วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 915 แต่ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตอยู่
ตอนที่ 915 แต่ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตอยู่
“ธัชชัย กรดลฟังคุณที่สุดแล้ว ช่วยไปพูดกับเขาให้ทีเถอะ!”
เด็กน้อยยังไม่ยอมแพ้ เขายังคงพยายามตะโกนขอร้องเพื่อช่วยพ่อบุญธรรมของเขา
ด้านธัชชัยนั้นก็ยังคงเงียบ และการที่ธัชชัยเงียบแบบนั้น ทำให้เด็กน้อยเหมือนหัวใจแตกสลาย “ธัชชัย ผมเกลียดคุณ ผมเกลียดคุณ!”
“กรดลไอ้คนเลว ถ้าคุณทำร้ายพ่อบุญธรรมของผมนะ ผมจะตามไปแก้แค้นคุณ ผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณอย่างแน่นอน!”
คำตะโกนของเด็กน้อยนั้นทำให้คิ้วของธัชชัยขมวดเป็นปม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำว่า ‘ตามแก้แค้น’ ของเด็กน้อยมันสะดุดหัวใจของเขารึเปล่า
เขาหันหน้าไปทางกรดลช้าๆ และมองไปทางปากกระบอกปืน
เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยมีความรู้สึกที่ลุกซึ้งกับอำเภอพัดรักมาๆ ดังนั้นธัชชัยจึงรู้สึกว่าความรู้สึกที่ว่านี้ไม่ควรที่จะมี
แม้ว่าตัวเขาเองจะผ่านกับความแค้นมามากมาย แต่เขาไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองเป็นแบบเขา
“กรดลนายรีบไปเถอะ ถ้าฆ่าอำเภอพัดรักจริงๆ สามที่โหดร้ายขนาดนั้นไม่มีทางปล่อยนายไปแน่!”
ธัชชัยโน้มน้าวอย่างมีเหตุผล ด้วยเพราะถ้ากรดลฆ่าอำเภอพัดรักจริงๆ ยังไงพวกลูกบุญธรรมก็ไม่มีทางปล่อยกรดลไป ความแค้นก็จะยังคงไม่จบสิ้น
แม้แต่เด็กที่อายุเพียงห้าขวบก็ได้ให้คำมั่นเอาไว้กับกรดลแล้ว
“คุณคิดว่าผมยังควรจะมีชีวิตอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ? หลายปีมานี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ทำไม”
กรดลหัวเราะออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
แววตาลึกล้ำมองเข้าไปที่ดวงตาของกรดล “แต่ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ”
“……”
คำพูดของธัชชัย ทำให้หัวใจของกรดลสั่นไหวแม้กระทั่งมือของเขาเอง
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมนายถึงได้ดูถูกชีวิตตัวเองนัก”
ด้วยคำพูดของธัชชัยทำให้ดวงหน้าแล้วแววตาของกรดลมีความหวังมากขึ้น
‘ปัง!’ เสียงระเบิดจากห้องโดยสารดังขึ้น และในเวลานั้นเอง ก็มีลูกกระสุนตรงแหวกมาที่กลางเรือนั่นทำให้คนบนเรือหมอบหัวกันด้วยสัญชาตญาณ
ลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรักมาเร็วกว่าที่กรดลคิดเอาไว้
พวกเขาใช้ปืนต่อกรกับกรดลโดยตรง นี่ก็หมายความว่ากรดลนั้นไม่อาจจะต่อต้านได้เลย
ธัชชัยถลาตัวเข้าไปกดตัวกรดลไว้อย่างรวดเร็ว
“อาร์ม ปล่อยตัวตะวัน ฉันจะพาพวกนายหนีจากที่นี่เอง”
โชคดีที่อ้อมกอดของอาร์มยังมีเด็กน้อยอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงจะโดนลูกปืนเจาะตายไปแล้ว
กรดลเองที่ถูกร่างของธัชชัยกระโดดกันเอาไว้ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเช่นเดียวกัน
อาร์มครุ่นคิด ถ้าเขาปล่อยตะวันอย่างที่ธัชชัยบอกจริงๆ โอกาสที่พวกเขาจะมีชีวิตอยู่จะเป็นยังไง?
