วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 900 นั่นเป็นห้องที่กนิษฐาเคยอยู่
ตอนที่ 900 นั่นเป็นห้องที่กนิษฐาเคยอยู่
วัจสานิ่งไปซักพัก เหมือนกำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่ธัชชัยพูดออกมา
มุมปากของธัชชัยเผยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาออกมา เพื่อความสุขของตัวเขาเอง ก็มีแต่เสียสละลูกชายเท่านั้น!
หนูน้อยรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงจ้องธัชชัยด้วยสายตาดุดัน “ธัชชัยนายว่าอะไรฉัน? หม่ามี๊อย่าไปสนเขา! เขาเลวอยู่อย่างนี้ตลอดเลย!”
หนูน้อยกอดหม่ามี๊แน่น เหมือนกับกลัวว่าธัชชัยจะแย่งไป
รุ้ว่าหญิงสาวเข้าใจสิ่งที่เขาพูด และเมื่อยิ่งคิดถึงความสุขที่จะเกิดขึ้นภายหลังคืนนี้ ชายหนุ่มก็เริ่มเนื้อเต้น!
“ฉันไม่เชื่อคำพูดของนายหรอก ตะวันเป็นแค่เด็กที่อยากจะปกป้องแม่ตัวเองเท่านั้น ทำไมนายจะต้องพูดเกินไปขนาดนั้นด้วย?”
ถึงแม้ว่าวัจสาจะปฏิเสธ แต่ในใจของเธอก็คิดว่าเด็กผู้ชายไม่ควรจะติดแม่ขนาดนี้
ดังนั้น ผลสุดท้าย ธัชชัยก็เป็นผู้ชนะ
เพื่อหาทางให้ได้กอดภรรยา ธัชชัยยอมงัดไม้ตายออกมาใช้
ณ บ้านศรีทอง
เพราะครอบครัวของวรพลออกไปแล้ว ทำให้บรรยากาศภายในบ้านดูหม่นหมองมาก
มีเพียงป้าอ้อยและพ่อบ้านภูษิตที่เฝ้าบ้านอันว่างเปล่า ป้าอ้อยเป็นหญิงสูงวัยที่ไม่มีญาติแล้ว ดังนั้นบ้านศรีทองนั้นจึงนับเป็นบ้านหลังที่สองของเธอ
ลูกของพ่อบ้านภูษิตก็อู่ที่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้ติดต่อกันบ่อยนัก
“ป้าอ้อย…พ่อบ้านภูษิต…ตะวันกลับมาแล้ว!”
คนที่พูดนั้นเป็นวัจสา แต่เธอใช้ชื่อของลูกชายเรียกแทน
ป้าอ้อยหยุดดูดฝุ่นที่เธอกำลังทำอยู่ แล้ววางเครื่องดูดฝุ่นเอาไว้ “เหมือนเป็นเสียงคุณนายรองเลย!”
เธอพูดพึมพำพลางเดินออกไปดู
และพ่อบ้านภูษิตที่เห็นธัชชัยเดินออกมาจากรถก็ดีใจมาก
“ป้าอ้อย ฉันกับธัชชัยจะกลับมาอยู่ที่บ้านศรีทองกัน ใกล้ทั้งโรงเรียนของตะวันและมหาวิทยาลัยของฉัน ดังนั้นหลังจากนี้คงต้องรบกวนป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตด้วยค่ะ!”
“คุณชายรอง แล้วก็คุณนายรอง พวกเรารอให้คุณกลับมาอยู่ค่ะ! แล้ววันนี้ก็มาถึง!” ป้าอ้อยดีใจจนน้ำตาไหลออกมา
มองไปยังคฤหาสน์ที่มีความสูงสามชั้นแล้ว วัจสารู้สึกถวิลหาเป็นอย่างมาก
ตัวเธอย้ายเข้าย้ายออกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่ก้าวเข้ามาอยู่อย่างภาคภูมิ
และแน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้นภายใต้การที่กนิษฐาไม่อยู่
วัจสาอดคิดไม่ได้ ถ้าหากกนิษฐายังอยู่ เธอจะพาลูกกลับมาอยู่ที่นี่ไหม?
