บทที่ 190 ผลไม้บิดเบี้ยว

หลัวเซิงในตอนนี้ไม่อยากจะสนใจหยางหยางอีกต่อไปแล้ว เพราะอีกเดี๋ยวเมื่อหยางเจียเจียรู้เรื่องนี้ เธอจะต้องขับไล่หยางหยางออกจากตระกูลหยางอย่างแน่นอน ถ้าหยางเจียเจียไม่ลงมือ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะลงมือเอง

เขาไม่อยากทำให้ลู่ชิงเมิ่งกังวลอีกต่อไป จึงหันไปพูดกับลู่ชิงเมิ่งว่า “ชิงเมิ่ง เรากลับกันเถอะ”

“แม่ง ไอ้หนุ่มนี่ ทำให้ฉันเป็นแบบนี้แล้วยังจะไปอีกเหรอ ฉันว่าแกไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้วล่ะ พวกแกยังยืนเฉยอยู่ทำไม รีบจัดการไอ้หนุ่มนี่ซะ”

หยางหยางตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

ในทันใดนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็ไม่กล้าชักช้า พวกเขาล้อมหลัวเซิง ไว้ตรงกลาง ในสายตาของทุกคนอีกวินาทีเดียว ไอ้หนุ่มหลัวเซิงคนนี้ก็คงจะถึงคราวตายแล้ว

ตู้หมิงอวี่มองดูภาพนี้ด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าของลู่ชิงเทียนเต็มไปด้วยความยินดี เขาถูก หลัวเซิงจัดการมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มหลัวเซิงคนนี้ก็จะต้องตายในที่สุด

เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากมายตรงหน้า สีหน้าของลู่ชิงเมิ่งซีดเผือด เธอได้แต่หลบอยู่ข้างหลังหลัวเซิง

แต่บนใบหน้าของหลัวเซิงกลับเต็มไปด้วยความเรียบเฉย เขาพูดกับหยางหยางอย่างดูถูกว่า “ยังไง ไม่คิดจะปล่อยให้ฉันไปแล้วเหรอ”

“แม่ง ปล่อยให้แกไป แกทำร้ายฉันแล้ว ฉันจะปล่อยให้แกไปได้ยังไง แกรอดูเถอะ วันนี้ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้” หยางหยางโกรธทันที เขาตะโกนด้วยความโมโห

ลู่ชิงเมิ่งยิ่งกลัวมากขึ้น แต่บนใบหน้าของหลัวเซิงยังคงเต็มไปด้วยความดูถูก เขามองไปที่กลุ่มยามรักษาความปลอดภัยแล้วพูดว่า

“หยางหยาง แค่พวกไร้ประโยชน์พวกนี้ นายก็คิดจะไม่ให้ฉันไปงั้นเหรอ”

ลู่ชิงเทียนรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ใช่แล้วคุณชายหยาง ไอ้หมอนี่มันมีฝีมือไม่ธรรมดานะ คุณต้องเรียกคนมาเพิ่มอีก”

“ฮึ ฝีมือไม่ธรรมดา แล้วยังไงล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะสู้คนของฉันได้มากขนาดนี้ ที่นี่มันเขตของฉันนะ คนมากมายขนาดนี้ ฉันไม่ได้จ้างพวกมันมากินฟรีๆ หรอก”

ในสายตาของหยางหยาง พวกยามรักษาความปลอดภัยเหล่านี้มีมากเกินพอที่จะจัดการหลัวเซิง ส่วนผู้จัดการก็รีบตะโกนขึ้นทันที “พวกแกยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไม คุณชายหยางโดนทำร้ายขนาดนี้แล้ว รีบจัดการไอ้หมอนี่ซะ”

“ใช่ ฆ่ามันให้ฉัน ใครฆ่ามันได้ ฉันให้หนึ่งแสน”

หยางหยางตะโกนขึ้นทันที วันนี้เขาต้องการให้หลัวเซิงตาย ไม่อย่างนั้นต่อไปเขาจะไม่มีหน้าอยู่ในสังคมอีกแล้ว

เมื่อพวกยามรักษาความปลอดภัยได้ยินว่าคุณชายหยางพูดถึงเงินหนึ่งแสนหยวน พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที แม้จะได้ยินมาว่าหลัวเซิงมีฝีมือไม่ธรรมดา แต่มันก็เทียบไม่ได้กับแรงดึงดูดของเงินหนึ่งแสนหยวนสำหรับพวกเขา

พวกเขามีคนมากมายขนาดนี้ ส่วนหลัวเซิงมีแค่คนเดียว จะกลัวอะไร

“หลัวเซิง”

ลู่ชิงเมิ่งมองดูท่าทางของพวกยามรักษาความปลอดภัยเหล่านี้ เธอตกใจกลัวอย่างสุดขีดแล้ว ฝ่ายตรงข้ามมีคนมากและมีกำลังมาก

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหลัวเซิงมีฝีมือไม่เลว แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนมากมายขนาดนี้ เธอก็เป็นห่วงหลัวเซิงอย่างเป็นธรรมชาติ

“แค่เจ็ดแปดคนไร้ค่า ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก”

หลัวเซิงรู้สึกดูถูกอย่างเต็มที่ในใจ อย่าว่าแต่แค่เจ็ดแปดคนเลย พวกไร้ค่าแบบนี้ ต่อให้เจ็ดแปดสิบคนเขาก็ไม่สนใจเลยสักนิด

” ไอ้หนู ไปตายซะ”

หยางหยางโกรธจัด ไอ้หนูคนนี้จองหองเกินไปแล้ว เขาตะโกนด้วยความโกรธทันที

ส่วนตู้หมิงอวี่และลู่ชิงเทียนต่างก็เริ่มจินตนาการถึงภาพที่หลัวเซิงจะนอนร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้นในอีกสักครู่แล้ว พวกเขาไม่เชื่อเลยว่าหลัวเซิงจะมีโอกาสชนะ

