วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 912 อำเภอพัดรักไปตามนัดเพียงคนเดียว
ตอนที่ 912 อำเภอพัดรักไปตามนัดเพียงคนเดียว
“แปดมานี่หน่อย”
ในห้องนั่งเล่นนั้นที่ยืนๆนั่งๆอยู่นั่นก็ล้วนเป็นลูกบุญธรรมกับลูกน้องของอำเภอพัดรักทั้งนั้น คนที่นั่งก็ตีไปเลยว่าเป็นลูกบุญธรรม มันเป็นการแบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน
แต่หลังจากที่วัจสากลับมาที่อ่าวได้สองสามชั่วโมงนี้เธอไม่ได้เห็นอำเภอพัดรักเลย
ยิ่งเห็นพระอาทิตย์ที่เอนเอียงไปทางทิศตะวันตกเรื่อยๆ วัจสาก็ยิ่งร้อนใจ
ไม่อยากที่จะผิดคำของผู้ชายคนนั้น นี่ก็ไม่ได้เจอมากว่าสิบวันแล้ว ไหนจะลูกชายตะวันอีก เจ้าเด็กน้อยของเธอจะต้องเอะอะโวยวายเป็นแน่ แล้วเธอก็ไม่รู้ว่ากรดลจะอารมณ์เสียหรือไม่ด้วย
ในเวลาเดียวกันนี้นั้นหัวใจที่ห่วงลูกกับสามีของวัจสานั้นก็ค่อยๆเพิ่มมากๆขึ้นและมากขึ้น
แปดนั้นเดินมา แต่ก็เพียงยืนพิงอยู่หน้าประตู ไม่ได้เจ้าไปข้างใน
มันเป็นความเคยชินที่เป็นมาหลายปี พวกเขาจะไม่บุกรุกเข้ามาถึงตัวเธอกัน แม้แต่ล่วงเกินความเป็นส่วนตัวก็ไม่มี
“แปด นายจำได้มั้ยว่านายเป็นหนี้ฉัน?”
ระยะระหว่างแปดกับวัจสานั้นใกล้กันมาก ใกล้จนสามารถได้ยินเสียงเต้นของหัวใจระหว่างกัน
“จำได้ ถ้าตอนนั้นเธอไม่เลือกเลขสิบห้าให้แก่ลูกของเธอ ฉันที่เป็นเลขแปดคนนี้ก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นฉันก็เลยเป็นหนี้เธอ”
แปดพูดพลางมองวัจสา ก่อนจะหยิบปืนออกจากกระเป๋า และจ่อหัวตัวเองจากนั้นก็ส่งมันให้กับวัจสา
“ใช้มันยิงหัวฉันซะ ฉันจะใช้ชีวิตเพื่อคืนแก่เธอ”
“……”
วัจสาจ้องมองไปที่แปดอย่างเหี้ยมโหด เธอรับปืนมาจากเขา ก่อนจะเอาไปเคาะที่หัวของเขา
“พาฉันไปหาอำเภอพัดรัก!”
แปดที่ใจละเอียดอ่อนอยู่นั้นหรี่ตาลงทันที “กรดลให้เธอมาส่งข้อความอะไรให้อำเภอพัดรักแล้วเหรอ?”
ถ้าจะส่งข้อความอะไรให้อำเภอพัดรัก วัจสาก็เป็นตัวเลือกที่สมเหตุสมผลอย่างได้ต้องสงสัย เธอสามรถเข้าออกอ่าวได้โดยที่ไม่มีใครมาขวางเธอ แม้แต่สามเองก็เห็นแก่อำเภอพัดรักเลยไม่ทำอะไรเธอ
วัจสาตกใจขึ้นมาเล็กน้อย จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นรีบร้อนเกินไป ถูกจับได้เอาเสียแล้ว แล้วแบบนี้จะทำยังไงต่อไปหล่ะ?
