วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 906 คนที่เป็นห่วงธัชชัย คือเขาเอง
ตอนที่ 906 คนที่เป็นห่วงธัชชัย คือเขาเอง
“วัจสาเธอทำหยุดสักหน่อยจะได้มั้ย? พ่อบุญธรรมนอนไม่หลับมาสิบกว่าวันแล้วนะ”
ในใจของสิบสองนั้นตั้งแต่เขาจำได้ อำเภอพัดรักก็เป็นคนที่ดีกับเขาที่สุดมาโดยตลอด
ดังนั้นเขาจึงรักและห่วงใยอำเภอพัดรักมาก
“แค่นิดเดียวก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ? แล้วตอนที่เขาทำกับธัชชัย และก็สองแม่ลูกหล่ะ? เขาสมควรที่จะได้รับมันแล้ว ตัวเขาไม่เพียงแต่ดึงดูเหล่าความความเกลียดชัง ตอนนี้ยังแพร่นั่นอีก”
ทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้น วัจสาก็หมุนตัวเดินออกจากวัจสาไป
สิบสองรีบกวดตามไปทันที “วัจสาเธอจะไปไหน?”
“เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?” วัจสาไม่ได้อยู่อารมณ์ที่จะอยากตอบคำถาม
“วัจสาเธออย่าเพิ่มปัญหาให้เราได้มั้ย? ถ้าออกไปแล้วโดนกรดลนั่นจับไปเป็นตัวประกันคนที่สามอีกหล่ะ? แบบนั้นจะทำยังไง?”
แค่สิบกว่าวันที่ผ่านมานี้ก็ยุ่งยากมากเกินพอแล้ว
สิบสองไม่เคยรู้สึกว้าวุ่นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้คนที่เขเป็นห่วงที่สุดไม่ใช่สิบห้าน้อยแต่คืออำเภอพัดรักพ่อบุญธรรมของเขานี่เอง
ด้วยเพราะคนที่ชื่อกฤติมาก็เป็นคนของกรดล อีกทั้งยังเป็นคนสนิทของพ่อบุญธรรมด้วย
เขาต้องอยากที่จะใช้สองพ่อลูกเพื่อเป็นการข่มขู่พ่อบุญธรรมของเขาเป็นแน่ อีกทั้งพ่อบุญธรรมก็ต่อต้านเขาไม่ได้อีกด้วย
“นายไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่ฉันจะมีค่าพอจะตกกลายเป็นหมากตัวที่สามของกรดล เพราะฉันไม่ได้มีผลอะไรกับพ่อบุญธรรมของนายอยู่แล้ว!”
หรือจะพูดได้ว่าอำเภอพัดรักนั้นไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าวัจสานั้นจะเป็นตายร้ายดียังไง ใจของเขาจดจ่ออยู่แต่กับลูกกับหลานที่เป็นสายเลือดของตัวเองเท่านั้น!
พอออกไปจากอ่าวแล้ว วัจสาก็เดินเรื่อยไปอย่างไรจุดหมาย
วัจสากับอำเภอพัดรักนั้นคิดเหมือนกันที่ว่ากรดลนั้นเริ่มทำทุกๆอย่างจะบ้านผีสิงของเขา
ก่อนหน้านี้ลูกชายก็เคยบอกเธอเอาไว้ ว่าบ้านผีสิงค่อนข้างจะรกร้าง รอบด้านเต็มไปด้วยแมกไม่ ทั้งยังปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยเต็มกำแพงไปหมด
แต่แม้แต่คนที่เติบโตขึ้นที่เมืองSแต่เด็กอย่างวัจสาก็ยังไม่เคยไปในที่ๆลูกชายบอกมาก่อน
แต่แม้ว่าธัชชัยจะเคยไปที่นั่นมาแล้ว แล้วเพื่อพ้องที่นับพี่นับน้องกันอย่างโสธรจะรู้รึเปล่า?
