สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 257 ขาจมโคลน?
ตอนที่ 257 ขาจมโคลน?
หลินห์มองหยุนเถียนเถียนปิดประตูเสียงดังภายใต้การจ้องมองจากชาวบ้านทําให้เขาไม่อยากอยู่ในฝูงชนนาน ๆ จึงหันหลังพร้อมพาแม่ จากไป
หากตอนนี้ไม่มีผู้ใดจ้องมองหลินหูเขาคงเรียกแม่กลับบ้านด้วยน้ําเสียงไม่สุภาพ!ตอนนี้รูปลักษณ์เขาคือนักปราชญ์จึงไม่อยากเผยท่าทีให้อับอายมากกว่าเดิมเพราะถูกคนรักปฏิเสธและหนีห่างก็ถือว่าอับอายมากพอแล้ว
ดังนั้นหลินฮ่จึงสงบปากพร้อมพูดอย่างอ่อนโยนว่า”ท่านแม่!ไปกันเถอะ กลับไปบ้านกัน!ข้าเกรงว่าแม่นางหยุนคงไม่ว่างต้อนรับพวกเราแล้วล่ะ!”
หวงชื่อถูกลูกชายจ้องอยู่หลายครั้งในใจจึงรู้สึกไม่พอใจมากนางตั้งใจจะระบายอารมณ์ทั้งหมดให้กับหยุนเถียนเถียนแต่ถึงกระนั้นนางกลับโดนใส่กลับไม่เป็นทาทั้งยังพูดคําหยาบใส่ลูกชายตัวเองสองสามประโยคแล้วหลบเข้าไปในเรือนของนางแล้วปิดประตู!
จู่ ๆ ลูกชายของนางกลับเผยสุภาพต่อนางมากเช่นนั้นหากสู่ขอนางเข้าเรือนลูกชายนางก็คงสุภาพไปตลอดกาลแน่หรือบางทีนางก็ฉุดคิดว่าถ้า ไม่ใช่เพราะการแย่งซีนของหยุนเถียนเถียนเมื่อครู่เกรงว่าลูกชายคงไม่เกรงใจนางขนาดนี้
นางรู้ว่าเป็นเพราะเช่นนี้ แต่หวงชื่อไม่ได้ทําหนิหยุนเถียนเถียนกลับรู้สึกว่าลูกชายของตนมีความรู้เพียงอย่างเดียว
“ก็แค่ป้าชาวบ้านคนหนึ่งงั้นรึ? ลูกชายข้านั้นไม่เลวจริง ๆ! ไอ่เด็กเวร! คําพูดแต่ละคําของเจ้าจําไว้ว่ารอจนเจ้าสอบผ่านได้ จะเอาแม่หญิงอีกกี่ คนก็ง่ายแสนง่าย!หยุดตามสื้อแม่นางนี้แล้วกลับไปเรียนหนังสือก่อนเถอะ?”
ชาวบ้านจ้องมองหลินหูที่เผยท่าทางที่ไม่สามารถโต้แย้งได้จากนั้นทําเพียงก้มหน้าและไม่พูดอะไร แต่ความเป็นจริงในใจของเขาไม่เคยคิดจะยอมแพ้แม่นางหยุนคนนี้เขาโตขนาดนี้แล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหญิงสาวหน้าตาดี เช่นนี้!
หลินห์รู้สึกว่าในหมู่บ้านที่เขาอยู่นั้นเขามีฐานะที่ดูดีที่สุดไม่ว่าจะตําราเล่าเรียนรวมถึงทั้งตัวยังดูสุภาพเรียบร้อยแม้แต่ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านทุก ครั้งที่นางเห็นเขาลูกตานางจ้องมองเขาแทบไม่ขยับเขยื้อนได้!
