วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 910 แข่งกับเวลาเพื่อช่วยวิศาล
ตอนที่ 910 แข่งกับเวลาเพื่อช่วยวิศาล
“พี่สะใภ้ รบกวนโทรหาคุณปู่ฉันหน่อยให้เขาติดต่อโรงพยาบาลให้มาช่วยเร็วเข้า!”
โสธรพูดเตือนวัจสาขึ้นก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าบ้านไป
“โสธร แล้วคุณจะเข้าไปอีกทำไม?
วัจสาไม่เข้าใจ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการส่งวิศาลไปที่โรงบาลไม่ใช่เหรอ?
“ไปหาของหน่ะ”
พอแบกขึ้นหลังมาวางได้ โสธรก็รีบบึ่งกลับไปที่ห้องใต้ดินอย่างรวดเร็ว
ด้วยเพราเขาจำต้องหาของชิ้นนั้นให้เจอ! ไม่อย่างนั้นหากว่าช่วยชีวิตวิศาลกลับมาได้ เขาก็คงจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป!
ด้วยความเป็นแม่ของวัจสาเธอจึงรู้ว่าของที่โสธรบอกนั้นมันคืออะไร
นั่นทำให้น้ำตาที่กลิ้งอยู่นั้นยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น
ในตอนแรกที่ธัชชัยบอกว่าวิศาลได้เสี่ยงชีวิตช่วยเขาเอาไว้ ในเหตุการณ์ไฟระเบิดเมื่อตอนนั้น แต่หลังจากนั้นทุกๆเหตุการณ์ที่เขาทำเพื่อธัชชัยนั้น วัจสาก็ล้วนมองเห็นได้ถึงมัน
วัจาเองก็รู้สึกสงสารผู้ชายที่เป็นห่วงธัชชัยจนลำบากชีวิตตัวเองอย่างเขา
เมื่อนึกถึงสิ่งที่โสธรเพิ่งมองหมายมาให้เมื่อครู่ เธอก็รีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง ก่อนจะล้วงมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองในขณะที่สายตาก็พร่ามัวโทรไปหาวัตสินปู่ของโสธร
สิบนาทีหลังจากนั้น สายตาก็มองเห็นโสธรที่ออกมาจากตัวบ้าน
แล้วล้มลงตรงบันไดกลิ้งไป
ทำให้ทั้งไหล่ทั้งเข่ามีเลือดออก แต่สิ่งของในมือยังคงห่อหุ้มเอาไว้อย่างดี
“พี่สะใภ้โทรศัพท์ไปแล้วหรือยัง?”
“โทรแล้ว คุณปู่บอกว่าทางโรงบาลกำลังไปจัดการ ให้เราไปอย่างระวังๆ”
แทบไม่หายใจ โสธรก็รีบบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ลงจากเขาเป็นที่เรียบร้อย โสธรก็ก็จอบรถที่ร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง
เมื่อลงรถได้เขาก็รีบวิ่งไปที่ร้าน
“มีน้ำแข็งมั้ย? ขอน้ำแข็งให้ฉันที เร็วเข้า”
“คุณคะ คุณยังไม่ให้เงินเลย
ในถึงหนึ่งนาที โสธรก็วิ่งกลับออกมาพร้อมกับน้ำแข็งในมือ
เมื่อเข้ามาถึงในรถ เขาก็รีบใส่ก้อนเนื้อที่พันผ้าเอาไว้อย่างดีลงไปในถุงน้ำแข็ง ก่อนจะรีบบึ่งรถไปต่อ
โสธรเก็บรายละเอียดทั้งหมดเพื่อที่การที่เขาจะรักษาชีวิตที่สองของวิศาลจะได้เป็นไปอย่างราบรื่น
วัจสาเอาก็คุกเข่าอยู่ตรงกลางเพื่อกันไม่ให้วิศาลลื่นไป
เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาของวิศาลเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
