หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 396
ตอนที่ 396 เผาส่งให้เจ้า
” ม่วงน้อย—-! ! ! ” เกอซีส่งเสียงร้องด้วยความตระหนกตกใจได้เพียงร่ำร้องขอสวรรค์ให้ม่วงน้อยกลับคืนหาตน
ทว่าเถาวัลย์ม่วงอเวจีคล้ายมีใจมุ่งมั่นมันไม่ใส่ใจคำสั่งของเกอซีมันพุ่งตรงเข้าสวนปะทะธงสีครามต้นเหตุพายุคลั่งลูกใหญ่
เสียงดัง” ตูมตูมตูม” ดังก้องกังวานคราแล้วคราเล่า
เถาวัลย์เส้นหนาสีม่วงที่พุ่งทะยานขึ้นสูงพลันร่วงหล่นกระแทกสู่ด้านล่างภายใต้สายตาตื่นตระหนกของเกอซีติดตามมาก็คือกองน้ำสีม่วงเข้มขั้นที่ไหลกองอยู่ข้างกายเกอซี
ไม่ช้านานจากนั้นผืนธงสีครามที่ม้วนตลบพลันถูกส่งยืนขึ้นตรงหน้าเกอซีด้วยปลายเถาวัลย์ที่อ่อนล้าในสภาพแทบสิ้นแรง
เกอซีย่อมเข้าใจดีว่าเถาวัลย์ม่วงอเวจีต้องการเอาใจนางปลายใบน้อยๆยังคงแกว่งไกวสะบัดอย่างอ่อนแรงคล้ายหมายรับคำชื่นชมในผลสำเร็จคล้ายหมายกล่าวคำขออภัย
เห็นได้ชัดว่าเถาวัลย์ตลอดทั้งเส้นถูกเชือดเฉือนอย่างน่าอนาถทั่วทุกหนแห่งด้วยพลังพายุของผืนธงทว่าหญิงสาวกลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกยามนี้ของเถาวัลย์ม่วงอเวจีมีความสุขยิ่งนัก! ร่าเริงใจยิ่งนัก!
สามารถช่วยเหลือนายท่านเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษอย่างแท้จริง!
สามารถลงโทษพวกคนชั่วที่ทำให้ต้านต้านต้องร่ำไห้เป็นความรู้สึกแสนวิเศษอย่างแท้จริง!
เกอซีทำได้เพียงถอนหายใจบางเบานางรับผืนธงสีครามจากเถาวัลย์ม่วงเวจีก่อนจะเหยียดฝ่ามือลูบปลายเถาอย่างอ่อนโยน
” ม่วงน้อยขอบใจเจ้ามาก” นางค่อยๆกล่าวคำ” ทว่าเบื้องหน้าอย่าได้ดื้อดึงไม่กระทำตามคำสั่งประพฤติตามใจตนเช่นนี้อีกหาไม่ข้าจะถอดถอนพันธสัญญาระหว่างเราเสียเจ้าได้ยินชัดเจนหรือไม่?
เถาวัลย์ม่วงอเวจโบกปลายเถาแสดงอาการทัดทานกลีบใบร่วงตกห่อเหี่ยวในทันทีมันรีบตรงเข้าซบถูไถไซ้ท่อนแขนของเกอซีด้วยรู้ผิดจึงพยายามออดอ้อนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับเจ้าเด็กพวกนี้ไม่เคยทำให้ผู้อื่นโล่งใจได้เสียที! ทั้งกลับทำให้ผู้คนยิ่งหลงรักยิ่งนึกเมตตาร่ำไป
น้ำเสียงของนางหนักแน่น” เจ้าตัวน้อยคลายใจเถิดข้าจะทำให้เจ้านั่งที่ทำร้ายเซี่ยวหลีกับพวกเจ้าได้ชดใช้อย่างสาสม! พวกเจ้าต้องเชื่อมั่นในตัวนายของเจ้าผู้นี้เข้าใจหรือไม่? ”
กล่าวจบท่อนแขนงามของหญิงสาวพลันยกโบกเถาวัลย์สีม่วงหวนกลับคืนสู่มิติเวทในทันที
สายตาเย็นยะเยือกจับจิตจ้องตรงหาใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของอาวุโสเจียง
ยามนี้สีหน้าของมันไม่น่าดูอย่างรุนแรงเนื่องเพราะมันไม่คาดคิดว่าธงสีครามของมันจะถูกพฤกษาปีศาจม่วงฉกฉวยไปต่อหน้า
แม้ธงสีครามผืนนี้จะมิใช่อาวุธเวทที่ร้ายกาจที่สุดของมันทว่าการถูกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมช่วงชิงไปได้คือความน่าละอายอายสังหารเข้มข้นพลันพุ่งถาโถมเข้าใส่เกอซีพร้อมประกายดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่สะท้อนวูบวาบผ่านใบหน้าหญิงสาวหากทว่าดวงหน้างามของนางกลับยังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเย็นชามิได้เผยถึงความขัดขืนแม้เพียงน้อย
แบ่งเข็มเงินปรากฏขึ้นในมือก่อนพวกมันทั้งหมดจะถูกฝังปักลงบนจุดชีพจรสำคัญทั่วร่างหญิงสาว
ความเคลื่อนไหวของเกอซีรวดเร็วเหลือประมาณใบหน้าจดจ่อสมาธิตั้งมั่นกระทั่งเมื่อสายกระเหินเวหาเบื้องหน้าเฉือนตัดอาภรณ์ของนางความสุขมนิ่งสงบภายในกลับไม่เคลื่อนคลอนแม้เพียงน้อย
เพียงครู่หนุ่มน้อยผู้มีร่างโทรมด้วยคราบโลหิตท่ามกลางห่าฝนกระเหินเวหาเงยใบหน้าขึ้นน้ำเสียงเย็นชาถูกขับกล่าวอย่างเนิบช้” เจ้าปรารถนาครอบครองเคล็ดวิชาสมานโลหิตดำแดงของข้ากระนั้นหรือ? ดีข้าพร้อมจะมอบให้แก่เจ้าเมื่อเจ้าไปสู่ปรโลกข้าจะเผามันส่งให้เจ้าด้วยมือของข้าเอง! ”
กล่าวจบพลังปราณทั่วร่างของเกอซีพลันลุกท่วมท้นขุมพลังระเบิดโอฬารไม่อาจประมาณ
ทุกการเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างรอบคอบระมัดระวังฝนกระเหินเวหาที่ฉวัดเฉวียนรอบกายหาได้กระเด็นกระจัดกระจายออกไม่
หากแต่สายกระบี่นับพันกลับถูกหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งทว่ากลับมิได้สะท้อนเข้าหาอาวุโสเจียงกลับกันเพียงเสียงดัง” ตึงมันกลับร่วงทุ่มลงสู่ผืนปฐพี่สิ้นสูญประกายแวววาวที่เคยปรากฏก่อนหน้า
***จบตอนเผาส่งให้เจ้า***