บทที่ 357 เซวี่ยเถาเหิงถูกจับตัวไป

ประโยคเดียวทำลายบรรยากาศที่เขาพยายามสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบาก หากไม่ใช่เพราะอันหรูอี้ยังมองนางอยู่ ซ่งจื่ออานคงจะต่อยไปแล้วแน่นอน

แต่ตอนนี้ เขาไม่สามารถต่อยได้ ดังนั้นจึงได้แต่ยิ้มแย้มอย่างเสแสร้งพลางกล่าวว่า “ไคไฉเฟิง เจ้าต้องมีเรื่องด่วนสำคัญมากที่จำเป็นต้องมาบอกข้าในตอนนี้ทันที ใช่หรือไม่”

ดูท่าทางนั้นแล้ว ราวกับจะกินคนเสียให้ได้ ไคไฉเฟิงพูดอย่างไม่มั่นใจว่า “ที่นี่ก็เป็นประตูใหญ่ของห้องหลักของบ้านคนอื่น เจ้าก็เป็นเพื่อนของเจ้าของหอพันโฉมหมื่นงามของข้า การจู๋จี๋กันต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าจะทำให้เสื่อมเสียศีลธรรมไปหน่อยหรือ”

ซ่งจื่ออานแค่นเสียงเย็นชา มือที่โอบอันหรูอี้ยกขึ้น อันหรูอี้หน้าแดงเล็กน้อย ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินซ่งจื่ออานพูดว่า “ที่นี่คือซีจิ้น ข้าอยากจะจู๋จี๋กับนางที่ไหนก็จู๋จี๋ที่นั่น ตอนที่เจ้าจู๋จี๋กับพี่น้องของเจ้า ข้าเคยพูดอะไรหรือไม่”

เกือบลืมไปแล้ว คนตรงหน้านี้คือจักรพรรดิแห่งซีจิ้น

“เจ้าจะจู๋จี๋ก็ต้องเลือกเวลาด้วยสิ” ไคไฉเฟิงเลิกคิ้ว “แม่ทัพคนสนิทของเจ้าถูกจับตัวไปแล้ว เจ้าจะจัดการหรือไม่”

ซ่งจื่ออานชะงักไปครู่หนึ่ง “เจ้าหมายถึง…”

“เซวี่ยเถา หรือก็คือเซวี่ยเถาเหิง” ไคไฉเฟิงยิ้มพูด “อ้อ ข่าวนี้คนคุ้นเคยของเจ้าเป็นคนนำมา”

เซวี่ยเถาเหิงออกไปซื้อยาพร้อมกับสืบข่าว แล้วบังเอิญพบคนผู้หนึ่งจับตัวหลิวซินเอ๋อร์ไปข่มขู่ เซวี่ยเถาเหิงจำใจต้องมอบยาให้กับคนคุ้นเคยผู้นั้น แล้วตัวเองก็ตามไป ไม่รู้ชะตากรรมมีคนลงมือกระทำการใต้จมูกของกองคาราวานม้า เจ้าของร้านน้อยจะอดทนได้อย่างไร ทันทีที่สั่งให้คนปิดล้อมประตูเมือง แม้แต่ที่ว่าการอำเภอและกองกำลังรักษาการณ์ก็ได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีไว้แล้ว จำเป็นต้องจับตัวคนผู้นี้ออกมาให้ได้ เพื่อกู้คืนชื่อเสียง

ซ่งจื่ออานตั้งใจจะไปเจรจาที่ที่ว่าการอำเภอ แต่มือสังหารได้ซ่อนตัวเข้าไปในเมืองแล้ว แม้ว่าป้ายคำสั่งมังกรทองจะสามารถใช้ได้ แต่ก็เพียงแค่ทำให้คนเชื่อฟังเท่านั้น ไม่แน่ว่าที่นี่อาจจะกลายเป็นที่ว่าการอำเภอไท่ผิงที่ถูกทำลายแห่งต่อไป ดังนั้นจึงไม่กล้าเคลื่อนไหว ได้แต่รอคอยข่าวจากกองคาราวานม้าอย่างสงบ

เซวี่ยเถาเหิงถูกลักพาตัวไป ซ่งจื่ออานรู้สึกว่าคำพูดนี้น่าตกใจยิ่งกว่าบอกว่าเขาตายเสียอีก โดยเฉพาะหลังจากได้ยินสาเหตุที่เขาถูกลักพาตัวไป

อันหรูอี้อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะแขนของเขา “หลิวซินเอ๋อร์คนนั้น ท่านจริงๆ แล้วได้จัดการแต่งงานให้พวกเขาหรือ”