……ในตอนที่ธัชชัยลืมตาตื่นมานั้น พระอาทิตย์ก็ส่องแสงอยู่ด้านนอกแล้วข้างตัวเขาไร้ซึ่งเงาของเด็กน้อยด้วยเพราะก่อนที่เขาจะตื่นนั้นกรดลได้อุ้มอาเด็กน้อยออกไปแล้วพ่อลูกทั้งสองอยู่บนเรือลำเดียวกัน แต่ไม่อาจที่จะได้พบเจอกัน“ตื่นแล้วเหรอ? ทำไมถึงได้หลับลึกขนาดนี้ล่ะ”วันนี้คนที่มาส่งข้าวเช้าให้แก่เขาคือกรดล นั้นเอามาส่งให้ด้วยตัวเองธัชชัยชอบกินของที่หนักท้องมาแต่ไหนแต่ไร แม่กระทั่งข้าวเช้า ดังนั้นกรดลจึงทำให้ถูกกับใจของเขาธัชชัยเองก็เหมือนจะรู้สึกเหมือนกันว่าเขาหลับไปลึกมากๆ อีกทั้งยังลึกแบบผิดปกติด้วย เพราะปกติแล้วเขาไม่ใช่คนนอนหลับนานอะไรเขาขี้เกียจที่จะถามกรดลแล้ว ด้วยเพราะเขาเชื่อกรดลพูดที่ว่าคืนนี้จะเกิดสงครามบางอย่างขึ้นและเมื่อธัชชัยคิดถึงข้อนี้ก็ก็ถามกรดลขึ้น“แล้วคืนนี้นายจะจัดการยังไงกับอำเภอพัดรักหล่ะ?”จริงๆแล้วธัชชัยเองก็ค่อนข้างจะรู้สึกสนใจเรื่องคืนนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้นอยู่พอสมควรกรดลหลุบตาลงต่ำลง ดูเหมือนกำลังเลี่ยงที่จะสบตากับสายตาพญาเหยี่ยวของธัชชัย“ผมก็จะถือปืนจ่อหัวของคุณ เพื่อที่จะให้เขาคุกเข่าต่อหน้าเราเป็นยังไงหล่ะ?” กรดลเหมือนจะเป็นการพูดต่อรองกับธัชชัยแน่นอนหล่ะว่าเขาไม่มีทางที่จะพูดแผนการที่แท้จริงอย่างแน่นอน ว่าเขาจะให้อำเภอพัดรักเลือกระหว่างลูกชายกับหลานชายกรดลอยากที่จะให้อำเภอพัดรักได้ลิ้มรสความรู้สึกที่ทรมานหัวใจด้วยเพราะไม่ว่าเขาจะเลือกใครก็ตาม นั่นก็จะทำให้เขาไม่อาจที่จะมีชีวิตอยู่เหมือนกัน“แค่จะให้อำเภอพัดรักคุกเข่าให้นายเนี่ยนะ? แค่นี้เลยเหรอ?”ธัชชัยตักเอาเบคอนม้วนเข้าปากพลางยิ้มเยาะ “น่าเบื่อเสียจริง”“งั้นคุณชายรองบอกมาหน่อย ว่าอะไรที่ไม่น่าเบื่อ ไหนลองเสนอแนะให้ผมหน่อย?”กรดลฉลาดมาก เขาใช้คำถามแบบนั้นเพื่อประเมินความคิดขงธัชชัยแต่ธัชชัยเองก็รู้ถึงความฉลาดของกรดลเช่นเดียวกัน“ไอ้หมานี่ ตัวนายเองมีวิธีอยู่แล้วยังจะมาถาม จะพูดหรือไม่พูด!?”ธัชชัยมองลึกเข้าไปในแววตา ยากเกินกว่าจะเข้าใจได้ว่าคิดอะไรสายตาระดับกรดลนั้นมันช่างน่าดึงดูดเหมือนเป็นสายตาที่กลับมาจากนรกแล้วอย่างไรอย่างนั้น และคนที่เห็นได้นั่นก็คือสายตาที่เฉียบคมของธัชชัยน่าทีนั้นเขาพูดออกมาด้วยทั้งประหลาดใจทั้งชื่นชม “ก็คอยดูเอาแล้วกัน”ตอนนี้กรดไม่กล้าที่จะสบตาของธัชชัย ด้วยเพราะหัวใจของเขามีความกลัวปะปนอยู่“พูดมา นายคิดที่จะทำอะไรไม่ดีอีก? ฉันจะได้ร่วมกับนายธัชชัยพูดด้วยเสียงเย็นชา นำพามาด้วยความจริงจังของเขาเขาไม่สามารถที่จะทำลายพ่อของเขาเองด้วยมือตัวเอง แต่หากให้กรดลเป็นคนจัดการหล่ะก็ นั่นก็ถือว่าได้“หากเขาตายในคืนนี้ คุณจะเกลียดผมมั้ย?”