บทที่ 227 ความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับพื้นดิน

ตอนนี้เขาได้เรียนรู้มากขึ้นแล้ว ในใจอดไม่ได้ที่จะชื่นชมสำนักหมอเทวดา

หลังจากที่ทุกคนกินดื่มอิ่มหนำสำราญแล้ว เหลียงเฟยก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปหาลีเสี่ยวหูและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พี่ใหญ่ลี่ ท่านพาข้าไปพบหมอเทวดาและคุณหนูเถอะ”

ลีเสี่ยวหูก็ตกลงอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ชวนให้อยู่ต่อ ตกลงทันทีแล้วพาเหลียงเฟยเคลื่อนตัวเป็นสายแสงพุ่งไปยังที่ไกลๆ อย่างรวดเร็ว

เหลียงเฟยตามลีเสี่ยวหูผ่านภูเขาหลายลูก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พาเขาไปพบหมอเทวดาโดยตรง แต่กลับมาถึงสถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้สดสวย

ลีเสี่ยวหูลอยอยู่เหนือทุ่งดอกไม้ สูดหายใจลึกๆ แล้วหันกลับมายิ้มถามว่า “เหลียงเฟย เจ้ารู้สึกอย่างไรกับที่นี่”

เหลียงเฟยมองดูทั่วทั้งภูเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง พยักหน้าพูดว่า “สวยงามมาก สวยงามยิ่งกว่าในความฝันเสียอีก” แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจกลับอดสงสัยไม่ได้

คิดในใจว่าลีเสี่ยวหูนี่รูปร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม นิสัยเปิดเผย ดูยังไงก็เหมือนคนหยาบกร้านคนหนึ่ง ทำไมถึงได้เรียนรู้แบบกวีจิตรกร สนใจดอกไม้ใบหญ้าพวกนี้ขึ้นมาล่ะ

เห็นได้ชัดว่ามีปัญหาแน่ลีเสี่ยวหูไม่นานนัก ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างเปิดเผยก็กลับมาสงบลงทันที ค่อยๆ ปรากฏแววเศร้าหมองขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนจะเสียใจอยู่บ้าง

ผ่านไปสักพัก เขาจึงมองไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหม่นหมองว่า “เหลียงเฟย เจ้าไม่รู้หรอก ที่จริงแล้วที่นี่มีความทรงจำมากมายของข้า ข้าก็ชอบที่นี่มาก ทุกดอกไม้ใบหญ้า ทุกลมหายใจ ข้าล้วนหลงใหลมันทั้งสิ้น”

เหลียงเฟยตอบรับเบาๆ แต่เดิมนางยังคิดจะถามกลับไปว่า เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเขา หรือจะพูดว่าเกี่ยวอะไรกับการที่เขาจะไปพบเสี่ยซือ

แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้ถามออกไป บางทีอาจเป็นเพรามองเห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังชายผู้แข็งแกร่งคนนี้

ลีเสี่ยวหูมองไปยังที่ไกลๆ อย่างเงียบๆ จู่ๆ ก็กางแขนออก หรี่ตาลงอย่างเพลิดเพลิน ผ่านไปสักพัก สีหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มอันแสนเศร้าขึ้นมา แล้วจึงพูดว่า “ข้ากับนางพบกันครั้งแรกก็ที่นี่ ตอนนั้นพวกข้ามักจะมาเล่นสนุกกันที่นี่บ่อยๆ นั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า”

ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเกิดความรู้สึกขึ้นมาเมื่อเห็นสถานที่ เพราะนึกถึงหญิงที่เขารักที่สุด จึงทำให้เขาเศร้าสร้อยขึ้นมาในทันที

ใครกันบอกว่าชายร่างใหญ่สง่างามไม่มีความอ่อนโยนในหัวใจ

เหลียงเฟยได้ยินคำพูดของเขาแล้วก็อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างๆ ลีเสี่ยวหูแล้วตบไหล่เขาเบาๆ การกระทำง่ายๆ นี้ก็บอกถึงการปลอบโยนได้แล้ว

