วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 905 ฉันกับหม่ามี๊รักเขามาก
ตอนที่ 905 ฉันกับหม่ามี๊รักเขามาก
“ตะวันฉันถามนายเรื่องหนึ่ง ถ้านายและพ่อนายอยู่ในอันตรายพร้อมกัน และต้องการความช่วยเหลือจากพ่อเลี้ยง นายคิดว่าเขาจะช่วยใคร? ช่วยได้แค่คนเดียวเท่านั้น?”
คำถามนี้มันช่างโหดร้าย แต่เมื่อถามขึ้นในบรรยากาศเช่นนั้น มันช่างน่าขัน
หนูน้อยตอบโดยไม่ต้องคิด “พ่อเลี้ยงก็ต้องเลือกฉันสิ! แต่ว่า…”
“แต่ว่าอะไร?” เห็นหนูน้อยเงียบไป กรดลจึงไล่ถาม
หนูน้อยครุ่นคิดอยู่ซักพัก “แต่ฉันจะให้พ่อเลี้ยงไปช่วยธัชชัยแทน!”
“ทำไม? นายไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวสิ แต่ฉันไม่ยอมให้ธัชชัยตกอยู่ในอันตรายมากกว่า!”
กรดลสะเทือนใจ ราวกับจิตใจกำลังสั่นไหว
เด็กน้อยวัยห้าขวบ พูดคำพูดเช่นนี้ออกมา…
ผ่านไปเนิ่นนาน กรดลจึงถามขึ้นอีก “ที่จริงนายคงรักพ่อนายมากสินะ?”
หนูน้อยพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น “ฉันกับหม่ามี๊ รักเขามาก!”
……
ไม่รู้ว่าควรอยู่ในอารมณ์ไหน กรดลรู้ดีว่าเขาไม่ควรเจอธัชชัย แต่เขายังคงผลักประตูเหล็กบานนั้นเข้าไป
หรืออาจเป็นเพราะคำพูดของหนูน้อย
เขาไม่ยอมให้พ่อตกอยู่ในอันตราย แล้วเขาล่ะ?
“ยอมเจอฉันแล้วเหรอ?”
ธัชชัยเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกขังเอาไว้ ขัดขืนอยู่ในนั้นนับสิบวัน
แต่กรดลรู้จักเขาดีจนเกินไป เขาทำอะไรก็ได้ แค่ไม่ตายเท่านั้น
เพราะชีวิตของเขาตอนนี้ ไม่ใช่ของเขาคนเดียวแล้ว
เขายังคงรอคอยหญิงสาวที่ร้อนรนคนนั้น และยังมีลูกชายเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา!
ในเวลาสิบวันนี้ ไม่ช้าไม่เร็ว อาจจะดูไม่ออกว่าเขาผอมลง แต่กรดลรู้ ว่าธัชชัยนั้นผอมลง
ที่ถูกขังไว้นั้นไม่ใช่เพียงร่างของธัชชัย ยังมีใจของกรดลอีกดวง
การต่อสู้แบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่กรดลอยากจะเห็น ธัชชัยที่อยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่กรดลอยากเห็นเหมือนกัน
หากไม่ใช่เพราะพลิกล็อกรู้ว่าธัชชัยเป็นลูกของอำเภอพัดรัก กรดลก็คงก็คงไม่ใช้วิธีแบบนี้
ชีวิตนี้ของกรดลนอกจากแก้แค้น ก็มีแต่แทนคุณเท่านั้น
