ตอนที่ 471 – ผาบําเพ็ญทุกรกิริยา

 

    เสาะหาป้ายคำสั่งห้องคลังจากในถ้ำพำนักของยอดเขาน้อยรอบ ๆ พูดเสียเรียบง่าย กระทำขึ้นมากลับยากอยู่บ้าง

    เพราะว่า การที่บนยอดเขาน้อยต่าง ๆ มีถ้ำพำนักนั้นค้นพบไม่ยากเลย และผู้ฝึกตนที่เข้าวังเซียนถึงจะไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย หากพบเข้าเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความขัดแย้ง

    วาสนาอยู่ตรงหน้า มิตรภาพที่เชิญชวนพวกเขามาเข้าร่วมกิจกรรมอะไรล้วนไม่มีค่าให้เอ่ยถึง ยิ่งกว่านั้น สาเหตุที่สามสำนักประกาศข่าวของมิติลับทะเลกุยสวีนี่เป็นเพราะความจำเป็นบังคับ ผู้ฝึกตนใหญ่ขิงแก่เหล่านั้นจะรู้สึกขอบคุณพวกเขาด้วยเหตุนี้ได้อย่างไร การยอมถอยตอนที่เข้าวังเซียนก่อนหน้านี้นับว่ารักษาน้ำใจแล้ว

    ติดตามผู้อาวุโสของสำนักทั้งสามท่านมาตลอดทาง หลิงอวิ๋นเฮ่อขบคิดเนิ่นนาน สุดท้ายถามว่า “ซือป๋อทั้งสอง, ท่านทวด พวกท่านเชื่อคำพูดของสหายเต๋าโม่ผู้นั้นจริง ๆ หรือขอรับ”

    เมื่อได้ยินคำถามของเขา อาจารย์เต๋าหยวนมู่หันหน้าไปมองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยด้วยความหมายลึกซึ้งว่า “เจ้าถามประโยคนี้ออกมา ในที่สุดนับว่าไม่ผิดต่อความคาดหวังที่เรามีต่อเจ้าแล้ว”

    หลิงอวิ๋นเฮ่อตะลึง

    หลิงซื่ออวี่เห็นแล้วยิ้มพลางลูบไหล่ของเขา เอ่ยกับอาจารย์เต๋าหยวนมู่ว่า “หยวนมู่ซือเกอ เด็กคนนี้ของสกุลข้า อย่างอื่นไม่ต้องพูด ในแง่จิตเต๋า นั่นเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องกังวลใจเลย”

    อาจารย์เต๋าหยวนมู่ฟังแล้วก็หัวเราะออกมา แล้วก็ไม่ได้พูดแฉ เอ่ยกับหลิงอวิ๋นเฮ่ออย่างอบอุ่นว่า “การฝึกตนไม่ง่าย ฝึกจนถึงระดับชั้นอย่างพวกเรายิ่งต้องถนอมชีวิต แม้ว่าผลประโยชน์จะอยู่ตรงหน้าก็ต้องมีได้อย่างเสียอย่าง ผู้เยาว์นั้นไม่จำเป็นว่าจะไม่ปิดบังสักนิด แต่ว่า ก็อย่างที่นางพูด ระดับชั้นวางอยู่ตรงหน้า เรื่องบางอย่างนางอยากจะโกหกก็โกหกไม่ได้ ไม่มีผลประโยชน์จริง ๆ จัง ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องกดดันนางหนักเกินไป ถึงอย่างไรวันนี้นางไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว”

    “ยิ่งไปกว่านั้น จุดประสงค์ที่ใหญ่ที่สุดของพวกเราในการเดินทางนี้คืออะไร เจ้าก็รู้อยู่แล้ว” อาจารย์เต๋าเถี่ยเมี่ยนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

    หลิงอวิ๋นเฮ่อตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าอย่างหนักแน่น

