วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่74ฉันต้องการ
ตอนที่74ฉันต้องการ
วัจสายังรู้สึกกังวลกับแผนการของเขา“ถ้าเกิดพวกเขาไม่ยอมเปิดประตูดับไฟแค่ข้างนอกหรือไม่ก็ปล่อยให้พวกเราโดนครอกตาย…แล้วจะทำยังไง?พวกเราก็ยังจะถูกขังออกไปไม่ได้อยู่ดี”
ธัชชัยยิ้มแล้วพูดว่า“งั้นเธออยากอยู่ในนี้?”
“…”วัจสาแทบจะอยากเอาชามปาใส่ผู้ชายคนนี้พูดจาดีๆกับเค้าไม่เป็นหรือไงคุยกันทีไรต้องใช้คำพูดน่าเกลียดแบบนี้ทุกที
“งั้นนายรอให้ฉันกินขนมพวกนี้เสร็จก่อน”จะโทษเธอก็ไม่ได้เธอหิวจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
แม้แต่พาสตาจานนั้นเธอก็อยากกินแต่พอนึกได้ว่าเป็นของโปรดของธัชชัยเลยล้มเลิกความคิดที่จะกินไป
พอกินโจ๊กเสร็จก็เตรียมที่จะหยิบขนมเข้าปาก
ธัชชัยรู้สึกว่าหน้าของเธอแดงกว่าตอนที่เดินออกมาไม่แน่ใจว่าดูผิดรึเปล่าดวงตาเหมือนเป็นประกายดูแล้วมีน้ำมีนวลขึ้นแต่มีบางอย่างไม่ปกติเหมือนกับแดงเพราะไม่สบายมากกว่า
“หยุด!อย่ากิน!”ธัชชัยตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลันวัจสาตกใจกลืนขนมคำสุดท้ายเข้าไป
ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรอีก?ที่แท้เธอยืดยาดไปเหรอหรือว่าไม่พอใจที่เธอกินมากไปเธอตัดสินใจที่จะอธิบาย“กินอิ่มแล้วจะได้มีแรงวิ่งได้เร็วหน่อย”…
ธัชชัยรู้ทันว่ามีบางอย่างไม่ปกติตอนแรกคิดว่าแค่เขาไม่กินก็ไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะคิดว่าไอ้โสธรกับไอ้วิศาลคงแค่วางยาในพาสต้าแต่คิดไม่ถึงว่าพวกมันจะกล้าวางยาในชามของวัจสาหลักฐานก็เห็นอยู่ชัดๆบนใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆของหญิงสาว
พอโดนธัชชัยดุเข้าให้วัจสาก็ไม่กล้ากินต่อ
รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเอาผ้าออกมาสองผืนเพื่อชุบน้ำพอมองกระจกก็รู้ตัวว่าหน้าของเธอแดงผิดปกติ…นี่มันอะไรกัน?
แต่ใจก็กลัวโดนธัชชัยดุอีกจึงรีบเอาผ้าที่ชุบน้ำวิ่งออกมา“อะเอาไปผืนนึงระวังร้อนด้วย”…
จังหวะที่ธัชชัยกำลังยื่นมือไปรับผ้าจากวัจสามือของทั้งสองก็สัมผัสกัน
วัจสาเหมือนถูกไฟช็อตจึงรีบดึงมือกลับมา
ถึงตอนนี้เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ…ก็แค่โดนมือ?ทำไมความรู้สึกมันถึงแปลกขนาดนี้?
เธอคิดอะไรไม่ออกหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆร่างกายข้างในก็ค่อยๆร้อนขึ้นเหมือนโดนไฟเผาน้ำร้อนลวก…ทำไมอยู่ดีๆถึงร้อนได้ขนาดนี้เธอร้อนจนแทบจะหยุดหายใจ…
วัจสารีบเอาผ้าที่อยู่ในมือมาเช็ดหน้าที่ร้อนของเธอ“ธัชชัยนายจุดไฟแล้วเหรอ…ทำไมมันถึงร้อนขนาดนี้?”เธอพูดไปพร้อมกับหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ในใจก็คิดแล้วพูดออกมาว่า“หรือว่า…หรือว่าเป็นเพราะโจ๊กชามนั้นไม่ก็ขนมพวกนั้นถูกพวกเขาใส่ยาพิษเข้าไป?!”
