บทที่ 242 คืนแห่งความลังเล

เพราะวันนั้นเขาอดใจไม่ไหว หลังจากที่เขาได้หยอกเย้ากับหลัวถัวจื่อยุน เมื่อมองดวงตาอันเศร้าสร้อยของนางขณะจากไป เขารู้สึกได้ว่านั่นหมายความว่าอะไรสำหรับหญิงสาวคนหนึ่ง และเข้าใจว่าเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งยอมมอบร่างกายให้ชายคนหนึ่งนั้นหมายความว่าอย่างไร

แต่หากเขายอมทำตามคำสั่ง อาจจะไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเซียวหนิงเสวี่ยได้อีกต่อไป ซึ่งจะเป็นการทำร้ายหญิงอีกคนหนึ่ง

โอ้ฟ้า โอ้ดิน

ความรักคืออะไรกันแน่ ทำไมจึงต้องทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วไม่มีทางเลือกอื่นเลย

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เหลียงเฟยไม่คาดคิดก็คือ เสี่ยวซือมองดูเขาที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ เห็นสีหน้าที่บ่งบอกถึงความลำบากใจอย่างยิ่ง ในใจของนางก็รู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดอย่างมาก

แต่เมื่อเหยาเหม่ยซือเห็นลูกสาวถูกทำให้เสียใจ ก็กลับแสดงท่าทีก้าวร้าวเหมือนเมื่อครู่อีกครั้ง พูดว่า “เหลียงเฟยเจ้าเหม่อลอยอะไร ทำหน้าแบบนั้นทำไม เป็นอะไรไป หรือว่าการนอนกับลูกสาวที่งดงามของข้าทำให้เจ้าลำบากใจ”

“ไม่ ใช่” เหลียงเฟยตอบทีละคำ สีหน้ายังคงไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อยเหยาเหม่ยซือตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงวางท่าราวกับราชินีพลางกล่าวว่า “เจ้ายังยืนงงอยู่ที่นี่ทำไม รีบไปอาบน้ำนอนกับลูกสาวข้าเสียที”

เหงื่อตก เหงื่อท่วม เหงื่อไหลเป็นน้ำตก

นอนด้วยกันก็แล้วไป แต่นี่ต้องอาบน้ำด้วยกันด้วย อาบน้ำแบบที่เรียกว่าอาบน้ำเป็ดแมนดารินงั้นหรือ

เหลียงเฟยถอนหายใจแล้วรีบเงยหน้าขึ้นพูดว่า “เข้าใจผิดแล้วหรือไม่ จะให้นอนด้วยกันเลยอย่างนี้ เป็นคืนวิวาห์เลยหรือ เรื่องใหญ่อย่างการแต่งงาน พวกท่านจะรีบร้อนเช่นนี้ได้อย่างไร”

“นั่นเป็นธรรมเนียมของพวกเจ้าภายนอก สำนักหมอเทวดาของพวกข้าไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ ที่นี่ขอเพียงชายหญิงรักกัน และบิดามารดาฝ่ายหญิงเห็นชอบ พวกเขาก็สามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้เลย

อืม ข้าและเซียงเฉ่าต่างยอมรับเจ้าเป็นบุตรเขยอย่างยิ่ง ดังนั้นคืนนี้พวกเจ้าก็นอนด้วยกันเถิด ขอให้มีบุตรเร็วๆ ให้ข้ามีหลานชายที่น่ารักและร่าเริงสักคน ไม่ใช่คนเดียวนะ ต้องสองคน ต้องท้องลูกแฝดชายหญิง เดี๋ยวข้าจะไปต้มยาที่ช่วยให้ตั้งครรภ์ลูกแฝดชายหญิงให้พวกเจ้า”

เหยาเหม่ยซือพูดไปก็หัวเราะไป ดูเหมือนไม่สนใจว่าเหลียงเฟยจะรู้สึกอย่างไร ยังไงก็ต้องทำตามที่นางบอกเท่านั้น

หากไม่ทำตาม ฮึๆ…

แต่หลังจากเหลียงเฟยฟังจบ ก็ยังส่ายหน้าพลางตะโกนอย่างอึดอัดใจว่า “ท่านป้า ท่านก็เป็นสตรีคนหนึ่งเช่นกันนะ”

