สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 253 เขาเต็มใจ
ตอนที่ 253 เขาเต็มใจ
“แค่หน้าตาหยุนเคอก็พอจะเป็นหน้าเป็นตาให้ข้ามากแล้ว! เขาไม่จําเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าให้ข้าด้วยซ้ําและถ้าเขาอยากได้ข้านี่แหละจะซื้อให้เขาเอง!”
หยุนเถียนเถียนกล่าวประชดประชัน พร้อมหันหาเจ้าของร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เถ้าแก่ เสื้อผ้าตัวนี้ราคาเท่าไหร่?”เถ้าแก่ยิ้มทั้งที่เห็นความขัดแย้งของทั้งสองแม้สาวตรงหน้าจะยิ้มมาให้แต่ใบหน้าอีกคนกลับบิดเบี้ยวราวกับอิจฉาริษยา! หัวใจของเถ้าแก่จึงเอนเอียงไปหาหยุนเกียนเถียนโดยปริยาย
“ชุดนี้ราคายี่สิบเหรียญ! แต่เจ้าอย่าดูถูกมันเสียรายละเอียดทั้งการเย็บถักร้อยนั้นเรียบหรูด้วยฝีมือจากผู้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนี้และมันช่างเหมาะสมกับเจ้ายิ่งนัก!”
หยุนเคอหยิบเงินยี่สิบเหรียญออกมาจากแขนเสือและวางบนโต๊ะชําระเงิน
“ข้ารบกวนท่านใส่ถุงให้ข้าด้วย!”เมื่อครู่หยุนเถียนเถียนเพิ่งกล่าววาจาว่าไม่ต้องการให้หยุนเคอซื้อเสื้อผ้าให้นางแต่บัหยุนเคอกลับหยิบเงินออกมาวางบนโต๊ะ
ทําให้หัวใจหยุนเถียนเถียนรู้สึกประทับใจอย่างอธิบายไม่ถูกเฉินเจียวเจียวที่อยู่ด้านข้างอยากทําให้ดวงตานางบอดสนิทเสียทําไมพวกเขาถึงเย็นชาเสียงขนาดนี้ มิหนําซ้ําหยุนเคอยังซื้อเสื้อผ้าให้หยุนเสียนเถียนอีก?
เฉินเจียวเจียวเห็นเช่นนั้นจึงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกล่าวเสียงดังว่า”เสื้อผ้าหนึ่งชุดราคายี่สิบเหรียญ เอ… เหยื่อกี่นางแล้วนะที่หยุนเคอซื้อชุดเช่นนี้ให้?หยุนเสียนเถียนเจ้าอย่าเพิ่งดีใจไป? ”
เดิมทีหยุนเถียนเถียนไม่แม้แต่จะสนใจ เฉินเจียวเจียว ทว่านางยังคงเดินหน้าหาเรื่องถ้านางไม่โต้กลับไปบ้างหยุนเถียนเกี่ยคงรู้สึกผิดต่อตัวเองไม่น้อย
“หยุนเคอท่านคงรู้สึกรื่นรมย์มาก! พี่ใหญ่หยุ นท่านก็บอกฮูหยินเฉินท่านนี้ไปเสียเถอะ!ไม่! บางที่บัดนี้อาจจะต้องเรียกนางว่าแม่นางสนมเฉิน!เพราะเจ้าเคยบอกว่าข้าว่านางเฉินสมัครใจเอาตัวให้ท่านเองไม่ใช่รึ? ”
หยุนเคอหันหน้าหนี หลังจากหยุนเถียนเถียนจากไปดวงตาหยุนเคอก็เผยเป็นเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“คนไร้เหตุผลเช่นนี้เราไม่ต้องสนใจหรอกข้าจะพาเจ้าไปหาของอร่อยๆ ทาน! ข้าเคยมาเมืองหลวงแห่งนี้มาก่อนของในโรงน้ําชาอร่อยจริงๆ!”
หยุนเกียนยิ้มหวาน “ก็จริง! ไม่จําเป็นต้องสนใจ! เราเอาเวลาไปของอร่อย ๆ กินดีกว่า!”