ด้วยเพราะโสธรที่ทั้งวิศาลและธัชชัยหายกันไปทั้งคู่แบบนี้ สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือการได้รับสายจากวัจสา
เพราะถึงแม้ว่าเขาจะให้คนของRichbabyอีกทั้งจากโพร์ทองค้นหาแทบจะพลิกเมืองSได้แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอใครเลย
วัจสาเป็นพี่สะใภ้ของโสธร เป็นภรรยาของธัชชัย ทำไมเขาจะไม่กังวลล่ะว่าเขาจะทำให้วัจสาผิดหวังอีก
แต่เมื่อเห็นว่าวัจสาโทรมาแล้ว เขาก็อดใจที่จะไม่รับก็ไม่ได้
“ฮาย พี่สะใภ้ สบายใจได้ผมจะหาพี่รองให้เจอให้ได้!”
แต่ไม่ทันที่โสธรจะพูดจบ วัจสาก็ชิงพูดขัดก่อน “โสธร คุณรู้จักสถานที่เต็มไปด้วยต้นไม้และไม้เลื้อยไปทั่งบ้านในเมืองSนี้บ้างมั้ย ที่ถูกเรียกว่าบ้านผีสิงหน่ะ?
“อะไรนะ? บ้านผีสิงเหรอ? พี่รองโดนผีจับไปเหรอ?”โสธรเกรงว่าพี่สะใภ้ของเขาจะเสียใจจนเกินไป ดังนั้นจึงทำเป็นพูดหยอกล้อเล่น“ไม่ คนๆนั้นยิ่งกว่าผีเสียอีกโสธรคุณลองคิดดูดีๆ ในเมืองนี้มีสถานที่แบบนั้นรึเปล่า? คือมันไม่ได้ไกลมากด้วย ขับรถจากบ้านตระกูลศรีทองแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ อีกทั้งพ่อรองของคุณก็ชอบไปเสียด้วย!”“หืม? ไปบ่อยด้วยเหรอ? พี่รองคงไม่ได้มีบ้านเล็กบ้านน้อยที่นั่นหรอกมั้ยหล่ะ?”ในหัวของโสธรนั้นมีแต่เรื่องอะไรแบบนี้จริงๆแหล่ะ“ผู้ชายนี่นะ!” แต่จู่ๆวัจสาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “โสธร ถ้าคุณคิดไม่ออกคุณลองไปถามคุณวัตสินปู่ของคุณดูให้ทีเถอะ เขาต้องรู้แน่ๆ!”“โอเคๆ ฉันจะลองโทรไปถามเดี๋ยวนี้แหล่ะ!”……“กรดลคุณมันทุเรศแย่ที่สุด! ไหนบอกว่าจะพาผมไปหาธัชชัยหล่ะ ทำไมไม่พาผมไปสักทีหล่ะ!”จนการล่องเรือเสร็จสิ้นไปแล้ว เด็กน้อยถึงจะเพิ่งมาคิดได้ว่าเขาไม่เห็นแม้แต่ร่างของธัชชัยเลย ดังนั้นเขาจึงมาโวยวายเอากับกรดล“ตะวัน ก่อนจะไปหาพ่อของนาย มาล่องเรือเล่นกับเราก่อนเป็นยังไง?”กรดลอุ้มเด็กน้อยเดินเข้าท็อปของเรือไปซึ่งมันก็สูงได้ประมาณหกเมตร ทั้งยังมีเชือกสองเส้นอยู่บนนั้น“ผมไม่เล่นเกมอะไรทั้งนั้น! ผมอยากเจอพ่อผม!”เด็กน้อยตีไหล่ของกรดลและพยายามดิ้นรน“แค่ล่องเรือจนเสร็จเท่านั้น แล้วนายจะได้เจอพ่อของนาย”“ไม่เอา! รอให้เจอพ่อก่อน ผมถึงจะค่อยเล่นเกมกับคุณ”เด็กน้อยไม่ได้ว่าจะเอาทริคอะไรมาใช้กับเขาง่ายขนาดนั้น ดังนั้นเขาจึงต่อรองกับกรดลในทางตรงกันข้ามกรดลไม่มีทางเลือกจึงจำต้องปล่อยเขาลง ก่อนจะก้มมองเด็กน้อยด้วยสายตาที่มุ่งมั่นได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพูด “นายนี่ดูแลยากยิ่งกว่าธัชชัยอีกนะเนี่ย!”