คำตอบคือไม่มีทางแน่นอน ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีความอดทน แต่ไม่ต้องการให้ลูกชายมาลำบาก
ภายในบ้านศรีทองนั้นสะอาดสะอ้าน ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่น
“คุณนายรองคะ ห้องด้านบนชั้นสองเก็บเรียบร้อยแล้วค่ะ ห้องข้างๆทำเป็นห้องเด็กเล่น คุณชายใหญ่สั่งไว้ก่อนไปค่ะ”
ป้าอ้อยอยากจะเข้าไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมากอด แต่เหมือนเขาไม่ชอบเข้าใกล้คนแปลกหน้าซักเท่าไหร่ในความคิดของหนุน้อย ป้าอ้อยและภูษิตนั้นยังเป็นเพียงคนแปลกหน้าอยู่“ไม่ต้องเก็บแล้ว ฉันกับตะวันนอนที่ห้องนั่งเล่นก็ได้” วัจสาไม่ถือสา เธอจะนอนที่ไหนก็ได้“ห้องนอนชั้นสองยังคงเก็บไว้ให้พี่ชายฉันเถอะ ภูษิตก็เปลี่ยนห้องพักผ่อนชั้นสามเป็นห้องนอนแทนแล้วกัน แล้วก็ห้องแสงแดดนั้นเปลี่ยนเป็นห้องเด็ก ตะวันคงจะชอบ นั่นเป็นห้องลับของพ่อมาเป็นเวลาเนิ่นนาน!”ห้องนอนชั้นสองนั้นเคยถูกกนิษฐายึดไป หญิงสาวเข้าไปอยู่คงจะรู้สึกไม่สบาย ธัชชัยจึงเริ่มสั่งการ!“ได้ครับ คุณชายรอง ถ้าอย่างนั้น ผมจะรีบไปตกแต่งเดี๋ยวนี้ครับ” พ่อบ้านภูษิตตอบรับ“ไม่ต้องรีบ ค่อยๆทำก็ได้ ฉันกับตะวันก็อยู่กันที่ห้องรับแขกก่อนก็ได้!”สำหรับความคิดเห็นของธัชชัยนั้น วัจสารู้สึกเห็นด้วยหลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จ ธัชชัยก็ถูกตามออกไปด้วยโทรศัพท์สายหนึ่งวัจสายังคงง่วนกับการช่วยพ่อบ้านภูษิตตกแต่งห้องของตัวเอง และไปซื้อเฟอร์นิเจอร์จากห้างเฟอร์นิเจอร์อีกเดิมเธอต้องการพาหนูน้อยไปดูเฟอร์นิเจอร์สำหรับห้องเด็กด้วย แต่ถึงเวลาที่หนูน้อยต้องเข้านอนแล้ว จึงให้เขาอยู่ที่บ้านกับป้าอ้อย……ธัชชัยถูกโสธรโทรตามออกมา“ธัชชัย พี่วิศาลล่ะ? วันนี้ฉันไปที่โพร์ทอง เจอแค่ลูกน้อยคอยดูแล!”ก่อนหน้านี้ เพราะเรื่องของแวววัย และเรื่องที่วัตสินป่วย โสธรจึงเอาแต่อยู่ที่บ้านดาราจักร จึงไม่ได้รับรู้เรื่องราวภายนอกหลังจากที่ธัชชัยดื่มกาแฟอันขมปร่าเข้าไป จึงตอบขึ้นด้วยเสียงเรียบ “หายสาบสูญ”“หายสาบสูญ? เป็นไปได้อย่างไร? มีคนออกตามหาไหม?” โสธรรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ต้องเป็นฝีมืออำเภอพัดรักปลาพิษตัวนั้นแน่ๆ”ธัชชัยเลิกคิ้ว “ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน”โสธรโกรธขึ้นมาทันที “ต้องมีหลักฐานอะไรอีก? ทุกอย่างก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”แววตาของธัชชัยดูดุดันขึ้น “ถ้าหากเป็นฝีมือเขา ฉันก็คงไม่ปล่อยไปแน่”“ฉันด้วย! กล้าคงมือกับพี่วิศาล ก็เท่ากับมีปัญหากับฉันเหมือนกัน! ฉันไม่สามารถอยู่เฉยได้!”