ถึงแม้ว่าธัชชัยจะไม่ได้ดีกับเขามาก มองเขาเป็นคนรับใช้ ไม่ด่าก็ตีเขา แต่กรดลรู้สึกว่า ธัชชัยมีพระคุณกับเขามากแต่ว่าตอนนี้ เขากลับจับผู้มีพระคุณนี้มาขังเอาไว้“อยากต่อยฉันสินะ? นายต่อยได้ แต่อย่าถึงตายก็พอ!”“แกคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?” พูดจบ ธัชชัยปล่อยหมัดขวาออกไปอย่างแรงครั้งนี้กรดลไม่ได้หลบ รับหมัดนั้นของธัชชัยเข้าเต็มๆมุมปากมีเลือดไหลออกมา แต่มุมปากของเขาเพียงแค่สั่นเล็กน้อย“เลี้ยงเสือจนเป็นภัย… ฉันเข้าใจความหมายของคำนี้แล้ว! หายตายสิ แกมันใช้ได้จริงๆ!”ธัชชัยตะโกนด่าทอ พลางนวดข้อมือที่บาดเจ็บจากการต่อย แล้วยิ้มอย่างเย็นเยียบ “นายจะใช้ฉันต่อกรกับอำเภอพัดรักสินะ?”กรดลตกตะลึง “คุณชายรองฉลาดจริงๆครับ”“ฉลาดแม่แกสิ! ถ้าแกบอกฉันแบบนี้แต่แรก ฉันให้ความร่วมมือกับแกอยู่แล้ว!”ธัชชัยพูดเช่นนี้ เป็นสิ่งที่กรดลคิดไว้อยู่แล้วเปลี่ยนเป็นคนอื่น ถูกพ่อแท้ๆทำแบบนั้นใส่ ก็ต้องโกรธแค้นกันบ้างกรดลจ้องธัชชัย ที่จริงความโหดเหี้ยมของธัชชัยเมื่อเทียบกับอำเภอพัดรักแล้วนั้น ยังต่างกันมากเมื่อเทียบกันนั้น ถือได้ว่าธัชชัยมีความเมตตามากเมตตาต่อคนหลายแบบ วรพล กนิษฐา วิศาล… ดังนั้นเมื่อเผชิญกับพ่อแท้ๆอย่างอำเภอพัดรัก เขาก็คงจะเลือกที่จะเมตตาอีกครั้งทุกครั้งที่ธัชชัยด่านั้น ในสายตากรดล เป็นเพียงการงอแงเท่านั้น ต่อให้เขาจะด่าจะตีกรดลอย่างไร ก็เจ็บแค่เพียงภายนอกเท่านั้น ไม่เคยทำร้ายจิตใจเพราะกรดลเป็นคนจริงใจ ดังนั้นจึงมีคนมากมายที่จะยอมเป็นลูกน้องเขา และเป็นเพื่อนเขามากมายและกรดลก็เป็นหนึ่งในนั้นในขณะที่ทั้งสองคนจ้องตากันนั้น กรดลยืดเวลาออกไปเยอะมาก แล้วค่อยพูดขึ้น “ธัชชัย อำเภอพัดรักเป็นพ่อของนายทางด้านกายภาพ ดังนั้นไม่ว่าจะด้านไหน ให้ฉันลงมือเองจะดีเสียกว่า”“ไม่…เขาไม่มีทางเป็นพ่อแท้ๆของฉัน! ตอนนี้ไม่ใช่! วันหลังก็ไม่ใช่! ไม่ใช่ตลอดไป!”แววตาของธัชชัยพลันเปลี่ยนเป็นความโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที เขาไม่ชอบฟังเรื่องใดก็ตามที่เกี่ยวกับอำเภอพัดรักและกำลังใช้วิธีนี้ในการหลบหลีก และปฏิเสธ“ธัชชัย คำพูดของนายช่างเหมือนกับเด็กสามขวบ ความจริงที่อำเภอพัดรักเป็นพ่อของนาย ไม่มีวันที่จะสลายหรือหายไปแน่นอน!”กรดลใช้นิ้วโป้งค่อยๆปาดรอยเลือดที่มุมปาก “ธัชชัย นายรู้ไหม ว่านายเป็นคนมีเมตตา แต่นายใจดีขนาดนี้ ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ ก็เหมือนกับฉัน ฉันก็ทำไม่ได้!”“ปล่อยฉันออกไป!”แววตาของธัชชัยเย็นเยือก จ้องเข้าไปในตากรดล เขาไม่อยากจะฟังเรื่องพวกนี้เพราะเขาคนนี้ เกลียดการที่ตัวเองเผยความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นมากที่สุด!“ฉันปล่อยนายออกไปแน่ คืนพรุ่งนี้ นายจะไปมีชีวิตที่ตัวเองอยากมี!”