บทที่ 45 ด้ายทองคำหนึ่งเส้น

เหลียงเฟยกล่าวหลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่ได้ไม่เชื่อเจ้าหรอก แต่เจ้าลองดูรูปลักษณ์ของเจ้าตอนนี้เสียก่อน ดูน่ากลัวเหลือเกิน ใครกันจะกล้าเชื่อง่าย ๆ ”

หลัวถัวสุ่ยหยุนมองเหลียงเฟยอย่างสงสัยสักพัก ในที่สุดก็เก็บเท้าทั้งสี่ที่เหมือนมีดแหลมเข้าไป พร้อมกับโบกมือ ส่งสัญญาณให้หญิงสาวคนอื่น ๆ ผ่อนคลายการป้องกันลง

หญิงสาวทั้งสี่ลังเลเล็กน้อย แม้ว่าดวงตาคู่นั้นจะยังคงมีแผ่จิตสังหารใส่เหลียงเฟย แต่ท้ายที่สุดก็กลับคืนสู่รูปลักษณ์ปกติ

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ “แล้วบาดแผลของเซียวอู่เหยียนล่ะ?”

หลัวถัวสุ่ยหยุนบ่นพึมพำ ก่อนจะส่งสายตาให้หญิงสาวทั้งสี่คอยจับตามองเหลียงเฟย จากนั้นนางจงเดินไปข้างหน้าเซียวอู่เหยียน ใช้พลังรักษาบาดแผลให้เขา

เหลียงเฟยไม่สนใจพวกนาง เพียงแต่เดินไปประคองเซียวหนิงเสวี่ยขึ้นมา ถามอย่างเป็นห่วง “น้องหนิงเสวี่ย เจ้ายังไหวใช่ไหม?”

เซียวหนิงเสวี่ยเพิ่งตื่นขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบเอ่ยถาม “เหลียงเฟย ไอ้เลวโหลวอวี้ตี๋นั่นอยู่ไหน เจ้าฆ่ามันแล้วหรือยัง? สารเลวอย่างเจ้านั่น ฆ่าให้ตายให้เร็วที่สุดเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!” พูดถึงตรงนี้นางมองไปที่หลัวถัวสุ่ยหยุนแล้วพูดต่อ “เอ่อ…นางทำร้ายท่านพี่มิใช่หรือ? ทำไมตอนนี้กลับมารักษาแผลให้พี่ข้าเสียแล้วล่ะ?”

“โหลวอวี้ตี๋ ไอ้เลวนั่นช่างไร้ยางอายที่สุด กลับหนีหายไปในระหว่างการต่อสู้ หลัวถัวสุ่ยหยุนรู้สึกผิดหวังมาก จึงมาเจรจากับข้า ไม่เพียงแต่ให้ยาแก้พิษแก่พวกเจ้า ยังตกลงจะรักษาบาดแผลของพี่ชายเจ้าให้หายด้วย!”

เหลียงเฟย ตอบตามความจริง แต่ไม่ได้อวดอ้างว่าตนเองเก่งกาจอย่างไร สามารถต่อสู้กับหญิงสาวทั้งห้าจากสำนักไป่ตู๋จนต้องยอมแพ้ขอชีวิต

ทำให้หญิงสาวแมงมุมทั้งสี่จากสำนักไป่ตู๋ต่างพากันประหลาดใจเล็กน้อย พวกนางรู้สึกว่าเหลียงเฟยเป็นผู้ชายที่จิตใจดีจริง ๆ !

ซื่อสัตย์น่ารัก!

ทำให้รู้สึกจริงใจเป็นพิเศษ!

ดูจากสีหน้าท่าทางของพวกนาง บางทีพวกนางอาจไม่ใช่ปีศาจ คนกับปีศาจมีเส้นทางที่แตกต่างกัน ไม่มีทางลงเอยด้วยดี ไม่แน่ว่าอาจจะตกหลุมรักเขาเข้าก็ได้!

เซียวหนิงเสวี่ยเห็นเหลียงเฟยถ่อมตนเช่นนี้ ก็อดยิ้มบาง ๆ ไม่ได้

ตอนนี้นางมั่นใจและแน่ใจได้แล้วว่า เหลียงเฟยไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ไม่ใช่เพราะหยิ่งผยองจองหอง แต่เป็นความมั่นใจต่างหาก!

