วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 916 อีกครั้งแล้วที่ถูกทิ้ง
ตอนที่ 916 อีกครั้งแล้วที่ถูกทิ้ง
แค่เพียงหมัดเดียวไม่สามารถทดแทนแก้ไขอะไรได้ ธัชชัยจึงแทงเข่าไปที่ช่วงเอวของกรดลอีกครั้ง แต่ร่างกายของอีกฝ่ายก็แข็งแรงปานบานประตู
กรดลไม่ได้ต่อสู้กลับเลย เขาได้แต่ปล่อยให้ธัชชัยทำร้ายตัวเขาเอง
“ถ้าอำเภอพัดรักไม่เป็นเบาะรองให้ฉัน นี่นายคิดจะให้ไอ้แหลมๆ นั่นแทงฉันตายเลยหรือไง? ”
ธัชชัยมันไม้คันมือมานับสิบวันแล้ว แต่มันไม่ง่ายที่จะได้แตะตัวกรดลได้ ดังนั้นเขาจึงระเบิดออกมา
กรดลไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงยกยิ้มอย่างขำขัน
“ถ้ารู้แต่แรกนะฉันจะปล่อยให้คนเลวๆ อย่างนายนี่ตายไปกลางถนนนั่นแหละ ให้หมาข้างถนนแทะกระดูกนายไปซะเลยแบบนั้นน่าจะดีกว่า!”
ด้วยธัชชัยไม่ได้ต่อสู้ออกแรงมานานนั่นทำให้เขาหอบลง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดให้กรดลฟังที่ข้างหู “เห็นเรือขนสินค้านั่นมั้ย? ถ้าฉันพาพวกนั้นไปอีกทางแล้ว นายกับพวกอาร์มก็ขึ้นเรือนั่นไปซะ! ”
กรดลไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรมาก เขาเพียงยกมือขึ้นเช็ดปาก “ชีวิตนี้….เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่มั้ย? ”
ธัชชัยเงยหน้าขึ้นมองเรือขนส่งสินค้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “อาจจะมั้ง”
จู่ๆ หัวใจของกรดลเหมือนโดนอะไรซัดแทงเข้าอย่างแรง
“จำไว้หล่ะว่าครั้งหน้าเจอกันล่ะก็อย่าใส่ชุดสีดำอีก ฉันเห็นแล้วมันอึดอัดใจบอกไม่ถูก”
ธัชชัยมองกรดลที่เช็ดเลือดของเขาบนเสื้อดำอย่างขยะแขยง
ในเวลาเดียวกันนั้นกรดลก็หัวเราะ เหมือนเป็นการตัดสัมภาระของเขาไปเลย ใบหน้าที่ระบายด้วยยิ้มหัวเราะนั้นมันออกมาจากใจจริงๆ
เมื่อเรือเร็วมาถึงทางด้านซ้ายข้างตัวเรือขนสินค้า ก็มีคนทอดบันไดลงมาทันที ข้างบนเป็นชายมัดกล้ามใหญ่ใส่ชุดดำน่าจะออกมารับ
“มนัท มาเจอคุณชายรองของนายซะ! ”
“คุณชายรองสวัสดีครับ! ”
ธัชชัยชะงักอึ้งไป นี่มันเป็นแผนการที่กรดลวางเอาไว้ก่อนแล้วอย่างนั้นเหรอ?
เจ้าคนนี้มีความคิดความอ่านน่ากลัวกว่าที่เขาคิด
ก่อนจะเตรียมตัวขึ้นเรือนั้น กรดลก็หันกลับตัวมาก่อนจะกอดธัชชัยที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างแน่น
“คุณชายรอง….ไว้เจอกันอีกนะ! ”
คำเรียกที่เขาเรียกว่า “คุณชายรอง” แบบนี้หมายความว่ากรดลนั้นเคารพเขาแล้วใช่มั้ยนะ?
