วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 914 อำเภอพัดรักตายแล้วเหรอ
ตอนที่ 914 อำเภอพัดรักตายแล้วเหรอ
ด้านล่างนั้นเป็นพื้นที่แหลมออกมาสามารถที่จะทำให้ร่างของมนุษย์ที่ตกลงไปนั้นโดนเจาะกันเป็นเลือดสาดได้
ธัชชัยนั้นคิดไม่ถึงเลยว่ากรดลจะยังเอาลูกชายของตัวเองไว้ในกำมืออีกคน
ถ้าเขารู้หล่ะก็เขาจะไม่ให้กรดลได้ทำการเลือกอะไรแบบนี้แน่นอน!
“ตะวัน….”
ในตอนที่ตกลงกับพื้น ธัชชัยนั้นพยายามเรียกชื่อลูกของเขา และเพื่อจะบอกให้อำเภอพัดรักนั้นไปเลือกตะวันด้วย
จริงๆเด็กน้อยนั้นก็เคยผ่านมาก่อนแล้ว เพราะไม่ว่าน้ำหนักจะต่างกันยังไง ก็ตกลงมาถึงพื้นเหมือนกันอยู่ดี
ไม่ว่าจะหนักหรือจะเบาก็ตาม
อำเภอพัดรักลุกผึงขึ้นและตรงไปที่ธัชชัยอย่างไม่ลังเล
หนามหินแหลมจากพื้นข้างล่างทิ่มแทงรองเท้าเขาจนเข้ามาในผิวเนื้อ แต่จิตใจของอำเภอพัดรักตอนนี้สนใจแต่เพียงร่างของธัชชัยผู้เป็นลูกชาย
ทันทีที่พื้นแทงเข้าเนื้อของเขาเลือดสดๆก็ไหลริน ดูน่ากลัวไปหมด
และด้วยก่อนที่ธัชชัยจะล้มตัวลงนั้นเขาโค้งไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงทำให้อำเภอพัดรักกระโจนไปด้นข้าง ร่างของธัชชัยตกลงมาในอ้อมแขนของอำเภอพัดรัก นั่นทำให้เนื้อตัวของอำเภอพัดรักมีเลือดไหลมากขึ้นอย่างรวดเร็ว
“…เอื้อ” อำเภอพัดรักเหมือนกับจะลืมหายใจไปหนึ่งจังหวะ ตรงคอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยเลือด
เขาจับเอวของธัชชัยแน่น เพื่อไม่ให้เขาล้มลงกับพื้น
เลือดที่ไหลออกมาจากร่างของอำเภอพัดรักนั้นดูน่ากลัวมาก
อำเภอพัดรักคิดอยู่ก่อนแล้วว่ากรดลจะต้องให้เขาเลือกระหว่างลูกชายกับหลานชายตั้งแต่ที่ทั้งสองถูกจับไป
ในตอนนั้นเขาก็ได้ตัดสินใจแล้ว
ว่าเขาจะเลือกลูกชายของเขา
ถ้าด้วยความฉลาดก็จะต้องเลือกสิบห้าที่เป็นหลานชาย เพราะเขาอายุแค่ห้าขวบ ทั้งยังมีอนาคตที่ดี แต่อำเภอพัดรักกลับเลือกลูกชาย
ไม่ใช่ว่าเขาใจร้าย ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะแลกชีวิตตัวเองกับสิบห้า
แต่กรดลไม่ให้โอกาสนั้นแก่เขา ทั้งยังให้บังคับให้เขาเลือกตัวเลือกที่ยากมากแบบนี้
ถ้าเกิดเขาเลือกสิบห้าผู้เป็นหลาน เขาก็จะเสียลูกไป ทั้งสิบห้าก็ยังเสียพ่ออีกด้วย
แต่หากเลือกธัชชัยหล่ะก็…เขากับวัจสาก็อาจจะเสียใจในเวลาอันสั้น แล้วก็จะมีลูกคนใหม่มาเพื่อที่จะชดเชย
อำเภอพัดรักจึงเลือกแบบนี้
ตัวของเขาหลั่งเลือดเพื่อลูกชาย แต่หัวใจของเขาหลั่งลงเพราะหลานชายของเขา
“ตะวัน…”
ธัชชัยไม่มีเวลาที่จะเป็นห่วงขาที่เจ็บของตัวเอง เขาแก้เชือกด้วยมือออก
