วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 920 บทสรุปที่สวยงาม
ตอนที่ 920 บทสรุปที่สวยงาม
“เอาหล่ะ อยู่ต่อหน้าฉันไม่ต้องแสร้ง! แม้แต่กำไลไม้จันท์ที่แม่สามีเหลือไว้ให้คุณ คุณยังเต็มใจที่จะถอดไว้ให้ธัชชัย, ทำไมถึงจากไปทั้งที่ไม่มีเหตุผลหล่ะ? นี่ก็เท่ากับว่าต้องจากพวกเขาไปด้วย”
คำพูดของวัจสาจี้ใจดำสุดๆ
เมื่อบวกกับสิ่งที่ลูกชายพูดกับธัชชัยนั้นวัจสาก็พอแน่ใจได้ว่า ธัชชัยต้องบีบบังคับให้อำเภอพัดรักไป
แต่สิ่งที่อำเภอพัดรักสนใจกลับไปอยู่ที่ประโยคที่วัจสาพูดว่า ‘แม่สามี’ ถ้าเธอเรียกกุลภาว่าแม่สามีถ้าอย่างงั้นตนเองก็คือพ่อสามีแล้วสิ……
อำเภอพัดรักหายใจออกช้าๆ : “อาชัยเขียนอักษรให้ฉันมาสี่ตัวบอกให้สิบห้าเอามาให้ฉันเขียนไว้เพียงแค่ว่า: ออกจากเมืองS! ”
วัจสาตะลึง ทายถูกจริงๆ
แต่ด้วยนิสัยของธัชชัยเขาไม่ได้เขียนให้อำเภอพัดรักว่า ‘ออกเมืองSไปซะ’ ก็ถือว่า ‘เคารพ’แล้ว
เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของอำเภอพัดรักใจของวัจสาก็กลัดกลุ้ม
อำเภอพัดรักที่แก่ชราก็ไม่สามารถเข้ามาขวางเส้นทางของกาลเวลาได้
แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมามากมายตัวอำเภอพัดรักเองก็พอเข้าใจอะไรขึ้นมา
“งั้นคุณก็ออกจากเมืองS เหอะ! ” วัจสาสูดหายใจลึกๆ : “เพราะคุณธัชชัยถึงต้องเจอกับความอัปยศและความทรมานมากมายตอนนี้ก็ถึงเวลาที่คุณควรถอยได้แล้ว! ”
อำเภอพัดรักพยักหน้าช้าๆ เสียงแห้งๆ : “วัจสาหลังจากที่ฉันจากไปเธอต้องดูแลอาชัยดีๆ นะ……เขาถูกปรีดิททารุณตั้งแต่เด็กๆ …” อำเภอพัดรักสะอื้นอยู่ในลำคอ “นี่เป็นความผิดของพ่ออย่างฉัน! ”
“คุณรู้ก็ดีแล้ว! ” วัจสาพูดตำหนิ: “ถ้าคุณไม่เอาความเกลียดมาทำให้ตนเองตาบอดขนาดลูกชายแท้ๆ ตนเองก็ไม่วางมือ, ถ้าฉันเป็นธัชชัยฉันก็จะไม่ให้อภัยคุณ! เพราะการกระทำคุณมันโหดร้ายกว่าปรีดิทอีก! ”
ธัชชัยเงียบอีกครั้ง
“ในตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าอชัยคือลูกของฉันกับกุลภา…..”