ซ่งจื่ออานยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าเพิ่งรู้ว่าหลิวซินเอ๋อร์หน้าตาเป็นอย่างไรในวันนั้นเอง แล้วจะพูดถึงการจัดการแต่งงานได้อย่างไร แต่พวกเขาไปพัวพันกันเองได้อย่างไร นั่นสิควรค่าแก่การสืบสวน”

ทั้งสองคนพูดคุยกันพลางเดินเข้าไปในห้องโถง เท้ายังไม่ทันแตะพื้น ถ้วยชาใบหนึ่งก็ลอยมาทางพวกเขา ซ่งจื่ออานตกใจ คิดว่ามีคนจะลอบโจมตี จึงดึงอันหรูอี้เข้ามากอดไว้ แล้วเตะกลับไปทันที

ได้ยินเสียงดังปัง ถ้วยชาใบนั้นก็แตกกระจายบนเสาคานในห้องโถง

อันหรูอี้ตกใจจนยังไม่หายใจ ตบอกเบาๆ ซ่งจื่ออานกังวลมาก ตรวจสอบขึ้นลง “เป็นอย่างไรบ้าง มีบาดเจ็บตรงไหนไหม โดนน้ำร้อนลวกหรือเปล่า”

“ข้าไม่เป็นไร” อันหรูอี้ส่ายหน้า สายตามองไปทางในห้องอย่างมีนัยยะ “แต่ท่านมีเรื่องแล้ว”

“ข้ามีเรื่องจริงๆ” ซ่งจื่ออานจับมือของอันหรูอี้ไว้ มองไปทางในห้องด้วยความโกรธ “ใครเป็นคนโยน!”

“ข้า!” ผู้มาเยือนมีผมสั้นบางเบาจนแทบจะเป็นหัวล้าน สวมชุดสีดำ บนใบหน้ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “โอ้ ข้าได้ยินมาตลอดทางว่าเจ้าถูกไล่ล่าอย่างน่าสงสาร แต่ทำไมดูเหมือนเจ้าไม่ได้ขาดแขนขาดขาเลยนะ”

ซ่งจื่ออานเมื่อเห็นคนผู้นั้นก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำในทันที “เจ้าตั้งใจทำแบบนี้สินะ ชิงโม่”

ชิงโม่กอดอกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “พูดง่ายๆ ข้าตั้งใจจะไปหาคนกลางนั่นต่างหาก เจ้าเองที่อยากจะรีบเดินนำหน้าไป จะโทษใครได้”

ซ่งจื่ออานมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ อันหรูอี้รีบเตือนทันที “ท่านสามีอย่าโกรธไปเลย ยิ่งท่านโกรธเขาก็ยิ่งดีใจ ตอนนี้เรื่องสำคัญต้องมาก่อน”

ไคไฉเฟิงก็รีบเข้ามาลากชิงโม่กลับเข้าไปในห้องโถง พร้อมกับพูดอย่างอ้อนวอน “โอ้ ท่านหัวหน้าชิงโม่ ตอนนี้เรื่องสำคัญต้องมาก่อน จะมาโกรธกันทำไม อีกอย่าง การต่อสู้ต้องมีเลือดตกยางออก การเป็นคนน่ะ ควรจะอยู่กันอย่างสงบสุขจะดีกว่า ดูข้าสิ ไม่ใช่ว่าดีอยู่แล้วหรอกหรือ แล้วอีกอย่าง ถ้าเกิดเจ้าสู้ไม่ได้ขึ้นมา นั่นมันจะไม่เสียหน้าหรอกหรือ”

“ไคไฉเฟิง เจ้านี่จะปรองดองหรือยุยงกันแน่” อันหรูอี้ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก น้ำเสียงฟังดูหมดหนทาง

“เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด” ซ่งจื่ออานชำเลืองมองสองคนนั้น แล้วจับมืออันหรูอี้พาเดินเข้าไปข้างใน ขณะเดินผ่านชิงโม่ ทั้งสองคนต่างกลอกตามองอีกฝ่ายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “ในเมื่อมาถึงเมืองหลวงแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ อย่างไร หรือว่าอยู่ในเมืองหลวงไม่ได้”

ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่เรื่องดีนัก ชิงโม่พิงเสาแล้วแค่นเสียงเย็นชา “นี่ก็ต้องขอบคุณขุนนางกรมอาญาของเจ้านั่นแหละ อ้อนวอนให้ข้ามาตามหาคน ข้าใจดีเป็นครั้งคราว เจ้าก็ขอบคุณเถอะ!”

