บทที่ 304 โจมตีแนวป้องกันทางจิตใจ เพื่อค้นหาความจริง

มองดูสีหน้าของชิวลี่ที่เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างต่อเนื่อง เสิ่นชิงเอ่ยปากปลอบโยนว่า

“ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นอัยการจากแผนกตรวจสอบอุตสาหกรรมบันเทิง พวกเราทำหน้าที่จัดระเบียบความวุ่นวายในวงการบันเทิง

ครั้งนี้ฉันมาประเทศ K ก็เพื่อมาสืบสวนเรื่องนี้ นายไม่ต้องกลัว มีอะไรก็พูดมา ตอนนี้ฉันถาม นายตอบ”

“อืม…” ชิวลี่พยักหน้าเบา ๆ

เสิ่นชิงไม่ได้ถามเรื่องMS เอนเตอร์เทนเมนต์ทารุณกรรมและควบคุมเด็กฝึกอีก เพียงแต่ถามประโยคเดียวว่า

“ชิวลี่ หอพักที่พวกเธออยู่เป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ ชิวลี่งุนงงไปชั่วขณะ แล้วตอบอย่างซื่อสัตย์ว่า

“อืม พวกเราเด็กฝึกห้าคนอยู่ในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง ห้องนั้นมีขนาดไม่ถึง 20 ตารางเมตร พวกเราไม่มีเตียง ทุกคนนอนบนพื้น”

คำถามนี้ เสิ่นชิงก็ได้ถามเด็กฝึกคนอื่น ๆ ด้วย แต่สำหรับคำถามเดียวกันนี้ ทุกคนตอบมาแตกต่างกันมากมาย

บางคนบอกว่า เด็กฝึกห้าคนอยู่ด้วยกัน สภาพหอพักดีมาก หอพักกว้างขวางสว่างไสว มีเตียงคนละหนึ่งเตียง บางคนบอกว่านอนเตียงสองชั้น บางคนบอกว่านอนเตียงเดี่ยว บางคนบอกว่านอนบนเสื่อทาทามิ

ตอนนี้ชิวลี่บอกว่าทั้งห้าคนต้องเบียดกันอยู่ในห้องเล็ก ๆ ไม่ถึง 20 ตารางเมตร ไม่ว่าจะฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง หรือฤดูหนาว ก็ต้องนอนบนพื้น

ห้าคนให้ห้าคำตอบ

เห็นได้ชัดว่าเด็กฝึกเหล่านี้พยายามปกปิดบางอย่างแทนบริษัท

แต่เมื่อเสิ่นชิงถามชิวลี่ว่า ผู้ฝึกสอนจาก MS มีพฤติกรรมทารุณกรรมหรือควบคุมพวกเขาหรือไม่

ชิวลี่ก็เงียบไป ยืนนิ่งอยู่กับที่ มองปลายเท้าตัวเอง ไม่พูดอะไรสักคำ

ชิวลี่รู้ว่าถ้าเขาพูดอะไรที่เป็นผลเสียต่อบริษัท ก็จะทำลายความฝันในการเดบิวต์ในประเทศ K ของเขา

เห็นชิวลี่กัดริมฝีปาก ไม่ยอมพูด เสิ่นชิงสายตาวูบไหว เปลี่ยนหัวข้อพูดว่า

“ช้างเป็นสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด พวกมันสามารถเหยียบคนให้เละเป็นโจ๊กได้อย่างง่ายดาย แต่กลับยอมให้มนุษย์ใช้เชือกบาง ๆ ล่ามไว้ กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์ ชิวลี่นายรู้ไหมว่าชาวประเทศ T ฝึกช้างกันอย่างไร?”