“แต่สุดท้ายก็เป็นลูกของผู้หญิงที่คุณรักที่สุด! ”
วัจสาอดไม่ได้ที่จะเข้าใจหัวอกเดียวกันแทนแม่สามีกุลภา “อย่างไรเสียหลังจากที่พวกคุณรักกันแล้ว! ลูกก็คือชีวิตของผู้หญิงคุณบอกว่าคุณรักเธอแต่แม้แต่ชีวิตของเธอคุณก็….ทิ้งไป, ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว! คุณรู้ว่าคุณผิดก็ชดเชยให้ธัชชัยดีๆ เถอะ! ”
“วัจสา….ฉันอยากชดใช้จริงๆ แต่….แต่อาชัยไม่ให้แม้แต่โอกาสฉันสักครั้ง! ”
น้อยยักที่อำเภอพัดรักจะพูดเรื่องหัวใจอย่างงี้กับใครสักคน ขนาดอยู่ต่อหน้าสามเขาก็ยังปิดบัง
“เขาไม่ให้แต่คุณก็สามารถสร้างมันเองได้หนิ! ”
วัจสาพ่นลมหายใจ “เขาไม่ใช่สั่งให้คุณออกจากเมืองSหรอ? งั้นคุณก็เชื่อฟัง ออกไปโดยดีแต่เขาไม่ได้บอกให้คุณกลับมาหนิ คุณก็กลับไปสักสิบวันเดือนนึงผ่านไปสักพักก็ค่อยกลับมาใหม่ก็ได้แล้ว? ”
เมื่ออำเภอพัดรักได้ยินดังนั้นดวงตาสองข้างก็ประกายขึ้นมาทันที
“เมื่อถึงแล้วฉันจะให้ตะวันโทรหาคุณบ่อยๆ! ถ้าท่านชัยดุฉันก็จะให้ตะวันบอกเขาว่าตนเองคิดถึงพ่อบุญธรรมแล้วอยากให้คุณกลับมา! ”
คำพูดของวัจสาทำให้ใจที่เย็นเฉียบของอำเภอพัดรักค่อยๆ กลับมาอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง
“วัจสาขอบคุณจริงๆ ……เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งฉลาดและจิตใจดี……”
“โอเคเลิกชมฉันได้แล้ว ฉันรู้ว่าสำหรับคุณแล้วตนเองก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ไว้สืบทอดตระกูลให้ลูกชายคุณเท่านั้น! อยากที่เรียกว่าคนฐานะต่ำกว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีน้ำหนัก! ” วัจสาถือโอกาสบ่น“ฮ่าๆๆ ถ้างั้นหลังจากนี้ฉันจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวเลยดีมั้ย? ”จิตใจอำเภอพัดรักที่เดิมทีมืดครึ้มสิ้นหวังแต่เพราะคำพูดของวัจสาทำให้เป็นฟ้าหลังฝนขึ้นมา……สุดท้ายก็เป็นธัชชัยที่โทรหาเร่งๆ ไม่หยุด, สองแม่ลูกก็เดินถือห่อเบค่อนพันเห็ดเดินออกมาจากอ่าว“พ่อดูสิครับหอมมั้ย? อยากกินมั้ยครับ? ” เด็กน้องวางกล่องเห็ดพันเบค่อนไว้ตรงจมูกธัชชัย“ทำไมไปนานขนาดนี้ครับ? ต้องอยากทิ้งพ่อไปแน่เลย! ”ธัชชัยเอยกายไปหอมใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยบีบเบาๆ ข้างตัวหญิงสาวเธอรู้ว่าธัชชัยรอจนหงุดหงิด วัจสาก็รีบพูดเตือนเด็กน้อย: “ตะวันยังไม่รีบป้อนให้พ่อชิมอีกหรอครับ? ”ธัชชัยไม่อยากกินอะไรที่ชายจากอ่าวทำแต่ต้านความกระตุ้นของภรรยาและลูกไม่ไหวจึงทำได้แค่เปิดปากและกินลงไปทั้งรสชาติความรู้สึกล้วนเข้ากับรสชาติของธัชชัยแต่ธัชชัยกลับแสดงท่าทางรังเกียจไม่ชอบกินเย็นชาและเฉยเมยมีความรู้สึกบางอย่างไม่ใช่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นมาแต่มันไม่มีทางลืมได้ก็เหมือนกับฉากนองเลือด จะมาบอกว่าลืมก็ลืมไปเลยได้ยังไง?