บทที่ 69 สัญญาคือสัจจะ

อันที่จริงเหลียงเฟยก็ไม่ได้คาดคิดว่ากายาไม่แตกสลายของเขา จะสามารถต้านทานพลังของจ้าวยุทธ์ขั้นต้นได้ในชั่วพริบตาเช่นนี้เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เมื่อต่อสู้กับอาสามของตระกูลโหลวที่เป็นชายหน้าดำ เขาได้รับบทเรียนอันขมขื่น เพียงแค่รู้ว่ากายาไม่แตกสลายมีขีดจำกัดในการรับแรงกระแทกระดับหนึ่ง บางทีอาจเป็นเพราะวรยุทธ์ของตนเองที่เพิ่มขึ้น ทำให้ความสามารถในการรับแรงกระแทกของร่างกายแข็งแกร่งขึ้นตามไปด้วย

ไม่คาดคิดว่าในยามคับขันเช่นนี้ การใช้กายาไม่แตกสลายเพื่อปกป้องชีวิตอย่างฉับพลัน จะให้ผลลัพธ์เป็นไปในทางที่ดี เป็นการพิสูจน์ความคิดของตนเองได้เป็นอย่างดี

ด้วยเหตุนี้ เหลียงเฟยจึงมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แม้ว่าอนาคตจะมีความไม่แน่นอนนับหมื่น ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ แต่เขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะแข็งแกร่งอย่างไม่มีใครเทียบได้

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้นท่านพ่ออดใจไม่ไหวต้องลงมือ แม้ว่าเหลียงเฟยจะมีความสงบนิ่งมาโดยตลอด แต่ก็ยังมีความตื่นเต้นที่ยากจะข่มเอาไว้ ทำให้เขาเคลื่อนไหวร่างกายไปทางจ้าวยุทธ์ขั้นต้นทั้งสองคนโดยตรง ใช้หมัดเป็นค้อน ใช้วิชาหนึ่งที่แอบเรียนมาจากชายชาวตะวันตกโจมตีอย่างรุนแรง

ผลก็คือในขณะที่จ้าวยุทธ์ขั้นต้นทั้งสองคนกำลังเหม่อลอย ก็ถูกพลังอันแข็งแกร่งของเหลียงเฟยบดขยี้จนแหลกละเอียด แม้แต่เศษเนื้อก็ไม่เหลือ

ในเวลาเดียวกัน ท่านพ่อเหลียงโหย่วกุ้ยก็สังหารราชันยุทธ์ที่บาดเจ็บสาหัสไปเกือบหมดแล้ว ส่วนที่เหลือก็เริ่มเตรียมตัวใช้อุบายสามสิบหกกลยุทธ์ หนีเอาตัวรอดไปก่อน

มีเพียงเซียวหนิงเสวี่ยที่เผชิญหน้ากับหลี่หมิงผู้มีพลังเหนือกว่าตนมากนัก ยังคงลำบากยากเย็นอย่างยิ่ง นางทุ่มเทสุดกำลัง ไม่เพียงแต่ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ กลับถูกหลี่หมิงบีบให้จนมุมทีละก้าว อันตรายอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่หมิงเห็นว่าพี่น้องและเพื่อนของตนล้มตายไปหมดแล้ว ก็ไม่ได้สู้กับเซียวหนิงเสวี่ยต่อไป ฉวยโอกาสที่ตนยังได้เปรียบอยู่ ทันใดนั้นร่างก็พลันเคลื่อนไหวมาอยู่เบื้องหน้าของหลิวจื่อเจว๋ที่ไม่มีวรยุทธ์ใด ๆ รีบเอากระบี่มรกตจ่อคอนาง จับตัวนางเป็นตัวประกัน

ถึงขั้นนี้ หลี่หมิงก็ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย กล่าวด้วยความหวาดกลัว “เหลียงเฟย! พวกเจ้าหยุดมือเสียที ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่านางเสีย!”

“เจ้าคนไร้ยางอาย!” มารดาหลิวจื่อเจว๋เห็นตนเองถูกจับเป็นตัวประกัน จึงตวาดด่าอย่างอดไม่ได้ ในใจนางกลับรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง รู้อย่างนี้เมื่อครู่ไม่น่าจะขอร้องให้เหลียงเฟยปล่อยสัตว์เดรัจฉานตัวนี้เลย

หลี่หมิงกลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจแล้วพูดออกมา “ไร้ยางอายแล้วเป็นไร? ไม่ไร้ยางอายก็ไม่มีชีวิตแล้ว ใครจะสนใจอะไรมากมาย? ฮ่ะ ๆ ขอเพียงบรรลุเป้าหมายได้ ข้าไม่เคยรังเกียจที่จะใช้วิธีการใด ๆ ทั้งสิ้น!”