ซ่งจื่ออานหัวเราะเยาะ “อ้อนวอนเจ้า ข้าว่าชัดๆ ว่าเจ้าถูกข่มขู่มากกว่า ถ้าฉินลี่ชางสามารถอ้อนวอนคนได้ ข้าจะตัดหัวของข้าให้เจ้าเตะเล่นเป็นลูกบอลเลย!”

“พอเถอะ” อันหรูอี้ฟังคำพูดของพวกเขาแล้ว เห็นว่ากำลังจะเผชิญหน้ากันอีก จึงรีบหยุดบทสนทนา แล้วหันไปมองชิงโม่ “ชิงโม่ พี่สาวเสวี่ยมาถึงเขาอวิ๋นหัวแล้วหรือ ทหารห้ามไม่ได้ทำอะไรให้ลำบากใจใช่ไหม”

“พวกมันกล้า” ซินหมั่วหัวเราะเยาะ “เสี่ยวเอ๋อร์สบายดี ข้ารู้ว่าเจ้าจะถามอะไร เจาลี่ เด็กน้อยของเจ้าก็สบายดี”

เจาลี่ปลอดภัยนางก็วางใจ สีหน้าของอันหรูอี้อ่อนลงเล็กน้อย “ดีแล้วที่พวกนางไม่เป็นอะไร”

“เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าเจ้าหาพวกข้าเจอได้อย่างไร” ซ่งจื่ออานรินน้ำชาให้อันหรูอี้พลางกล่าว “ระหว่างทางมีคนอื่นตามมาด้วยหรือไม่ แล้วเซวี่ยเถาเหิงเป็นอย่างไรบ้าง”

“เจ้าคิดว่าความเร็วของพวก องครักษ์เงา ของเจ้าจะเทียบข้าได้หรือ วางใจเถอะ ข้าได้ทิ้งสัญญาณไว้ให้พวกเขาแล้ว ถ้าตาไม่บอดก็ย่อมหาที่นี่เจอ ส่วนเรื่องเซวี่ยเถาเหิง เจ้าต้องถามม้าหลินนั่น” ซินหมั่ว ดูถูกเขาอีกครั้งอย่างเบามือ

ซ่งจื่ออานขี้เกียจจะคิดมากกับเขาแล้ว จึงถามไคไฉเฟิงต่อ “เจ้าของเล็กอยู่ที่ไหน”

ไคไฉเฟิงยักไหล่ “เมื่อครู่โกรธจัดลงไปเรียกคนแล้ว ตอนนี้คงกำลังจะกลับมาแล้วมั้ง”

ซ่งจื่ออานไม่พูดอะไร เอาแต่จับมืออันหรูอี้ ลูบไล้ อันหรูอี้ดึงมือออก แต่ไม่นานซ่งจื่ออานก็คว้ากลับมาอีก พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ อันหรูอี้พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้เขาจับไว้ พยายามไม่สนใจสายตาล้อเลียนของสองคนในห้องโถง

ไม่นานนัก มีเสียงคนหนุ่มดังมาจากด้านหน้า เจ้าของเล็กเดินเข้ามาพร้อมคำด่าทอ ตามหลังมาด้วยม้าหรงที่เหงื่อท่วมตัวพยายามยิ้มเอาใจ “เจ้าของวางใจได้ พวกเราจะค้นทั่วเมืองให้พบตัวคนผู้นั้นให้ได้!”

“พูดเหลวไหล!” เจ้าของเล็กโกรธจัด “ข้าออกจากบ้านครั้งแรก ไอ้พวกบ้าบอนั่นกล้ามาหาเรื่องข้าถึงที่! ถ้าไม่หาตัวมาสับเป็นชิ้นๆ จะให้ข้ากลับไปให้ท่านพ่อหัวเราะเยาะหรือไง ไปซะ!”

ม้าหรงยักไหล่ รีบก้มหน้าหลบไป เจ้าของเล็กก้าวเข้ามาในลาน กวาดตามองสี่คนในห้องโถง แล้วหัวเราะดัง “ฮ่า! คนมากันพร้อมหน้าเลยนี่ แม้แต่ท่านประมุขหอม่ายหมิงก็อยู่ด้วย ดูท่าการออกมาครั้งนี้ของข้าก็ไม่ได้สูญเปล่าเสียทีเดียว” ชิงโม่ประสานมือคำนับ “ท่านหัวหน้าพูดดีแล้ว พวกเราจะหาคนอย่างไรขอรับ”

“หายตัวไปทางทิศใต้ วางใจเถิด พวกเขาถูกเชิญไป” หัวหน้าน้อยหัวเราะเยาะ ก้าวพรวดเข้ามา สายตาหยุดนิ่งอยู่บนร่างของซ่งจื่ออาน