    หลายสิบปีก่อน เจดีย์มารสวรรค์ปรากฏบนโลก เขาก็รู้แล้วว่าบรรพจารย์ของสำนักจิ่วเยี่ยนทิ้งความลับอย่างไรเอาไว้ ภายหลังวัตถุศักดิ์สิทธิ์ห้าชิ้นทยอยปรากฏบนโลก อีกทั้งเขายังได้รับการยอมรับจากไข่มุกเทพต้องห้าม จึงได้เข้าสู่แกนหลักของสำนักจิ่วเยี่ยนอย่างแท้จริงด้วยฐานะของผู้ฝึกตนก่อเกิดตาน เรื่องของทะเลกุยสวีผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด วาสนาที่บรรพจารย์เหลือไว้เกี่ยวข้องกับความรุ่งเรืองตกต่ำนับพันปีหรือกระทั่งหมื่นปีของสำนักจิ่วเยี่ยน

    ก็เพราะรู้ว่าเรื่องราวสำคัญมากแค่ไหน ดังนั้น เขาเก็บงำความคิดเล็ก ๆ ของตนเองไว้ดีมาก ยืนอยู่ที่ตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักจิ่วเยี่ยนอันเป็นตำแหน่งผู้บริหารแต่เพียงอย่างเดียว

    เขานึกว่า ตนเองเพียงมีความคิดเล็ก ๆ อย่างนี้จะไม่ถูกคนอื่นล่วงรู้ แต่ที่แท้ผู้อาวุโสเหล่านี้ล้วนทราบ เขาสามารถยอมรับตามตรงว่า การท่องหุบเขาไร้กังวลในปีนั้น เขามองโม่เทียนเกอด้วยสายตาที่ต่างออกไป ดังนั้นไม่เต็มใจจะเผชิญหน้ากับนาง พยายามสุดความสามารถที่จะเหลือทางถอยให้นาง แต่ก็เพียงเท่านี้

    นี่เป็นความรู้สึกอันพิสดารชนิดหนึ่ง เขาเคยคิดอย่างละเอียด บางทีชื่อ “อัจฉริยะ” ที่ตนเองแบกรับมาตั้งแต่เด็กนั้นหนักหน่วงเกินไป แม้แต่สหายที่ดีที่สุดและพี่น้องที่สนิทสนมที่สุดก็ไม่อาจแบ่งเบาอะไรให้เขา ถึงขนาดที่แตกหักกันในท้ายที่สุด ส่วนโม่เทียนเกอ นางเฉียบแหลมมาก แล้วก็พึ่งพาได้มาก สามารถมองทุกสิ่งได้อย่างชัดเจนแต่ก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้นเสมอมา ก็อย่างที่เขาพูดแต่แรก นางผู้นี้ผูกมิตรได้รังแกไม่ได้ เป็นคนที่ “ปลอดภัย” คนที่สามารถทำให้เขาผ่อนคลายได้

    ถ้านางเป็นบุรุษ เขาจะต้องดึงมาเป็นผู้รู้ใจ แต่นางไม่ใช่ จึงเกิดความคิดบางอย่าง

    เพราะว่า เส้นทางแห่งการฝึกเซียนว้าเหว่เกินไป ไม่ว่าจะเป็นผู้รู้ใจหรือว่าคู่เต๋าล้วนล้ำค่าหายาก ทว่าผู้รู้ใจไม่ได้ยั่งยืนเช่นคู่เต๋า

    แต่ว่า เหล่านี้ล้วนไม่สำคัญแล้ว ไม่ใช่เพียงเพราะว่านางมีคู่เต๋าแล้ว แต่เป็นเพราะเขาตระหนักด้วยว่าระหว่างพวกเขาถึงที่สุดแล้วไม่เหมือนกัน

