บทที่ 192 หมัดเดียว

แม้ว่าหลัวเซิงจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะชนะหวงเค่อได้อย่างแน่นอน

ถ้าวันนี้ไอ้หนูหลัวเซิงถูกซ้อมจนตาย ลู่ชิงเมิ่งก็จะหนีไม่พ้นเช่นกัน ตอนนั้นเขาตู้หมิงอวี่จะต้องทำให้ลู่ชิงเมิ่งยอมจำนนอยู่ใต้ขาของเขาอย่างว่าง่าย

“พี่เค่อ ช่วยแก้แค้นให้ผมด้วยนะครับ” หยางหยางตะโกนขึ้นทันที

หวงเค่อก้าวเดียวก็มาอยู่ตรงหน้า หลัวเซิงน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย “หลัวเซิง นายพร้อมหรือยัง สำนึกซะ”

“ฮ่ะๆ นายควรถามตัวเองมากกว่า นายพร้อมหรือยัง” เมื่อเผชิญหน้ากับหวงเค่อที่ยืนอยู่ตรงหน้า และกลิ่นอายฆาตกรรมที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวหวงเค่อ หลัวเซิงไม่เพียงแต่ไม่ถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว แม้แต่สีหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ยังคงพูดอย่างเรียบเฉย

เมื่อเห็นท่าทางของหลัวเซิงและได้ยินคำพูดของหลัวเซิง หวงเค่อก็โกรธจัด ชกหมัดใส่หลัวเซิงทันที

หมัดนี้ใช้ท่ามวยไทย มวยไทยนั้นทุกหมัดล้วนเป็นอันตรายถึงชีวิตพูดถึงความช้าและความเร็ว ในขณะที่หมัดของหวงเค่อกำลังจะถูกจุดสำคัญของหลัวเซิง หลัวเซิงก็เคลื่อนไหว

มันก็เป็นเพียงหมัดธรรมดาๆ แต่กลับเป็นฝ่ายโจมตีก่อน ตรงเข้าชกที่หน้าอกของหวงเค่อ

หวงเค่อรู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ส่งผ่านมา ทั่วทั้งร่างเหมือนถูกรถไฟชนเข้าอย่างจัง ทุกส่วนของร่างกายส่งความเจ็บปวดราวกับจะถูกบดขยี้ ในอกรู้สึกหวานซ่าน เลือดพุ่งออกมาจากปาก จากนั้นทั้งร่างก็ลอยกระเด็นออกไป ชนโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด ก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรง

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนต่างตะลึงงัน

ทุกคนยืนอยู่กับที่ แม้แต่การหายใจก็ลืมไป ภาพนี้ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าตอนที่หลัวเซิงซัดเหล่ายามกระเด็นไปเมื่อครู่นี้เป็นพันเท่า

หวงเค่อเป็นใครกัน

เขาคือยอดฝีมือระดับสูงสุดที่ตระกูลหยางต้องใช้เส้นสายมากมายและเงินทองมหาศาลเพื่อเชิญมาประจำที่บ้าน ก่อนที่ทั้งสองจะปะทะกัน ทุกคนแทบจะเชื่อว่าหลัวเซิงจะต้องถูกหวงเค่อซ้อมจนตายแน่นอน

แต่ตอนนี้ ความจริงกลับตรงกันข้าม

ลู่ชิงเทียน ตู้หมิงอวี่ และหยางหยาง ต่างเบิกตากว้างในตอนนี้ ทั้งร่างของพวกเขาสั่นเทิ้ม ไม่อาจคิดได้เลยว่าเหตุการณ์จะพัฒนามาเป็นแบบนี้

“นี่…นี่มันเป็นไปได้ยังไง” หลัวเซิงเป็นไปได้อย่างไรที่จะเก่งกาจขนาดนี้ มันไม่มีเหตุผลเลย

ใบหน้าของลู่ชิงเมิ่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นความยินดีก็แล่นไปทั่วร่างของเธอ ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลัวเซิงดูสงบนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ ที่แท้หลัวเซิงเก่งกาจขนาดนี้นี่เอง

“คุณ…คุณ…”

หวงเค่อนั่งอยู่บนพื้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หมัดเมื่อครู่ของหลัวเซิง ทำให้เขาหมดกำลังใจที่จะต่อสู้อีกต่อไป เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้หนุ่มคนนี้จะสามารถเอาชนะตัวเองได้ในพริบตา

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหลัวเซิงได้แน่ แค่พลังหมัดเดียวนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับไหวแล้ว

แต่หวงเค่อไม่รู้ว่าที่เขายังสามารถนั่งอยู่บนพื้นได้ตอนนี้ก็เพราะหลัวเซิงยั้งมือไว้ ถ้าหลัวเซิงไม่ยั้งมือไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

“ฉันเตือนคุณไว้นานแล้ว คุณยังไม่คู่ควร รีบไปโรงพยาบาลซะในขณะที่ยังมีสติอยู่”

ถึงอย่างไรหวงเค่อก็เป็นคนที่ทำงานให้กับตระกูลหยาง เขาจึงไม่อาจลงมือรุนแรงได้ ดังนั้นหลังจากพูดประโยคนี้จบก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาหามหวงเค่อออกไปทันที

