“อ้าวเรน? ก็เธอดันออกคาบโฮมรูมตอนเลิกพอดีไปอ่ะ เพราะหลังจากนั้นยังมีเรื่องทัศนศึกษาที่ต้องฟังกันอยู่นะ”

ชิโอริพูดแล้วเอามือเท้าสะเอว

หลังจากนั้นเธอหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดส่งไปที่เรน

“เห? อย่างงั้นเหรอ? แต้งกิ้ว”

“แล้วก่อนวันทัศนศึกษาเธอไม่คิดจะพักหน่อยเหรอ?”

ชิโอริถามด้วยความสงสัย

“ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ”

“เอ๊ะ?”

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันคงฝึกไม่ได้ไงล่ะ ก็เลยรีบมาซ้อมไงเดี๋ยวร่างกายจะอ่อนลงก่อน”

หลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น เรนได้หันมาที่ฉันแล้วยิ้มหัวเราะให้

“ตายจริงๆ”

ต้องพูดอะไรสักอย่างแล้ว ฉันเลยพูดติดตลกเหมือนที่ผ่านมาว่า

“เรนนี่คลั่งการวิ่งจริงๆเลยนะ”

“ว่าไงน้าาา!?”

เขาจงใจทำหน้าโกรธขมวดคิ้วออกมา

ตอนที่รู้สึกตัวว่ามีมือของเรนวางไว้ที่บนหัวของฉัน ทันใดนั้นเขาก็เล่นกับผมของฉันจนยุ่งเหยิงไปหมดเลย

“พอได้—แล้ว”

ระหว่างที่ฉันส่ายหัวอยู่ ได้เห็นว่าเรนกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ใบหน้าหัวเราะแบบนั้นฉันรักมันมากๆ

ฉันหัวเราะ และร้องไห้ภายในใจ

ฉันดีใจ และเศร้าเสียใจ

 

“กับเรนน่ะ”

ณ ทางกลับบ้านย้อมสีแดงตอนเย็น ชิโอริพูดออกมาระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน

“เธอชอบเรนมากๆละสิท่า”

“มะ…ไม่ๆ! พูดอะไรออกมานี่!? ไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว”

“โกหกๆ เมื่อกี้ยังดูมีความสุขมากๆอยู่เลยนี่”

ทำให้นึกขึ้นได้ถึงตอนที่ฉันถูกสัมผัสที่ผม แค่คิดอย่างนั้นฉันก็แทบจะลืมลมหายใจไปอีกครั้งหนึ่ง

เพื่อไม่ให้ชิโอริจับได้ ฉันเลยพยายามที่จะพูดกลบเกลื่อนไปว่า

“เรนน่ะ มีคนรักเป็นการวิ่งอยู่แล้ว ส่วนฉันถ้าขึ้น ม.5 ก็คงยุ่งเรื่องเรียนต่อทำงานต่อยังไงดี เรื่องรักอะไรพวกนี้คงต้องเอาไว้ก่อน”

“คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอออ?”

ชิโอริมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยังสงสัยไม่เชื่อ

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ความรู้สึกนี้มันต่างกับ ‘อาจจะชอบนิดนึง’ ที่รู้สึกมาตลอดอย่างชัดเจน จะให้พูดความรู้สึกตัวเองออกมาอย่างง่ายๆนั้นฉันทำมันไม่ได้

หรือว่านี่คือ…รักครั้งแรก…?

แต่ฉันนั้นยังไม่สามารถพูดความรู้สึกจริงๆกับชิโอริไม่ได้มาโดยตลอด

ชิโอริสงสัยฉันหรือ? บางครั้ง เธอถามคำถามอะไรแบบนี้มาบ้างแต่ฉันก็กลบเกลื่อนมาได้โดยตลอด

ทั้งๆที่ฉันสามารถที่จะพูดเล่าได้ในทุกเรื่อง แต่กับพอเป็นเรื่องของเรนฉันกลับพูดไม่ออก ทำไมกัน?

หรือว่า…เพราะฉันคิดว่าความรู้สึกนี้มันยังไม่มากพอที่จะเอ่ยอะไรไป?

หรือว่า…เพราะรู้มาตั้งแต่แรกว่ามันจะไม่สมหวังอยู่แล้ว?

รอบๆตัวเรนนั้นเต็มไปด้วยเพื่อน และเสียงหัวเราะมากมาย…

ยิ่งเขามีเพื่อนพ้องมากมายยิ่งขึ้นเท่าไหร่ ฉันนั้นก็ค่อยๆรู้สึกเล็กน้อยต่ำลงไปเท่านั้น

ฉันมันก็แค่เพียงคนๆเดียวในกลุ่มเพื่อนๆของเขา เขาไม่มีทางที่จะมารักฉันหรอก… ตั้งแต่ที่ฉันคิดเช่นนั้นมันยังทำให้ฉันร้อนรน

“อืม…แต่”

ชิโอริจับไหล่ของฉันแล้วบอกว่า

“ก็ดีเหมือนกันที่โฮตารุไม่มีแฟน จะได้ยึดเธอไว้กับฉันคนเดียว ถือว่าลัคกี้ดีน้าาา”

“ฮะๆ ฉันมีแค่ชิโอริก็พอใจแล้วเหมือนกัน~”

ฉันเอ่ยกลับแล้วเอามือนั้นมาวางแตะไว้ที่แก้ม ดูเหมือนว่าชิโอริจะทำให้ฉันกลับมารู้สึกดีขึ้นอีกแล้ว

“เห้อ…เบื่อจัง เดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้ต้องไปทัศนศึกษาอีก”

ชิโอริบุ้ยปากไม่พอใจ

“ใช่ๆ”

“งั้นโดดไปเล่นที่อื่นกันไหม?”

ชิโอริพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ออกว่าจะเอาจริงแค่ไหน

“อ่อ ได้เลย นั้นก็ดูน่าสนุกเหมือนกัน”

ฉันพูดตอบกลับไปด้วยอารมณ์โทนเดียวกันแบบนั้น ชิโอริได้ปล่อยตัวแล้วมองมาที่หน้าของฉัน

“นั้นไง ออกมาอีกแล้วนิสัยเสียของโฮตารุ จะไหลตามคนอื่นไปสะทุกอย่างไม่ได้นะ”

สีหน้าของชิโอรินั้นกำลังโกรธ

“เอ๋— อย่างนั้นมันไม่ร้ายไปหน่อยเหรอ? ทั้งๆที่ชิโอริเริ่มพูดออกมาก่อนแท้ๆ”

“อะ…นั้นมันก็จริง”

แล้วหลังจากความเงียบครู่หนึ่ง พวกเราก็หัวเราะเสียงดังด้วยกัน

พระอาทิตย์ตกต้นหน้าร้อน และเสียงหัวเราะที่ลอยล่องไปสู่ขอบฟ้า