ที่จริงกรดลอยากจะพูดอีกคำหนึ่งต่อ : เพราะฉันปูทางให้นายทั้งหมดแล้ว!“ตอนนี้แกขังฉันเหมือนสัตว์อยู่แบบนี้ เหยียดหยามฉันแบบนี้ นายคงรู้สึกสำเร็จมากสินะ?”ธัชชัยยิ้มเย็นเยือก แล้วพูดขึ้น แววตาที่ดูโหดเหี้ยมนั้นเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เย็นชา“ไม่มีแม้แต่นิด!” กรดลถอนหายใจออกมา “ที่ขังไว้คือตัวของนาย และใจของฉัน นายควรจะรู้ การที่ขังนายไว้ มันทำร้ายถึงจิตใจฉันเหมือนกัน!”“บ้านแกสิ! อย่าคิดว่าพูดดีๆไม่กี่คำ แล้วฉันจะยกโทษให้!”ธัชชัยระเบิดอารมณ์ออกมา พุ่งไปทางกรดล มองหน้าเขาแล้วรู้สึกอยากต่อยซักที!ทั้งสองคนเริ่มลงมือกันขึ้นมาเรื่องการต่อยตี กรดลได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด แต่รูปร่างและแรงของธัชชัยนั้นมากกว่ากรดลเยอะมาก ดังนั้นตอนที่ธัชชัยจู่โจมเข้าไปนั้น ถึงแม้ว่าเป็นกรดลก็อาจจะเจ็บตัวได้ธัชชัยลงมือหนักมาก ดังนั้นกรดลต้องพยายามห้ามไม่ให้เขาถูกต่อยตาย พลางพยายามกั้นไม่ให้ธัชชัยบาดเจ็บ!อาร์มที่อยู่ด้านนอกรู้สึกว่าบอสของตัวเองชนะแน่นอน แต่เมื่อดูเหตุการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนไป เหมือนบอสตัวเองกำลังเสียเปรียบตัวเองจะเข้าไปดีไหม?ต่อให้ตัวเองเข้าไป ก็ไม่รู้จะช่วยฝ่ายไหนดี?กรดลเน้นย้ำกับอาร์มหลายครั้ง ว่าชีวิตของธัชชัยนั้นเหนือกว่ากรดลมากมายและอาร์มก็รู้ ต่อให้บอสต้องการแก้แค้น ธัชชัยเป็นแค่เรื่องมือที่เขาจับมาหลอกเท่านั้นเขาค่อนข้างกังวลกรดลเพราะธัชชัยยังมีตะวัน กรดลไม่อาจเอาชีวิตเขาได้ และหมากสองตัวนี้ เขาก็ไม่ได้จับไว้ในมือถ้าอำเภอพัดรักได้เปรียบ บวกกับลูกเลี้ยงพวกนั้น การเผชิญหน้าครั้งนี้ ใครเป็นเป็นผู้ชนะยังไม่แน่นอน!แต่กรดลเหมือนกับไม่สนใจผลสุดท้าย สนใจเพียงขั้นตอนเท่านั้นขั้นตอนที่จะทรมานอำเภอพัดรักอาร์มไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขามีความแค้นอะไรกัน แต่ว่า คืนพรุ่งนี้ก็จะได้รู้แล้วต่อให้ธัชชัยต่อยจนเขาเลือดท่วม เขาก็ยังไม่บอกธัชชัยเรื่องหมากของเขาอีกตัวหนึ่ง หรือก็คือตะวันลูกชายของเขาที่เพิ่งจับมา!กรดลรู้ ว่าถ้าธัชชัยรู้ เขาต้องคลั่งอย่างแน่นอน ถ้าธัชชัยรอจนบ้า ตัวเขาเองก็คงบ้าไปด้วย ถูกธัชชัยบีบคั้นจนบ้า!ดังนั้นกรดลจะพูดอะไรทั้งนั้น……สามตั้งใจฟังวัจสาอธิบายรูปร่างของกรดลถึงแม้ว่าที่วัจส่าพูดมาจะไม่ค่อยเหมือนที่เขาคิดมากนัก แต่เขาค่อนข้างมั่นใจ ว่ากรดลก็คือกฤติมา!