หยุนเวียนเถียนเดินตามหยุนเคอออกจากร้านเสื้อผ้าไปเฉินเจียวเจียวยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยพร้อมจ้องมองทั้งสองด้วยความโกรธ
เด็กหญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างหลังตกใจจนตัวสั่นเมื่อเห็นเฉินเจียวเจียวเผยอาการนี้ หญิงสาวผู้นี้ ไม่ใช่แม่นางที่จิตใจดีอย่างแท้จริงเธอแสร้งทําดี เพียงภายนอก ทําให้เกิดอารมณ์คุกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด
เนื่องด้วยเกิดเรื่องกับหยุนเสียนเถียน เฉินเจียวเจียวจึงหมดอารมณ์เดินเที่ยวเสียแล้วเธอหันหลังกลับอละเดินจากไป
หยุนเถียนเถียนอยู่อีกฟากหนึ่งของถนนนางหัวเราะจนตัวสั่นระริก
“หยุนเคอ เจ้าไม่สงสารนางบ้างรึ?! ดูเฉินเจียวเจียวสินางโกรธจนหน้าเสียแล้ว! ”
หยุนเคอไม่กล่าวอันใด เขาเพียงแค่มองไปยังหญิงสาวที่ทั้งหัวเราะและโวยวายอย่างน่าเอ็นดู
“ข้าไม่เคยคิดว่าเฉินเจียวเจียวจะหยิ่งยโสถึงเพียงนี้ นางยินดีที่จะเป็นสนมนอกให้คนอย่างหลี่ เฟิง! ข้าไม่แปลกใจว่าเหตุใดถึงไม่เห็น เฉินเจียวเจียวกลับบ้าน หรือข้าเกรงว่าหากนาง กลับไปแล้ว จะรู้สึกว่าขายหน้ากระมัง! ”
เดิมทีหยุนเคอมักไม่ค่อยคนที่ไม่เกี่ยวข้อ งกับตนเอง เขาจึงทําเพียงยิ้มจาง ๆ
แต่ขณะนั้นเองทั้งสองกลับเห็นฉากที่ปากซอยอย่างไม่ควรละสายตา
ที่แท้หลี่ซื่อฮวาต้องการกําจัดพ่อบ้านหวังแต่ไม่อยากให้มือต้องแปะเปื้อน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลี่เฟิงก็เคยคิดจะฆ่าพ่อบ้านหวังเพื่อปิดปากมาแล้
ครั้งนั้นเขาถูกปล่อยตัวไป พ่อบ้านหวังขอบคุณพระเจ้าเหตุด้วยหลี่ซื่อฮวาปล่อยเขาไปครั้งหนึ่งจึงไม่คิดว่าครั้งนี้หลี่ซื่อฮวาจะไม่ยอมปล่อยไป
เขาเพิ่งเดินออกจากประตูหลังและมาถึงซอยนี้พ่อบ้านหวางถูกหลี่เฟิงขวางไว้
หยุนเคอสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในซอยเขาเอื้อมมือออกไปกอดหยุนเถียนเถียนทั้งสองอยู่สูงกว่าละครตรงหน้าพอดิบพอดี
หลี่เฟิงเดินเข้ามาใกล้พ่อบ้านหวางทีละก้าว ๆ พ่อบ้านหวางอาจสังเกตเห็นสิ่งเลวร้ายจึงถอยหลังไปทีละก้าว ๆ เช่นกัน
“นายท่าน! ท่าน… ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร? ”
หลี่เฟิงยิ้มอย่างชั่วร้าย “เจ้าถามได้ดี เหตุใดข้า ถึงอยู่ที่นี่ได้งั้นรึ? แต่ก่อนที่เจ้าจะถามคําถามนี้เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนว่าเจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่าง ไร?”
“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าสัญญาขายตัวของเจ้า อยู่ในมือข้า ข้าสามารถบอกภายนอกได้ว่าเจ้าเป็นทาสหลบหนีในจวนของข้า ตอนนี้ข้าจับตัวได้ แล้ว เจ้าจะเป็นหรือตายก็ล้วนอยู่ที่การตัดสินใจของข้ามิใช่หรือ?”