“ฮึ หลี่หมิง ข้าขอเตือนเจ้าว่าควรปล่อยท่านแม่ของข้าโดยเร็วที่สุด! ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าอยากเป็นก็เป็นไม่ได้ อยากตายก็ตายไม่ได้!” เหลียงเฟยเห็นมารดาถูกจับเป็นตัวประกัน จึงแค่นเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว

ท่านพ่อสมกับเป็นผู้ที่ผ่านโลกมามาก จึงกล่าวอย่างสงบกว่า “หลี่หมิง เจ้าปล่อยจื่อเจว๋ ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้า!”

แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจกลับคิดว่า ไอ้หมอนี่พูดไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ เมื่อครู่ไว้ชีวิตสุนัขของเจ้าไว้ เจ้ากลับวิ่งไปเรียกคนมาอีกฝูง ถ้าปล่อยเจ้าไปอีก จะทนได้อย่างไร คิดว่าข้าเหลียงโหย่วกุ้ยเป็นคนที่ใคร ๆ ก็รังแกได้หรือ?

เสือไม่แสดงอำนาจ คิดว่าข้าเป็นแมวป่วยหรืออย่างไร?

เซียวหนิงเสวี่ยไม่รู้ว่าบิดาของเหลียงเฟยคิดอะไรอยู่ เห็นหลี่หมิงฟังคำพูดของเขาแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพูดตรงใจเขาพอดี

ดังนั้นนางจึงสัญญาตาม “หลี่หมิง เจ้าปล่อยท่านป้า ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้ท่านพี่เฟยฆ่าเจ้าแน่นอน!” พูดจบนางก็หันไปมองเหลียงเฟย

แต่ในใจของเซียวหนิงเสวี่ยไม่ได้คิดอะไรอื่น เพียงแต่หวังว่าหลี่หมิงจะปล่อยมารดาของเหลียงเฟยโดยเร็ว

เหลียงเฟยได้ยินคำพูดนั้น ก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ได้ หลี่หมิง! ขอเพียงเจ้ายอมปล่อยท่านแม่ของข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าแน่นอน สัญญาเป็นสัจจะ!”

เพื่อแสดงความจริงใจ เหลียงเฟยยังเป็นฝ่ายถอนพลังกลับก่อน แล้วบินลงสู่พื้นดิน

ความจริงแล้ว ในใจเขาได้วางแผนไว้แล้ว ตอนนี้เป็นเพียงกลอุบายถ่วงเวลาเท่านั้น อย่างน้อยหางตาของเขาก็เห็นเข็มด้ายในร้านผ้าแล้ว

ท่านพ่อได้ยินคำพูดของเหลียงเฟยแล้วกลับรู้สึกจนปัญญา แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าหรือท่าทางใด ๆ เพราะตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือช่วยชีวิตหลิวจื่อเจว๋ อย่าให้นางถูกสัตว์ร้ายผู้นั้นฆ่าเป็นอันขาด

หลี่หมิงจับตัวหลิวจื่อเจว๋เป็นตัวประกัน ก็เพื่อรักษาชีวิตตัวเอง เพราะเขารู้ดีว่าแม้บิดามารดาของเหลียงเฟยจะใจดี แต่เขาก็ยั่วยุหลายครั้ง คราวนี้คงไม่ปล่อยเขาไปแน่ ตอนนี้เห็นทุกคนต่างยอมปล่อยเขาไป เขาก็อดใจไหวหวั่นไม่ได้

โดยเฉพาะหลังจากเหลียงเฟยบอกว่าจะยอมปล่อยเขาไปด้วย หลี่หมิงจึงเอ่ยปากถาม “พูดจริงหรือ? พวกเจ้ายอมปล่อยข้าจริง ๆ หรือ?”

“จริง!” เหลียงเฟยตอบอย่างหนักแน่น เซียวหนิงเสวี่ยและเหลียงโหย่วกุ้ยก็พยักหน้าเช่นกัน

หลี่หมิงถอนหายใจโล่งอก แต่ก็ยังกังวลอยู่บ้าง จึงพูดต่อ “คำพูดที่เอ่ยออกไปแล้ว!”