เหยาเหม่ยซือเห็นเหลียงเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดูเหมือนจะประหลาดใจกับการกระทำของเหลียงเฟยครั้งนี้ จึงอึ้งไปชั่วขณะในขณะเดียวกัน ความรู้สึกพ่ายแพ้ก็แล่นเข้าสู่หัวใจของนาง ทำให้นางรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง นางรวบรวมพลังไว้ พร้อมกับอ้าปากเตรียมจะถามว่าเหลียงเฟยยังกล้าพูดกับนางด้วยเสียงดังเช่นนี้อีกหรือไม่

ทว่าเหลียงเฟยไม่รอให้นางได้เอ่ยปาก เขารีบพูดก่อนด้วยน้ำเสียงอันดังและมั่นใจว่า “ข้าไม่กลัวที่จะบอกว่าข้าเป็นบุรุษ ข้ารู้ดีว่าสตรีทุกคนมีความปรารถนาสูงสุดในชีวิตคือการได้สวมชุดแต่งงานสีแดงที่งดงามที่สุด จัดงานวิวาห์อันยิ่งใหญ่ เชิญญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมอวยพร และเป็นสักขีพยานในช่วงเวลาที่งดงามและมีความสุขที่สุดของพวกนาง”

เมื่อเหยาเหม่ยซื่อได้ฟังคำพูดของเขาจบ ในที่สุดนางก็ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดึงพลังกลับคืน และค่อย ๆ สงบลง

สาเหตุหลักก็คือคำพูดของเหลียงเฟยนั้นมีเหตุผลนัก

อย่างไรก็ตาม เหลียงเฟยก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อให้เสี่ยวซือมีวันเกิดที่มีความสุข ต้องไม่ทำให้นางเสียใจเด็ดขาด ถ้าสามารถประวิงเวลาได้ก็ต้องทำ

เหยาเหม่ยซือได้ฟังคำพูดที่มีเหตุผลของเหลียงเฟย แล้วก็ไม่สามารถตอบอะไรได้เป็นเวลานาน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงต้องเลือกใช้วิธีอ้อม โดยหันไปมองเสี่ยวซือและถามว่า “เจ้าบอกท่านแม่มา เจ้ามีความปรารถนาเช่นนั้นจริงหรือไม่ อย่างที่เหลียงเฟยพูด”

เสี่ยวซือหันไปมองเหลียงเฟยอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกดูเหมือนจะซับซ้อนเหลือเกิน ผ่านไปครู่ใหญ่ ริมฝีปากของนางขยับไปมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาสักคำ

เหลียงเฟยมองดูสีหน้าของเสี่ยวซือ ที่ดูเหมือนจะหวาดกลัวและลังเลอยู่บ้าง คิดว่านางคงเข้าใจความรู้สึกของข้า เพียงแต่ในใจกำลังต่อสู้ดิ้นรนอยู่

ดูจากสถานการณ์นี้ บางทีอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงก็เป็นได้

แต่ไม่คาดคิดว่าเหยาเหม่ยซือเมื่อเห็นท่าทางของบุตรสาว กลับส่ายหน้าถอนหายใจ รู้ว่าเด็กคนนี้ก็เหมือนกับท่านพ่อของนางเมื่อก่อน เมื่อหลงรักใครแล้วก็ไม่มีทางรักษาได้จริงๆ

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจพูดเสียงดังว่า “เสี่ยวซือ ข้าถามเจ้า เจ้ามองหน้าเหลียงเฟยทำไม อะไรที่คิดอยู่ในใจก็พูดออกมาตรงๆ เลย กลัวอะไร”

เหลียงเฟยอดที่จะถอนหายใจด้วยความเศร้าไม่ได้ ดูเหมือนว่าวันนี้คงไม่มีทางเลือกแล้ว ได้แต่ยอมรับชะตากรรม

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ กลับทำให้ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก เสี่ยวซือเหม่อลอยไปนาน สุดท้ายก็พูดออกมาตรงๆ ว่า “ท่านแม่ เหลียงเฟยพูดไม่ผิด”

“เจ้าหรือ ฮ่า…”

เหยาเหม่ยซือรู้สึกประหลาดใจมาก นางโกรธมากและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับสะอื้นไปชั่วขณะ สุดท้ายจึงได้แต่ถอนหายใจยาวๆ