หวงเค่อยังไม่ทันถูกหามออกจากประตูใหญ่ก็หมดสติไป ถึงอย่างไรการโดนหมัดของหลัวเซิง แล้วยังทนไม่หมดสติได้นานขนาดนี้ก็ถือว่าดีแล้ว

หลัวเซิงจึงหันกลับมามองหยางหยางอย่างเรียบเฉย แล้วเอ่ยถามว่า “คุณชายหยาง ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม” หยางหยางแม้จะรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ตอนนี้คนของเขาทั้งหมดถูกหลัวเซิงจัดการไปหมดแล้ว เขารู้ดีว่าไม่มีใครสามารถหยุดยั้งหลัวเซิงได้

หลัวเซิง เมื่อครู่ตีหวงเค่อด้วยหมัดเดียวเท่านั้น

เห็นว่าหยางหยางไม่มีท่าทีจะพูดอะไรอีก หลัวเซิงจึงหันหลังกลับจูงมือลู่ชิงเมิ่งแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ”

ลู่ชิงเมิ่งพยักหน้า เดินตามหลัวเซิงไปทางประตูใหญ่ของโรงแรม

แต่ตอนนี้ในใจของเธอไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

“คุณชายหยาง ไม่ปล่อยให้ไอ้หมอนี่เดินจากไปแบบนี้ได้นะ”

ลู่ชิงเทียนเห็นหลัวเซิงพา ลู่ชิงเมิ่งกำลังจะเดินออกจากประตูใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจทันที แม้ว่าหลัวเซิงจะเก่งกาจ แต่ที่นี่ยังไงก็เป็นอาณาเขตของตระกูลหยาง ถ้าแม้แต่บนอาณาเขตของตระกูลหยาง คุณชายหยางยังทำอะไร หลัวเซิงไอ้หมอนี่ไม่ได้ แล้วเขา ลู่ชิงเทียนจะจัดการหลัวเซิงในอนาคตได้อย่างไร

เขาถูกหลัวเซิงทำร้ายมาหลายครั้งแล้ว เขาอยากแก้แค้นมาก

แต่เดิมเขายังคิดจะหาพวกนักเลงมาจัดการหลัวเซิงอย่างหนัก แต่ตอนนี้เขาล้มเลิกความคิดนั้นไปแล้ว เพราะเขารู้ว่าต่อให้หาพวกนักเลงมามากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

ฝีมือของหลัวเซิง ไม่จำเป็นต้องกลัวพวกนักเลงเลย “บ้าเอ๊ย คุณคิดว่าฉันอยากให้ไอ้หมอนี่ไปหรือไง ฉันจะทำยังไงได้”

หยางหยางรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโมโหตายอยู่แล้ว เขาถูกหลัวเซิงทำร้ายจนเป็นแบบนี้ ผลก็คือเรียกคนของตัวเองมาทั้งหมด แต่กลับไม่สามารถแก้แค้นได้ไม่พอ ทุกคนยังถูกตีอีก เขาผู้เป็นทายาทคนโตตระกูลหยาง ต่อไปนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

หลังจากเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาคงไม่กล้าเชิดหน้าชูตาอีกแล้ว

“คุณชายหยาง ไอ้หมอนี่วันนี้ทำร้ายคนไปตั้งมากมาย แถมยังทำร้ายคุณเคอจนเป็นแบบนี้ แบบนี้ไม่ผิดกฎหมายหรือครับ คุณสามารถแจ้งตำรวจได้เลย เรียกเจ้าหน้าที่มาจับตัวไอ้หมอนี่ไป ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันจะกล้าหยิ่งผยองถึงขนาดไม่สนใจเจ้าหน้าที่”

ในตอนนั้นเอง ตู้หมิงอวี่มีรอยยิ้มเย็นชาผ่านใบหน้า พูดกับหยางหยาง

หยางหยางได้ยินคำพูดของตู้หมิงอวี่ ทันใดนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ใช่แล้ว ไอ้หมอนี่ทำร้ายคนของฉัน ฉันสามารถแจ้งตำรวจได้ ฮึ หลัวเซิงนายแย่แล้ว ฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ นายรอถูกจับเข้าไปเลย ตรงข้ามโรงแรมของตระกูลหยางพวกเรามีศูนย์บังคับใช้กฎหมายอยู่”

หยางหยางตะโกนขึ้นมาทันที เพราะตอนนี้เป็นสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมาย หลัวเซิงกล้าลงมือ เมื่อถึงเวลาจะต้องถูกจับแน่นอน

และเมื่อถูกจับก็มีทางเลือกแค่สองทาง หนึ่งคือชดใช้เงิน สองคือติดคุก เขาจะเลือกให้หลัวเซิงติดคุกแน่นอน

“ไอ้หนุ่ม รอดูเอาเถอะ ดูสิ พวกยามที่นายทำร้ายพวกนี้ ทั้งหมดเป็นหลักฐานชั้นดี นายรอติดคุกยาวๆ ไปเลย” หยางหยางตะโกนใส่หลัวเซิง

“ฮ่าๆๆ ถูกต้อง พวกเรายังมีพยานมากมายอยู่ที่นี่ งั้นแบบนี้ก็แล้วกัน ถ้านายยอมคุกเข่าก้มหัวขอโทษพวกเรา บางทีพวกเราอาจจะให้โอกาสนาย ทำให้นายติดคุกน้อยลงสักหน่อย”

ตู้หมิงอวี่ก็เอ่ยปากขึ้นมาทันที