วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 908 ให้ธัชชัยนอนอีกสักหน่อย
ตอนที่ 908 ให้ธัชชัยนอนอีกสักหน่อย
สามก้มตัวลงก่อนจะหันไปกระซิบกับกษมบอดี้การ์ดที่เอามาด้วยจากแม๊กซิโก ก่อนจะหันตัวกลับไป
จากนั้นกษมก็หยิบกริชออกมาจากตรงข้างน่อง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆวิศาล
เมื่อกษมดึงกริชออกมาแปดก็รู้ทันทีว่าเขาจะทำอะไร
อำเภอพัดรักบอกให้ไว้ชีวิตของวิศาล สามเองก็ไม่ขัดคำสั่ง เพียงแต่ให้ร่างกายของวิศาลนั้นขาดอะไรนิดอะไรหน่อยไป นั่นก็คงจะไม่เป็นอะไร
แปดนั้นเข้าใจในวิธีการของสาม ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คัดค้านอะไร ด้วยเพราะเขาเอาก็เข้าใจว่าสิ่งที่สามทำนั้นก็เพื่อกำจัดตัวต้นปัญหาของวิศาลไป
บอดี้การ์ดของสามนั้นมีเทคนิคที่เยือกเย็นไร้ซึ้งมนุษยธรรม ทั้งยังเป็นคนที่โหดร้ายมากสุดคนหนึ่ง
ก่อนหน้านี้วิศาลน่าจะถูกเครื่องอัดแรงดันน้ำฉีดเอาไว้ นั่นทำให้เนื้อตัวที่แข็งแกร่งของเขากระจ่างชัดแก่สายตาของผู้ที่เห็นเบื้องหน้า
กษมนั้นไม่แม้แต่จะเอาเสื้อผ้าของวิศาลออก เขาก็ใช้มีดตวัดลงไปทันที….
ในเวลาเดียวกันนั้นเองวิศาลก็กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเขาเองเรื่องอำเภอพัดรักกับธัชชัย เพราะว่าเขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกคิดอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมธัชชัยถึงกลายเป็นลูกของอำเภอพัดรักไปได้!
ก่อนหน้านี้อำเภอพัดรักก็ทำเรื่องร้ายแรงกับธัชชัยตั้งมากมาย และปรีดิทหล่ะ? เขาไม่ได้เป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ?
“โอ้ะ…อ๊ากกก!”
เสียงกรีดร้องของวิศาลดังไปทั่วห้องใต้ดินแทบจะทะลุดังไปทั่วบ้าน
สิ่งที่ขาดวิ่นออกจากวิศาลนั้นดิ้นกุกกักราวกับปลาที่ดิ้นอยู่ริมอ่าว
เมื่อเกษมเช็ดมีดที่ใช้เฉือนเจ้าโลกของวิศาลจนเสร็จแล้ว ก็รีบถลันตัวออกจากห้องใต้ดินทันที
แปดนั้นมองวิศาลที่กำลังคำรามออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะลดตาลงอย่างเงียบๆ
ด้วยเพราะช่วงล่างของวิศาลตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดแดงฉานเต็มไปหมด มันดูทั้งน่ากลัวและน่าตกใจ
แปดรู้ดี หากว่าวิศาลไม่ทำการห้ามเลือดไว้หล่ะก็เขาจะต้องตายไปด้วยเพราะเสียเลือดมากเป็นแน่
ตายอย่างไร้ศักดิ์ไร้ศรี ทั้งยังเร็วมาก
วิธีการของสามนั้นมันยิ่งกว่าการที่จะฆ่าให้วิศาลตายไปเสียอีก
แปดคิดอยู่พักก่อนที่จะตัดสินใจอยู่ช่วยวิศาลหยุดยั้งความเจ็บปวดที่ว่า
ธัชชัยนั้นถึงกับยอมใช้ชีวิตของเขาเพื่อที่จะช่วยวิศาล นั่นก็หมายความว่าวิศาลก็ต้องมีอะไรบางอย่าง
หรือบางทีพระเจ้าก็มีความเมตตา เพราะแปดสามรถหายาห้ามเลือดได้ในห้องใต้ดิน
กรดลนั้นก็คงจะเป็นคนที่บุกบั่นพอสมควร จึงได้มียาที่ใช้ในการช่วยชีวิตคนเอาไว้แบบนี้
แปดใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะเดินออกไป เขาได้ปลดโซ่ที่ล่ามวิศาลเอาไว้ไปแล้วในตอนที่วิศาลเป็นลมไปด้วยความเจ็บปวดจากนั้นก็ทำแผลให้แก่วิศาลเพื่อที่จะได้ลดการสูญเสียเลือดไป
เขาจะสามารถอยู่คนเดียวในห้องใต้ดินนี้ไหม แปดเองก็สุดที่จะรู้ได้ทั้งหมดทั้งสิ้นมันก็ขึ้นอยู่กับวิศาลสมควรที่จะมีชีวิตอยู่รึเปล่า……ตะวันนั้นได้รับการฝึกมาตั้งแต่ยังเด็กที่ Sky dreamดังนั้นไม่ว่าอำเภอพัดรัก สิบสองหรือว่ากรดลนั้นก็ไม่สามารถจะจัดการกับเขาได้“กรดล! กรดลไอ้คนเฮงซวยพ่อของผมหล่ะ!พาผมไปหาธัชชัยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”ในเวลานั้นเด็กน้อยถูกกรดลอุ้มเอาไว้บนอกเด็กน้อยก็ดึงหูของกรดลอย่างหาญกล้า เจ้าเด็กนี่มันเก่งจริงๆ คิดมาแล้วเขาเองก็ดึงหูพวกสิบสองมาไม่น้อยทีเดียว“พ่อของนายตอนนี้ยังไม่ถึง เดี๋ยวพอถึงแล้วจะพานายไปหา กินข้าวก่อนมั้ยหล่ะ?”“ไม่กิน! คุณก็ยังกินไม่ได้ด้วย! รอให้ธัชชัยมาก่อนแล้วค่อยกิน! ถ้าเขายังไม่ถึงคุณก็อย่าเพิ่งกิน เราทั้งหมดไม่ต้องกินอะไรกันทั้งนั้น! รอให้ผมได้เจอเขาได้แน่ๆก่อน!”เด็กน้อยตะโกน ดื้อดึงอยากที่จะได้เจอกับพ่อของเขาก่อนอาหารเย็นนั้นถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว แต่ถึงตัวเองจะหิวจนท้องร้องโครกคราก เด็กน้อยก็ไม่ยอมกิน ทั้งไม่ให้กรดลกินด้วยเขารู้ว่าเด็กน้อยหน่ะดูแลได้ยากกว่าพ่อของเขา แต่กรดลเองก็ไม่ได้คิดว่าจะยากมากขนาดนี้อย่างแรกเลยคือเขาตีเด็กไม่ได้ ใช้คำพูดแทนก็เหมือนลมตดโชคดีที่กรดลนั้นอารมณ์ดี จึงสามารถรอรับเด็กได้เพราะเขารู้ดีว่า หากธัชชัยรู้ว่าลูกชายของเขานั้นเป็นอีกหนึ่งหมากอีกตัวในมือของกรดล เขาก็ต้องขวางมันด้วยชีวิตของเขาและแผนทั้งหมดก็คงล่มไม่เป็นท่าแต่ดูเหมือนเจ้าเด็กน้อยจะต้องได้เจอพ่อของเขาก่อน หากรั้งไว้อีกคืนหนึ่งไปแล้ว เกรงว่าจะทนไม่ไหว“กรดล….กรดล รีบพาผมไปหาพ่อผมเลยนะ….ผมคิดถึงเขา…”เด็กน้อยเอาหัวของตัวเองตีเข้าไปที่หน้าอกของกรดลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าถ้าไม่ได้อย่างที่ใจเขาหวังเขาก็จะไม่หยุดทำอย่างไรอย่างนั้นกรดลก็ยังคงใจดีเขาใช้มือของเขาป้องเอาไว้ เพื่อไม่ให้เด็กน้อยเจ็บ“เรามากินข้าวกันก่อนเถอะ ดูเหมือนนายก็จะหิวแล้วเหมือนกัน!”กรดลพยายามใช้ทริคกับเด็กน้อง คืนนี้ยังอีกยาวนานนัก ทั้งยังดูจะเป็นคืนที่ยากด้วย“ผมไม่หิว! ถึงหิวก็จะไม่กินด้วย! ถ้าไม่ได้เจอพ่อหล่ะก็ผมจะปล่อยให้ตัวเองหิวตายไปเลย!” เด็กน้อยใช้วิธีทำร้ายตัวเองเพื่อให้คนอื่นสงสารเขาไม่ว่าใคร หรือจะเป็นพวกพี่สิบสองก็ตามหรือจะเป็นวิศาลหรือกรดล จริงๆแล้วแม้ว่ามันจะด้วยคนละเหตุผลก็ตามที แต่เขาก็ยังเอ็นเด็กน้อยที่เอาแต่ใจทั้งนั้น ไม่อาจที่จะทำร้ายจิตใจเขาได้“ถ้าคืนนี้ไม่ได้เจอพ่อของนาย คืนนี้นายก็จะไม่กินอะไรจริงๆเหรอ?” กรดลลองถามหยั่งเชิง เอาเด็กน้อยกระชับขึ้นมาไม่ให้ลื่นตกไป“อื้อ! ไม่กินหรอก! จะให้ทั้งคุณทั้งผมหิวด้วยกันไปเลยทั้งคู่!” เด็กน้อยตะโกน “คุณมาเลว ไหนบอกว่าจะพาผมไปเจอพ่อไง! พูดไม่เป็นคำพูด คุณมันเป็นหนังหมา!”