“ถ้าฉันรู้ว่าข่าวคราวของกรดลหล่ะก็ก็คงจะให้พ่อบุญธรรมของนายพาคนไม่ฆ่าเขาแล้วหล่ะ! คนที่กล้ามาทำร้ายลูกชายของฉันก็เป็นศัตรูของฉันทั้งนั้น! ฉันไม่มีทางที่จะปล่อยไปไม่ว่าใครหน้าไหน”
วัจสาหลับตาลองก่อนจะคำรามเสียงต่ำ
แปดเพียงเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้พูดอะไร
“พ่อบุญธรรมของนายหล่ะ? ทำไมฉันไม่เห็นเขาเลย?” วัจสากวดถามอีกครั้ง
“พักผ่อนอยู่ในห้อง”
“พักผ่อนเหรอ? แหมดูสบายใจดีจัง ลูกชายกับหลานตัวเองจะเป็นยังไงก็ไม่รู้แต่ก็ยังมีกระจิตกระใจพักผ่อน”
จู่ๆแปดก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“เธอเข้าใจผิดแล้ว เพราะว่าพี่สามกลัวร่างกายของพ่อบุญธรรมจะอยู่ไม่ไหว เขาเลยให้ท่านกินยากล่อมประสาทไป”
วัจสาชะงัก ไม่น่าหล่ะอำเภอพัดรักถึงได้นอนหลับอย่างสบายใจอยู่!“ฉันอยากพบพ่อบุญธรรมของนาย ช่วยกันสามออกไปให้หน่อยได้มั้ย” วัจสาขอร้อง“เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะพี่สามเป็นห่วงความปลอดภัยของพ่อบุญธรรม เขาจึงไม่ให้ใครเข้าใกล้พ่อบุญธรรมเลยยกเว้นแต่สิบสอง”หลังจากฟังที่แปดพูดเสร็จ วัจสาก็เงียบงันไป “สามไม่ใช่ว่าเป็นลูกบุญธรรมนอกกฎหมายของอำเภอพัดรักไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงดูปกป้องจัง?”“สำหรับพี่สามแล้ว พ่อบุญธรรมเป็นยิ่งกว่าพ่อแท้ๆของเขา เดาว่าน่าจะเป็นลูกนอกสมรส” แปดพูดถึงแม้ว่าอำเภอพัดรักจะเหี้ยมโหดแต่ก็มีคนที่มาประทับใจในตัวเขาแฮะวัจสากับจะฟิวส์ขาด ด้วยเพราะกรดลบอกเธอเอาไว้ว่าหกโมง และนี่ก็ใกล้หกโมงขึ้นไปทุกที แต่เธอไม่สามารถที่จะเจออำเภอพัดรักได้เลยแม้ว่าจะบอกให้อำเภอพัดรักรู้แล้ว แต่ก็ต้องใช้เวลาในการขัดขวางพวกสามอีกถึงจะไปตามนัดที่โพร์ทองคนเดียวได้ในตอนที่หัวของวัจสาตันไปหมดนั่นเอง จู่ๆด้านนอกก็มีคนบุกเข้ามาที่บ้าน“กรดลส่งคนเข้ามา! บอกว่าอยากพบกับอำเภอพัดรักเพียงลำพัง!”กรดลส่งคนมาอย่างนั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าให้เธอนำข้อความไปบอกเองหรอกเหรอ? ทำไมยังส่งคนมาอีกหล่ะ?จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธอ หรือว่าจะส่งคนมาช่วยเธอนะ?เมื่อเห็นสามเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปอย่างรวดเร็ว วัจสาก็รู้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น กรดลใช้ทริคล่อเสือออกจากถ้ำนั่นเอง“แปดทำไมยังไม่ไปดูอีกหล่ะ อย่าให้สามตกหลุมพลางแผนของกรดลหล่ะ!”“อื้อ ได้” แปดเหลือบมองมาที่วัจสาอย่างมีความหมายด่อนจะเดินจากไปเมื่อเห็นแปดเดินไปแล้ววัจสาก็รีบดิ่งตัวไปที่ห้องของอำเภอพัดรักทันที ด้วยเพราะโอการที่กรดลให้มานี้ไม่ได้มีบ่อยๆ ดังนั้นเธอจะต้องคว้าเอาไว้แผนการของกรดลนั้นรอบคอมมาก ไม่แปลกใจเลยที่โดนวิศาลตามล่ามาตั้งหลายครั้งแต่เขาก็ยังปลอดภัยแต่เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องของอำเภอพัดรัก เธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะในห้องนั้นยังมีคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดอย่างสิบสองอยู่ด้วย!