กรดลคิดที่จะเล่นเกมกับธัชชัยธัชชัยไม่ได้ตอบมันอย่างรวดเร็วนัก เขาเหลือบตาขึ้นมามองกรดล ก่อนจะกินเบคอน“ไม่หรอก ทำได้อย่างสบายใจเลย ฉันจะซาบซึ้งด้วยเสียมากกว่า”“ไม่ ไม่ต้องมารู้สึกซาบซึ้ง กรดลได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างมีความหมายซ่อนลึก “คุณจะต้องเกลียดผมแน่ๆ จริงๆอาจจะฆ่าผมเลยก็ได้”“คนฉลาดไม่พูดในที่มืด”เสน่ห์ของธัชชัยนั้นไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นเท่านั้น ท่าทีที่ที่มั่นคงกับสายตาที่มองมาที่กรดลนี่ด้วยต่างหากกรดลไม่ได้ถอนสายตาออกไป เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว เพราะเขารูสึกผิดจริงๆหลายปีที่ได้ฝึกวิทยาให้เป็นคนที่แข็งแกร่ง แต่ก็ตองมาแตกทลายลงต่อหน้าของธัชชัย“เพราะว่า….ยังไงซะอำเภอพัดรักก็เป็นพ่อของนาย”กรดลพูดเรียบๆ เขาทำตัวให้ดูสงบราบเรียบที่สุดแต่ในใจนั้นมันช่างขื่นขม!ธัชชัยหัวเราะก่อนจะผลักอาหารออก“ใครเป็นพ่อของฉันกันแน่ ที่แท้เป็นแม่นายหรือยังไงที่รู้?”กรดล : “……” ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าธัชชัยนั้นมีวิธีที่รับมือกับคนได้อย่างดีทีเดียว“พูดแล้วนะว่าไม่ว่าใครจะเป็นพ่อฉันก็ช่าง ฉันจำแต่คนที่เป็นศัตรู!”ธัชชัยพูดจบ ก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง “ลูกน้องของอำเภอพัดรักเยอะขนาดนั้น จำเอาไว้ได้เลยว่ามันไม่ถึงให้เขาต้องคุกเข่าให้นายหรอก ายต่างหากหล่ะที่ต้องคุกเข่ากับให้เขา!”“วางใจได้ มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นแน่นอน”กรดลยอมรับในคำพูดของธัชชัยอย่างแผ่วเบา“ฉันรู้ว่ากระดูกของนายมันแข็ง มันเป็นความกล้าหาญที่มาจากก้นจิตวิญญาณ” ธัชชัยหยุดไปพักหนึ่ง “แต่ฉันไม่ได้อยากให้พวกนาย……ใครสักคนต้องสูญหายหรือตายไป”“พอที ไม่ต้องมาพูดเร้าใจ ผมทิ้งเครื่องบูชาไถ่บาปไว้ให้ที่ชั้นใต้ดิน”กรดลส่งนมอุ่นให้กับธัชชัย“มันคืออะไร?” ธัชชัยจ้องมองกรดล“เป็นสิ่งที่คุณคิดถึงยังไงหล่ะ! ลองคิดดูสิ!”เสียงของกรดลดูเหมือนกำลังทดสอบอะไรบางอย่างทดสอบว่าวิศาลนั้นอยู่ตำแหน่งไหนในใจของธัชชัย“ความหมายของนายคิดวิศาลอยู่ในกำมือของนายอย่างนั้นเหรอ?” เขาพูดเหมือนแทบจะสิ้นสติ“อื้อ ก็ยังฉลาดอยู่นี่” มันเป็นคำชมที่ค่อนข้างลื่นไหลอยู่ๆกรดลก็เงียบไป ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคิดแต่แรกมันจะถูก วิศาลนั้นอยู่ในหัวใจของธัชชัย มีตำแหน่งที่แน่นอนเหนือกว่าเขาวิศาลสามารถที่จะทิ้งตัวป้องธัชชัยได้เลยแม้แต่เขาจะตายไปก็ไม่เป็นไรแต่เขาไม่ได้ เพราะเขามีภาระของความแค้นแบกอยู่บนบ่า นั่นคือสิ่งทำให้เขาดำรงชีวิตอยู่ หากว่าไม่มีมันแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าชีวิตของเขานั้นจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร“ฮ่าๆๆ…นายนี่มันสุดยอดจริงๆ ตักแตนจับจักจั่น นกขมิ้นรอดักอยู่ข้างหลัง นายเป็นนกขมิ้นอย่างนั้นใช่มั้ยหล่ะ?”