กรดลไม่รู้จะเอาคำพูดะไรไปพูดกับเด็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะหาอะไรไปตอบเด็กน้อยจริงๆแล้วในตอนนั้นเขาก็แค่จะหลอกให้เด็กน้อยมาเฉยๆ เขารู้ว่าเขาไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเลยเด็กน้อยก็จะตามเขามาด้วยแน่นอนว่ากรดลสามารถเล่นทริคกับเด็กได้อยู่ แต่เมื่อเห็นแววตาที่ม่งมั่นและกระตือรือร้นที่จะได้เจอพ่อของเขาแล้ว กรดลก็ทนไม่ไหวกรดลจึงต้องให้ธัชชัยหลับไปก่อนอย่างช่วยไม่ได้ แบบนี้เด็กน้อยก็จะได้เจอเขา แล้วธัชชัยก็จะไม่รู้ว่าเด็กน้อยอยู่ในมือของเขาด้วยครึ่งชั่วโมงผ่านไป กรดลก็ได้รับจดหมายที่บอกว่าธัชชัยนั้นหลับไปแล้ว“โอเคๆเจ้าเด็กน่ารำคาญ ไม่ต้องขู่ฉันด้วยการอดอาหารแล้ว เด็กฉันจะพานายไปดูพ่อนายเดี๋ยวนี้หล่ะ”กรดลอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาร่างกายของเด็กน้อยนั้นแข็งแกร่งบึกบึนเหมือนกับพ่อของเขา“จะพาผมไปหาเขาจริงๆเหรอ?”เด็กน้อยเบิกตากว้างขึ้น ท้องของเขาโครกครากด้วยความหิว อีกทั้งยังเหนื่อยล้ามากอีกด้วย “คงไม่ใช่หลอกผมหรอกใช่มั้ย? ถ้าหลอกเด็กนะคุณก็จะเป็นหนังหมาไร้ยางอาย!”ดีจริงๆ มีการอัพเกรดคำด้วย“นายเป็นลูกชายของธัชชัย ด้วยสติปัญญาที่สงแบบนั้นแล้ว ฉันจะไปหลอกอะไรนายได้หล่ะ?”กรดลพูดเพื่อให้เด็กน้อยสบายใจ เขารู้ว่าเด็กน้อยชอบที่จะให้คนพูดแบบนี้กับเขาครั้งนี้กรดลไม่ได้หลอกเด็กน้อย ด้วยเพราะเขาจะพาเด็กน้อยไปดูพ่อของที่นอนอยู่ในห้องโดยสารในเรือ“ธัชชัย! ลูกชายเฮงซวยของคุณมาแล้ว!”บางทีอาจจะเพราะรอที่จะเจอมาหลายวันแล้ว เด็กน้อยจึงคิดถึงพ่อของเขามากจนทำให้ตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอ จากคำที่ปกติจะพูดว่า ‘ลูกชายสุดที่รัก’ จึงเปลี่ยนกลายเป็นลูกชายเฮงซวยเด็กน้อยวิ่งถลาไปหาธัชชัยที่กำลังหลับอยู่เป็นพ่อของเขาจริงๆด้วยเด็กน้อยยื่นมือออกไปและกอดธัชชัยที่นอนอยู่ที่โซฟาแน่น ก่อนจะจูบที่หน้างามของธัชชัยหลังจากหอมๆกอดๆอยู่สักครึ่งนาทีได้ เด็กน้อยก็รู้สึกไม่ดีเอาซะเลยที่พ่อของเขาเอาแต่นอนเป็นหมูไม่ยอมสนใจลูกชาย!“ธัชชัย ตะวันลูกชายของคุณมาหาคุณตั้งไกล ทำไมถึงไม่สนใจ? เอาแต่นอนอยู่นั่น! ไม่คิดถึงลูกชายคนนี้แล้วหรือยังไง?”เด็กน้อยถอนหายใจบ่นพึมพำในขณะที่พูด แต่ใจก็ยังไม่อาจละทิ้งพ่อไปได้ เขาจึงใช้สองมือกอดรอบคอเอาไว้“พ่อของนายง่วงมากหน่ะ ให้เขาหลับไปสักตื่นหนึ่งนะ เราไปกินข้าวกับก่อนดีกว่า”กรดลคิดว่าให้เด็กน้อยเจอพ่อแล้วก็จะกวดให้เขาไปกินข้าวแต่เด็กน้อยก็ยังคงนอนเอาหัวแนบกับศีรษะของธัชชัยก่อนจะจูบที่หน้าของเขาอย่างแรง“ธัชชัยรีบตื่นขึ้นมาเลยนะ! ลูกชายสุดที่รักอยู่ข้างๆตัวเลยเนี่ย ไหนบอกว่าคิดถึงยังไงหล่ะ? ไม่ได้เจอตั้งสิบวันกว่าแล้วนะ!