“สิบสอง ทำไมถึงไม่ออกไปดูหล่ะ? กรดลส่งคนเข้ามาแล้วนะ”เธอใช้เล่ห์นี้อีกครั้ง“พี่สามจะจัดการได้ ฉันต้องคอยดูแลพ่อบุญธรรมที่นี่”แน่นอนหล่ะว่าสิบสองนั้นไม่ได้หลงกลอะไรง่ายๆแน่ๆ อีกทั้งวัจสาก็คิดไม่ออกด้วยว่าจะพูดให้เขายอมได้ยังไงสิบสองนั้นอำเภอพัดรักชุบเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเขาจึงมีความจงรักภักดีอย่างสูงวัจสานั้นไม่สามารถห้ามตัวเองได้เธอจึงร้องปลุกอำเถอพัดรักให้ตื่น“คุณพรมมิน! คุณพรมมิน! ปู่ของสิบห้า!”แน่นอนหล่ะผลของยากล่อมประสาททำให้เขาหลับลึกมาก“วัจสาเธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? พ่อบุญธรรมหลับไปยังไม่ถึงสามชั่วโมงเลย”“ถ้ายังหลับต่อไปอย่างนี้เขาก็จะไม่ได้มีโอกาสจะเจอลูกกับหลานของเขาแล้ว”วัจสาทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนจะวิ่งหันตัวไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปในห้องครัว สิบสองเพียงมองตามแวบเดียว แต่ก็ไม่ได้สนใจเขารู้ว่าตัวเขาเองนั้นต้องยู่ข้างกายอำเภอพัดรัก ไม่อาจจะก้าวไปไหนได้จริงๆแล้วสามนั้นได้สั่งเขาเอาไว้อย่างเข้มงวดว่าไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้พ่อบุญธรรมได้แต่สำหรับสิบสองนั้นวัจสาไม่ใช่คนนอกเมื่อวัจสากลับมาจากห้องครัวนั้น ในมือของเธอถือกระมังที่ใส่น้ำเย็นเอาไว้สิบสองถามอย่างไม่เข้าใจ “นี่เธอเอามันมาทำไมเนี่ย?”“อากาศมันร้อนเกินไป ฉันจะทำให้พ่อบุญธรรมของนายตัวเย็นลงหน่อย”เหตุผลนี้มันค่อนข้างสมเหตุสมผลแต่สิบสองนั้นไม่คิดเลยว่าวัจสาจะสาดเอาน้ำเย็นนั้นราดหน้าพ่อบุญธรรมของเขาโดยตรงผู้หญิงคนนี้นี่ร้ายจริงๆ“วัจสานี่เธอทำอะไรเนี่ย!”สิบสองคำรามขึ้น พลางยืนขึ้นจากข้างเตียงอำเภอพัดรักและผลักวัจสาออกไปอย่างแรงร่างของเธอปลิวไปไกลกว่าสามสี่เมตรด้วยแรงของเขาจนไปกระแทกตรงขอบหน้าต่างวัจสาถูกผลักแบบนั้นก็ทำให้เวียนหัวอำเภอพัดรักผุดลุกขึ้นจากเตียงพลางส่งเสียงร้องทันที “อาชัย!”“พ่อบุญธรรม ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ?”สิบสองใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปที่ใบหน้าที่เปียกปอนของอำเภอพัดรัก“อำเภอพัดรัก! กรดลให้ฉันมาส่งข้อความให้คุณ ว่าวันนี้หกโมงเย็น จะมีกล่องหลงเหมินเสี่ยวที่โพร์ทอง ถึงเวลานั้นจะมีคนไปรับเขา ถ้าใครตามไปกับคุณด้วยโดยเฉพาะสาม เขาจะทำให้คุณไม่ได้เจอกับหลานและลูกองคุณอีกชั่วชีวิตนี้!”วัจสาไม่อาจจะเลี่ยงสิบสองไปได้แล้ว ถ้าเกิดให้อำเภอพัดรักไปจริงๆก็เกรงว่าด้วยฝีมือของเขาจะไม่อาจต่อกรกับกรดลได้อีกทั้งสิบสองนั้นทำอะไรด้วยความเป็นเหตุเป็นผล ไม่น่าจะทำอะไรให้กรดลโกรธ“วันนี้หกโมงเย็น จะมีกล่องหลงเหมินเสี่ยวที่โพร์ทอง…ได้ ฉันจำไว้แล้ว”อำเภอพัดรักพูดเสียงต่ำๆ เขายังคงเพลียกับยากล่อมประสาทที่ได้รับเขามองน้ำแข็งที่ยังอยู่ที่หมอน อำเภอพัดรักรักก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “สา