เซี่ยซือฟังคำพูดของมารดาแล้ว แต่ยังคงยืนกรานท่าทีอย่างแน่วแน่ เชิดหน้าขึ้นกล่าวว่า “ข้าก็เหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ ที่หวังจะสวมชุดแต่งงานสีแดงที่งดงามที่สุด ในคืนวิวาห์ข้าจะนั่งรอคนรักที่สุดมาเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงของข้าอย่างเงียบๆ”

เหลียงเฟยได้ยินประโยคหลังของเซี่ยซือแล้ว ก็รู้สึกเฉยๆ เพราะที่เขาพูดเช่นนั้นเมื่อครู่ก็เป็นเพียงกลยุทธ์ถ่วงเวลาเท่านั้น ขอเพียงสามารถยืดเวลาไปจนถึงหลังวันเกิดของเซี่ยซือ ทุกอย่างก็จะพูดคุยกันได้

เหยาเหม่ยซือได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจอีกครั้ง จึงได้แต่กล่าวว่า “ก็ได้ เมื่อลูกสาวของข้าหวังจะมีงานแต่งงานที่สวยงาม ข้าก็จะทำตามใจเจ้า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปก็จะให้คนจัดเตรียมห้องหอ รีบจัดงานแต่งงานของพวกเจ้าโดยเร็ว ตอนนั้นก็เรียกทุกคนในสำนักหมอเทวดามาร่วมเฉลิมฉลองด้วยกัน”

หญิงชั่วคนนี้ ในที่สุดก็ยอมอ่อนข้อเสียที

เหลียงเฟยแอบถอนหายใจ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วกล่าวว่า “ท่านป้า เมื่อจะจัดงานแต่งงาน ก็ต้องทำตามประเพณี ไม่ต้องพูดถึงว่าก่อนแต่งงานพวกข้าไม่ควรพบหน้ากัน แต่อย่างน้อยก็ไม่ควรอยู่ร่วมห้องกัน ทำให้คืนวิวาห์อันงดงามที่สุดในชีวิตต้องดูลวกๆ เช่นนี้”

เหยาเหม่ยซือเห็นเหลียงเฟยไล่ตามชัยชนะ จึงมองเซี่ยซืออย่างจนใจแล้วกล่าวว่า “ทุกอย่างให้ลูกสาวของข้าเป็นคนตัดสินใจ พวกเจ้าปรึกษากันเองเถอะ”

พูดจบนางก็หมุนตัวเดินขึ้นไปบนหอทันที

เซี่ยซือรอให้เหยาเหม่ยซือขึ้นไปสักครู่ จึงหันกลับมามองเหลียงเฟยแล้วถามว่า “เหลียงเฟย เจ้าเต็มใจแต่งงานกับข้าหรือไม่” เหลียงเฟยถูกถามเช่นนั้น ทำให้นางงงงันไปชั่วขณะ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

เสี่ยวซือเห็นสภาพเช่นนั้น สีหน้าของนางก็ปรากฏแววผิดหวังขึ้นมา นางก้มหน้าลงพูดว่า “ข้ารู้ เจ้าไม่เต็มใจแต่งงานกับข้า ไม่เต็มใจอยู่กับข้า ตั้งแต่วันนั้นที่ปากถ้ำมังกร ข้าเห็นเจ้าพุ่งเข้าไปในถ้ำเพื่อพี่สาวเสวี่ย ข้าก็รู้ทุกอย่างแล้ว”

ความจริงแล้วเมื่อได้ยินเสี่ยวซือพูดเช่นนี้ เหลียงเฟยอยากจะบอกนางจริงๆ ว่าเขากับ เซียวหนิงเสวี่ย ได้หมั้นหมายกันแล้ว

แต่ทุกครั้งที่เขาอดใจไม่ไหวจะพูดออกไป เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเสี่ยวซือที่ดูน่าสงสารเหลือเกิน เขาก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที

ค่ำคืนลึกแล้ว นอนหลับไปคืนหนึ่งก็จะเป็นวันพรุ่งนี้

ขอเพียงอดทนไปอีกวัน ผ่านพ้นวันพรุ่งนี้ไปให้ได้ ให้เสี่ยวซือมีวันเกิดที่มีความสุข แล้วค่อยบอกทุกอย่างให้นางรู้

หวังว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะไม่แย่อย่างที่คิดไว้