….”ความใกล้ชิดระหว่างพ่อกับลูกมันเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่ในสายตาของกรดลนั้นมีแต่ความขมขื่นในวัยเด็กของธัชชัยนั้นถึงจะขมขื่น แต่ก็ยังมีวรพลเคียงข้างคอยดูแล แต่วัยเด็กของกรดลนั้นเขามีแต่ความเย็นชาและรอบตัวไปด้วยความอาฆาต“ธัชชัย! รีบตื่นขึ้นมานะ! ผมเรียกคุณว่าพ่อเลยเนี่ย พ่อที่ดีที่สุดของตะวัน….พ่อปี๊….ป่าป๊า..”เด็กน้อยเรียกธัชชัยในคำเรียกต่างๆ พูดซ้ำไปซ้ำมาที่ข้างหูของธัชชัยเพื่อที่จะให้ธัชชัยตื่นขึ้นมา“ตะวัน….พ่อ….อยู่นี่!”ธัชชัยกระซิบออกมาแผ่วเบา มือใหญ่เอื้อมขึ้นเอาลูกชายโอบมาไว้ที่อ้อมอกเด็กน้อยดีใจขึ้นมาทันที “ธัชชัย ตื่นแล้วเหรอ?”กรดลนั้นกลับประหลาดใจ โดนยานอนหลับขนาดนี้ ธัชชัยยังจะตื่นขึ้นมาได้อีกเหรอ? ด้วยเวลาสั้นๆแค่นี้เนี่ยนะ?แต่มันกลับกลายเป็นว่าเขนั้นกังวลมากเกินไป เพราะเพียงแค่ทำไปด้วยสัญชาตญาณในความฝัน ไม่มีร่องรอยจากการตื่นตัวแต่ในเวลาเดียวกันนั้นก็สามารถบอกได้ว่า ธัชชัยนั้นรักตะวันผู้เป็นลูกชายมากเลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าธัชชัยพ่อของเขานั้นยังคงนอนอยู่ได้ เด็กน้อยจึงคิดอะไรขึ้นมาได้ในทันที จึงหันศีรษะไปมองจ้องที่กรดล“คุณไอ้คนเลวนี่ให้พ่อผมกินยาอะไรที่ทำให้ง่วงใช่มั้ย?”เด็กน้อยไม่รู้ว่ายานอนหลับคืออะไร แต่วิธีการนอนของพ่อของเขาก็บอกได้เลยว่าไม่ปกติ ทำไมถึงได้เหนื่อยจนขนาดที่เรียกก็เรียกไม่ตื่นกรดลนั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ทำไมเจ้าเด็กฉลาดนี่ถึงได้โน้มน้าวใจยาดแบบนี้นะในตอนนั้นเองอาร์มเองก็ได้ถันตัวเข้ามา เขาจึงคิดจะให้อาร์มเป็นแพะรับบาปซะอาร์มนั้นคิดว่าbossของเขาหลอกเด็กได้อย่างสำเร็จแล้ว จึงเอาข้างมาให้ แต่เขาหล่ะชื่่นชมbossของเขามาจริงๆที่สามารถต่อกรกับเด็กได้นานขนาดนี้“อาร์ม! นี่นายเอายานอนหลับให้ธัชชัยกินอยางนั้นเหรอ?”เมื่อถูกกรดลผู้เป็นbossจู่ๆก็พูดแบบนั้นอาร์มก็ตกใจ หน้าของเขาซีดลง นี่จะให้เขาเล่นละครอย่างนั้นเหรอ? เขาไม่น่าจะเข้ามาเลยจริงๆ“อื้อ…คงจะเป็นแบบนั้น” อาร์มพูด อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องใหญ่ เขาจึงจำต้องตามน้ำใจนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยว่าทำไมกรดลถึงได้ลดตัวไปเกลี้ยกล่อมเด็กแบบนี้“อาร์ม คุณมันแย่ เลวมากผมเกลียดคุณ เกลียดที่สุดเลย!” เด็กน้อยรีบวิ่งตรงไปที่อาร์มทันที และเริ่มว่าเริ่มตีเขาด้วยวิธีต่างๆอาร์มนั้นจึงรีบวางถาดลงบนโต๊ะ และยกมือขึ้นดันหัวของเด็กน้อยทันที“อย่าเอาหัวมาตีนะ เดี๋ยวผมยุ่งไม่หล่อหรอก!”