เธอคิดออกเพียงแค่ถูกพวกเค้าวางยาตอนนี้ร่างกายข้างในร้อนไปหมดจนควบคุมอะไรไม่ได้เซลล์ทั่วร่างกายของเธอเหมือนจะประทุออกมารอการปลดปล่อยยิ่งรู้สึกร้อนขึ้นร้อน…ขึ้นเรื่อยๆ…เธอต้องการ…ต้องการอะไรนะ?ธัชชัยเข้ามาเอามือของเธอออกจากเสื้อผ้า“ยายซื่อบื้อตื่นได้แล้วไม่ต้องถอดแล้ว!”วัจสาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถอดเสื้อผ้าออกเสื้อผ้าถูกถอดออกไปเกือบครึ่งวัจสากรีดร้องแล้วรีบดึงเสื้อผ้ามากอดแน่น“แย่แล้วทีนี้…ธัชชัย…ฉันรู้สึกแย่เหมือนกับไม่สบายเป็นไข้รึเปล่าก็ไม่รู้ร้อนจัง”วัจสากระซิบเบาๆความคิดมืดมัวไปหมดเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันเหมือนกับต้องการที่จะคว้าอะไรซักอย่างมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในจิตใจ…คงเป็นความรักเธอโหยหาความรักมาตลอด…ในความจริงที่เหมือนความฝันนี้จะต้องมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามาจับมือของเธอแล้วพูดกับเธอด้วยความอ่อนโยนว่า“ฉันรอมานานแล้วเพื่อที่จะได้พบเธอฉันรักเธอ”วัจสาอยู่ในโลกที่เธอสร้างขึ้นมาไม่มีทางหลุดออกไปได้ผู้ชายคนนั้นผู้ชายที่ทั้งหล่อและแข็งแรง…ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่อยู่ในหัวใจของเธอแม้ว่าเธอจะไม่เคยยอมรับก็ตาม..แต่ยังไงเขาก็อยู่ในใจเธอมาตลอดความฝันนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุดวัจสายื่นมือไปจับมือของธัชชัยมาทาบที่หน้าอกของตน“ธัชชัย…นายรู้สึกมั้ยว่าหัวใจของฉันเต้นแรงมาก?เป็นเพราะสิ่งที่นายพูดทำให้ฉันรู้สึกใจหวั่นไหว…”วัจสามองไม่เห็นความจริงอะไรทั้งนั้นเธอล่องลอยอยู่ในความฝันของตัวเองหน้าที่แดงอย่างไม่ธรรมชาติของเธอเพิ่มความเร้าอารมณ์ในตัวเธอมากขึ้นธัชชัยรู้ว่ายาได้ออกฤทธิ์แล้วแถมออกฤทธิ์ได้ไม่เบาเลยทีเดียว“วัจสาเธอรีบไปล้างหน้าล้างตาถ้าไม่ไหวจริงๆก็อาบน้ำซะได้ยินมั้ยเลิกพูดจาไร้สาระพวกนี้ซะที”ไอ้โสธรกล้าวางยาในชามของผู้หญิงของตนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย?ถ้าออกไปได้นะจะจัดการกับมันเป็นคนแรกเขามองไปที่กล้องวงจรปิดด้วยความคับแค้นใจ“ไม่เอานายพูดแล้วพูดอีกครั้งไม่ได้หรือไง…นายเพิ่งบอกว่านายรักฉันพูดอีกครั้งให้ฉันฟังหน่อยพูดว่า“ฉันรักเธอ”ได้มั้ย?”วัจสาออดอ้อนพร้อมกับเอามือของธัชชัยมากุมไว้ธัชชัยยังคงดึงดันรีบสะบัดมือของเธอออก“วัจสา!เธอรู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่?ตั้งสติหน่อย!”วัจสายิ่งมึนๆอยู่พอโดนสะบัดมือทำให้เธอเสียการทรงตัวกำลังจะตกไปชนกำแพง…ธัชชัยไหวตัวทันรีบเอามือไปคว้าร่างกายอันเนียนนุ่มของหญิงสาวไว้กลัวที่เธอจะโดนชนพอร่างกายของวัจสาสัมผัสกับร่างกายของธัชชัยความร้อนของร่างกายก็ลดลงแต่ไม่ทันไรความรู้สึกว่างเปล่าที่อยู่ข้างในก็ทำให้เธอมีความต้องการมากขึ้นมากขึ้นไปทุกทีความใกล้ชิดแค่นี้ยังไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของเธอได้เธอคงคิดไม่ถึงว่าชาตินี้เธอจะเป็นคนเริ่มจูบธัชชัยก่อนแต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆธัชชัยไม่ขยับตัวปล่อยให้วัจสาขบไปที่ปากของเขาเบาๆจูบของวัจสาไม่เรียกว่าจูบแค่เหมือนกับเด็กน้อยกำลังกินขนมหวานที่ตัวเองชอบเท่านั้นเมื่อเขาถูกจูบแบบนี้ความใคร่ที่มีอยู่ตอนแรกก็เริ่มแสดงออกมาธัชชัยเริ่มที่จะจูบแรงขึ้นในห้องส่องกล้องวงจรปิดชายทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่ว่าจะไปตามคนมาช่วยดับไฟหรือไปปล่อยพวกเขาออกมาดีแน่นอนโสธรไม่ยอมแน่ๆอุตส่าห์ใช้แผนวางยายังไม่ทันรอให้ยาออกฤทธิ์ได้ยังไงงั้นก็อดเห็นอะไรดีๆสิ?