นักปราชญ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นเขาควรคู่กับผู้หญิงที่ดีที่สุดหยุนเกียนเถียนโฉมงานนักทั้งยังมีความสามารถอีกด้วยนั่นคือภรรยาที่ถูกลิขิตให้มา! แน่นอนว่าเขาไม่สามารถยอมแพ้ได้อย่างง่ายดาย
หวงซื่อเห็นลูกชายก้มหน้าไม่พูดไม่จาคิดว่าลูกชายเห็นด้วยเดิมทีนางมาก่อเรื่องวุ่นวายนี้ก็ไม่มีจุดประสงค์อื่นนอกจากต้องการให้บุตรชายของตนกลับไปตั้งใจเรียนหนังสือเนื่องจาดอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันสอบที่สํานักแล้ว ในเมื่องานหมั้นไม่สําเร็จเช่นนั้นก็ควรตั้งใจเรียนหรือรอให้สอบเข้าซิ่วไฉก่อน แม่นางผู้นี้ก็อาจจะกลับใจกลับมา!
เธอลากลูกชายออกไปนอกหมู่บ้านอย่างเงียบงันคนในหมู่บ้านเทพธิดาแยกย้ายกันไปเพราะบริเวณลานประตูของหยุนเถียนเถียนไม่ใช่ว่าทุกคนจะกล้าก่อเรื่องเช่นนี้
หลินหูหันกลับไปมองประตูที่ปิดสนิทอีกครั้งแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจแต่ก็ทําอะไรไม่ได้แล้วเขาจึงยอมออกไปตามแม่ของเขา
เดิมที่ปากของหวงชื่อนั้นไม่ไว้หน้าใครพอเห็นบุตรชายเดินตามนางไปอย่างเต็มใจนางก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันถูกต้องจึงเดินหน้าออกไปข้างนอก หมู่บ้านอย่างไม่รีรอพลางบ่นว่าหนุนเถียนเถียนไม่ใช่เนื้อคู่เขา
“แม่หญิงน้อยคนนั้นสวยมาก ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจจะสวมเขาให้เจ้าอีก ตอนนี้นางไม่แต่งงา นกับเจ้าก็ดีแล้ว ข้าวางใจได้! ลูกเอ๋ยเจ้าพยายามให้มาก ต่อให้ไม่สามารถแต่งงานหยุนเถียนเถียนคนนี้ลองกลับบ้านไปดูหลานสาวของผู้ใหญ่บ้านในหมู่บ้านเราก็ถือว่าไม่เลวนะ”
“แม้ว่าผู้ใหญ่บ้านของเราจะไม่เห็นด้วยแต่ตราบใดที่ลูกสาวของเขาเต็มใจ หากเรื่องไปไกลมากกว่านี้แล้วเขาก็ต้องเห็นด้วย!นางแพศยา!หยุนเถียนเถียนตาบอดเช่นกันนางตกหลุมรักนายพรานแต่กลับไม่ชอบลูกชายข้าที่…”
เสียงของหวงซื่อหยุดลงอย่างกะทันหันนางมองไปด้านหน้าด้วยความหวาดกลัว
หลินหูพูดและมองไปที่แม่ของเขาหยุนเคอยืนอยู่ที่นั่นด้วยร่างกายที่เย็นชา ดวงตาคู่นั้นเต็มไป ด้วยจิตสังหารแม้แต่หลินหูก็กลัวจนต้องถอยห ลังไปหลายก้าว
หยุนเคอออกจากหมู่บ้านไปไม่นานหลังจากโกนหนวดแม้ว่าคนในหมู่บ้านจะไม่เคยเห็นหน้า เขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองคนยังเป็นคนจากหมู่บ้านที่อยู่ติดกันดังนั้นพวกเขาจึงไม่เคยเห็นหยุนเคอมาก่อน!
สิ่งที่สามารถทําให้หวงชื่อกลัวได้คือกลิ่นอาย เย็นชาของหยุนเคอ แต่พวกเขาจําไม่ได้ว่านี่ใช่คนเดียวกับคนที่มีเคราใหญ่ก่อนหน้านี้หรือไม่?
หวงซื่อเห็นลูกชายของนางกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อนางยืดอกและเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
“เจ้าเป็นใคร?” มาขวางทางด้วยเหตุอันใด?หลีกทางให้เดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้นจบไม่สวยแน่!”