ทุกๆการเคลื่อนไหวของเขายิ่งเพิ่มบาดแผลให้กับอำเภอพัดรักที่อยู่ด้านล่าง แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้ใจทั้งดวงเขานึกถึงแต่ตะวันผู้เป็นลูกชาย!ข้อมือของเขาเต็มไปด้วยเลือด หลังจากที่มือทั้งสองเป็นอิสระแล้ว เขาก็แก่ปาดของตัวเอง“ตะวัน!ตะวันอยู่ไหนลูก! ตอบพ่อหน่อย!”ด้วยร้างที่รองรับแทนของอำเภอพัดรัก ธัชชัยก้าวออกจากพื้น ก่อนจะตรงไปยังที่ของลูกชายด้านของลูกชายไม่รู้หินแหลมนั่นหายไปไหนแล้ว เหลือไว้เพียงหลุมข้างล่างแต่เมื่อมองไปที่หลุมก็ปรากฏเป็นทะเลบอลสี่เหลี่ยมอยู่ในนั้นเขาเห็นเพียงร่างงเด็กน้อยดิ้นๆอยู่ด้านในน่าจะเพราะว่าทะเลลูกบอลนี้มาลึกเกินไปหน่อย เมื่อตกลงไปแล้วจึงยากที่จะขึ้นมาได้“ธัชชัย!ธัชชัย ผมอยู่ตรงนี้!….”เมื่อได้ยินเด็กน้อยร้องเรียก ธัชชัยก็โดดลงไปทันทีพยายามที่จะเอาตัวเด็กน้อยขึ้นมา“ธัชชัย…ผมไม่เป็นไร!ยังไม่ตายๆ!”ท้ายสุดเขาก็หาศีรษะของลูกชายเจอภายใต้ลูกบอลนั้นเมื่อเห็นเด็กน้อยยังเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา น้ำตาของธัชชัยก็ไหลหลั่ง เขารีบดึงตัวเด็กน้อยขึ้นมากอดในอ้อมแขนทันที ก่อนจะร้องเสียงขุ่นมัว“ลูกชายสุดที่รัก…ลูกทำพ่อตกใจแทบแย่”ธัชชัยพูดออกมาอย่างสำลักสะอื้น ด้วยเพราะเขาไม่อาจจะทนมันได้อีกต่อไป ถ้าครั้งนี้เขาต้องเสียลูกชายไปอีก มันก็เหมือนฆ่าเขาทั้งเป็น!“ธัชชัย….เลือดไหลนี่!เจ็บหรือเปล่า?”เด็กน้อยเห็นใบหน้าของธัชชัยเปื้อนเลือด“ไม่เป็นไร…พ่อไม่เป็นอะไรเลย”ธัชชัยจูบใบหน้าแทบจะอยากให้เด็กน้อยเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในร่างของเขา“พ่อบุญธรรมหล่ะ! พ่อบุญธรรมผมอยู่ไหน!?”จู่ๆเหมือนเด็กน้อยจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เด็กน้อยจึงมองไปรอบๆ และท้ายสุดเขาก็เห็นอีกร่างที่จมไปด้วยเลือด“ธัชชัย…..รีบไปช่วยพ่อบุญธรรมเร็วเข้า! เลือดเขาไหลเยอะมาก! แบบนี้จะตายเอาได้นะ!”เด็กน้อยผลักหลังของธัชชัยพลางอ้อนวอนพ่อของเขาเพื่อที่จะให้ไปช่วยพ่อบุญธรรมของเขาธัชชัยจึงหันศีรษะไปก่อนจะมองอำเภอพัดรักที่ช่วยตัวเองไว้เงียบๆ ในขณะเดียวกันตอนนี้ร่างของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือดดูเหมือนว่าขณะนี้ความเกลียดชังทั้งหมดเลือนหายไป มันราวปุยเมฆรอบตัวที่ไม่อาจจับต้องได้เดิมทีธัชชัยคิดว่าชีวิตนี้เขาก็คงจะไม่มีทางให้อภัยอำเภอพัดรักได้ และไม่อาจจะยอมรับเขาในฐานะของพ่อได้ด้วยแต่ตอนนี้ หนามในใจลึกๆมันเหมือนจะไม่ได้คมมากเหมือนตอนก่อนหน้านี้แล้ว!ธัชชัยอุ้มลูกชายเอาไว้พลางมองไปที่อำเภอพัดรักด้วยความสับสนในใจ“อาชัย…ลูกชายของฉัน….ขอโทษจริงๆนะ….ถ้าชาติหน้ามีจริง….อย่าได้เกิดมาเป็นลูกของฉันอีกเลย….