    เขาหลิงอวิ๋นเฮ่อ ตอนนี้เป็นเจ้าสำนักของสำนักจิ่วเยี่ยน อนาคตจะเป็นเสาหลักของสำนักจิ่วเยี่ยน เขาต้องสนับสนุนสำนัก นำพาศิษย์นับไม่ถ้วนของสำนัก ส่วนโม่เทียนเกอ บางทีที่โพ้นทะเลอันห่างไกลนางก็อาจจะมีสำนักอาจารย์อันยอดเยี่ยม แต่เห็นได้ชัดมากว่าถึงแม้จะมีสำนักอาจารย์ แต่นางมีแนวโน้มที่จะทุ่มเทจิตใจไล่ตามเส้นทางเซียนยิ่งกว่า ดังนั้น บนเส้นทางเซียน นางเดินได้เร็วกว่าเขา แล้วก็ผ่าเผยกว่า

    เมื่อเข้าใจจุดนี้ เขาจึงโล่งใจ พวกเขามิใช่คนที่เหมาะสม ถึงแม้จะไม่มีฉินโส่วจิ้งก็เป็นเช่นกัน

    ความคิดเล็ก ๆ พวกนี้ของเขาเป็นเพราะความเปล่าเปลี่ยว แต่บนเส้นทางฝึกเซียน ใครเลยจะไม่เปล่าเปลี่ยว? สิ่งที่เขาต้องการคือการฝึกฝนสภาวะจิตใจของตนเอง มิใช่การเสาะหาคู่เต๋าสักคน

    คิดถึงตรงนี้ หลิงอวิ๋นเฮ่อหัวเราะเบา ๆ บางที พูดจากอีกแง่มุมหนึ่ง เขาควรจะรู้สึกขอบคุณโม่เทียนเกอ ความรู้สึกอันเปิดโลกทัศน์ชนิดนี้ทำให้สภาวะจิตใจของเขามีการทะลวงด่าน เรื่องมาถึงวันนี้ โม่เทียนเกอไม่แน่ว่าจะไม่อาจผูกมิตร แต่ก็ไม่จำเป็นต้องฝืน หากการเดินทางนี้ไม่มีผลประโยชน์ขัดแย้ง บางทีพบกันใหม่ปีหน้ายังสามารถดึงมาเป็นผู้รู้ใจ แต่หากมีความขัดแย้ง……

    อาจารย์เต๋าหยวนมู่ที่กำลังอยากจะบินไปยังยอดเขาโดดเดี่ยวลูกหนึ่งกลับหยุดลงกะทันหัน ขมวดคิ้ว “มีคนแล้ว”

    ขณะนี้ โม่เทียนเกอกับฉินซีกำลังบินไปตามทางภูเขา สถานที่เป้าหมายของพวกเขาเห็นได้ชัดว่ามิใช่ถ้ำพำนักบนยอดเขาอันโดดเดี่ยว

    ในวังเซียนนี้ ยอดเขาโดดเดี่ยวที่เหมาะกับการเปิดถ้ำพำนักไม่นับว่ามากเลย อีกทั้งทุก ๆ แห่งล้วนชัดเจนมาก เมื่อเป็นเช่นนี้จะต้องมีคนแย่งชิงกัน

    เส้นทางชั่วคราวที่เข้าสู่วังเซียนอันตรายถึงสิบส่วน ผู้ฝึกตนที่สามารถผ่านมาไม่มากจนเกินไป แต่อย่างไรก็มีผู้ฝึกตนใหญ่จิตวิญญาณใหม่ขั้นปลายเหล่านั้นรวมอยู่ด้วย นอกจากพวกอาจารย์เต๋าหยวนมู่ที่ร่วมทาง ยังมีผู้ฝึกตนจิตวิญญาณใหม่ขั้นปลายหกคน บวกกับผู้ฝึกตนจิตวิญญาณใหม่ขั้นกลางหรือขั้นต้นซึ่งมีณานศักดิ์สิทธิ์น่าทึ่งคนอื่น อย่างไรเสียก็มีสิบกว่าพวก คนสิบกว่าพวกนี้ หลังเข้าสู่วังเซียน นอกจากผู้ที่โชคไม่ดีจนเกินไป กว่าครึ่งสามารถเสาะพบยอดเขาโดดเดี่ยวเหล่านี้