แต่วิศาลกลับคิดว่าคนอย่างธัชชัยไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ยังไงก็ต้องจุดไฟแน่ๆงั้นก่อนที่มันจะจุดไฟก็รีบปล่อยพวกเขาออกมาจะดีกว่ากันไว้ดีกว่าแก้ระหว่างที่สองคนนั้นเถียงกันไปเถียงกันมาหน้าจอมอนิเตอร์ก็มีการเคลื่อนไหวโสธรพูดขึ้น“พี่วิศาลพี่วิศาลดูสิดูเหมือนยาจะออกฤทธิ์แล้ว”…พอวิศาลหันไปดูก็เห็นชายร่างสูงใหญ่กำลังอยู่กับหญิงสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งดูเหมือนว่าผู้หญิงกำลังพูดอะไรอยู่หลังจากความเร่าร้อนค่อยๆผ่านไปวัจสาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองความคิดของเธอนั้นไปไกลถึงไหนต่อไหนวัจสาพูดไปว่า“ธัชชัยเราออกไปกันเถอะ…ฉันร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว…เหมือนกำลังจะระเบิด”…เธอเหมือนแมวตัวน้อยที่รอคอยคนมารักมาเอาใจใส่ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความผุดผ่องทำให้ยากที่จะอดใจไหว“ไม่มีอะไรแล้วอยู่เฉยๆไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพวกเราก็ได้ออกไปแล้ว”ธัชชัยอุ้มเธอเข้าไปในห้องข้างในข้างในไม่มีติดกล้องไว้มองไม่เห็นว่าพวกเขาทำอะไรแต่ถ้าอยู่ในมือของโสธรแล้วหละก็ต้องมีวิธีแน่นอนโสธรหยิบกุญแจขนาดเท่ากุญแจรถขึ้นมาเพียงแค่กดปุ่มเสียงจากข้างในก็จะดังออกมาให้ได้ยินคนอย่างโสธรไม่ปล่อยให้สิ่งรอบตัวมาขัดขวางความตั้งใจของเขาได้ง่ายๆแค่ได้ฟังเสียงก็รู้ได้ว่าสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ซ้ำยังรู้อีกว่าเหตุการณ์ตอนนั้นตื่นเต้นเร่าร้อนแค่ไหนแค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวขึ้นมาทันทีธัชชัยไม่รังเกียจที่หญิงสาวทำกับตนแบบนี้แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาต้องการให้วัจสาตั้งสติให้ดีเขาพยายามผละเธอออกจากตัว“วัจสาเธอรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา?”ถึงเธอจะถูกผลักออกแต่ก็ยังหาทางกลับเข้าไปใกล้ชิดกับเขาอีกตอนนี้เธอเหมือนแมวน้อยที่เรียกร้องความรักจากเจ้าของซบไปที่ไหล่ของเขาร้องครวญครางความคิดของวัจสาตอนนี้คือกอดของธัชชัยทำให้คลายความร้อนไปได้บ้างและทำให้เธอรู้สึกมั่นคงสบายใจด้วยเมื่อหญิงสาวไม่ตอบคำถามของธัชชัยเขาก็เอามือผละเธอออกไปอีกแล้วอยู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่ว่า“ฉันคิดว่าต้องผู้ชายอย่างปรมะสิถึงจะมีเสน่ห์ทั้งร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นคนทั้งรักทั้งหลง”ไม่คิดเลยว่าในใจของผู้หญิงคนนี้จะมีผู้ชายอยู่ทั้งคนซ่อนอยู่วัจสาไม่ได้สนใจอะไรรีบกลับเข้าไปใกล้ชิดธัชชัยอีกครั้งรูปร่างที่ชวนมองของเธอไร้ซึ่งการควบคุมเธอไม่รู้ตัวเลยว่าในตอนนี้ตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหนธัชชัยมองไปที่สายตาของวัจสาที่ลึกลับชวนฝันเขารู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาจึงผละเธอออกไปอีกครั้งแม้ว่าธัชชัยก็มีความรู้สึกเหมือนกันแต่เขาต้องการที่จะให้เธอเต็มใจให้กับเขาเท่านั้นไม่ใช่ว่าผู้ชายคนไหนก็ได้ยิ่งคิดว่าถ้าเธอนึกว่าเขาคือ“นายปรมะ”นั่นธัชชัยก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่วัจสารู้สึกอึดอัดที่คอมามันร้อนซะจนควบคุมไม่ได้มันทรมานไปหมดจนอยากที่จะปลดปล่อยออกมา…ตอนนี้เธอต้องการเพียงใกล้ชิดกับธัชชัย…ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย“วัจสาดูให้ชัดๆรู้ไหมว่าฉันคือใคร”ธัชชัยพูดด้วยเสียงต่ำให้ความรู้สึกเร่าร้อนมาก“นายคือ…ธัช”…เธอใช้ดวงตาอันแวววาวมองลึกเข้าไปที่ดวงตาของเขาใบหน้าของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเขาเย็นชากับเธอมาตลอดซ้ำยังดูถูกเธอเป็นประจำแต่ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกชอบเขาขึ้นมาแล้วสิ…วัจสายิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า“นายคือธัชชัยไง…ทำไมฉันจะจำนายไม่ได้หละ”นี่คงเป็นยิ้มที่หอมหวานที่สุดที่วัจสามีให้ต่อธัชชัยเป็นเพราะนี่คือการบอกความในใจไม่ใช่เป็นการแสดงการแสดงออกของวัจสาในครั้งนี้คือเรื่องจริง