“ได้สิเจ้าหนู ฉันจะรอนายกลับมาอยู่ที่นี่นะ! ”
ธัชชัยยกมือขึ้นกอดตอบกรดล และตบบ่าเขาไปสองสามที
“….” เรียกได้ยอดเยี่ยมจริงๆ
เมื่อมองดูลมที่แหวกคลื่นลมทะเลจากไปแล้ว ใบหน้าที่แข็งแกร่งของกรดลก็มืดมนลง
“boss ถ้าเป็นแบบนี้จะไม่เสียใจภายหลังเหรอครับ? ”
กรดลไม่ได้ตอบอาร์มเขาเพียงถามกลับไป “อาร์ม นายไม่ได้อยากจะบอกว่าฉันเมตตาเกินไปแล้วหรอกเหรอ? ”
อาร์มเงียบไป
“จริงๆ แล้วตั้งแต่ฉันเลือกให้ธัชชัยมาเป็นหมากนั่นแหละ ฉันจะได้แพ้ไปตั้งแต่แรกแล้ว! ”
……วัจสาตอนนั้นรออยู่ที่อ่าวได้กว่าสิบชั่วโมงแล้วเดิมทีเธออยากให้สามพาเธอไปด้วย แต่ดูเหมือนสามจะมาเข้มงวดกับเธออีกครั้ง ด้วยเพราะเธอผิดที่นำข้อความของกรดลมาบอกให้อำเภอพัดรักพ่อบุญธรรมของเขา และนั่นเหมือนกับการส่งอำเภอพัดรักไปตาย!วัจสาเข้าใจในความภักดีของสาม แต่เขาไม่เข้าใจความเป็นภรรยาและความเป็นแม่ของเธออีกอย่างสิ่งที่เธอทำแบบนี้เพื่อให้อำเภอพัดรักได้แสดงความรักของพ่อให้ลูกของเขาเห็นด้วยการที่เอาข้อความมาบอกอำเภอพัดรักนี้มันก็เพื่อที่จะช่วยสามีกับลูกของเธอ ส่วนการที่เขาจะไปไม่ไปนั้น มันก็ด้วยในฐานะที่เขาเป็นพ่อ และเป็นปู่ของหลานอีกอย่างเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่เพราะอำเภอพัดรักหรือยังไง?ทำไมจะต้องมาโทษเอาแต่กับเธอผู้หญิงที่บอบบางคนหนึ่งอย่างนี้ด้วย? เหยื่อของเรื่องทั้งหมดนี่มันแต่เธอกับลูกชายของเธอเลยหล่ะมั้งเนี่ย!ดังนั้นวัจสาจึงได้แต่มีคำถามในใจมากมายเธอหวังว่าอำเภอพัดรัก จะพาลูกและหลานและตัวเขาเองกลับกันมาอย่างปลอดภัยไฟรถส่องแสงขึ้นมาสองคัน….ก่อนจะมีเป็นสี่คัน…..มีคนกลับมาแล้ว!“หม่ามี๊….หม่ามี๊! ”เมื่อได้ยินเสียงลูกชายร้องเรียก วัจสาก็ใจเต้นขึ้นมาถึงที่คอ เธอรีบถลันตัวลุกขึ้นจากที่ทันที“แม่ของตะวันคิดถึงลูกชายสุดที่รักหรือเปล่าครับ? ” เด็กน้อยประจบประแจงพรางเสือกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของวัจสา“คิดถึงสิ คิดถึงมากเลย! หม่ามี๊คิดถึงตะวันจนจะบ้าตายอยู่แล้ว! ”เมื่อรับลูกชายเข้ามาในอ้อมอก เธอก็ละล่ำละลักพูดเสียงอู้อี้ตอบไปหลายวันมานี้ หัวใจของเธอแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่แค่มีลูกชายหลับมาอยู่ในอ้อมอกแล้วเธอก็โล่งใจ“หม่ามี๊ทำไมยังร้องไห้อีกหล่ะ? ลูกชายสุดที่ไม่ได้เป็นอะไรเลยนะเนี่ย! กลับมาแล้วด้วย! หม่ามี๊เป็นแบบนี้ตะวันเจ็บปวดใจนะครับ”เด็กน้อยใช้มือน้อยๆ เช็ดเอาน้ำตาที่ปรกหน้าของวัจสาออก“อื้อๆ หม่ามี๊ไม่ร้องแล้ว หม่ามี๊ไม่อยากให้ลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊ต้องเจ็บปวดใจ”วัจสากอดลูกชายแน่นขึ้นอีกครั้งในตอนที่สองแม่ลูกกำลังกอดกันอยู่นั้น วัจสาก็เห็นอำเภอพัดรักถูกหามเปลเข้ามา ช่วงหลังของเขาน่าจะบาดเจ็บหนักอยู่ ตัวทั้งตัวฟุบลงไปกับเปลผ่านไปคครู่หนึ่งก็เหมือนว่าทุกคนจะลงมาหมดแล้ว แต่วัจสาก็ยังไม่เห็นธัชชัยวัจสาจึงลุกขึ้น มองไปทางทางเข้าก่อนจะถามลูกชาย “ตะวัน พ่อของลูกหล่ะกลับมาด้วยหรือเปล่า? ”“พ่อเป็นตัวประกันของกรดล แต่เดี๋ยวก็กลับมาครับ”“เป็นตัวประกันอย่านั้นเหรอ? ”ใจของวัจสาเหมือนถูกบีบอีกครั้ง“หม่ามี๊ไม่ต้องกังวลใจไป ธัชชัยคนเฮงซวยแค่อยากให้กรดลกลับไปได้อย่างปลอดภัยเท่านั้นเอง เดี๋ยวเขาก็กลับมา”เด็กน้อยยืนขึ้นกอดเอวของแม่เขา ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหลังเป็นการปลอบโยนวัจสาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันไปทางเปล“ตะวัน พ่อบุญธรรมเป็นยังไงบ้าง? ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย? ”“พ่อบุญธรรมเป็นเบาะให้กับธัชชัย โดนแทงไปเยอะอยู่ เลือดเลยไหลออกเยอะเลย เกือบตายแหนะครับ”เด็กน้อยยังใจสั่นไม่หายอำเภอพัดรักไปเป็นเบาะให้ธัชชัยอย่างนั้นเหรอ? แล้วตะวันลูกชายเธอหล่ะ!วัจสาไม่คิดเลยว่ากรดลจะทำกับอำเภอพัดรักแบบนั้น แค่พาธัชชัยไปก็มากพอแล้ว นี่พาลูกชายเขาไปด้วยอีก….ในเวลานั้นวัจสาก็เดาได้ทันทีว่ากรดลคิดอยากจะให้อำเภอพัดรักเลือกวัจสาจึงหยั่งเชิงถามไป “ตะวัน กรดลให้พ่อบุญธรรมลูกเลือกใช่มั้ย? ”เด็กน้อยก็ตอบอย่างสัตย์ซื่อ “ใช่ครับ เขาให้พ่อบุญธรรมเลือกระหว่างผมกับพ่อ”“แล้วพ่อบุญธรรมลูกก็เลือก….พ่อเฮงซวยของลูกใช่มั้ย? ”“อื้อ! ”เด็กน้อยพยักหน้าหัวใจของวัจสาเจ็บระบมไปหมดแต่เด็กน้อยก็พูดเสริมขึ้นมาอีก “แต่ใต้ล่างของผมเป็นทะเลลูกบอลนะครับ แต่ของพ่อหน่ะมีแต่หนามแหลมไปหมดเลย! ”วัจสาไม่เห็นว่าใบหน้าของลูกชายไม่ได้มีความบาดเจ็บอะไรเลย เธอเพียงโอบกอดลูกชายหน้าฟุบตัวด้วยความเจ็บหัวใจนี่ตัวเธอกับลูกชายถูกทิ้งอีกรอบแล้วอย่างนั้นเหรอ?