ธัชชัยหัวเราะเสียงเย็น ทำไมถึงไม่ฆ่าเขาไปเลยหล่ะ? หรือว่าการที่มอบเขาให้แก่อำเภอพัดรกมันจะดีกว่า?”“เพราะว่าคุณ คุณจะต้องยอมไม่ได้ที่จะให้เขาตาย ดังนั้นผมก็เลยไว้ชีวิตเขาเอาไว้ เพื่อเป็นการตอบแทน”กรดลพูดด้วยเสียงแหบพร่า สายาปาดมองใบหน้าเย็นชาของธัชชัยหลุกหลิกไม่อยู่เฉย“นายมัน! โยนเขาไปมาทำอย่างกับว่าเขาเป็นลิง เป็นยังไงหล่ะสนุกมั้ย? รู้สึกประสบความสำเร็จแล้วใช่มั้ยหล่ะ!?” ธัชชัยคำรามเสียงต่ำกรดลได้แต่เงียบมองคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากคืนนี้ผ่านพ้นไปผู้ชายคนนี้จะเกลียดเขาแล้วก็คงจะรู้สึกเสียใจที่รู้จักเขา เสียใจที่ได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เสียใจที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาแต่กรดลเหนื่อยเกินไปแล้ว เขาไม่อยากจะวางแผนใหม่ ไม่อยากจะรอต่อไปอีกแล้วเขากลัวว่าเวลาจะล้างความเกลียดชังในใจของเขาไปแล้วก็กลัวว่าตัวเขาเองจะแช่อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างธัชชัยอีกต่อไปดังนั้นเขาจึงจำต้องปลดปล่อยตัวเอง ให้ตัวเองได้มีความหวังอีกครั้ง“ธัชชัย คุณต้องรู้นะว่าผมกรดลคนนี้จะไม่มีวันทำร้ายคุณ แม้ว่ากระบวนการมันจะร้ายกาจ แต่สุดท้ายแล้วมันจะไม่มีอะไรที่เป็นอันตราย คุณจะต้องเชื่อผม แล้วก็จะต้องจำเอาไว้ให้ดี!”……ชีวิตของวิศาลนั้นครั้งแรกเขาได้อุทิศให้กับธัชชัย แต่คนที่ให้ชีวิตครั้งที่สองกับเขากลับไม่ใช่ธัชชัยถ้าไม่มีแปดที่หยุดเลือดให้เขา และไม่มีโสธรกับวัจสาที่ไปหา เขาก็คงจะสูญเสียเลือดมากจนตายไปหากไม่มีโสธรกับวัจสา แม้ว่าแปดจะช่วยห้ามเลือดแล้ว วิศาลก็อาจจะตายอยู่ในห้องใต้ดินที่มืดมิดนั่นแล้วก็คงจะหาสิ่งนั้นที่บอดี้การ์ดของสามทิ้งเอาไว้ให้วิศาลนั้นเพื่อธัชชัยแล้ว เขาไม่สนใจชีวิตของตัวเองเลย แต่คนอื่นอย่างวัจสาโสธรหรือวัตสินปู่ของโสธร อีกทั้งยังหมอพยาบาลที่ช่วยชีวิต ทั้งหมดร่วมแรงกันเพื่อที่จะให้วิศาลได้ชีวิตที่สองคืนมาการผ่าตัดผ่านไปกว่าห้าชั่วโมงกว่า แต่อย่างไรซะวิศาลก็เป็นผู้ชาย ในตอนที่เข้าไปทำการผ่าตัดนั้น วัจสาจึงรู้สึกไม่ดีที่จะอยู่ที่นั่นด้วยวัตสินให้ลูกน้องมาอยู่เป็นเพื่อนหลานชายในการรอการผ่าตัดครั้งนี้ เพื่อที่จะบอกเป็นกลายๆว่าเรื่องวิศาลนี้ห้ามแพล่งพลายออกไป