“ม้าสิบแปดตัวก็ไล่ตามไม่ทัน!” เหลียงเฟยยังคงตอบอย่างรวดเร็ว!

เดิมทีคิดว่าคราวนี้หลี่หมิงคงจะยอมปล่อยหลิวจื่อเจว๋เสียที ไม่คาดว่าคนผู้นี้จะเจ้าเล่ห์เหลือเกิน ลังเลอยู่นานก็ไม่ขยับเขยื้อน

น่าโมโหนัก สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้าพลางกล่าว “แต่ข้าจะเชื่อใจพวกเจ้าได้อย่างไร? ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ การที่พวกเจ้าจะฆ่าข้านั้นง่ายดายนัก หากข้าปล่อยนางไป แล้วพวกเจ้าผิดสัญญาเล่า?”

เหลียงเฟยถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกโมโหมากจึงตะโกนเสียงดัง “หลี่หมิง! เจ้าคิดว่าพวกข้าไร้ยางอายเยี่ยงเจ้าหรือ? ไม่รักษาคำพูด! วางใจเถิด ปล่อยท่านแม่ของข้า พวกข้าจะไว้ชีวิตเจ้าแน่นอน!”

อย่างไรก็ตาม หลี่หมิงยังคงกล่าวเช่นเดิม “ไม่ได้ ข้ายังไม่อาจเชื่อใจพวกเจ้า! เว้นแต่…”

“เว้นแต่อะไร?” เหลียงเฟยตัดบทเขาทันที พลางตวาดเสียงดัง

หลี่หมิงกลอกตาไปมาราวกับจิ้งจอก มุมปากปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นทันใด เขาเลื่อนคมกระบี่เข้าใกล้ลำคอของหลิวจื่อเจว๋มากขึ้น แล้วจึงกล่าวว่า “เว้นแต่เจ้าจะปิดกั้นพลังของตนเองหนึ่งวัน หรือไม่ก็ตัดแขนขวาของตัวเอง!”

เขาคิดในใจว่า รอให้เหลียงเฟยปิดกั้นพลังของตนเองแล้ว ก็จะฉวยโอกาสกำจัดเขาเสีย

ส่วนเหลียงโหย่วกุ้ยและเซียวหนิงเสวี่ยนั้น ไม่น่าเกรงขามแต่อย่างใด คนหนึ่งฆ่าแล้วยึดร้านกุ้ยโหย่วผ้าไหม อีกคนพาไปเป็นภรรยา

ผลลัพธ์ที่ทำให้หลี่หมิงยินดียิ่งนักคือ เหลียงเฟยรีบตอบตกลงทันที “ดี ข้าตกลง ข้าจะปิดกั้นพลังของข้าเดี๋ยวนี้!” พูดจบ เขาก็ยื่นมือขวาออกมา เตรียมปิดจุดลมปราณของตนเอง เพื่อไม่ให้พลังภายในร่างกายหมุนเวียนได้

หลิวจื่อเจว๋เห็นดังนั้น จึงร้องเสียงดัง “เฟยเอ๋อร์! เจ้าอย่าได้ตกลงตามเงื่อนไขของหลี่หมิงเป็นอันขาด มิเช่นนั้นแม่ยอมให้เขาฆ่าเสียดีกว่า!”

พูดจบ นางก็ยื่นคอไปข้างหน้า ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย

น่าเสียดายที่ในมือของหลี่หมิงนั้นเป็นอาวุธวิญญาณ วิญญาณบนกระบี่เชื่อมโยงกับจิตใจของเขา เมื่อรับรู้ถึงการกระทำของหลิวจื่อเจว๋ ก็ถอยหลังไปด้วยตัวมันเอง ทำให้นางไม่ถึงแก่ความตาย

หลี่หมิงจึงตะโกนออกมา “ยายแก่บ้า เจ้าจงยอมแต่โดยดี! เหลียงเฟย หากเจ้าต้องการให้มารดาของเจ้ามีชีวิตรอด ก็จงลงมือเดี๋ยวนี้!”

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ ทันทีที่เขาพูดจบ เข็มห้าเล่มก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปที่ดวงตาทั้งสองข้างและเส้นเลือดแดงใหญ่ที่คอของเขา