จนกระทั่งตอนนี้ เหลียงเฟยจึงเห็นว่าลีเสี่ยวหูที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มเต็มหน้า บัดนี้ที่หางตากลับมีประกายวาววับ เขาร้องไห้ออกมาแล้ว

มีคำกล่าวว่าชายชาตรีน้ำตาไม่ไหลง่ายๆ ดูเหมือนว่าเขาจะรักเด็กสาวคนนั้นมากจริงๆเหลียงเฟย เห็นเขาไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน จึงตบไหล่เขาอีกครั้งแล้วกล่าวว่า “พี่หลี่ไม่ต้องเศร้าโศกมากนักหรอก ข้าเชื่อว่านางคงรับรู้ถึงความรักของท่านในอีกโลกหนึ่ง และคงมีความสุขมากเช่นกัน”

ใครจะคิดว่าลีเสี่ยวหูได้ยินคำพูดนี้แล้ว กลับหันหน้ามามองเขานานพักหนึ่ง แล้วส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่ นางยังไม่ตาย นางยังมีชีวิตอยู่ดี เพียงแต่คนที่นางรักไม่ใช่ข้า”

อืม ที่แท้เขากำลังรักข้างเดียวสินะ

เหลียงเฟยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จึงรีบกล่าวขอโทษหลายครั้ง แล้วจึงถามว่า “แล้วนางล่ะ ท่านไม่ได้บอกนางหรือว่าท่านชอบนาง”

“นางไม่ชอบข้า ข้าบอกนางไปก็ไม่มีประโยชน์” ลีเสี่ยวหูพูดจบก็ถอนหายใจยาว

“แต่ถ้าท่านไม่บอกนาง ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีประโยชน์แน่ๆ ลูกผู้ชายตัวเป็นๆ ต้องกล้าหาญ กล้ารักกล้าชัง ท่านไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะสารภาพรัก เหมือนเต่าหดหัว ท่านจะให้หญิงสาวชื่นชมท่าน รักท่านได้อย่างไร”

เหลียงเฟยโต้แย้งทันที ขณะเดียวกันในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความดูถูกและดูแคลน รู้สึกว่าผู้ชายที่ใช้ชีวิตแบบนี้ ขี้ขลาดแบบนี้ ช่างเสียเปล่าที่มีปากเป็นพวยกาใบเดียว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันก็คือ หลังจากลีเสี่ยวหูได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกได้รับกำลังใจ แต่กลับพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ฮ่าๆๆ น่าแปลกๆ น้องชายเหลียงเฟยเป็นชายหนุ่มที่เก่งในการทำให้สาวๆชอบจริงๆ”

เหลียงเฟยได้ยินน้ำเสียงแฝงนัยในคำพูดนั้น เมื่อเข้าใจแล้วจึงถามกลับทันทีว่า “พี่หลี่ ท่านหมายความว่าคนที่ท่านชอบคือเสี่ยวซือหรือ”

ลีเสี่ยวหูอาจจะชอบเสี่ยวสือจริงๆ และรักอย่างบ้าคลั่ง จนลืมตัวเอง เมื่อเห็นเหลียงเฟยเดาใจเขาออกในทันที ก็อึ้งไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะรู้สึกประหลาดใจมากเหลียงเฟย มองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา ทันใดนั้นก็นึกถึงคำถามของชายชุดเขียวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในถ้ำ

บัดนี้เขาจึงเข้าใจในที่สุดว่า ในถ้ำนั้น ชายชุดเขียวต้องการผลักเขาออกนอกถ้ำให้ตกลงไปในหุบเหวลึกหมื่นจั้งและตาย มิฉะนั้นแล้ว ที่ปากถ้ำอันตรายเช่นนั้น ไม่มีเหตุผลที่จะมีโคลนทรายมากมายเช่นนั้น แต่กลับไม่มีใครไปทำความสะอาด

สิ่งที่ชายชุดเขียวคาดไม่ถึงก็คือการใส่ร้ายเหลียงเฟยไม่สำเร็จ ตัวเขาเองกลับพลาดท่าเหยียบโคลนทรายลื่น เกือบจะตกลงไป