“ปัง ปัง ปัง!….”ลูกปืนกระทบเพดาน ในจังหวะนั้นขี้เลื้อยไม้กระเด็นกระโดนใส่หน้าของธัชชัย “ฉันเอง!”เขาคำรามขึ้น ก่อนจะเอาตัวกรดลกลิ้งไปด้วยกันหลบที่มุมในขณะนั้นกรดลดูเหมือนจะยังตกอยู่ในน้ำเสียงที่นุ่มนวลของธัชชัยอยู่ เมื่อกี้เขาพูดว่าอยากให้ตัวเขามีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างนั้นเหรอเมื่อเห็นว่าธัชชัยนั้นพยายามที่จะช่วยป้องbossของเขา อาร์มก็เชื่อมั่นในมิตรภาพระหว่างทั้งคู่จึงปล่อยตะวันน้อยออกจากอ้อมกอดแต่เขาเองก็เตรียมที่จะใช้เด็กน้อยเพื่อดึงดูดความสนใจของเหล่าลูกบุญธรรมด้วยเช่นกัน เพื่อที่จะให้พวกเขาได้หนีได้อย่างสะดวกขึ้น“ธัชชัยคนเฮงซวย! พวกเราไปกันเถอะ!”เด็กน้อยกลับไม่วิ่งไปเพียงคนเดียว เขาวิ่งมาดึงแขนของธัชชัยธัชชัยจูบที่ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของลูกชาย “ตะวันฟังพ่อนะ เดี๋ยวพ่อจะไปส่งกรดลก่อน แล้วเดี๋ยวจะกลับไป ลูกกลับไปรอพ่อกับหม่ามี๊ก่อนนะ!”เจ้าเด็กน้อยส่งสายตาไม่พอใจจ้องไปที่กรดล “เขาเลวซะขนาดนี้แล้ว ทำไมยังจะช่วยเขาอีก?”“เพราะระหว่างพ่อกับเขายังมีมิตรภาพความเป็นเพื่อนกันอยู่ยังไงหล่ะ!”ประโยคนี้ดูเหมือนว่าธัชชัยจะจงใจพูดให้กรดลกับอาร์มฟังเสียมากกว่า“ตะวันฟังคำพ่อ เดี๋ยวลูกตะโกนไปนะว่า ‘อย่ายิง ผมสิบห้าเอง’ จะนั้นก็วิ่งออกไปเข้าใจมั้ย?”“ได้ ยังไงคุณกับกรดลก็ระวังด้วย!” เด็กน้อยพูดจบก็เตรียมตัวจะหันกลับไป แต่แล้วก็หันจ้องไปที่กรดลอีกครั้ง “กรดล ครั้งนี้ผมให้อภัยคุณ อย่าให้มีครั้งหน้าอีกหล่ะ!”เด็กน้อยพูดอย่างเคืองๆ แต่เขาก็ยังมีความกรุณาด้วยเพราะกรดลเป็นมิตรที่ดีของพ่อ นั่นแสดงว่าเขาไม่ใช่คนที่ไม่ดีกรดลอ้าขยับปากขึ้น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเขามัดเด็กน้อยอายุห้าขวบให้แขวนไว้อยู่ระหว่างความเป็นหรือความตายแต่เด็กกลับไม่คิดเกลียดเขา ทั้งยังให้อภัยเขาอย่างรวดเร็วด้วยเป็นครั้งแรกที่กรดลรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ที่ใจคับแคบคนหนึ่งท้ายสุดเขาก็พูดออกมายิ้มๆ “ได้สิ ไม่มีครั้งหน้าแล้ว….”“จะเชื่อคุณสักครั้งละกัน”พูดจบเด็กก็เดินไปทางมุม“ตะวัน ระวังตัวด้วย”แม้จะรู้อยู่แล้วว่าลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรักจะไม่ยิงปืน แต่ธัชชัยก็ยังเป็นห่วง เด็กที่อยู่ตรงหน้าเป็นลูกเขานะ เป็นเหมือนดังชีวิตเขาเลย!เพื่อให้กรดลหลบหนีได้อย่างง่ายดาย ตัวเขาเองจึงต้องส่งลูกชายให้กับพวกสิบสองเสียก่อนอย่างเสียไม่ได้“อย่ายิงนะ ผมสิบห้าเอง!…..อย่ายิง…..ผมสิบห้าเอง!”เมื่อเสียงของเด็กชายดังขึ้น เสียงปืนที่ดังอย่างต่อเนื่องก็หยุดลงทันที แต่ก็ยังมีจุดสีแดงของแสงอินฟาเรดกระจายอยู่ทั่วดูเหมือนกำลังจากเป็นการเตือนพวกกรดลว่า พวกนายไม่มีทางหนีได้!