ทั้งสองคนพูดกันไม่กี่คำ หลัวถัวสุ่ยหยุนก็รักษาบาดแผลให้เซียวอู่เหยียนหายแล้ว

หลัวถัวสุ่ยหยุนหันหน้าไปเรียกเหลียงเฟยหนึ่งครั้ง

ชายหนุ่มหันมองไปตามเสียงแล้วพยักหน้ารับ เขาเอ่ยขึ้นมาทันใด “ท่านพี่อู่เหยียน พวกเราไปกันเถอะ!”

เจ้าสำนักสาวชะงักไปครู่หนึ่ง นางก้าวขึ้นมาข้างหน้าด้วยสีหน้าฉงนใจ “เหลียงเฟย พวกเจ้าจะไปทำอะไรทางทิศตะวันตก? ที่นั่นมีสัตว์ร้ายอยู่มากมาย อันตรายประจัญในทุกหนแห่ง!”

เหลียงเฟยรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง ไม่คิดว่าปีศาจที่อยู่ในฝ่ายมารจะถามออกมาเช่นนี้ ดูเหมือนว่านางจะห่วงเขาเล็กน้อย

เซียวหนิงเสวี่ยไม่ค่อยชอบใจปีศาจแมงมุมพวกนี้สักเท่าไร นางดึงเหลียงเฟยมาข้างกายแล้วบอกให้เขารีบไป ไม่ต้องสนใจปีศาจแมงมุมพวกนี้

วินาทีนั้น สายตาที่หลัวถัวสุ่ยหยุนมองมาที่เหลียงเฟยมันดูแปลกประหลาดไปบ้าง เซียวหนิงเสวี่ยอดกังวลไม่ได้ว่านางจะมาแย่งชิงเหลียงเฟย บุรุษที่หาได้ยากคนนี้ไปจากตน!

แม้หน้าตาอาจจะพูดไม่ได้ว่าหล่อเหลาสง่างาม ไม่เป็นที่หมายตาของหญิงใดหากมองจากภายนอก เป็นเพียงบุรุษที่มีใบหน้าเหมือนคนที่วไปหาไม่ยาก เหลียงเฟยไม่ถึงกับมีเสน่ห์ไม่จำกัดที่ใครเห็นก็รัก ผู้ชายเห็นแล้วอิจฉาริษยา ผู้หญิงเห็นแล้วหลงใหล ทำให้ฟ้าดินสะเทือน ผีสางร่ำไห้

แต่คนก็เป็นแบบนี้แหละ พอมีคนตามจีบมากขึ้น ก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป!

เซียวอู่เหยียนอาจจะไม่ได้มีเจตนาเร่งรีบแทนน้องสาว แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจหลัวถัวสุ่ยหยุนอยู่ดี รู้สึกตลอดว่านางพูดคำพูดที่มีความหมายซ่อนเร้น มีใจร้าย ถึงแม้จะไม่ได้พูดออกมา แต่ก็คอยเร่งเร้าให้ เหลียงเฟย รีบไปให้เร็วขึ้น

อย่างไรก็ตาม เหลียงเฟยเหลียวมองหน้าหลัวถัวสุ่ยหยุนสักพักแล้วตอบกลับ “พวกข้าจะไปที่ภูเขาโว่หลงเพื่อตามหาอสูรเพลิงสามเขา แล้วเอาเส้นใยทองจากเขาของมัน!”

“เส้นใยทองจากแมลงวิเศษงั้นหรือ? เจ้าจะเอามันไปทำอะไร ข้ามีอยู่สองสามเส้น หากเจ้าเชื่อใจข้า ข้าจะให้เจ้าไปเส้นหนึ่ง!” หลังจากได้ยินดังนั้น หลัวถัวสุ่ยหยุน กลับถามขึ้นมา

สตรีผู้นี้ใจดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ตอนนี้แม้แต่เหลียงเฟยเองก็รู้สึกแปลกใจเหลือเกิน

ในสายตาของเขา การที่หลัวถัวสุ่ยหยุนยอมช่วยชีวิตพี่น้องตระกูลเซียวและพูดคุยกับเขาอย่างฉันท์มิตร ก็ยังพอเข้าใจได้ แต่เรื่องนี้ช่างอธิบายไม่ถูกจริง ๆ