รูปร่างภายนอกของคนเราเปลี่ยนไปได้ แต่หุ่นนั้น รูปร่าง รวมถึงการกระทำ ยากที่จะเปลี่ยนแปลง!เดิมสามคิดว่ากฤติมา คือกรดล การล้างแค้นสิบกว่าปีก่อนนั้น ทำเขาร่างแทบแหลกสลาย แต่เขายังคงมีชีวิตอยู่ความพยายามสิบปีมานี้ เพื่อรอวันกลับมาอีกครั้ง?และครั้งนี้ ไม่เลือกที่จะใช้อาวุธ แต่ใช้สมองแทนในมือของกรดลยังมีธัชชัยและตะวันสองพ่อลูกอีกด้วย“รู้อย่างนี้ น่าจะถอนรากถอนโคลนตั้งแต่ตอนนั้น! การเมตตาต่อศัตรูคือการทรมานตัวเอง!”อำเภอพัดรักพูดและวัจสาถึงกับตกตะลึง ที่แท้กรดลเคยมีความแค้นกับอำเภอพัดรักตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน?มิน่าล่ะกรดลถึงได้รู้ขบวนการลงมือของอำเภอพัดรักดีนัก! พวกเขารู้จักกันมาก่อนนี่เอง!“พ่อเลี้ยง ก่อนที่กฤติมาจะบอก ธัชชัยและสิบห้าคงจะปลอดภัย” สามปลอบอำเภอพัดรักตอนนี้วัจสาเพิ่งจะเข้าใจ ในช่วงสิบวันที่สามีและลูกชายหายไป อำเภอพัดรักผมหงอกขึ้นเยอะมาก!เธอยังสามารถแสดงความเป็นห่วงลูกและสามีตัวเองออกมาได้ แต่อำเภอพัดรักทำไม่ได้ ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ“สาม รบกวนนายหน่อย ไปตามหารังผีของกฤติมา สิบห้าเคยบอก ว่าเขาเคยไปที่นั่น ในเมืองเอสนี้ไม่ใหญ่เท่าไหร่ บอกกับลักษณะของสิ่งปลูกสร้างที่สิบห้าบอกคงมีไม่เยอะ คงจะขับรถประครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง”“กฤติมาคนที่นายคุ้นเคยมากที่สุด อีกไม่นานคงจะหาเจอ”“พ่อเลี้ยง…นี่เป็นเรื่องที่ผมควรทำ ถ้าไม่ใช่ผมสะเพร่าในตอนนั้น ไม่รู้ว่ากฤติมายังไม่ตาย…”อำเภอพัดรักโบกมือ เขาดูเหนื่อยล้ามาก “เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าพูดถึงเลย”รอจนสามพาคนออกไปจากอ่าว วัจสาจึงค่อยๆถามสิบสองขึ้นด้วยความระแวดระวัง“สิบสอง นายรู้ไหมว่าสิบกว่าปีก่อนพ่อเลี้ยงกับกรดลเขามีความแค้นอะไรกัน?”นี่คงเป็นสาเหตุที่กรดลจะหาเรื่องอำเภอพัดรัก และเพื่อลูกของตัวเอง วัจสาก็ต้องสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจนสิบสองหันมามองวัจสา แล้วถามกึ่งตลก “วัจสา เธอถามถูกคนจริงๆ สิบกว่าปีก่อนเธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่? ที่จะรู้เรื่องความแค้นระหว่างพวกเขาได้?”สิ่งที่สิบสองพูด ทำให้วัจสาไม่อยากจะตอบเธอมองค้อนสิบสองหนึ่งที “หรือว่านายไม่ห่วงความปลอดภัยของน้องสิบห้าของนายแล้ว? ตอนนี้ถึงยังมีอารมณ์มาหาเรื่องฉัน! ช่างเถอะ ถามนายไปก็เท่านั้น ฉันไปถามอำเภอพัดรักเองเสียดีกว่า!”