วัจสามั่นใจได้อย่างหนึ่งเลยสำหรับตัวเธอเองว่าเธอนั้นจะไม่มีทางทิ้งลูกตัวเองอย่างแน่นอน…… ภายในอ่าวนั้น ลูกบุญธรรมแต่ละคนก็คอยมาดูแลอำเภอพัดรักที่หมดสติอยู่คุณหมอให้ยาเขาไว้ ดังนั้นเขาน่าจะยังไม่ฟื้นขึ้นมา วัจสาเองจึงคิดอยากกลับไปที่บ้านตระกูลศรีทองก่อนเพื่อไปรอสามีของเธอเธอรู้ว่าด้วยคนอย่างธัชชัย เขาไม่มีทางยอมรับในตัวอำเภอพัดรักได้อย่างง่ายๆ แน่นอน แม้ว่าอีกฝ่ายจะเพิ่งเป็นเบาะรองให้เขาก็ตามทีถึงธัชชัยจะกลับมาแล้ว เขาไม่มีทางที่จะเข้าไปที่อ่าวเพื่อหาลูกเมียด้วยตัวเองอย่างแน่นอน“ตะวัน นี่พ่อบุญธรรมของลูกก็ได้พักผ่อนแล้ว เรากลับไปรอที่ตระกูลศรีทองกันก่อนดีกว่า! บางทีพ่อของลูกอาจจะกลับมาแล้ว! ”ด้วยเพราะเธอไม่ได้เจอชายหนุ่มมาสิบกว่าวันแล้ว เธอจึงคิดถึงเขามากแม้ว่าจะสลบไม่ได้สติ แต่มือของอำเภอพัดรักก็จับมือน้อยๆ ของเจ้าเด็กน้อยเอาไว้แน่น เมื่อเด็กชักมือออก เขาก็ตอบสนองด้วยการจับเอาไว้“ก็ได้ครับ ไว้พ่อบุญธรรมตื่น เราค่อยมาเยี่ยมอีกก็แล้วกัน”จริงๆ เด็กน้อยเองก็เป็นห่วงพ่อของเขาด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะถูกห้าทำร้ายไปรึเปล่า แต่ไอ้เฮงซวยกรดลก็เก่งมากอยู่เขาไม่น่าจะให้ใครมาทำร้ายพ่อเขาได้“เธอไปได้ แต่สิบห้าต้องอยู่ที่นี่ก่อน”สามารถออกคำสั่งที่อ่าวตื้นได้นั้นนอกจากอำเภอพัดรักที่นอนอยู่แล้ว ก็มีสามอีกคนเมื่อมาถึงอ่าว ใบหน้าของเขาก็ถมึงทึงด้วยความเป็นห่วงพ่อบุญธรรมวัจสาชะงักตกใจ รีบเอสตะวันเข้ามาไว้ในอ้อมกอดนี่มันน่าเศร้าจริงๆ นะ ตัวเธอเองเป็นแม่ของตะวันแท้ๆ ทั้งยังเป็นภรรยาขอธัชชัย เป็นลูกสะใภ้ของอำเภอพัดรักด้วย แต่เธอกลับยังคงเป็นที่ต่ำต้อย ยังถูกคนตะโกนใส่หน้าได้อีกเมื่อพูดคุยกับหมอได้สามสี่ประโยคเรื่องพ่อบุญธรรมองเขาเสร็จสิ้นแล้ว สามก็กลับมาสนใจกับการที่วัจสาจะพาตะวันไป“พ่อบุญธรรมบาดเจ็บขนาดนี้ ตอนนี้สิบห้าต้องอยู่ก่อน” น้ำเสียงของสามเต็มไปด้วยความเผด็จการ“ไม่ใช่ว่ามีลูกบุญธรรมอย่างพวกคุณอยู่แล้วหรือไง? ”นั่นคือกำลังจะถามว่าทำไมลูกชายของเธอจะต้องอยู่ด้วย? วัจสาไม่ได้อยากให้ตะวันอยู่ที่อ่าวต่อไปนะ“วัจสา พ่อบุญธรรมของฉันก็เป็นพ่อผัวของเธอไม่ใช่เหรอ? เธอควรที่จะมีความกตัญญูในฐานะลูกสะใภ้หน่อยมั้ย? ”สามขมวดคิ้วแน่น“ทำไมสองสามีภรรยาถึงได้ใจดำอำมหิตกันถึงขนาดนี้กันนะ? พ่อบุญธรรมที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะธัชชัยอย่างนั้นเหรอ? แต่เขากลับไม่มาดูดำดูดีเลยสักนิด