พี่น้องตระกูลเซียวยิ่งคิดไม่ออกใหญ่

ตามหลักแล้ว หากหลัวถัวสุ่ยหยุน ถามจุดหมายปลายทางของพวกเขา เพื่อจะได้แจ้งให้คนตระกูลโหลวไล่ล่าพวกเขา ก็ไม่น่าจะถามเรื่องพวกนี้หลังจากรู้ว่าพวกเขาจะไปภูเขาโว่หลง

สำหรับเรื่องนี้เซียวหนิงเสวี่ยกลับยิ่งคิดว่า หลัวถัวสุ่ยหยุนกับเหลียงเฟยคงจะต้องผ่านการต่อสู้กันมาก่อน ถึงได้เกิดความรู้สึกบางอย่างต่อกัน

เหลียงเฟยขอบคุณแล้วจึงตอบตามตรง “หลังจากที่ ปรมาจารย์เทียนฮั่วเชื่อมเส้นเอ็นที่มือและเท้าของเซียวอู่เหยียนเสร็จแล้ว ท่านบอกว่ายังต้องใช้เส้นใยทองคำจากแมลงวิเศษที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นตัวนำยา!”

ปรมาจารย์เทียนฮั่วงั้นหรือ?

หลัวถัวสุ่ยหยุนอึ้งไปในใจ นางไม่คิดว่าเหลียงเฟยจะรู้จักกับปรมาจารย์เทียนฮั่วแห่งสำนักเซียนหยูฮั่ว ผู้ซึ่งกำลังจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตของเทพยุทธ์

ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะใช้ท่วงท่าวิชากำลังภายในที่แปลกและทรงพลังได้!

ครั้งนี้นางเงียบไปนานกว่าจะพูดต่อ “เส้นใยทองคำมีผลแบบนั้นจริง ๆ แต่เมื่อครู่ตอนที่ข้ารักษาบาดแผลให้เซียวอู่เหยียน ข้าพบว่าบาดแผลที่มือและเท้าของเขาหายดีแล้ว ข้าคิดว่าที่ปรมาจารย์เทียนฮั่วให้พวกเจ้าไปภูเขาโว่หลง ส่วนใหญ่แล้วคงเพื่อหลบหนีการไล่ล่าของตระกูลโหลว หากพวกเจ้าต้องการเส้นใยทองคำ ข้าจะมอบให้พวกเจ้าไปเส้นหนึ่งก็ได้ แล้วก็ขอแนะนำว่าพวกเจ้าไม่ควรไปภูเขาโว่หลงอีกเลย ตระกูลโหลวเห็นพวกเจ้าออกจากเมืองหลวง จึงคิดว่าพวกเจ้ากลัวพวกมัน เลยส่งคนมาไล่ล่าพวกเจ้า!”

พูดจบ หลัวถัวสุ่ยหยุนก็หยิบขวดเล็ก ๆ ใบหนึ่งออกมาจากข้างตัว เทแมลงตัวเล็กยาวสีทองออกมาตัวหนึ่ง แล้วโยนออกไป

เหลียงเฟยกระโดดออกไป ด้วยฝ่ามือเดียวก็ทำลายตัวหนอนเส้นเล็ก ๆ นั้นได้ ในขณะเดียวกันร่างของเขาก็เคลื่อนไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว ก่อนจะส่งหมัดหนัก ๆ ใส่ไปที่หลัวถัวสุ่ยหยุน

การโจมตีที่รวดเร็วและฉับพลันนั้น ยากที่จะป้องกัน หลัวถัวสุ่ยหยุนถูกหมัดเข้าอย่างจัง ปากพ่นเลือดสดออกมาทันที

พี่น้องตระกูลเซียวมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

หลัวถัวสุ่ยหยุนตะโกนด้วยความสับสนและโกรธเคือง “เหลียงเฟยเจ้ามารู้ถึงแผนการลับของข้าได้อย่างไร!?”

เหลียงเฟยผู้นี้ไม่เพียงแต่เป็นผู้ที่กล้าหาญ แต่เขายังมีความเฉลียวฉลาดและเยือกเย็นต่อทุกสถานการณ์แฝงอยู่ด้วย เป็นผู้แข็งแกร่งทั้งบู๊และบุ๋น!