เด็กน้อยเพิ่งจะเดินไปพ้นมุม ปรากฏในสายตาของพวกลูกบุญธรรมคนอื่นๆ ด้านข้างก็มีเงาดำ มาจับตัวเด็กชายอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด“อ้าาา” เด็กน้อยร้องขึ้นด้วยความตกใจ “สิบสองไอ้คนเลว ทำไมต้องมาทำให้ผมตกใจด้วยเล่า!”เมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องออกมาก็รู้ว่าเขาปลอดภัยแล้ว ธัชชัยก็เบาใจลง“ฟู่ๆๆ…” ที่มุมของเรืออยู่ๆก็เกิดควันขึ้นมา นั่นทำให้ไม่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้“อย่ายิงนะ! พ่อเฮงซวยของผมยังอยู่กับพวกเขา! ถ้ายิงโดนพ่อผมหล่ะก็พวกนายไม่ตายดีแน่! พวกผมหน่ะเป็นลูกแท้ๆของพ่อบุญธรรมนะ! ได้หลายตังกว่าพวกนายอีก!ได้หลายตังเหรอ…….จริงๆเด็กน้อยอยากจะบอกว่าธัชชัยนั้นมีค่ามากๆ แต่ด้วยสถานการณ์คับขัน ทำให้เขาคิดคำศัพท์ไม่ออก จึงใช้เอาตามที่พอคิดได้รอจนหมอกควันหายไปแล้ว ก็ไร้ซึ่งเงาของธัชชัยและกรดลไปเสียแล้ว“พี่สาม ตามมั้ยครับ”“ให้ห้ากับแปดตาม! พวกเรามาช่วยพ่อบุญธรรมกันก่อน!”สามตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เพราะเขารู้จักกรดลดีที่สุด เขาไม่ได้หยุดรออยู่ที่บ้านผีสิงของกรดล แต่กลับการตัดสินใจกลับมาหาอำเภอพัดรัก ว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่าก็ชัดๆอยู่ว่าเขาให้ยากล่อมประสาทเพื่อให้พ่อบุญธรรมของเขานอนไปสักสิบชั่วโมง แต่ยังไม่พอจะสามชั่วโมงดีก็ตื่นขึ้นมาแล้วดังนั้นเขาจึงสงสัย เขาจึงอดที่จะสงสัยวัจสาไม่ได้ว่าเธอเป็นคนส่งสารนี่สินะแผนซ้อนแผน!แต่สุดท้ายเขาก็ช้าไป ดังนั้นจึงทำให้พ่อบุญธรรมของเขาต้องบาดเจ็บถึงเพียงนี้“สิบห้า…เด็กดี…มาให้ปู่กอดหน่อยลูกมา….”เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเป็นเด็กฉลาด หัวใจของอำเภอพัดรักก็เจ็บปวดขึ้นมาเขาเลือกได้เพียงหนึ่งคน แต่เขาไม่ได้เลือกเด็กน้อย กลับเลือกลูกชาย แล้วทิ้งหลานไปโชคดีที่กรดลนั้นเห็นแก่การที่ธัชชัยชีวิตไว้เมื่อปีก่อน จึงยินดีที่จะไว้ชีวิตเด็กน้อยไป“พ่อบุญธรรม……ผมไม่เรียกคุณว่าปู่ได้มั้ย?”เด็กน้อยมองดูสามที่กำลังห้ามเลือดให้อำเภอพัดรักอยู่ คนอายุมากกว่าจึงภามอย่างหงุดหงิด“ทำไมหล่ะ? เกลียดปู่แล้วอย่างนั้นเหรอ?”“ไม่ใช่นะ….พวกสิบสองเรียกคุณว่าพ่อบุญธรรม แต่มีแค่ผมที่เรียกว่าปู่มันแปลกๆออก ไม่อย่างนั้นก็ให้พวกเขาเรียกว่าปู่ด้วยสิ!”“ฮ่าๆๆๆ”อำเภอพดรักที่ยังทำแผลไม่เสร็จแต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีความสุขมาก ด้วยเพราะลูกชายของเขาเป็นคนหยุดไม่ให้กรดลยิงปืนใส่เขาไม่ว่ามันจะเป็นด้วยเหตุอะไรก็ตาม แต่มันก็แสดงให้เห็นว่าลูกชายของเขาไม่ได้อยากให้เขาตาย!มันไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้วในชีวิตนี้!เรือเร็วลำหนึ่งกำลังแล่นฉิวไปตามพื้นทะเล โดยที่มีห้ากับแปดกวดไล่ตามไปข้างหลังแปดนั้นจริงๆแล้วก็แค่ตามไปพอเป็นพิธีเท่านั้น แต่ห้ากลับเกลียดกรดลเข้ากระดูกดำเพราะสี่ที่เป็นพี่น้องของเขา ถูกกรดลยิงตายด้วยปืนนัดเดียว!