    ยอดเขาอันโดดเดี่ยวเป็นเอกเทศ พลังวิญญาณที่ไม่เลว มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นสถานที่อันเหมาะสมต่อการสร้างถ้ำพำนัก ผู้ฝึกตนจิตวิญญาณใหม่เหล่านี้จะพลาดไปได้อย่างไร ถ้ำพำนักผู้ฝึกตนโบราณเป็นที่ที่มีวาสนาเสมอมา อย่าว่าแต่ถ้ำพำนักที่สามารถครอบครองยอดเขาทั้งลูกในสำนักใหญ่โบราณกาล ดังนั้น ถ้าไม่ถึงกับจนมุม โม่เทียนเกอไม่เต็มใจจะลงไปลุยโคลนปรักนี้

    “ถึงแล้ว”

    เมื่อได้ยินเสียง ฉินซีหยุดฝีเท้า เงยหน้าทอดมอง กลับค้นพบว่าเบื้องหน้าเป็นผนังผาอันรกร้าง บนผนังผา ทุก ๆ หลายสิบจ้างมีปากถ้ำกระจายตัวอย่างแน่นขนัด ด้านข้างมีศิลาภูเขาสูงตระหง่านหนึ่งก้อน สลักตัวอักษรโบราณหลายตัว: ผาบําเพ็ญทุกรกิริยา

    “นี่คือ……” เขาลังเล ฟังจากชื่อนี้ คล้ายกับเป็นถ้ำพำนักพิเศษสำหรับให้ศิษย์ในสำนักกักตนฝึกหนัก ถ้ำพำนักชนิดนี้ สำนักที่ดีหน่อยล้วนมี โรงเรียนเสวียนชิงมี แม้แต่สำนักอวิ๋นอู้ในปีนั้นก็มี เพราะว่าศิษย์ระดับต่ำไม่มีถ้ำพำนักที่ดีมาก ตอนที่ต้องการกักตน พลังวิญญาณที่จำเป็นค่อนข้างมาก ที่พำนักในยามปกติใช้ไม่พอ สำนักจึงเปิดถ้ำพำนักที่อยู่ติด ๆ กันออกมา ให้ศิษย์ระดับต่ำใช้เช่ากักตน

    ถ้ำพำนักชนิดนี้เทียบกับที่อยู่อาศัยของศิษย์ระดับต่ำ พลังวิญญาณย่อมดีกว่ามาก แต่ถึงอย่างไรก็เทียบไม่ได้กับถ้ำพำนักเฉพาะตัวของผู้ฝึกตนระดับสูง พูดตามหลักเหตุผล สถานที่ประเภทนี้จะไม่มีผู้ฝึกตนระดับสูง ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีป้ายคำสั่งห้องคลัง

    “ทางนี้” โม่เทียนเกอกลับไม่สนใจ เดินไปบนทางน้อยด้านข้าง

    ตรงครึ่งทางขึ้นเขามีกระท่อมน้อยอันเรียบง่ายหนึ่งหลัง น่าจะเป็นที่อยู่ของผู้ฝึกตนที่เฝ้าดูถ้ำพำนักกระจุกนี้ แล้วก็เป็นที่ตั้งม่านพลังป้องกัน ถ้ำพำนักสำหรับให้ศิษย์ระดับต่ำใช้เช่นนี้จะไม่ใช้ม่านพลังที่ดีจนเกินไป อย่าว่าแต่ผ่านมานานปีขนาดนี้แล้ว ผุพังไปแต่แรก โม่เทียนเกอไม่ต้องใช้ฝีมือเท่าไหร่ก็ทำลายม่านพลังที่นี่ไปอย่างง่ายดาย ขึ้นผนังผาไปพร้อมกับฉินซี