หากไม่ใช่เพราะ เหลียงเฟยใช้วิชาก้าววิญญาณดาราที่เขาคิดค้นขึ้นเองอันร้ายกาจยิ่งและวรยุทธ์วิชาตัวเบาของสำนักเสวียจู๋ ช่วยเขาไว้ทันเวลา เกรงว่าเขาคงกระดูกแหลกละเอียด ตายไม่มีที่ฝังศพแล้ว

ที่จริงแล้วหลังจากชายชุดเขียวได้รับการช่วยเหลือจาก เหลียงเฟยก็รู้สึกสั่นคลอนอยู่บ้าง เขาจึงตั้งใจถามคำถามเหล่านั้นกับเหลียงเฟยคิดว่าหากเขาไม่ต้องการแย่งชิงเสี่ยวซือกับลีเสี่ยวหูในสำนักหมอเทวดา ก็ให้เขากลับไป แล้วบอกทุกคนว่าเขาไม่ได้มาก็พอ

ผลลัพธ์ที่ออกมากลับตรงกันข้าม คำตอบที่เหลียงเฟยแกล้งให้ไป กลับไม่ใช่สิ่งที่ชายชุดเขียวต้องการมากที่สุด และด้วยความเกรงใจลีเสี่ยวหู เขาจึงได้ทำผิดต่อมโนธรรมครั้งหนึ่ง

เหลียงเฟยคิดมาถึงตรงนี้ อดส่ายหน้าพลางยิ้มไม่ได้ ช่างไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเรื่องราวจะออกมาน่าประหลาดใจเช่นนี้ ลืมไปว่าเสี่ยวซือก็เป็นสาวงามคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่ตามจีบนางนั้น เรียงแถวจากทิศใต้ไปทิศเหนือ เรียงไม่หมดนับไม่ถ้วน มากมายเหลือเกิน

มีแต่เขาเท่านั้นที่โง่เขลาไม่เข้าใจน้ำใจ ไม่เข้าใจความรู้สึกของเสี่ยวซือที่มีต่อตน เพียงแค่คิดว่านางเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้เท่านั้น

แต่ที่เหลียงเฟยลังเลอยู่ในจวนตระกูลเยี่ย ไม่ยอมมาพบเสี่ยวซือที่สำนักหมอเทวดา ก็เพราะภายหลังเขาจึงเข้าใจความรู้สึกของเสี่ยวซือบ้าง ไม่อยากพัวพันกับนางอีก ทำให้ทั้งเซียวหนิงเสวี่ยและนางต้องรู้สึกเจ็บปวด ทั้งสามคนต่างก็ไม่สบายใจ

แน่นอน ถ้าความรักไม่เห็นแก่ตัวเช่นนี้ สาวงามทุกคนที่ชอบตัวเขาก็สามารถอยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียวได้ คงจะดีเหลือเกินเหลียงเฟยรู้สึกว่าความปรารถนาเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับการฝันกลางวัน แต่มุมปากของเขาก็ผุดรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาคิดว่าหลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้เปลี่ยนจากความเป็นไปไม่ได้กลายเป็นความเป็นไปได้ และในที่สุดก็ประสบความสำเร็จหรอกหรือ

เขาตัดสินใจที่จะลองดูอย่างกล้าหาญ

ลีเสี่ยวหูที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเหลียงเฟยกำลังคิดอะไรอยู่ในใจตอนนี้ แต่ถ้าเขาเดาใจของเหลียงเฟยได้ คงจะถูกกระแทกจนแทบจะตายไม่ตายแน่

สาเหตุหลักก็คือเขากำลังกลุ้มใจและวุ่นวายกับการไล่ตามหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ส่วนเหลียงเฟยก็กลุ้มใจเหมือนกัน แต่เป็นเพราะมีสาวสวยมากมายไล่ตามเขา จนไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรดี

นี่แหละคือความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับพื้นดิน

แต่เหลียงเฟยพูดไม่ผิด ลีเสี่ยวหูที่เป็นแบบนี้ตอนนี้ก็สมควรแล้ว ใครใช้ให้เขาไม่มีความมั่นใจเลยต่อหน้าผู้หญิง ถึงขนาดไม่กล้าสารภาพรักเลยล่ะ