“รับรองด้วยเกียรติเลยค่า”

“ดีมาก ไปได้แล้วล่ะ อีกครึ่งชั่วโมงลูกค้าจะถึงสนามบินแล้ว”

วรันธารากล่าวขอบคุณหัวหน้างาน จากนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าและเอกสารที่พี่ปริมวางรอไว้บนโต๊ะ ก่อนจะออกไปสนามบินทันที

สุวรรณภูมิยังคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมายและหลากหลายเชื้อชาติเช่นเดิม หญิงสาวก้มลงมองกระดาษเอสี่ในมือซ้ำอีกครั้ง

“มิสเตอร์ไวท์? ผิวคงจะขาวน่าดูพ่อแม่เลยตั้งชื่อให้แบบนี้” หญิงสาวยิ้มขบขัน ก่อนจะชูป้ายในมือที่เขียนชื่อของลูกค้าเอาไว้สูงขึ้น เพราะเที่ยวบินที่รอคอยมาถึงแล้ว

ผู้ชายผิวขาวหลายต่อหลายคนเดินผ่านเลยไปจนตอนนี้แทบจะไม่เหลือผู้โดยสารของสารการบินนี้อีกแล้ว

“หรือว่าจะตกเครื่องกันนะ”

วรันธาราพึมพำแปลกใจ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูง ผิวขาวสะอาดเดินตรงเข้ามาหา

ต้องใช่คนนี้แน่ๆ เลย…

“เอ่อ…” หล่อนกำลังจะอ้าปากทักทาย แต่ผู้ชายคนนั้นรัวภาษาอังกฤษใส่หล่อนเสียก่อน

“ห้องน้ำไปทางไหนครับ”

วรันธาราหน้าเจื่อนผิดหวังกระจาย แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มตอบออกไปตามมารยาทที่ควรจะเป็น

“ทาง… ทางด้านนู้นค่ะ เดินตรงไป จนถึงทางแยก แล้วเลี้ยวขวาสองครั้งนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ผู้ชายฝรั่งผิวขาวกล่าวแค่นั้นก็รีบก้าวยาวๆ จากไปอย่างรวดเร็ว วรันธารามองตามไปจนลับตาก่อนจะถอนใจระรัว

“เฮ้อ นึกว่าจะใช่เสียอีก สงสัยไม่มาแล้วมั้ง” หญิงสาวหมุนตัวหันกลับหลัง และจะเดินไป แต่แล้วก็ต้องชะงัก

“คุณรอผมอยู่ไม่ใช่หรือครับ”

“เอ่อ… คือว่ามีผู้ชายคนนั้นมาแอบอ้างว่าเป็นมิสเตอร์ไวท์ค่ะพี่ปริม ธารควรจะทำยังไงดีคะ จับส่งตำรวจเลยไหมคะ”

“เขาชื่ออะไรล่ะ”

“คุณเควิน คาสโตรเซ่นค่ะ”

วรันธารากัดฟันพูดชื่อของคนใจร้ายออกไป ขณะจ้องหน้าหล่อๆ อย่างหมั่นไส้

“นั่นคือชื่อจริง นามสกุลจริงของมิสเตอร์ไวท์ล่ะน้องธาร ไม่ผิดคนหรอก เอาเป็นว่าดูแลลูกค้าให้ดีนะ อย่าให้เสื่อมเสียมาถึงบริษัทของเรา”

“ตะ… แต่ว่า…”

“พี่รู้ว่าน้องธารจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง โชคดีจ้า”

“พี่ปริมคะ แต่ว่า…”

วรันธาราพยายามเรียกแต่หัวหน้าวางสายไปเสียก่อน หล่อนจึงทำได้แค่ถอนใจแรงๆ และตวัดตามองเควินอย่างขุ่นเคือง

“ฉันจะพาคุณไปส่งโรงแรม และเราก็แยกย้ายกัน”

“เสียใจด้วยทูนหัว… ผัวคิดถึงเมียจนแทบบ้าแล้วรู้หรือเปล่า” เขาก้มหน้าต่ำลงมาหา และจงใจถูไถบางส่วนกับร่างกายของหล่อน วรันธาราปั่นป่วนทั้งตัวและหัวใจ

“คน… คนบ้า ปล่อยฉันนะ”

“ไม่… จนกว่าเราจะเข้าใจกัน”

“ไม่มีอะไรที่เราจะต้องเข้าใจกันอีกแล้ว ปล่อยค่ะ” หล่อนดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ ความน้อยใจระเบิดแน่นอก “อย่ามาแตะต้องอีตัวแบบฉันเลย ปล่อยสิคะ”

“ถ้าคำพูดของผมทำให้คุณเสียใจ ผมยินดีจะชดเชยให้ทุกอย่าง ขอแค่เพียงคุณขอมา”

“เสียใจด้วยค่ะ ฉันไม่ต้องการสิ่งใดจากคุณอีกแล้ว ปล่อยค่ะ” วรันธาราดิ้นรนจนหลุด และจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกกระชากแขนให้กลับไปอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นอีกครั้งอย่างง่ายดาย

“ก็บอกว่าจะไม่ปล่อยอีกไง…”

เขาก้มลงจูบหน้าผากของหล่อนจนได้ ทั้งๆ ที่หล่อนส่ายสะบัดหนี

“ตลอดชีวิต…”

“คนใจร้าย… อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ ปล่อย…”

เควินไม่ได้โต้ตอบอะไรกับหล่อนอีก นอกจากลากหล่อนให้เดินตามไป… ไปในเส้นทางที่เขาปูรอเอาไว้แล้วอย่างเผด็จการเท่านั้น