ลำบากเธอแล้วนะ”“ขอโทษนะคะ…คุณพรมมิน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันเป็นห่วงอาชัยกับตะวันมากๆเลย ก็เลยต้องทำแบบนี้…ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ฉันก็คงจะอยู่ต่อไปไม่ได้”วัจสาร้องไห้สะอึกสะอื้นอำเภอพัดรักมองผู้หญิงที่นั่งร้องไห้เพื่อลูกและหลานตัวเองอยู่ข้างเตียง“วัจสาเธอเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีของลูก ฉันแน่ใจว่าจะช่วยให้อาชัยและสิบห้าให้ปลอดภัยให้ได้ ถ้าฉันยังมีลมหายใจอยู่ จะไม่มีใครหน้าไหนทำร้ายพวกเขาได้!”“พ่อบุญธรรม…..”“สิบสอง ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรื่องนี้อย่าให้สามรู้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอาชัย ฉันจะมีชีวิตอยู่ยังไง ตายไปแล้วฉันจะบอกกับกุลภาว่ายังไง?”“ได้ครับ ผมรู้แล้วพ่อบุญธรรม!”……กรดลเป็นนักวางแผนที่ดีทั้งยังเป็นคนที่น่ากลัวคนหนึ่งให้เธอวัจสานำข้อความไปบอกกับอำเภอพัดรัก โดยบอกว่าให้ไปเจอที่โพร์ทอง แล้วยังส่งคนไปที่อ่าวเพื่อที่บอกให้อำเภอพัดรักไปที่บ้านผีสิงตอนหกโมงด้วยสามไม่มีทางให้อำเภอพัดรักไปตามกับดัก ดังนั้นเขาจึงปิดบังเรื่องที่จะไปนัดกับกรดลที่บ้านผีสิง และให้อำเภอพัดรักกับสิบสองอยู่ที่บ้าน ส่วนสามจะพาคนไปด้วยตัวเองซึ่งนั่นเป็นแผนที่กรดลเปิดทางให้อำเภอพัดรักมีโอกาสที่จะไปที่โพร์ทองสิบสองที่ไปโพร์ทองกับอำเภอพัดรักนั้นถูกกันตัวออกให้รออยู่ด้านนอก ด้วยความที่เป็นห่วงลูกชาย อำเภอพัดรักจึงจำต้องเข้าไปในกล่องหลงเหมินเสี่ยวซึ่งเป็นอาร์มที่รออยู่ในนั้นและเมื่อแปดกับสิบสองตามมาทัน เขาก็ไม่พบใครแล้ว!……สามชั่วโมงหลังจากนั้น ผ้าคลุมหัวของอำเภอพัดรักก็ถูกคนกระชากเปิดออกในช่วงสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขารู้สึกได้ว่าตัวเองอยู่กลางทะเล“อาชัย!”เมื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง อำเภอพัดรักก็เห็นธัชชัยถูกแขวนเอาไว้กลางอากาศตัวของเขาอยู่ห่างจากพื้นกว่าสี่เมตร ซึ่งใต้ตัวเขานั้นมีคมหนามแหลมแสบส่องตาเหมือนกับที่อำเภอพัดรักเคยทำมาก่อนไม่มีผิดเพี้ยนความสูงของแท่งนั้นเพียงสองสามเซนติเมตร มันไม่อาจที่จะฆ่าคนได้เลย แต่จะทำให้คนที่โดนนั้นเจ็บปวดเลือดออกกรดลให้โถมนะปิดปากของธัชชัยเอาไว้ ไม่อยากให้เขาไดพูดอะไรกับอำเภอพัดรัก และให้เขายอมรับเงียบๆกับวิธีการแบบนี้สถานการณ์ที่คุ้นเคย แต่คนที่สร้างสถานการณ์กลับเปลี่ยนแปลงไปกรดลนั่งอยู่หลังคมหนามนั้น ซึ่งหันหน้าประจันกับอำเภอพัดรักความรู้สึกที่คุ้นเคย และแปลกนี้เกิดขึ้นอีกครั้งด้วยเพราะความเกลียดชังทำให้กรดลจดจำใบหน้าของอำเภอพัดรักเข้าไว้ในใจอย่างดีแต่ในตอนนี้อำเภอพัดรักดูเหมือนแปลกออกไปเพราะในตอนที่กรดลยังเล็กอยู่นั้น อำเภอพัดรักยังเป็นวัวบ้าดีเดือด แต่ตอนนี้ผมกลับขาวเป็นสองสีหมดแล้วกรงกรรมนั้นไม่เคยไม่ยุติธรรม มันไม่ปล่อยไปแม้ว่าจะเป็นใครก็ตามเวลาจะทำให้คุณต้องจากไปสักวันไม่ว่าคุณจะอยากหรือไม่ มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ไม่มีใครที่จะหลุดพ้นจากความแก่และความตายไปได้