ขอโทษเธอสองแม่ลูกด้วย……และยิ่งต้อง ขะ…ขอโทษกุลภา…”เสียงของอำเภอพัดรักเหมือนมีอะไรขวางกั้นเอาไว้ ติดๆขัดๆ เขาแทบจะพูดไม่ได้แบบติดๆกัน“พ่อบุญธรรมไม่ต้องพูดอะไรแล้ว! อยู่เฉยๆนะ อย่าตายนะอย่าตาย!” เด็กน้อยน้ำตาเอ่อล้น ร้องไห้ออกมาเป็นการใหญ่ “ธัชชัยรีบหาวิธีช่วยพ่อบุญธรรมที”เด็กน้อยดันตัวธัชชัยที่ไม่ขยับตัว ก่อนที่ตัวเขาเองจะวิ่งไปแล้วเมื่อโดนหินแทงจึงล่าถอยออกมา“พ่อจะไม่ช่วยเขา เขาไม่มีค่าพอ เขาสมควรแล้วที่จะได้รับมัน!”ธัชชัยพูดอย่างเย็นชา ในใจยังคงมีความโกรธอยู่สุมอก แต่เมื่อพูดออกไปแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็แดงร่า“ถ้าไม่ช่วยผมจะช่วยเอง!”เด็กน้อยมองไปรอบด้าน เห็นเพียงโซฟาเขาจึงใช้แรงลากไปตรงด้านบนหนามนั่น“สิบห้า….หลานที่รักของฉัน…..เรียกฉันว่าปู่สักครั้ง…เถอะนะ……ไม่ต้องดึงดันจะช่วยปู่แล้ว…”เด็กน้อยที่ลากโซฟาไม่ได้นั้นร้องไห้จนน้ำตานองหน้า “ธัชชัย! มาช่วยหน่อย ถ้าพ่อบุญธรรมตายนะ ผมจะเกลียดคุณ เกลียดจริงๆด้วย!”“สิบห้าเด็กดี…กตัญญูจริงๆ….ไม่เสียพ่อบุญธรรมเลยที่รักนาย……ถ้าพ่อบุญธรรมตายไปหล่ะก็….จำเอาไว้นะว่าจะต้องดูแลพ่อของนายให้ดี…..ถึงแม้พ่อบุญธรรม….จะไม่อยู่….แต่นายจงรู้ไว้ว่า….พ่อบุญธรรมรักนายนะ….”“พ่อบุญธรรม! อย่ามาพูดเหลวไหลแบบนี้!…จะต้องไม่ตายสิ สิบห้าไม่ให้ตายนะ….พ่อบุญธรรมตายไม่ได้นะ!”ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยน้ำตา เขาราบตัวเองลงกับโซฟา และใช้มือดึงแต่มันหนักเกินไป มันจึงไม่ขยับเลยธัชชัยยังคงยืนอยู่กับที่ เหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมตะวันผู้เป็นลูกชายถึงได้มีความรู้สึกต่ออำเภอพัดรักมากขนาดนี้แต่เมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายเต็มไปด้วยน้ำตา แลเหงื่อไคล หัวใจของเขาเองก็เจ็บปวดเขาควรที่จะไปช่วยมั้ยนะ? ช่วยศัตรูที่พยายามจะฆ่าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าหน่ะเหรอ?แต่ก็ที่เห็นลูกชายเป็นแบบนั้นแล้วฉันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกสุดท้ายธัชชัยจึงขยับตัว เขาเดินไป ช่วยลูกชายที่นอนไปกับโซฟาธัชชัยพยายามบอกกับตัวเองว่าเขาช่วยลูกชายของเขา แค่เท่านั้นจริงๆ!กรดลมองดูคนทั้งสามรุ่นอยู่อย่างเงียบๆ แบบนี้หล่ะที่มันเรียกว่าเลือดมันข้นกว่าน้ำ แม้ความเกลียดชังจะยังไม่คลายแต่ถือว่าคำนี้มันตีความกับภาพตรงหน้าได้อย่างสมบูรณ์แบบมันเหมือนเป็นการแยกจากกัน เพื่อที่สุดท้ายจะได้มาเห็นหัวใจของกันและกัน“boss สามพาคนกวดไล่มาที่นี่แล้ว! มีเรือเร็วหกลำกำลังมุ่งมาที่นี่ ทั้งข้างหลังยังมีเรือสินค้าขนาดใหญ่มาด้วยอีกลำหนึ่ง!”