ซูชิงโทรหาซูเต๋ออานทันที “ฉันจะแจ้งให้คุณรู้ไว้ คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยฉินซู่ฉินไปแน่ ฉันกับหล่อยไม่มีวันได้จบกันดีแน่”

พูดจบซูชิงก็วางสายไป

เธอเพียงแจ้งซูเต๋ออานไว้เท่านั้น

การลักพาตัวครั้งนี้ ฉินซู่ฉินต้องมีเอี่ยวด้วยแน่ๆ

เมื่อกี้เธอไม่ได้ถามถึงคนลักพาตัวกับลู่หรงเยียน เธอเพียงไม่ต้องการให้ลู่หรงเยียนมาเอี่ยวด้วย

ลู่หรงเยียนเป็นเพียงคนขับแกร็บ เขาจะไปสู้กับฉินซู่ฉินได้ยังไง นี่เป็นเรื่องระหว่างเธอกับฉินซู่ฉิน เธอถึงต้องจัดการเอง

ตระกูลซูกรุ๊ป

ซูเต๋ออานจ้องโทรศัพท์เป็นเวลานานก่อนจะได้สติ เขาไม่รู้ว่าฉินซู่ฉินทำอะไร ตอนนี้เขากำลังวุ่นอยู่กับเรื่องทุนของบริษัท

ซูชิงเห็นว่าร่างกายตัวเองไม่มีอะไรผิดปกติ เธอจึงลงไปเดินไปรอบๆโรงพยาบาล

ทั้งชั้นเงียบมากและไม่มีคนไข้อยู่ห้องอื่นเลย

ซูชิงเดินไปตามทางเดิน ว่านหยางก็เข้ามาจากข้างนอก “คุณซู คุณหิวไหม ทานอะไรหน่อยไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ซูชิงรู้เกี่ยวกับลู่หรงเยียนน้อยเกินไป เลยอยากจะฟังจากว่านหยาง

ว่านหยางตอบด้วยความจริงใจ “ผมเองก็จำไม่ได้ว่ารู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว แต่ก็นานแล้วล่ะครับ พี่ใหญ่เป็นคนดี คุณซู คุณอยู่กับเขาเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้วครับ”

“เขาเป็นคนนิสัยดี”

จนถึงตอนนี้ซูชิงก็ยังไม่เห็นข้อเสียของลู่หรงเยียน “ว่าแต่ทำไมคุณว่านถึงเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ล่ะ”

เรื่องไร้สาระ ว่านหยางก็จริงจังเช่นกัน “เพราะพี่ใหญ่จัดเป็นพี่ใหญ่ในบ้าน ก็เลยเรียกอย่างนั้นน่ะครับ” “แต่เขาบอกฉันว่าไม่มีพี่น้อง”

หัวใจว่านหยางกระตุก

ปากพล่อยแล้ว

ลู่หรงเยียนไม่มีพี่น้องจริงๆแต่มีพี่น้องต่างแม่ไม่น้อยและทุกคนล้วนมีความทะเยอทะยานอย่างหมาป่า

ว่านหยางตอบอย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมหมายถึงลูกพี่ลูกน้องน่ะครับ”

“อ๋อ!”

ว่านหยางรีบปิดประเด็น “คุณซู ผมว่าผมออกไปซื้ออาหารให้คุณดีกว่า คุณเพิ่งไข้ลด ผมจะซื้อโจ๊กมาให้คุณดีไหม?”

ฉินซู่ฉินให้เธอกลับไปทานอาหารกลางวัน?

คงซ่อนเจตนาอะไรเอาไว้น่ะสิ

“ไม่ไป”

ซูชิงพูดจบก็วางสายไป

อันรั่วที่อยู่โรงพยาบาลได้สักพักก็มีธุระจนไปก่อน ซูชิงก็ไปส่งเธอตรงประตูจนบังเอิญเจอลู่หรงเยียนที่กลับมาจากข้างนอก

ลู่หรงเยียนเห็นซูชิงได้อย่างรวดเร็วก่อนจะลงจากรถและเดินไปหาซูชิง “ชิงชิง ออกมาทำไมล่ะ”

“มาส่งเพื่อนน่ะ จริงสิ ฉันจะแนะนำให้นะ คนนี้คือเพื่อนสนิทฉันเองชื่อ อันรั่ว” ซูชิงแนะนำ “รั่วรั่ว นี่แฟนของฉัน ลู่หรงเยียน”

อันรั่วที่เห็นลู่หรงเยียน ดวงตาก็เป็นประกายพร้อมใบหน้ากรุ้มกริ่ม “ว้าว หล่อมากอ่ะ!”