แต่ธัชชัยที่อยู่ในเรือเร็วข้างหน้านั้น ห้าสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าเขานั่ง เดิมทีเขาอยากจะยิงปืนไปที่เรือนั่นเพื่อให้โดนกระดล แต่ก็เกรงจะโดนธัชชัยที่บังไว้อยู่ธัชชัยหันหลังให้กับทะเลและเผชิญหน้ากับห้าแล้วแปดแปดนั้นเข้าใจอย่างกระจ่างชัดยิ่งกว่าห้า ว่าธัชชัยใช้วิธีทำตัวเองให้น่าสงสารดังนั้นไม่ว่าเขาจะกวดไล่ตามนานแค่ไหน ก็ต้องให้กรดลหนีไปอยู่ดี ด้วยเพราะมีธัชชัยที่เป็นลูกของพ่อบุญธรรมคุ้มกะลาจริงๆแล้วธัชชัยนั้นประเมินกรดลต่ำไปหน่อย แม้ว่าจะไม่มีธัชชัย กรดลก็ได้จุดชนวนไว้เต็มเรือไปหมดแล้วเพื่อที่จะให้อำเภอพัดรักกับพวกสิบสองที่ตามเขานั้นตายไปด้วยผลที่ร้ายรงที่สุดก็แค่ตายด้วยกันแต่สุดท้ายเขาก็เปลี่ยนคำคิด อาจจะเพราะคำพูดที่เมตตาของธัชชัยหล่ะมั้งชีวิตที่พ่อแม่ตายตกไปหมดของกรดลและถูกอำเภอพัดรักทิ้งให้สามคอยดูแลเท่านั้น เขาไม่ได้ผูกพันอะไรกับคนพวกนี้เลย อาจจะเรียกได้ว่าดีกว่าคนแปลกหน้าขึ้นมาหน่อยเท่านั้นถึงแม้ว่าจะไม่สนิท แต่สามก็รู้สึกเขาอย่างดี ดังนั้นเขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับสามไม่ต้องพูดถึงการที่ห้าจะยิงระเบิดมาใส่เรือของกรดล เพราะมั่นใจได้เลยว่ากรดลไม่ให้เขาทำได้สำเร็จไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง แต่เพื่อที่จะส่งคุณชายรองให้กลับบ้านได้!กรดลกระโดดขึ้นไปที่ดาดฟ้าของเรือ เขาจึงเห็นร่างของธัชชัยยืนอยู่ จากตรงนี้เขาเห็นได้ถึงช่วงเอวของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนจริงๆก็คือเห็นพุงเลยด้วยหล่ะหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บจากที่sky dream ธัชชัยก็ยังอยู่ในช่วงรักษาร่างกาย และออกกำลังกายน้อยมาก นั่นทำให้เขามีพุงหน่อยๆ แต่ก็ยังคุมน้ำหนักอยู่“คุณอ้วนขึ้นอีกแล้วนี่!”คำพูดสบายๆที่ไม่เหมือนคนที่กำลังหนีตายอยู่สามารถพูดได้เมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง ธัชชัยก็หันหลังกลับไป เมื่อเห็นว่าเป็นกรดลเขาก็เงียบ“นายนี่เลวจริง นี่เรื่องที่จับตะวันลูกชายฉันเป็นตัวประกันยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ!”ด้วยเพราะความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องที่มีต่อกันดังนั้นกรดลจึงไมได้เล่นตามเกมจริงๆ และเขาก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องสองพ่อลูกด้วยเพราะการที่จับลูกชายมาแบบนี้ ธัชชัยคงไม่อาจจะให้อภัยเขาได้อย่างง่ายๆ“แต่มันก็พิสูจน์ได้ว่า อำเภอพัดรักที่เป็นพ่อของคุณร้ายกาจกว่าคุณเยอะเลย เพราะบางครั้ง คุณก็ข่าง…เป็นคนที่เมตตามากจริงๆธัชชัย”เมื่อได้ยินกรดลพูดแบบนั้นความโกรธที่อยู่ในก้นบึ้งของใจของธัชชยก็เดือดมาหน่อยหนึ่ง เขาซัดหมัดเสยไปที่คางของกรดล“ก็ใช่หน่ะสิ ฉันหน่ะเมตตาเกินไปแล้ว ที่ช่วยคนเลวๆอย่างนายมาเนี่ย!”