    “ปีนั้นฝูเหยาจื่อซือฟุได้รับกระเป๋าเอกภพของผู้ฝึกตนโบราณหลายใบ ได้ทราบจากในนั้นถึงเรื่องของผาบําเพ็ญทุกรกิริยา หน้าผากระจุกนี้ พลังวิญญาณธรรมดาจริง ๆ แต่ว่า ยอดของหน้าผากลับมีเนตรวิญญาณหลายอัน เนตรวิญญาณพวกนี้ตอนเริ่มแรกไม่มีคนรู้ ภายหลังถูกค้นพบจึงเปิดเป็นถ้ำพำนักพิเศษระดับสูงซึ่งมีเพียงบุคคลชั้นผู้อาวุโสขึ้นไปจึงสามารถยืมใช้” โม่เทียนเกอเดินพลางอธิบายกับเขา

    เนตรวิญญาณเป็นจุดหลายจุดที่พลังวิญญาณเข้มข้นที่สุดบนเส้นเลือดวิญญาณ โลกฝึกเซียนโดยทั่วไปเชื่อว่าจริง ๆ แล้วเส้นเลือดวิญญาณเป็นพื้นที่พลังวิญญาณที่ก่อตัวจากการแผ่กระจายของพลังวิญญาณจากเนตรวิญญาณหนึ่งหรือหลายอัน  หรือพูดได้ว่า มีเนตรวิญญาณจึงสามารถก่อตัวเป็นเส้นเลือดวิญญาณ เนตรวิญญาณก็คือศูนย์กลางของเส้นเลือดวิญญาณ

    แต่ว่า เนตรวิญญาณไม่ได้เสาะพบได้ง่ายดายขนาดนั้น การกระจายตัวของพลังวิญญาณบนเส้นเลือดวิญญาณมีเข้มข้นมีเบาบาง จุดพลังวิญญาณเข้มข้นเป็นพิเศษมักจะมีเนตรวิญญาณอยู่ แต่เพียงแค่อยู่ห่างออกไปหลายสิบจ้างก็สัมผัสไม่ได้แล้ว ดังนั้น มิใช่เนตรวิญญาณทั้งหมดล้วนจะถูกค้นพบ บางครั้งก็มีศิษย์ระดับกลางที่โชคดียิ่งพบสถานที่แห่งเนตรวิญญาณโดยบังเอิญตอนที่เปิดถ้ำพำนัก

    “ที่แท้เป็นเช่นนี้” ฉินซีพยักหน้านิด ๆ จากนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามว่า “เจ้าพูดว่าตอนที่ภูเขาวิญญาณนี้ถูกฉีกเป็นมิติเอกเทศ สำนักแห่งนี้ล่มสลายไปแต่แรกแล้ว เวลานั้นยิ่งเป็นจังหวะของมหาสงครามธรรมะอธรรม ในถ้ำพำนักพิเศษนี้จะมีผู้อาวุโสที่กำลังกักตนหรือ”

    “ใช่ พวกเราก็ได้แต่พึ่งโชค” โม่เทียนเกอถอนหายใจ “ถ้าหากมีผู้อาวุโสกำลังกักตนพอดีก็จะสามารถเสาะหาป้ายคำสั่งห้องคลังได้อย่างราบรื่น หากไม่มี พวกเราก็ได้แต่ไปที่ถ้ำพำนักผู้อาวุโสพวกนั้น ตามไปแย่งชิงกับพวกเขา”

    นี่เป็นทางเลือกที่ถูกบังคับ พวกเขาไม่อยากจะขัดแย้งกับคนอื่นเลย ถึงอย่างไรที่นี่เป็นอวิ๋นจง มิใช่เทียนจี๋ และผู้ที่สามารถเข้าสู่วังเซียนไม่มีสักคนที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตนจิตวิญญาณใหม่ซึ่งมีความแข็งแกร่งขั้นสุดยอด พวกเขายังต้องขับเคี่ยวกับพวกอาจารย์เต๋าหยวนมู่ การเผาผลาญความแข็งแกร่งไปกับคนอื่นไม่ใช่การกระทำอันชาญฉลาญเลย

    ทั้งสองมุ่งตรงไปยังยอดผา ชั่วครู่ให้หลังก็เห็นว่าบนนั้นเปิดถ้ำพำนักโดดเดี่ยวไว้ดังคาด

    ฉินซีเงยหน้ามอง ประหลาดใจ “ที่นี่ถึงกับมีเนตรวิญญาณสามอัน?”