แถมยังเธออีกวัจสา เธอเองก็พอกัน รู้ทั้งรู้ว่ากฤติมาจะทำร้ายพ่อบุญธรรม แต่เพื่อลูกกับผัวแล้ว ยังให้คนแก่คนหนึ่งไปตามนัดแค่เพียงคนเดียว! ”วัจสาเงียบไป เธอรู้ว่าสามนั้นจะต้องโทษที่อำเภอพัดรักเป็นแบบนี้กับตัวเธอ“สาม อย่าคิดว่าจะมาทำร้ายอะไรหม่ามี๊ผมก็ได้นะ มีผมตะวันอยู่ตรงนี้ คุณจะมารังแกหม่ามี๊ผมไม่ได้!เด็กน้อยลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าขวางแม่ของเขาเอาไว้ เขาจ้องไปที่สาม อย่างไม่มีท่าทีที่ด้อยกว่าสามยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก“สอบห้า ขอโทษพี่สามเดี๋ยวนี้นะ ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้น! ” สิบสองเดินมา อุ้มเด็กน้อยเอาไว้“ไม่ขอโทษ เขามาว่าหม่ามี๊ผมก่อนนะ! ใครที่มาทำร้ายหม่ามี๊ผมก็เป็นศัตรูของมทั้งนั้น! ”เด็กน้อยไม่ขอโทษที่เขาแสดงอาการไม่เคารพสาม ทั้งยังจะเถียงกับสามตรงๆ“สิบห้า ทำไมถึงไม่รู้จักเด็กจากผู้ใหญ่แบบนี้? ”เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธของสาม สิบสองก็รีบเหวี่ยงเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมอกของเขาเพื่อไม่ให้สบตาที่โกรธของสาม“นายก็แค่กลัวเขาแต่ผมไม่เลย รอให้พ่อบุญธรรมตื่นขึ้นมาก่อน ผมจะให้เขาโดนพ่อบุญธรรมตีตูด! ”เด็กน้อยกรีดร้องไล่ตามสาม เขายังเดียงสา แต่ก็เต็มไปด้วยแรงโทสะอำเภอพัดรักก็คงจะไม่ได้ตีสามจริงๆ หรอก ก็คงจะแกล้งทำอย่างที่เคยทำกับสี่กับห้าสำหรับความอวดดีของลูกชายนั้น วัจสาได้แค่ปิดตาข้างหนึ่ง เธอเกลียดการกระทำของสาม แค่คำพูดของลูกชายเธอไม่กี่คำ ไม่น่าจะทำให้เขาโกรธมากแบบนั้นทั้งยังมีสิบสองอยู่ด้วย เขาไม่น่าจะทำอะไรไม่ดีกับลูกชายเธอได้“วัจสา เธอสอนลูกของเธอมาแบบนี้หน่ะเหรอ? ”นั่นไงหล่ะเป็นอย่างที่วัจสาคิดไว้ไม่มีผิด สมไม่มีทางหันไปว่าตะวันที่ตะโกนใส่เขาแบบนั้น แต่จะเล็งมาที่เหยื่อบริสุทธิ์อย่างเธอ“คุณสามคะ คุณยกย่องฉันเกินไปแล้ว น้องสิบห้าของคุณหน่ะ เป็นพ่อบุญธรรมของคุณต่างหากที่สอนมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย! ”คำพูดของวัจสาทำเอาสามไม่รู้จะตอบโต้อะไร“ใช่แล้วหล่ะ พ่อบุญธรรมเป็นคนสอนผมเอง! คุณมีความคิดยังไงกับวิธีการสอนของพ่อบุญธรรมอย่างนั้นเหรอ? ”เด็กน้อยรีบช่วยแม่ของเขาเสริมทัพเผชิญหน้าทันที สมองของเขานี้ไม่ใช่ว่าจะทั่วไปหรอกนะ!