อาร์มตรงเข้ามารายงานสถานการณ์ที่ข้างหูของกรดล แต่เมื่อเห็นกรดลยังคงจ้องอยู่กับสามร่างด้นหน้า จึงพูดเสริมขึ้นอีก “อีกสักครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็น่าจะถึงแล้ว!”“นายพาโสมนะกับพวกเขาไปก่อนเลยเถอะ!”เขาใช้เวลานานพอสมควรก่อนจะพูดออกมา“แล้วbossหล่ะครับ?”“ฉันเหรอ? ถ้าฉันไปด้วยแล้ว พวกนายอาจจะหนีไม่รอด ฉันจะอยู่ที่นี่! เพื่อที่จะส่งอำเภอพัดรัก และไปปรภพด้วยกันกับเขา”กรดลสูดลมหายใจเข้าลึก แต่ไม่ได้พ่นมันออกมาหมด“boss หรือว่าบอสจะไปกับพวกโถมนะ ผมจะอยู่ที่นี่เอง!”อย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนั้น! ถ้ายังไม่ไปอีก ก็จะไม่มีใครหนีพ้นเลยนะ!”กรดลยกปืนขึ้นช้าๆ ก่อนจะเล็งไปที่ร่างของอำเภอพัดรักเขารู้ว่าคนอย่างอำเภอพัดรัก ถึงแม้ว่าเขาจะคิดยิง แต่ใจก็ไม่อยากที่จะยิงจุดที่สำคัญเพราะแม้ว่าอำเภอพัดรักจะเสียเลือดก็ไม่ควรจะได้ตายง่าย สามมาแล้ว ก็คงจะช่วยไว้ไดในตอนนี้อำเภอพัดรักกำลังปรับระดับ“ไอ้เลวกรดล ผมไม่อนุญาตคุณให้ทำร้ายพ่อบุญธรรมของผมนะ! เก็บปืนของคุณไปซะ!” เด็กน้อยร้องตะโกนแต่ธัชชัยไม่ได้ขยับตัว ราวกับกรดลกำลังเล็งปืนไปที่คนแปลกหน้าของเขาหรือบางทีอำเภอพัดรักในใจของเขา ต้อยต่ำยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก!ธัชชัยไม่ได้ร้องห้ามกรดล นั่นอาจจะเป็นการยอมรับอย่างเงียบๆที่จะให้กรดลฆ่าอำเภอพัดรักต่อหน้าต่อตาเขากับลูกรึเปล่านะ?“ไอ้คนเฮงซวย อย่ามายุ่งกับพ่อบุธรรมของผมนะ!”เด็กน้อยกระโดดตัวลุกขึ้น อยากที่จะคว้าปืนออกจากมือของกรดล แต่อาร์มคว้าเอาไว้“ธัชชัย รีบเอาปืนออกจากมือกรดลเร็วเข้า! กรดลบอกว่าพ่อบุญธรรมเป็นพ่อคุณนะ ทำไมถึงสามารถมองดูพ่อตัวเองตายต่อหน้าต่อตาไปได้?”เด็กน้อยร้องตะโกนออกมา เขางับมือของอาร์ม แต่อาร์มกลับไปมาขยับเหมือนว่าเด็กน้อยกำลังยับแท่งไมอยู่อย่างไรอย่างนั้น“เขาไม่ได้เป็น! ไม่มีทางจะได้เป็น!”ธัชชัยกวาดตาไปอย่างไม่แยแส ปาดตาไปที่อำเภอพัดรักที่ตอนนี้หน้าซีดไปเพราะเสียเลือดมากเขารอมาหลายปีที่จะรอดูอำเภอพัดรักตาย ฆ่าเขาเหมือนเขาเคยจะฆ่าตัวเขาเอง“ธัชชัย นี่มันจะมากไปแล้วจริงๆนะ! เมื่อกี้พ่อบุญธรรมของผมเพิ่งจะช่วยคุณแท้ๆไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงยังจะไม่ช่วยเขาอีก!? ผมผิดหวังในตัวคุณมากๆเลย!”เด็กน้อยน้ำตาทะลักออกมาเขาไม่ได้โกรธพ่อบุญธรรมที่เลือกไปช่วยพ่อเฮงซวยของเขา แต่เป็นเพราะธัชชัยไม่ยอมช่วยพ่อบุญธรรมของเขาที่เจ็บตัวจนแทบจะขยับไม่ได้แล้วโลกของเด็กน้อย มันบริสุทธิ์ที่สุดแล้ว