ใบหน้าอัปลักษณ์ของพ่อบ้านหวังยิ่งดูลนลา นมากขึ้น แต่ก็ยังคงเผยรอยยิ้มอย่างประจบสอพลอ
“นายท่าน! ข้าถูกลักพาตัวไป! หลี่ซื่อฮวาเป็น นายน้อยตระกูลหลี่ที่ลักพาตัวข้าไป! ข้าไม่เคย คิดที่จะหลับไปอยู่แล้ว ท่านก็รู้ข้อนี้ดีไม่ใช่ท่าน?
มุมปากของหลี่เฟิงโค้งขึ้นเล็กน้อยพร้อมกล่าว เยาะเย้ยว่า “เช่นนั้นเจ้ามิได้พูดสิ่งใดที่ไม่ควรพูดต่อหน้านายน้อยหลี่ใช่หรือไม่?”
“ไม่… ไม่แน่นอน… ข้าไม่ได้พูดสิ่งใดทั้งสิ้น ”
“ห์! หากเจ้าไม่ได้กล่าวอันใด หลี่ซื่อฮวาจะป ล่อยเจ้าง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?ข้าว่าเจ้าต้องพูดอะไรบางอย่างเป็นแน่! พ่อบ้านหวัง ข้าต้อง ขออภัยเจ้าด้วยใจจริง!เพื่อความปลอดภัยของน้องสาวข้า ข้าคงต้อง
จัดการเจ้า!เจ้าจะเต็มใจทําให้ข้าใช่หรือไม่?อย่างน้อยน้องสาวข้าก็เคยอยู่กับเจาตั้งนาน! ”
หลี่เฟิงพูดพลางส่งสัญญาณให้คนรับใช้สอง คนที่อยู่ข้างหลังค่อย ๆ เข้าไปล้อมพ่อบ้านหวางพ่อบ้านหวางตื่นตระหนกจนตะโกนและโน้มศีรษะ พยายามอ้อนวอนขอความเมตตา
นายท่าน! ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าไม่ได้กล่าวสิ่งใดจริง ๆ! นายท่าน! ท่านไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดท่านจะให้ข้าไปทําสิ่งใดข้ายอมจํานนทั้งนั้น!
หลี่เฟิงยิ้มและมองไปที่คนรับใช้สองคนที่กําลังพยุงพ่อบ้านหวังขึ้นมา เขายิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “มีผู้คนจํานวนมากที่คิดว่าข้าเป็นวัวเป็น ควาย ข้าไม่ค่อยอยากได้คนอย่างเจ้าจริง ๆ ! พ่อบ้านหวางอย่าโทษข้าเลย!ผู้ใดใช้ให้เจ้ากล้ามายุ่งกับน้องสาวของข้ากันเล่า? ”
หลี่เฟิงหยิบถุงกระดาษออกมาจากแขนเสื้อ อี กมือใช้บีบแก้มของเขา จากนั้นก็เทผงทั้งหมดเข้าไปในปากของพ่อบ้านหวัง
จากนั้นหลี่เฟิงก็ดึงมือกลับพร้อมเช็ดคอเสื้อ ของพ่อบ้านหวัง จากนั้นส่งสัญญาณให้คนรับใช้ปล่อยเขาไป
พ่อบ้านหวังถูกโยนลงบนพื้นราวกับกองโคลน แต่เขาไม่สนใจอะไรมากแล้วพร้อมยื่นนิ้วเข้าไปในลําคอของเขาแล้วทุบมันอย่างแรง
น่าเสียดายที่สายไปแล้ว เมื่อหลี่เฟิงเทยาเข้า ไปในลําคอ มันละลายและไหลลงสู่กระเพาะอาหารเรียบร้อย
หลังจากนั้นไม่นาน แขนขาของเขาก็กระตุกไม่หยุดมุมปากมีฟองสีขาวไหลออกมาไม่นานเขาก็นอนอยู่บนพื้นที่เย็นจนขยับไม่ได้หลี่เฟิงเด่น เสียงเย็นชาและบอกให้บ่าวไพร่ลากศพเขากลับบ้านไป