“หม่ามี๊ หม่ามี๊อยู่กับธัชชัยคนเฮงซวยสองคนมีความสุขกว่าอยู่กับลูกชายรึเปล่าครับ? ”เด็กน้อยคลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดหม่ามี๊พันไปพันมา“จะเป็นไปได้ยังไหล่ะ? ลูกชายสุดที่รักเป็นหัวใจของแม่เสมอ! ”วัจสาปลอบเด็กน้อยที่รู้สึกว่าตนเองตกกระป๋องพร้อมทั้งจูบไปที่หัวของเด็กน้อยซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อเห็นเด็กน้อยวัยห้าขวบพันไปมาอยู่ในอ้อมกอดหญิงสาวคิ้วยาวของธัชชัยก็ขมวดขึ้น, ปล่อยมือออกมาอย่างเงียบๆเมื่อมองสองพ่อลูกที่ต่อสู้กับอย่างเงียบๆ วัจสาก็จับหมุนตัวเด็กน้อยไปอีกทางหนึ่งให้หลังชนกับตนเองพร้อมกับเอามือธัชชัยกลับมาเหมือนเด็กน้อยจะคิดอะไรขึ้นมาได้ก็หมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็วเอามือเล็กๆ แนบท้องที่แบนราบของวัจสา“หม่ามี๊ครับ ตอนนี้ในท้องหม่ามี๊มีน้องสาวแล้วใช่มั้ย? ”วัจสาตกใจ “ไม่น่าจะมีนะครับ! ”ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดของเด็กๆ แต่ใจวัจสาก็ยังแทบหยุด ตนเองคงไม่ได้ตั้งท้องลูกอีกแล้วนะ!“ไม่มีก็ดี! ไม่งั้นถ้าผมนั่งบนหัวน้องสาวก็จะทำให้มันบี้แล้วก็จะน่าเกลียดมาก! ผมไม่อยากมีน้องสาวน่าเกลียด! ”เด็กน้อยตีตนไปก่อนไข้ ราวกับว่าในท้องของวัจสามีน้องสาวอยู่จริงๆธัชชัยที่กำลังขับรถอยู่ก็ตื่นเต้น “วัจสา ไม่ท้องจริงหรอ? พวกเราไปตรวจดูที่โรงพยาบาลกันมั้ย? ”วัจสาแทบจะบ้า “คุณบ้าหรอ! ไม่มีอะไรจะไปโรงพยาบาลทำไม! ”ที่จริงวัจสาก็อยากท้องแล้วก็ไม่อยาก“ธัชชัยดูท่าทางคุณเต้นนี้ คิดถึงมิ้นแล้วใช่มั้ย? ”วัจสารู้ว่าตนเองพูดไม่เข้าหูแต่ก็รู้สึกว่าธัชชัยแอบกดความคิดถึงมิ้นไว้อยู่เงียบๆ มาโดยตลอดโดยเฉพาะเมื่อครอบครัววรพลจากไปธัชชัยก็แทบไม่พูดถึงอีกเลยแต่ว่ามันก็ยังดูออกธัชชัยมองหญิงสาว “คุณคิดว่าผมที่เป็นลุงจะคิดถึงหลานสาวตัวน้อยของตัวเองบ้างไม่ได้เลยหรอ? ”คำถามกลับของธัชชัยทำให้วัจสารู้สึกว่ามันแฝงความหมายว่าตนเองไปถามเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง“โอเคงั้นฉันไม่ถามแล้วคุณตั้งใจขับรถไปเถอะ! ”น้ำเสียงของวัจสาแข็งขึ้นเล็กน้อยเธอไม่อยากให้ธัชชัยคิดว่าตนเองเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลใช่ กนิษฐาก็พาหญิงสาวออกไปจากเมืองSแล้วถึงขนาดไปประเทศไกลๆ ตนเองยังไม่ปล่อยวางอีก?จะพูดยังไงหล่ะกนิษฐาก็เป็นพี่สะใภ้ธัชชัยเป็นภรรยาของวรพลแล้วก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับเธอวัจสาในเมื่อเป็นคนในครอบครัวมีความเกลียดชังอะไรที่ทำให้หายไปไม่ได้? สิ่งที่ทำให้หายไปไม่ได้ก็คือความระแวงของวัจสาเองใช่มั้ย?แต่บนโลกนี้ ไม่มีใครที่พอมาทำสิ่งที่ยุติธรรมแทนพวกเขาสองแม่ลูกแล้วใช่มั้ย?แม้แต่สามีที่ใกล้ชิดขนาดนี้ก็ไม่ได้ใช่มั้ย?วัจสาเป็นทุกข์มาก, อยู่ที่นี่“งอนผมแล้วใช่มั้ย? ” ธัชชัยยื่นมือไปลูบหน้าหญิงสาว “สามีรู้ว่าคุณได้รับความไม่เป็นธรรม”แต่วัจสาเอาแต่เงียบ“นักโทษที่หลังจากโดนกุมขังก็ไม่สามารถประหารชีวิตได้ทันที! ใจเย็นหน่อยนะ ต้องจัดการได้แน่นอน! ”คำพูดของวัจสาฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันมีความหมายอย่างงั้นจริงๆสำหรับประโยคนี้วัจสาเลือกที่จะไม่สนใจด้านหน้าฟังแต่ด้านหลังที่บอกให้เธอใจเย็นหรือพูดก็คือธัชชัยก็ทนนิ่งเฉยไม่ได้!