“พ่อผมหล่ะ! ผมอยากเจอเขา! พาผมไปเร็วเข้าไม่อย่างนั้นผมจะให้พ่อบุญธรรมผมจับคุณฝังไปซะ”เมื่อเด็กน้อยไม่ได้เจอพ่อของเขาก็เริ่มร้อนใจจึงหันมาจัดการเขากับกรดล“นายเล่นเกมเสร็จแล้วฉันจะให้นายเจอพ่อนายแน่ๆ”น้ำเสียงกรดลเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่เขาไม่มีทางจะถอยหลังได้“ไม่เอา ผมอยากเจอพ่อของผมก่อนแล้วจะไปเล่นเกมกับคุณ”เด็กน้อยเลียนแบบคำพูด เขาเรียนรู้วิธีการพูดของกรดลได้อย่างรวดเร็วก่อนจะใช้คำเขานั่นแหล่ะตอบสวนไป“ฉันไม่รีบนะ เพราะฉันสามารถใช้เวลาอยู่กับนายที่นี่ได้ทั้งคืนเลยหล่ะกรดลพิงตัวลงไปกับกำแพงพลางกอดอกมองไปที่เด็กน้อยแม้ว่าเด็กน้อยจะอารมณ์ไม่ดีสุดๆไปเลย แต่ด้วยเพราะเขารู้ว่าตัวเขานั้นอยู่ในถิ่นของกรดล ดังนั้นไม้เสี้ยมจึงไม่อาจจะงัดกับไม้ซุงได้ เขาจึงจำต้องเลือกวิธีประนีประนอม“งั้นก็รีบพูดมาสิว่าเกมอะไร! ถ้าเล่นเกมเสร็จแล้วต้องรีบพาผมไปหาธัชชัยเลยนะ! ไม่อย่างนั้นคุณก็เป็นแค่ไอ้หมาขี้เรื้อน!”“……”จู่ๆกระดลก็รู้สึกว่าการที่เขามาต่อปากต่อคำกับเด็กอายุเพียงแค่ห้าขวบนั้นมันช่างไร้ประโยชน์เสียจริง“boss…..” คนที่เข้ามานั้นคือโถมนะ “สามกลับมาที่เมืองSแล้ว ทั้งยังพาคนไปที่บ้านbossด้วย!”กรดลหรี่ตาลงเล็ก “งั้นให้อาร์มออกมาเถอะ! เราไม่ต้องอยู่ที่นั่นแล้ว”“แต่ว่า….ยังมีคนที่อยู่ที่ห้องใต้ดินอีก เราจะทำยังไงกับเขาดี?”“ก็ทิ้งเขาไว้ให้อำเภอพัดรักนั่นแหละ เขาน่าจะเป็นของขวัญที่สามชอบแน่นอน!”ตะวันมองไปที่โถมนะทีกรดลทีเมื่อได้พวกเขาพูดแบบนั้นเขาก็คิดไปว่าคนที่อยู่ห้องใต้ดินนั้นคือ…“ไอ้คนเลวนิสัยไม่ดี คุณจับพ่อผมไปไว้ในห้องใต้ดินใช่มั้ย?”เด็กน้อยระเบิดออกมาทันที“กรดล ทำไมคุณถึงทำกับพ่อเฮงซวยของผมแบบนี้! ผมเกลียดคุณ เกลียดคุณที่สุดเลย!”