พร้อมกับที่คำพูดของหยางหยางจบลง พวกยามรักษาความปลอดภัยทั้งหมดก็พุ่งเข้ามา หนึ่งแสนหยวนทำให้พวกเขาหยุดคิดไปแล้ว และในขณะที่พวกเขากรูกันเข้ามา สีหน้าของหลัวเซิงก็เปลี่ยนไปทันที

พูดช้าแต่ทำเร็ว เขาใช้มือข้างหนึ่งปกป้องลู่ชิงเมิ่ง ส่วนอีกมือหนึ่งก็เคลื่อนไหวหลังจากนั้น เสียงกรีดร้องอย่างน่าสยดสยองก็ดังขึ้น ทุกคนยังไม่ทันเห็นชัดว่าหลัวเซิงเคลื่อนไหวอย่างไร พวกยามรักษาความปลอดภัยทั้งหมดก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไป กระแทกพื้นอย่างแรง ส่งเสียงครวญครางไม่หยุด

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนต่างตะลึงงัน

เวลาผ่านไปไม่ถึงยี่สิบวินาทีด้วยซ้ำ ยามเจ็ดแปดคนถูกซัดจนหมดสภาพ กลิ้งไปมาบนพื้น ใครจะไม่ตกใจกับเหตุการณ์นี้ล่ะ

พลังการต่อสู้ขนาดนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ ถ้าบอกว่าเป็นสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์ พวกเขาก็คงเชื่อ

ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ พวกเขาไม่ทันเห็นการเคลื่อนไหวของหลัวเซิงด้วยซ้ำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนพวกนี้ถูกซัดกระเด็นออกไปได้อย่างไร

หยางหยางก็ตกใจไม่น้อย แต่เดิมเขาคิดว่าหลัวเซิงต้องตายแน่ๆ แต่ตอนนี้ คนของเขาล้มหมดแล้ว ส่วนหลัวเซิง แม้แต่หายใจยังไม่หอบเลย

แม้จะรู้ว่าหลัวเซิงมีฝีมือไม่เลว แต่ก็ไม่คิดว่าฝีมือของหลัวเซิงจะน่ากลัวถึงขนาดนี้

ตู้หมิงอวี่ยิ่งมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ ในใจเขาผุดความหวาดกลัวขึ้นมาทันที โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยลงมือกับหลัวเซิง ไม่อย่างนั้นแม้แต่ตัวเขาเองก็คงถูกซัดจนต้องเข้าโรงพยาบาล

ลู่ชิงเมิ่งเบิกตากว้าง มองดูหลัวเซิงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ ในใจเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยทันที หลัวเซิงช่างเท่เหลือเกิน

เขาคือวีรบุรุษในดวงใจของเธออย่างแท้จริง

“ไอ้หมอนี่ น่ากลัวเหลือเกิน”

นี่คือความคิดที่อยู่ในใจของทุกคน

“แม่ง พวกแกนี่มันไอ้พวกไร้ประโยชน์”

หยางหยางชี้ไปที่เหล่ายามรักษาความปลอดภัยที่นอนครวญครางอยู่บนพื้น แล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“พวกแกยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีกหรือ มาสู้กับฉันอีกสิ”

หยางหยางพูดพลางเตะยามรักษาความปลอดภัยคนที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดอย่างแรง

แต่ตอนนี้ ถึงแม้จะมียามรักษาความปลอดภัยบางคนที่ยังมีแรงลุกขึ้นมาได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าลุกขึ้นมาเลย

ตอนที่ปะทะกันเมื่อครู่ พวกเขาก็รู้สึกได้แล้วว่า ถึงแม้จะลองอีกครั้ง พวกเขาก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของไอ้หมอนี่ได้แน่นอน

ถ้าพุ่งเข้าไป มีแต่จะถูกตีอย่างเดียว

อะไรสำคัญกว่ากัน เงินหนึ่งแสนหยวนหรือชีวิต พวกเขาต่างก็รู้ดีเมื่อเห็นภาพนี้ หลัวเซิง รู้สึกดูถูกอย่างยิ่งในใจ เขาหันไปพูดกับหยางหยางว่า “ฉันบอกแล้วไงว่าพวกไร้ค่าพวกนี้ไม่สามารถหยุดฉันได้ ถ้านายไม่มีคนมากกว่านี้ ฉันจะไปละ”

พูดจบ หลัวเซิงก็จูงมือลู่ชิงเมิ่งหมุนตัวเดินไปทางประตูใหญ่

“นาย ไอ้หนูนายหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

หยางหยางรีบร้อนทันที

“ยังไง นายจะมาลองกับฉันสักสองกระบวนท่าหรือไง”

หลัวเซิงหันหน้ากลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“นาย ฉัน…”

หยางหยางขี้ขลาดทันที น้ำเสียงสั่นเทาขึ้นมา

ในขณะที่หยางหยางใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“แค่ไอ้หนูอย่างนายก็กล้ามาอวดดีในตระกูลหยางเหรอ คิดว่าตระกูลหยางไม่มีคนแล้วหรือไง วันนี้ถ้านายไม่คุกเข่าก้มหัว ก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไป” เสียงนี้เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในชั่วพริบตา มันก็ระเบิดออกมาในหูของทุกคน

ทุกคนหันไปมองไปทางคนที่พูด

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าของหยางหยางก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นทันที เขารีบหันกลับไปและตะโกนว่า “ท่านอาจารย์เค่อ ท่านอาจารย์เค่อ ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่นี่เอง”

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดนี้ของหยางหยางต่างก็รู้ว่าหลัวเซิงกำลังจะตายแล้ว