    บนผนังผานี้เปิดถ้ำพำนักสามถ้ำ ระหว่างถ้ำพำนักสองแห่งมีระยะห่างจากกันหลายลี้ ในแง่ของปริมาณเนตรวิญญาณค่อนข้างหนาแน่น

    “อืม เหลือเชื่อจริง ๆ” พลังวิญญาณภูเขาวิญญาณนี้หนาแน่นขนาดนี้ เนตรวิญญาณจำนวนมากไม่แปลกประหลาดเลย แต่อย่างที่นี่ซึ่งเป็นสถานที่เล็กขนาดนี้มีเนตรวิญญาณสามอันนั้นพบเห็นน้อยมาก

    ทั้งสองคนไม่รอช้า พูดคุยพลางเดินไปถึงเบื้องหน้าถ้ำพำนักแห่งแรก

    ในเมื่อถ้ำพำนักนี้มีเพียงผู้ฝึกตนระดับสูงของสำนักจึงสามารถใช้งาน ม่านพลังนอกประตูย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีแต่เปลือกอย่างก่อนหน้านี้ แต่ว่า ถึงอย่างไรก็ผ่านมาแสนกว่าปีแล้ว ม่านพลังป้องกันที่ตั้งอย่างโดดเดี่ยวสูญเสียประสิทธิภาพไปแล้วเพราะว่าศิลาวิญญาณหมดไป มีเพียงกำแพงอาคมพิเศษจำนวนหนึ่งที่ขอเพียงที่นี่ยังมีพลังวิญญาณก็จะคงอยู่ตลอดไป

    โม่เทียนเกอหยิบเข็มทิศและวัตถุอื่น ๆ ออกมา กำหนดอินหยางห้าธาตุของที่นี่ ผ่านไปพักหนึ่งก็ขมวดคิ้ว

    “ทำไมหรือ” ฉินซีถามอย่างห่วงใย “ทำลายยากมากหรือ”

    โม่เทียนเกอวางเข็มทิศ สีหน้าทั้งดีใจและกังวล “กำแพงอาคมอันนี้ เรียกว่าม่านพลังมิสู้เรียกว่ากลไก ดูท่าในสำนักใหญ่โบราณกาลนี้มีศาสตร์กลไก!”

    “ศาสตร์กลไก?!” ฉินซีได้ยินแล้วจิตใจสั่นไหว ศาสตร์กลไกเป็นอะไร เขาย่อมทราบ นี้เป็นวิชาเฉพาะทางชนิดหนึ่ง ใช้วิธีการอันซับซ้อนใช้ประโยชน์จากผลึกวิญญาณนานาชนิดสร้างเป็นหุ่นเชิดหรือว่าอุปกรณ์ มีพลังเช่นเดียวกับผู้ฝึกตนมนุษย์

    มองคำรบแรก ศาสตร์กลไกนี้กับศาสตร์หุ่นเชิดคล้ายคลึงกันถึงสิบส่วน แต่ศาสตร์หุ่นเชิดที่คงอยู่ในโลกฝึกเซียนล้วนเป็นเช่นเดียวกับการหลอมศพหลอม ต้องการคนมีชีวิตหรือสิ่งมีชีวิตจึงจะทำได้ อีกประการ การควบคุมหุ่นเชิดต้องการความแข็งแกร่งส่วนตนที่สูงกว่าหุ่นเชิด ทว่าศาสตร์กลไกไม่เหมือนกัน มันไม่ต้องการสิ่งมีชีวิต ถึงแม้จะสูญเสียเจ้านายก็สามารถรักษาสภาพเอาไว้ อีกทั้งด้านความแข็งแกร่งยิ่งไม่มีข้อเรียกร้อง! 

………………. 

 

ตอนที่ 472 – ลองแก้ศาสตร์กลไก