“ฉันวัจสาตายก็ไม่เป็นไรแต่ถ้ามีใครมาทำร้ายลูกฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่! ”“หม่ามี๊ห้ามพูดอย่างงั้น! ผมไม่ชอบฟัง! ”เด็กน้อยเอนตัวไปกอดหม่ามี๊วัจสา “ถ้าใครมารังแกหม่ามี๊ผม ผมจะฆ่าเธอเอง! หม่ามี๊ไม่ต้องกลัว! ”“พอเลย มีพ่อนะครับ! ยังไม่ถึงตาเด็กน้อยที่ต้องมาปกป้องผู้หญิงพ่อนะ! ”ธัชชัยเอื้อมมือไปพาดวางบนเด็กน้อยที่วางคางเกยพันอยู่ในอ้อมกอดของวัจสา“สองพ่อลูกนี่พูดเพราะกว่าร้องเพลงอีกนะเนี่ย! ”วัจสาหัวเราะ “ตอนนั้นที่ฉันถูกขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์บังคับให้กินยาแท้งลูกพวกคุณอยู่ที่ไหน? ลูกโยนลงทะเลพวกคุณอยู่ที่ไหน? หญิงท้องหนึ่งคนถูกขังไว้ในห้องใต้ดิน ปากก็ถูกตีจนกินอะไรไม่ได้ในขณะที่มีลูกในท้องที่ต้องกิน….นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ฉันสามารถผ่านมันมาได้! ฉันคือแมลงสาบที่ตีไม่ตาย! ”“แต่ว่าใครจะสามารถช่วยทำให้เรื่องมันยุติธรรมได้? แม้แต่สามีตนเองก็พึ่งไม่ได้ฉันยังพึ่งใครได้อีก? ฉันก็ได้แต่พึ่งตนเอง! ฉันวัจสาก็เป็นแค่ชีวิตราคาถูกๆ! แม้แต่ตนเองยังไม่เห็นค่าตนเอง จะได้รับความเคารพจากผู้อื่นได้ยังไง?! ”เมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ไฟในใจวัจสาก็ลุกโชนเธอก็ไม่อยากยึดติดกับอดีตไม่ปล่อยวางอยากมีครอบครัวที่มีความสุขแต่เรื่องในอดีตก็จะมาปรากฏอยู่ในสมองเธอในบางครั้งเหมือนกับเวลาที่ไม่ระวังก็จะเจอหนามความเจ็บปวดในใจมันก็จะขึ้นมาเองธัชชัยสังเกตเห็นหญิงสาวที่เสียการควบคุมก็จอดรถแล้วเอาภรรยากับลูกเข้ามาไว้ในอ้อมแขน“ที่รัก ขอโทษ…….หรือว่าคุณจะตีผม! ขอแค่ทำให้คุณดีขึ้น! ”ความรู้สึกของวัจสาพังทลายลง ร้องไห้อย่างหนักหน่วงในอ้อมกอดของธัชชัยเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่ตบหลังหม่ามี๊วัจสาเพื่อเป็นการปลอบพลางกับขบคิดว่าตอนที่หม่ามี๊แบกรับความเจ็บปวดขนาดนี้ตนเองไปอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงไม่อยู่นะ?“ที่รัก ผมขอโทษ…….ทั้งหมดเป็นเพราะมารักผมถึงต้องทนทุกข์มากมายอย่างงี้! ”ริมฝีปากธัชชัยแนบอยู่ที่หูของหญิงสาวพูดคำพูดที่อบอุ่นลูบต้นคอหญิงสาวหวังให้เธอรู้สึกดีขึ้น“หม่ามี๊…..หม่ามี๊ไม่ร้องนะครับ ไม่งั้นลูกชายก็จะร้องตามด้วย! ”เด็กน้อยที่เห็นหม่ามี๊น้ำตาไหลไม่หยุดก็ปวดใจ“ฉันไม่กลัวความทุกข์อะไรทั้งนั้นฉันแค่กลัว…..ฉันใช้ชีวิตเพื่อรักชายคนนึงสุดท้ายแล้วในใจเขาก็เป็นผู้หญิงคนอื่น! แบบนี้มันทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น! ”วัจสาพูดๆ ก็หายใจไม่ได้จนพูดไม่ออกกัดเข้าที่ไหล่ของชายหนุ่มอย่างแรงผสมปนเปไปทั้งน้ำตาและน้ำลายถ้าไม่ใช่เพราะตะวันรักชายคนนี้ ตนเองจะสามารถยกโทษให้เขาทั้งที่ไม่ไว้เกียรติตนเองขนาดนี้ได้ยังไง?“ที่รัก ขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้เลยว่าคุณกังวลเรื่องนี้ ที่จริงแล้วบางทีก็ตั้งแต่ที่คุณแต่งเข้าตระกูลศรีทองวันแรง ตอนที่พวกเราทะเลาะกันผมก็ชอบคุณแล้วคุณทั้งสวย บอบบางแต่ก็แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยว……”คำรักหวานๆ แบบนี้ถึงจะนับว่ามาช้าไปแต่ก็สามารถลบสิ่งที่อยู่ในใจหญิงสาวไปได้ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอยู่ในอ้อมกอดของธัชชัย“จริงสิ ในตอนนั้นคุณก็ได้ประทับอยู่บนใจของฉันแล้ว! ”“ธัชชัย ไอ้คนน่ารำคาญ! ”เรื่องราวยังอีกยาวเพราะชีวิตของพวกเขายังมีเส้นทางอีกยางไกลที่ยังต้องก้าวเดินไปพวกเขามีเวลาทั้งชีวิตเพื่อแสดงความรักของตนเองให้กันและกัน