เด็กน้อยกระโดดเด้งตัวขึ้น เพื่อที่จะใช้หน้าผากของเขาพุ่งแทงไปที่ส่วนท้างของกรดลด้วยเกรงว่าเด็กน้อยจะทำให้ตัวเด็กน้อยเองเจ็บ กรดลจึงรีบเอามือขวางหัวของเจ้าตัวน้อยเอาไว้ด้วยรู้ว่าเด็กน้อยเป็นห่วงธัชชัยนั่นทำให้กรดลรู้สึกสบายใจด้วยเพราะตัวเขาเองอยู่กับธัชชัยมาหลายปีนี่ทำให้เขารู้เรื่องเกี่ยวกับชีวิตของธัชชัยมาไม่มากก็น้อยนายปรีดิทคนนั้นทำร้ายทารุณเขามาตั้งแต่ตอนยังเด็ก ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมธัชชัยถึงได้ตื่นตระหนกและห่วงชีวิตของพี่ชายเขามากขนาดนี้ในตอนนี้ธัชชัยนั้นได้เป็นพ่อคนแล้ว มีผู้หญิงที่แสนจะอบอุ่นอ่อนโยน ทั้งยังลูกชายที่แสนชาญฉลาด บวกไปกับมีวิศาลที่เป็นพี่น้องที่แสนจะภักดีต่อเขาอีก นั่นก็ถือว่าสวรรค์ได้ชดเชยให้แก่เขาแล้ว“ที่แบบนั้นมันเอาไว้ขังสัตว์ นายกล้าคิดได้ยังไงว่าฉันเอาพ่อของนายขังเอาไว้?” กรดลเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเจ้าเด็กน้อย “พ่อของนายกำลังมาที่นี่แล้ว ดังนั้นอย่าดื้อ!”เมื่อได้ยินว่ากรดลไม่ได้ขังพ่อของเขาเอาไว้ เด็กน้อยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“งั้นคนที่ถูกขังคือใคร?”“เป็นคนที่ไม่ค่อยน่าสนใจเสียเท่าไหร่คนหนึ่ง”เด็กน้อยถูกกรดลอุ้มขึ้นสูง “ตะวัน นายจำเอาไว้นะ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม ไม่ว่านายจะอายุเท่าไหร่ นายต้องคอยที่จะรักและห่วงใยธัชชัยพ่อของนายด้วยนะ”“พูดซ้ำซากอะไรนักหนาเล่า ธัชชัยเป็นพ่อของผมนะ ยังไงผมก็ต้องรักเขาอยู่แล้ว!”เด็กน้อยพูดอย่างหัวร้อนแต่กรดลก็ไม่ได้หยุดพูดไปเพียงเพราะท่าทางของเขา“พ่อของนายหน่ะเขา โดนทำร้ายมาตั้งแต่เขายังเด็ก โดยเฉพาะพ่อบุญธรรมของนาย เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆ แต่กลับคิดเห็นอีกฝ่ายเป็นศัตรูคู่แค้น พยายามทำให้เขาตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้พ่อของนายเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ… ที่ผ่านมาเขารักนายมากๆเลยนะ และก็แคร์นายมาก ถ้าเป็นไปได้เขาก็คงอยากที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่นาย”ไม่รู้ว่าที่พูดออกมานั้นกรดลมีจุดหมายอะไรกันแน่ แต่ก็สามารถฟังออกได้เลยว่ากรดลนั้นเป็นคนที่เป็นห่วงและแคร์ธัชชัยมาๆคนหนึ่ง มันมีแต่ความรักและภักดีทั้งนั้นในระหว่างเขาทั้งสองเขารู้ดีว่าตัวเองบางทีคงจะไม่มีโอกาสที่จะได้พูดอะไรกับธัชชัยแล้ว บางทีในคืนของวันพรุ่งนี้เขาทั้งสองอาจจะไม่ได้พบหน้ากันอีกมันมีคำตั้งมากมายที่ยังไม่ได้พูดให้ธัชชัยฟัง แต่ก่อเขายังมีโอกาสได้ทำแต่ แต่ว่าหลังจากนี้คงไม่มีแล้ว ดังนั้นเขาจึงให้คำชี้เแนะเหล่านี้แก่ลูกชายของธัชชัยเด็กคนนี้เป็นลูกชายของธัชชัย เป็นชีวิตของเขา มันคือช่วงต่อของชีวิตเขา“กรดล อย่าบ่นพร่ำอะไรให้มากไปได้มั้ย คำของคุณหน่ะผมรู้ทั้งนั้นหล่ะ รีบพาผมไปหาเขาได้แล้ว ไม่เจอมาตั้งสบกว่าวันแล้วเนี่ย ผมคิดถึงจะแย่!”เด็กน้อยพูดตัดบทของกรดลอย่างหงุดหงิดใจเด็กน้อยนั้นไม่ได้อยากจะมากับกรดลเลยจริงๆแล้ว ด้วยเพราะใจหนึ่งกรดลก็ไม่ได้เป็นคนที่ขามักจี้ด้วย แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็คิดถึงพ่อเฮงซวยของเขาจะแย่อยู่แล้วคำพูดของเด็กน้อยทำให้กรดลยิ้มขึ้นมา แน่นอนหล่ะ ลูกชายของธัชชัยคนนี้เป็นเด็กที่ฉลาดมากจริงๆกรดลนั้นไม่เก่งในเรื่องแสดงความรู้สึกออกมา เขาทำเพียงวางใบหน้าของเขาแนบกับแก้มของเด็กน้อยก่อนจะบ่นพึมพำออกมา “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพ่อนายถึงได้รักนายขนาดนี้ เพราะตะวันเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ!“ไอ้หยา! กรดลเมื่อไหร่คุณจะให้ผมเจอพ่อสักทีหล่ะเนี่ย!” เด็กน้อยมองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นเงาของธัชชัย“อีกแปปเดียวเขาก็จะถึงแล้ว อย่ารีบร้อนไปสิ!”กรดลพาเด็กน้อยไปอีกทาง“เห็นช่องลับนั่นมั้ย? ในนั้นหน่ะมีทะเลลูกบอลอยู่หล่ะ ไม่ว่านายจะกระโดดลงมาสูงแค่ไหนนายก็จะไม่เป็นอะไร!”บนเรือนั้นมีเชือกอยู่ ทั้งกรดลและตะวันอู่คนละฝั่งกัน“ทำไมต้องให้ผมกระโดดลงไปอีกครั้งด้วยหล่ะ? พวกผู้ใหญ่นี่จริงๆเลนนะ ไม่รู้ว่าคิดอะไรกันอยู่ถึงได้คิดที่จะให้เด็กตัวเล็กๆกลายเป็นลิงให้เล่นหรือยังไง?”เด็กน้อยไม่ชอบวิธีการ ‘เล่น’ แบบนี้เอาซะเลยแม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันไม่ได้อันตรายอะไร แต่ก็รู้สึกเหมือนเป็นการทำลายเกียรติของตัวเองอยู่หน่อยๆ เขาไม่ใช่ลิงหรือของเล่นอะไรนั่นนะ ทำไมถึงจะต้องสั่งให้เขากระโดดลงไปด้วย!กรดลยิ้มขึ้นเบาๆ “ดี งั้นก็ไม่ต้องโดดหรอก ฉันก็แค่อยากให้นายรู้ว่าถ้านายอยู่ข้างล่างหล่ะก็นายจะปลอดภัย ดังนั้นไม่ต้องตกใจ ฉันไม่ได้จะทำให้นายกลัวอะไรเมื่อเห็นเด็กน้อยแย้งขึ้น กรดลจึงไม่ได้ให้เขาลองกระโดดไปหรือบางทีเขานั้นอาจจะคาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนวันพรุ่งนี้ได้แล้ว