เมื่อหยุนเคอเห็นแม่ลูกคู่นี้อารมณ์ของเขาก็เย็นเฉียบเขานึกไม่ถึงว่าเจ้าคนหน้าด้านคู่นี้จะกล้ามาพัวพันแต่เมื่อครู่ตนเองไม่ได้อยู่ที่บ้านยังไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นอย่างไรกันแน่!
“ถ้าฉันไม่ยอมหลีกทาง เจ้าจะทําเช่นใดกับข้า?”
เมื่อสองแม่ลูกตระกูลหวงได้ยินเสียงเย็นชานี้ความกลัวของพวกเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น!แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีบุคคลเช่นนี้อยู่ในหมู่บ้าน!ใบหน้านั้น บาดหมางไปด้วยมีดทั้งยังแพร่รัศมีสังหารชัดเจนดวงตาล็กฉายแววคมเฉียบออกมาราวกับว่าตราบใดที่เขากล้าอวดดีกับเขาเขาก็จะสามารถเดินไปข้างหน้าและหักคอได้ทันที
“เจ้ารู้ไหมว่าลูกชายขาเป็นใคร?เขาเป็นถึงนักปราชญ์!ไม่แน่ว่าผ่านไปสักพักเขาก็เป็นซิ่วไฉขาโคลนอย่างเจ้าย่อมเทียบไม่ได้!หากชาญฉลาดมากพอก็รีบไสหัวไปซะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนไม่มีใครในหมู่บ้านปล่อยเจ้าไปแน่!”
หยุนเคอไม่ได้ฟังคําพูดของผู้หญิงคนนี้เหมือนไม่มีอะไรมากอารมณ์คุกรุ่นของเขารุนแรงขึ้น!หวงชื่อยังไม่รู้สึกแต่หลินหูที่อยู่ข้างหลังเขาเหมือนจะร้องไห้ออกมาสักพัก
หวงซื่อก็ใช่ว่าจะไม่กลัว ตรงกันข้ามนางยิ่งรู้สึกหวาดผวามากขึ้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าหยุนเคอเป็นขาโคลนแต่ในความเป็นจริงแล้วหยุนเคอก็เป็นเช่นนั้นเสียจริงเพราะเสื้อผ้าของเขาจากการล่าสัตว์เขาดูไม่เหมือนขาโคลนตั้งแต่หัวจรดเท้า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ ใบหน้าคมกริบราวกับกระบี่ที่เพิ่งถูกชักออกจากฝักด้วยจิตสังหารที่พลุ่งพล่านทําให้ผู้คนไม่กล้าดูถูก
“เจ้าหวงซื่อใช้รือไม่? ข้าเตือนเจ้าว่าอย่ายุ่งกับคู่หมั้นของข้า! เจ้าจําไม่ได้เหรอว่าอยากให้ข้าประทับใจในตัวมากขึ้น?แต่นี่เจ้าอยู่ที่นี่ข้าสามารถหักมือขวาของลูกชายเจ้าได้แล้วเขาจะไปสอบซิ่วไฉได้อีกรึ?”
หวงชื่อหวาดกลัวมาก นางจึงนําลูกชายเข้าไปเผชิญหน้ากับชายหนวดเฟื้มคนนั้น!
“เจ้า… เจ้า… เจ้าคือหยุนเคอใช่หรือไม่?”
หยุนเคอยกคอเสื้อของหวงชื่อออกมาก่อนที่นางจะหลบไปจากนั้นจึงได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องหวงซื้อถูกโยนขึ้นสูงแล้วกระแทกใส่นาข้าวอย่างแรงหวงซ่อนอนกลิ้งไปกลิ้งมาในโคลน
“ในเมื่อเจ้าเป็นนักปราชญ์ก็ควรจะฟังรู้ความ!แต่เจ้ายังบังอาจยุ่งเกี่ยวกับคู่หมั้นของข้าและยังพาลมาหาเรื่อง! แม้ว่าข้าจะตัดขาเจ้าจริง ๆ ไม่ก็ ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้า!หลินหูแม่เจ้าจําไม่ได้เลยรึ? หวังว่าเจ้าจะรู้ความกว่าแม่เจ้าหน่อยนะ!”