ชิวลี่ส่ายหัว “ไม่รู้”

เสิ่นชิงพูดว่า “ในช่วงที่ช้างยังเป็นลูกช้าง ชาวประเทศ T จะผูกเชือกไว้ที่ข้อเท้าของพวกมัน ลูกช้างมีกำลังน้อยและผิวหนังบอบบาง ทุกครั้งที่พวกมันพยายามดิ้นรนเพื่อหลุดจากเชือก เชือกก็จะจมลึกเข้าไปในเนื้อ รัดขาของพวกมันจนเลือดไหล เจ็บปวดทรมาน ในขณะที่ลูกช้างดื้อดึงและดิ้นรนกับเชือก ควาญช้างยังจะใช้ตะขอแทงเข้าไปที่บริเวณคอและหลังหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหวของพวกมัน ร่างกายของลูกช้างจะเลือดไหล แผลตกสะเก็ด แล้วก็เลือดไหลอีก…

วนเวียนอยู่อย่างนี้ จนกระทั่งพวกมันจดจำความเจ็บปวดนี้ได้ และไม่กล้าที่จะดิ้นรนหลุดจากเชือกอีก ดังนั้น แม้ว่าลูกช้างจะโตขึ้นเป็นสัตว์ตัวใหญ่โต และทั้งที่จริงแล้วสามารถหลุดจากเชือกได้อย่างง่ายดาย แต่พวกมันก็จะกลัวความเจ็บปวดนั้น ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป และถูกผูกมัดไว้อย่างแน่นหนาด้วยหลักไม้และเชือกที่แทบจะไม่มีประโยชน์”

หลังจากฟังเสิ่นชิงเล่าเรื่องการฝึกช้างจบ ชิวลี่ก็ครุ่นคิดอย่างมีนัยสำคัญ

พวกเขาคือลูกช้าง บริษัทคือควาญช้าง และการทุบตีคือวิธีการควบคุม

ถ้าพวกเขาไม่ต่อต้าน ในที่สุดก็จะกลายเป็นช้างที่ถูกฝึกฝน เสิ่นชิงมองไปยังชิวลี่ที่หลบตาและห่อไหล่เล็กน้อย แล้วพูดว่า

“ฉันคิดว่านายเต้นได้ดีมาก แค่ขาดความมั่นใจนิดหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชิวลี่รู้สึกจมูกแสบร้อน ความอบอุ่นพลันแล่นขึ้นมาในใจ ไม่เคยมีใครชมว่าเขาเต้นเก่งมาก่อน

เขาเกือบจะยอมแพ้ไปแล้ว…

เสิ่นชิงพูดต่อว่า “ฉันคิดว่าด้วยความสามารถของพวกนาย กลับประเทศก็สามารถพัฒนาได้ดี ไม่จำเป็นต้องเดบิวต์ในประเทศ K”

คำพูดของเสิ่นชิงสัมผัสสายใยสุดท้ายในใจของชิวลี่

เห็นสีหน้าของชิวลี่อ่อนลง เสิ่นชิงรู้ว่าตอนนี้เหลืออีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

เสิ่นชิงหรี่ตาลงถามว่า

“ชิวลี่ ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย MS เอนเตอร์เทนเมนต์ทำร้ายและควบคุมพวกนายหรือเปล่า? ถ้านายบอกว่าไม่ ฉันจะบินกลับประเทศจีนทันที และนายก็จะพลาดโอกาสที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชิวลี่กัดฟันแน่น ใบหน้าปรากฏแววเด็ดเดี่ยว

จากนั้น ภายใต้สายตาประหลาดใจของเสิ่นชิง ชิวลี่สั่นเทาถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยช้ำสีม่วงคล้ำบนแผ่นหลังขาวซีดของเขา เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำสีม่วงคล้ำ

มีทั้งบาดแผลใหม่และบาดแผลเก่า เพียงแค่มองดูก็ทำให้คนรู้สึกตกใจ

ชิวลี่มองไปที่เสิ่นชิงแล้วพูดเบา ๆ ว่า

“พี่สาวครับ จริง ๆ แล้วพวกเราทุกคนล้วนมีบาดแผล เพียงแต่ผมมีบาดแผลมากกว่าคนอื่นนิดหน่อย ผู้ฝึกสอนมักจะบอกว่าผมโง่ ดังนั้น…”

มองดูแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยบาดแผล สายตาของเสิ่นชิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างยิ่ง

“บาดแผลพวกนี้ล้วนเป็นฝีมือผู้ฝึกสอนของพวกนายเหรอ?”

ชิวลี่เสียงสะอื้น แล้วตอบรับเบา ๆ