“มัทว่า…มัทเห็นแมทธิวแล้วล่ะค่ะ”

“จริงหรือน้องมัท”

“จริงค่ะพี่ไมค์ แค่นี้ก่อนนะคะ มัทจะรีบตามแมทธิวไปน่ะค่ะ”

หญิงสาวตัดสายสนทนาจากเมสัน ก่อนจะรีบร้อนวิ่งตามร่างของผู้ชายที่ตัวเองคิดถึงตลอดเวลาไปทันที

หัวใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ยินดี และหวาดกลัว มันผสมผสานกันอย่างมากมายจนหล่อนไม่รู้ว่าความรู้สึกใดในตอนนี้มีมากมายกว่ากัน รู้เพียงแค่ว่ายังไงก็ต้องบอกความในใจกับเขาให้จงได้

“แมทธิว…”

ในที่สุดหล่อนก็วิ่งตามมาจนทัน ผู้ชายตัวสูงใหญ่ในชุดสูทเรียบหรูหยุดเดิน แต่ยังคงหันหลังให้หล่อน

มัทนาน้ำตาซึม ยิ้มอย่างยินดี หล่อนรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ชายหนุ่มเกร็งไปทั้งตัวจนหล่อนสัมผัสได้ ก่อนที่เขาจะดันหล่อนออกห่าง และหันมาเผชิญหน้า

สีหน้าของเขาเย็นชา ดวงตาคมกล้าที่มองมายังหล่อนว่างเปล่าจนน่าใจหาย

“ฉัน…ดีใจที่เจอนายที่นี่”

“แต่ความรู้สึกของฉันในตอนนี้มันห่างไกลจากคำว่าดีใจมาก”

กรามแกร่งของแมทธิวขบกันแน่นจนขึ้นสันนูน ดวงตาคมกริบเย็นชาและห่างเหิน

“ฉันไม่อยากเจอหน้าเธออีกแม้แต่วินาทีเดียว”

“แมทธิว…”

คนตัวเล็กน้ำตาร่วง ในขณะที่ชายหนุ่มเมินหน้าหนี

“ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีเวลามาเดินเล่นที่สนามบิน ทั้งๆ ที่เวลาทั้งหมดของเธอคือการตามตื๊อขอความรักจากพี่ไมค์”

“ฉันไม่ได้ไปตามตื๊อพี่ไมค์แล้ว ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะกำลังจะบินไปอิตาลี”

คิ้วดกหนาของแมทธิวเลิกสูง “ไปอิตาลี? เธอจะไปทำไม หรือว่าไปเที่ยว”

หล่อนกัดฟันแน่น เดินเข้าไปหาเขา ในขณะที่เขาก้าวถอยหลังหนี แสดงท่าทางรังเกียจหล่อนสุดพลัง

“ฉันก็จะไปตามนายไง”

เขาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา “ตามมาทำไม เราสองคนจบกันไปแล้วนี่”

หล่อนอยากจะขยี้ความเย็นชาของเขาให้แหลกด้วยฝ่าเท้าเหลือเกิน

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อฉัน…ฉัน…”

“เอาล่ะ ฉันมีธุระต้องรีบไปจัดการ ขอตัว”

“ไม่ได้…ฉันต้องการที่มิดชิดกว่านี้”

แมทธิวถอนหายใจแรงๆ

“แต่ฉันมีงานต้องรีบไปเคลียร์ เธอบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าอะไรเป็นยังไง”

“ก็บอกว่ายังพูดไม่ได้ ต้องหาที่มิดชิดก่อน นายก็ขับรถไปเรื่อยๆ เถอะน่า รับรองว่าไม่นานหรอก”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนจะขับรถไปเรื่อยๆ และเมื่อเห็นร้านกาแฟก็หักพวงมาลัยรถเข้าไปเทียบจอด

“ที่นี่เงียบดี”

“เงียบที่ไหนกันล่ะ คนชงกาแฟก็อาจจะได้ยินนะ”

“เธอ…จะเอายังไงกันแน่ มันมีลับลมคมในอะไรนักหนา”

แมทธิวทั้งรำคาญทั้งหัวเสีย

“ไปห้องนอนของนายไง”

แมทธิวตวัดตามองเขม็ง เลือดในกายหนุ่มเดือดพล่านทันที แต่ก็พยายามควบคุมมันเอาไว้

นี่หล่อนจะรู้ไหมว่าเขาต้องทรมานแค่ไหน เมื่อเห็นหน้าหล่อนแต่แตะต้องไม่ได้แบบนี้

ปวดร้าวอึดอัดจนแทบจะขาดใจ!

“ฉันต้องไปที่บริษัท”

“งั้นฉันไปนั่งรอนายในรถ จนกว่านายจะทำงานเสร็จก็ได้นี่”

“เธอยอมสละเวลาอันมีค่าของตัวเองเพื่อนั่งรอผู้ชายที่เธอเกลียดขี้หน้านักหนาด้วยหรือ”

เขาเหน็บแนมเสียงเย็นชา ก่อนจะขับรถไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าไปยังบริษัทของตัวเอง

“ถ้าฉันจะบอกว่ามีเวลาให้นายทั้งชีวิตเลยล่ะ”

แมทธิวชะงักค้าง ความรู้สึกที่พยายามซ่อนเอาไว้เริ่มออกฤทธิ์ แต่ก็รีบข่มมันสุดฤทธิ์

“ฉันไม่เชื่อ”

“ก็ตามใจนายแล้วกัน”

หญิงสาวทำหน้าย่นใส่ รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจไม่น้อยเมื่อแมทธิวยังคงเย็นชาใส่ตลอดเวลา นี่หล่อนต้องทำถึงขนาดไหนนะ เขาถึงจะหายโกรธหายเคือง

แมทธิวขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของบริษัท เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วหันมาหาหล่อน

“กลับไปได้แล้ว ฉันจะขึ้นไปทำงาน”

“ไม่เอาหรอก ฉันจะอยู่รอ”

แมทธิวแค่นยิ้มหยัน เพราะคิดว่ามัทนาพูดเล่น เขาก้าวลงไปจากรถ และปล่อยหล่อนเอาไว้ในนั้นอย่างไม่ไยดี

มัทนานั่งน้ำตาซึม แต่ก็พยายามที่จะเข้มแข็งเอาไว้ มือกำชายกระโปรงเอาไว้แน่น

“ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด แล้วถ้ามันยังไม่เวิร์ก ฉันก็จะเดินไปจากนายตลอดกาล แมทธิว…”