“แฟน? ลู่หรงเยียน?” อันรั่วตอบกลับ “เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ลู่หรงเยียน? คุณ คุณคือคุณชายลู่หรงเยียน แม่เจ้า ได้ยินว่าหน้าเละกับพิการไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้ล่ะ? ”

ซูชิงอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่คุณชายลู่ แค่ชื่อเหมือนเท่านั้นเอง เธอดูสิ นอกจากชื่อแล้วเหมือนคุณชายลู่ตรงไหนกัน”

ลู่หรงเยียนที่ยืนอยู่ข้างๆซูชิงก็อมยิ้ม

อันรั่วมองอย่างละเอียดก่อนจะยิ้มอย่างขัดเขิน “นั่นสินะ ตกใจหมดเลย ซูชิง เมื่อกี้ฉันก็นึกว่าเธอคบกับผีอายุสั้นคนนั้น ไม่ใช่ก็ดีแล้วล่ะ”

ผีอายุสั้น?

ลู่หรงเยียน “…”

เห็นว่าเป็นเพื่อนของซูชิงหรอกนะ ลู่หรงเยียนยิ้มอย่างอบอุ่นและพูด “ก็แค่ชื่อเหมือนกันน่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมชิงชิงนะ ไว้ชิงชิงออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยหาเวลาทานข้าวด้วยกัน”

“ได้เลย งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ ฉันจำได้นะ” อันรั่วยิ้มและกระซิบกับซูชิง “แฟนเธอก็ไม่เลวนะ จัดการเรื่องได้ดี นิสัยก็ดีด้วย ไว้ฉันจะมาสอบสวนว่าเธอไปรู้จักกันได้ยังไง”

ซูชิงเหลือบมองลู่หรงเยียนก่อนจะยิ้ม “รั่วรั่ว ไม่ใช่ว่าเธอมีธุระเหรอ”

หลังจากได้รับการเตือน อันรั่วก็นึกขึ้นได้ “จริงด้วย ฉันต้องรีบไปแล้ว ไว้เจอกันนะ”

หลังจากที่อันรั่วจากไป ซูชิงและลู่หรงเยียนก็กลับเข้าห้องคนไข้ พยาบาลก็มารายงานว่าผลตรวจออกมาแล้ว

เมื่อได้ยินว่าผลตรวจออกมาแล้ว ซูชิงก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

เธอเคยมีลูก หากผลตรวจออกมาแล้วลู่หรงเยียนรู้เข้าจะเลิกกับเธอไหมนะ?

ซูชิงคิดจะห้ามลู่หรงเยียน แต่ยังไม่ทันเปิดปาก ลู่หรงเยียนก็พูดขึ้น “ชิงชิง คุณกลับไปที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวผมไปรับผลตรวจเอง”

“ลู่หรง…” เยียน!

คำพูดของซูชิงยังคงอยู่ในลำคอแต่ลู่หรงเยียนก็เดินไปถึงห้องแพทย์แล้ว

ลู่หรงเยียนไปที่นั่นนานกว่า 10 นาที ในช่วงเวลานั้นเองซูชิงก็กระสับกระส่าย ฝ่ามือเย็นไปหมด

ตอนอยู่กับฉู่เทียนอี้ เธอก็กลัวว่าความลับนี้จะโดนล่วงรู้เข้าแต่ก็ไม่กลัวเท่าวันนี้

เธอกลัวที่จะสูญเสียลู่หรงเยียนไป

คิดไปคิดมา แม้แต่ซูชิงเองก็รู้สึกเหลือเชื่อ