“พอแล้ว นายไปดูแลพ่อของนายก่อน ฉันจัดการเรื่องนี้เอง ฝากถามไถ่พ่อนายด้วย เสาร์อาทิตย์ว่างๆจะพาลูกเมียไปเยี่ยมเขา!”“โอเค ฉันจะบอกเขาให้ พ่อฉันชอบลูกชายนายเป็นที่สุด!”เมื่อส่งโสธรไปแล้ว ธัชชัยก็ขังตัวเองอยู่ในห้องพักผ่อนมืดสนิททั้งห้อง……กรดลพยายามเบิกตามองช่องมืดๆภายในเรือของชิ้นนั้น เขาและอาร์มได้ทดลองกันมาหลายครั้ง มันใช้งานได้ดีมากตอนนี้ทุกอย่างได้เตรียมการเรียบร้อย“บอสครับ ตอนนี้เราจะลงมือกับธัชชัยรึยัง? จะหนึ่งเดือนแล้วนะครับ”อาร์มถามขึ้น เพราะกรดลยังคงลังเล ตั้งแต่ที่เขาติดตามกรดลมา มีน้องครั้งนักที่เขาจะลังเล“คอยดูก่อน…ไม่รีบ”กรดลถอนหายใจออกมา แล้วยกชาขึ้นมาดื่ม ราวกับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว“ได้ข่าวว่าสี่กับห้ากลับไปที่skydreamแล้ว คนข้างตัวอำเภอพัดรักยังมีแปดและสิบสอง ดังนั้นตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีสำหรับพวกเรา!”อาร์มพูดเตือนสติกรดล เลือกที่จะซื่อสัตย์ต่อเขา และไม่ต้องการให้เจ้านายเป็นอะไร“นายพูดถูก ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี นายไปบอกให้โถมนะเตรียมตัว อีกไม่กี่วันพวกเราจะเริ่มปฏิบัติการ!”กรดลรู้ ว่าถ้ายืดเยื้อต่อไป ตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกรุกเสียเอง……ธัชชัยได้รับสายจากคนแปลกหน้า แต่เขารู้ว่ามีไม่กี่คนที่จะรู้เบอร์ส่วนตัวของเขา“คุณชายรอง รู้ข่าวของคุณวิศาลแล้ว เพิ่งถูกส่งกลับไปที่โพร์ทอง เขาเจ็บสาหัสมาก”ธัชชัยไม่คุ้นเสียงคนที่ปลายสายแต่ในเมื่อเรียกเขาเช่นนั้น คงต้องเป็นคนที่โพร์ทองแน่นอน ธัชชัยไม่ได้ระวังตัว ทั้งความคิดของเขาหลุดลอยไปยังวิศาลที่หายตัวไปแล้วเพิ่งกลับมาเท่านั้น“รู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”ธัชชัยหักหัวรถที่กำลังจะกลับไปยังบ้านศรีทอง ขับมุ่งไปยังโพร์ทอง ระหว่างทางเขาได้ลองโทรไปหาภรรยาที่ทะเลาะกันตั้งแต่สองวันก่อน แต่เธอไม่รับสายยังโกรธอยู่เหรอ ธัชชัยยกมุมปากขึ้นอย่างอดไม่ได้และหลังจากนั้นธัชชัยก็ได้รับสายจากหมอส่วนตัวของวิศาล เล่าถึงอาการของเขาแล้วธัชชัยก็ปิดเครื่องไป โทรอีกก็โทรไม่ติด……ธัชชัยหายตัวไปวัจสาทะเลาะกับเขาไม่กี่วัน ก็ไม่เห็นว่าเขากลับมาอีก ไปถามที่บริษัท เจ้าตัวก็ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็โทรหาไม่ติดวัจสาเริ่มลุกลี้ลุกลน เธอคิดไม่ออก ว่าในเมืองเอสนี้ธัชชัยจะมีใครเป็นศัตรูอีกและอำเภอพัดรักเริ่มโมโห จนส่งคนไปตามหาที่ที่พอจะเป็นไปได้ ดูกำล้องวงจรปิดตามท้องถนน และพบว่ารถของธัชชัยหลังจากออกมาจากบริษัทแล้ว ก็มุ่งไปทางบ้านศรีทองแต่ระหว่างทางเขาก็เปลี่ยนเส้นทาง มุ่งไปทางโพร์ทอง จนสุดท้ายรถวิ่งแล่นเข้าไปในโพร์ทองทำไมธัชชัยยังกลับไปที่โพร์ทอง? วิศาลหายตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ?อำเภอพัดรักครุ่นคิด หรือว่าธัชชัยซ่อนตัววิศาลเอาไว้ ตัวว่าอำเภอพัดรักจะเอาชีวิตเขา จึงแกล้งทำเหมือนว่าเขาหายตัวไปแต่ความเป็นจริง คือเขาอยู่ที่โพร์ทอง?“สิบสอง พวกเราไปหาที่โพร์ทองกัน!” อำเภอพัดรักพูด พลางลุกขึ้นมาจากโซฟาวัจสาเหมือนกับกังวลบางอย่าง สุดท้ายจึงพูดขึ้น “คูรพรมมิน ให้โสธรไปหาดีกว่า คุณไม่ต้องไปหรอก ถ้าเป็นโสธร น่าจะเหมาะสมมากกว่า!”คำพูดของวัจสา อำเภอพัดรักนั้นเข้าใจดี อย่างไรซะก่อนหน้านี้เขาก็สู้กับวิศาลอย่างแทบเป็นแทบตาย พวกที่เหลืออยู่นั้นก็คงไม่ยอมอำเภอพัดรักแน่นอนและตอนนี้ข้างกายอำเภอพัดรักมีเพียงแปดและสิบสอง ต่อให้พวกเขาเก่งขนาดไหน ก็สู้จำนวนคนในโพร์ทองไม่ได้ พวกเขารุมกันเข้ามา อำเภอพัดรักก็คงมีแต่เสียเปรียบและโสธรเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด เขาเป็นเพื่อนของธัชชัยและวิศาล“ไม่ต้องล่ะ! ฉันจะออกไปตามหาลูกชายตัวเอง!”ทั้งๆที่เขาเข้าใจพวกนี้ดี แต่ก็ยังจะไป เพราะเขากังวลลูกชาย และยิ่งกังวลว่าพวกลูกน้องนั้นจะเอาธัชชัยมาต่อกรกับเขา เพื่อแก้แค้นแทนวิศาล“คุณพรมมิน คุณช่วยนึกถึงความรู้สึกของลูกชายหน่อย เพื่อช่วยวิศาล เขาถึงกับเป็นศัตรูกับคุณ ให้โสธรไป ถ้าไม่ได้เรื่องอย่างไร คุณค่อยพาคนไปก็ได้ค่ะ!”วัจสารู้สึกว่าถ้าธัชชัยอยู่ที่โพร์ทอง คงจะไม่อันตรายอะไร แค่ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่กับพรรคพวกเหล่านั้นที่ไหนเท่านั้นเองหลังจากที่โสธรได้รับสายจากวัจสา เขาจึงรีบมุ่งไปที่โพร์ทองเขาตามหาธัชชัยในนั้นด้วยตัวเองซักพัก แต่ก็ไม่เจอ จึงถามโถมนะที่รักษาการแทนอยู่โถมนะค่อนข้างเป็นคนระวังคำพูด ซึ่งเหมาะกับการไล่ถามของโสธรมากโสธรถามหนึ่งคำ เขาก็ตอบคำ“ธัชชัยเคยมาที่โพร์ทองนี้ไหม?”“เคยมา!”“ตอนไหน?”“เมื่อวานตอนเย็น ราวๆหนึ่งทุ่ม”“แล้วคนล่ะ?”“ไม่รู้”“นายเห็นว่าเขามาที่โพร์ทอง แต่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน?”“ไม่รู้จริงๆ เพราะลูกน้องเห็นรถของคุณชายรองจอดอยู่ ถึงรู้ว่าเขามา แต่เห็นแค่รถ ไม่เจอตัวคุณชายรอง”“หึ ธัชชัยไม่อยู่? แล้วรถเขามาที่นี่ได้อย่างไร?”“ไม่รู้”“ถ้าแกยังตอบไม่รู้อีกล่ะก็!” โสธรโกรธ จนลุกขึ้นไปแจกหมัดให้โถมนะหนึ่งทีโถมนะยังคงตอบ “ไม่รู้”“แม่แกสิ!”โสธรซัดกับโถมนะอย่างไม่มีเหตุผล เขาทำตัวใหญ่โตในโพร์ทองจนเคยชินแล้ว ไม่มีใครห้ามเขาได้