรงหันมาตบหน้าผู้คุมอย่างแรงพร้อมแค่นเสียงหยัน “ข้าเป็นนายหรือเจ้าในนาย ? คนเช่นข้าต้องให้เจ้ามาสอนสั่ง กระนั้นหรือ ?”
“ข้าเพียงคว้าของโสมมชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อให้พวกมันแม่ลูกได้เพิ่งตามองดูกันและกันให้เต็มตาว่าสารรูปยามนี้ของพวกมันน่าสมเพชทุเรศทุรังสักเพียงไร เสร็จงานแล้วข้าก็จะเอามันกลับเข้าที่เดิมพวกเจ้าจะต้องห่วงอันใด ?”
“เสี่ยวฮวาน ! เอาพวกมันออกไปแล้วดูต้นทางไว้อย่าให้ผู้ใดเข้ามา ! หากนายท่านมารีบรายงานข้าทันที !”
หญิงรับใช้ผู้ติดตามฮูหยินมู่หรงรีบนําผู้คุมทั้งสามออกจากห้องคุมขังอย่างไม่รอช้า
ฮูหยินมู่หรงก้มลงมองสตรีที่นอนหมอบอยู่กับนราวสุนัขจรจัดนางเค้นเสียงหัวเราะอย่างสาสมใจ“ก้อวหลาน*นางแพศยาในวันที่เจ้ามีบุญวาสนาสูงส่ง เคยคิดหรือไม่ว่าจะมีวันนี้ ? คิดหรือไม่ว่าบุตรชายของเจ้าจะมีวันนี้ ? !”
*อวหลาน แปลว่า กล้วยไม้
“ก่อนหน้าที่ข้าทรมานเจ้า เจ้าทําไม่แยแสมิใช่หรือ ? เจ้าไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตามิใช่หรือ ? เพิ่งตาดูข้าทรมานบุตรชายของเจ้าให้ดีข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะยังทําไม่รู้ร้อนรู้หนาวได้อีกหรือไม่ ?
กล่าวจบ ฮูหยินมู่หรงก็หันไปคว้าแส้ชุบน้ําเกลือหวดฟาดใส่ก้อหลานหมายจะให้นางรู้สึกตัวที่นขึ้นรับรู้
หากทว่าเพียงปลายแส้ถูกยกสูง ข้อมือของนางพลันถูกจับกุมด้วยฝ่ามือแกร่งประดุจเหล็กกล้าของคนผู้หนึ่ง
“มันผู้ใดกล้าขัดขวางข้า !” ฮูหยินมู่หรงตวาดลั่นก่อนหันกลับไปมอง
เพียงได้เห็นใบหน้าของผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังสีหน้าของนางพลันตื่นตระหนกตกใจคล้ายเสียงแทบไม่อาจเล็ดรอดออกจากปาก “เจ้า…เหตุใด เจ้า….”
ประกายจากกองไฟส่องสะท้อนดวงหน้างดงามและรอยแผลเป็นสีแดงก่ําบนใบหน้าของกู้หลิวเพิ่งมันทิ่มแทงเสียดสองนัยน์ตาของฮูหยินมู่หรงให้ยิ่งเจ็บใจ
นางหันกลับไปมอง กู้หลิวเพิ่ง” ผู้ถูกจับตรึงทรมานอยู่กับกําแพงก่อนจะหันกลับมาหาบุรุษเปื้องหน้าพร้อมเสียงสั่นเครือ “เจ้าคือผู้ใด ?”
“ข้าคือผู้ใดกระนั้นหรือ ?” มุมปากของชายหนุ่มขยับยกปรากฏรอยยิ้มน้อย ๆ ที่เต็มไปด้วยอาการเย้ยหยันเย็นชา“ฮูหยินผู้สูงส่งท่านช่างหลงลืม
ง่ายดายเสียเหลือเกินเมื่อครู่ท่านเพิ่งด่าว่าข้าเป็นไอ้เลือดชั่วที่ถือกําเนิดจากสิ่งโสมมเพียงพริบตาท่านกลับไม่รู้จักข้าเสียแล้ว ?”
สองขาของนางพลันอ่อนแรงเซถลาถอยกลับไปชนกู้หลิวเพิ่งผู้ถูกร้อยรัดด้วยโซ่ตรวน
ชายผู้นั้นส่งเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดหากแต่ยามนี้ สุ่มเสียงนั้นกลับทําให้ฮูหยินมู่หรงนิ่งชะงักน้ําเสียงนี้ช่างคุ้นหูภายในใจคล้ายแหลูกระเบิด
“เจ้า…..เจ้าอ้างตนคือกหลิวเพิ่งเช่นนั้นแล้วคนผู้นี้คือใคร ? !”
เกอซีขยับร่างออกจากเหลือบมุมอันมืดมิดเพื่อมาหยุดยืนข้างกายหลิวเพิ่ง เถาวัลย์ม่วงอเวจีในมือแตกตัวพุ่งตรงเข้าหาใบหน้าตลอดวร่างของกู้หลิวเพิ่งผู้ถูกมัดตรึงด้วยโซ่ตรวน
เพียงสายเถาวัลย์ปัดป่ายไปตามร่างและใบหน้าของคนผู้นั้นใบหน้าตลอดถึงร่างของมู่หรงหลินฟงพลันปรากฏในทันที
แม้ดวงหน้านั้นจะถูกฮูหยินมู่หรงกระซวกแทงกระทั่งไม่เหลือเค้าเดิมทว่ารอยปานสีน้ําตาลที่เหนืออกข้างซ้ายยังคงเด่นชัดประจักษ์แก่สายตา
มันคือรอยปานแต่กําเนิดของมู่หรงหลินฟงบุตรชายของนาง
“อ้า อ้าาาาาาา !” ฮูหยินมู่หรงกรีดร้องแทบคลั่งราวหัวใจแตกสลาย นางสาวเท้ากระถดถอยไม่หยุดราวผู้ถูกตรึงทรมานเบื้องหน้าคือภูตผี“ไม่ ! เป็นไปไม่ได้! ต้องไม่ใช่หลินฟงไม่มีทางเป็นบุตรชายของข้า…..พวกเจ้าหลอกข้า ! พวกเจ้าเอาเจ้าคนสารเลวผู้นี้มาตบตาข้า !”
ผู้ถูกนางกระทําอย่างทารุณโหดร้ายผู้ที่นางใช้ระบายความเจ็บแค้นภายในใจ มิใช่เลือดสุนัขชั่วแห่งสกุลมู่หรงหากแต่กลับกลายเป็นบุตรชายสุด ที่รักของนางเองกระนั้นหรือ ? !!!!
ฮูหยินมู่หรงตื่นตระหนกจิตใจกระเจิดกระเจิงทั้งร่างของนางสั่นเทาไม่หยุด เมื่อต้องเผชิญกับความเป็นจริงอันโหดร้าย
ฮูหยินมู่หรงกลับลุกขึ้นแผดเสียงกรีดร้องราวคนเสียสติพลางพุ่งเข้าโจมตีกหลิวเพิ่ง
หากแต่พลังฝีมือเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ของนางมีหรือจะสามารถเป็นคู่ประมือกับบุรุษเบื้องหน้าเพียงชายหนุ่มปัดฝ่ามือร่างของฮูหยินมู่หรงพลันถลากระแทกลงกับพื้นผมเผ้ายุ่งเหยิงกระจัดกระจายไร้แรงกําลังน่าอดสู
***จบตอนความจริงที่น่าตื่นผวา***