วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 898 ลงโทษเขา ขอร้องใครได้
ตอนที่ 898 ลงโทษเขา ขอร้องใครได้
Porsheคันสีดำเหมือนกับสัตว์ป่าที่วิ่งทะยานเข้าสู่ความมืด
ภายในรถนั้น ธัชชัยมีใบหน้าเย็นเยือกที่ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ และความโกรธที่ไม่อาจเลือนหาย
ณ ทางเข้าถนนดาวแดง ธัชชัยเร่งเครื่อง และครั้งนี้ไม่มีสิ่งกัดขวางใดๆ และคนในคฤหาสน์ได้รับรู้แล้วว่าแขกที่มาเยือนนั้นคือใคร
อาร์มก็อยู่ในคฤหาสน์เช่นกัน เพราะจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ต้องการความช่วยเหลือ
“boss ครับ ธัชชัยมาแล้ว”
อาร์มรายงานข่าวแก่กรดล
ปากกาของกรดลตกลงบนแผนที่ เขาคงกำลังคำนวณการดำเนินตามแผนการอยู่
“ดูเหมือนจะมาถึงเร็วไปหน่อย!”
สิ่งที่กรดลพูด ทำให้อาร์มเข้าไม่ถึง
“bossครับ ธัชชัยคงไม่ได้มาหาเรื่องพวกเราเพราะวิศาลหรอกใช่ไหม?”
อาร์มรู้สึกแปลกๆ เหมือนบรรยากาศในคืนนี้ค่อนข้างตึงเครียด
“ต่อให้เขามาหาเรื่อง คงจะมาหาแค่อำเภอพัดรัก มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราเท่านั้น”
กรดลรู้สึกว่าครั้งนี้ธัชชัยมีเรื่องมาร้องขอ
“แต่ถ้าทั้งอำเภอพัดรักและธัชชัยเปิดเผยออกมา คนที่น่าสงสัยมากที่สุดก็จะเป็นพวกเรา”
อาร์มครุ่นคิดเพราะเขาไม่อยากจะเป็นศัตรูกับธัชชัย เพราะคิดว่าเขาไม่น่าใช่ศัตรูที่รับมือได้ง่ายๆ
“อย่างกังวลไป ก่อนจะทำอะไร ต่อให้ธัชชัยจะรู้ว่าวิศาลไม่ได้ส่งออกไป เขาก็ตรวจหาอะไรไม่เจออยู่ดี”
นิ่งไปซักพัก กรดลจึงเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง “อีกซักพักนายเงียบหน่อย ต่อหน้าธัชชัยอย่าพูดอะไรมาก”
“อืม รอเขาเข้ามาฉันจะแอบให้ดี”
วิธีที่ไม่เผชิญหน้าเขาที่ดีที่สุด คือการหลบเลี่ยง
ตอนที่ธัชชัยเข้ามา อาร์มก็ไม่อยู่แล้ว
กรดลกำลังนั่งจิบชาท่ามกลางหมู่ไม้ธรรมชาติ เหมือนกับความรู้สึกผ่อนคลายที่มีเพื่อนมาเยือน
ธัชชัยขมวดคิ้ว มองดูกรดลที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติห้อมล้อม ในใจเขารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
“ทำตัวเองกลายเป็นเทวดาผู้สูงส่ง สนุกไหม? ที่เล่นทำตัวลึกลับแบบนี้?”
สิ่งที่ธัชชัยพูดกับกรดลนั้น ไม่เคยจะมีคำพูดดีๆ เพราะโดยความนัยน์แล้ว ตัวเองมักเหนือกว่ากรดลเสมอ
หรือจะบอกว่า กรดลเป็นเพียงคนหนึ่งที่เขาเก็บมาเลี้ยงจากย่านคนจีนเท่านั้น! ธัชชัยเป็นคนให้ชีวิตแก่เขา!
ดังนั้นเห็นกรดลใช้ชีวิตที่สูงส่งแบบนี้ ธัชชัยรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
ถ้าหากวิศาลและธัชชัยเทียบเท่ากันนั้น กรดลก็ต่ำกว่าพวกเขาหนึ่งชั้น
แต่กรดลมักจะแสดงท่าทางที่ดูเหนือกว่าเขา ธัชชัยจึงไม่พอใจเขา“ดึกขนาดนี้ยังจะมาอีก? ไม่ไปดูแลลูกเมีย?”กรดลไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับคำพูดเสียดสีของธัชชัย ยังคงนิ่งเฉยแต่ในความคิดของธัชชัย มีเพียงคำว่า “เลว” เท่านั้น“กรดล เห็นหน้าแกแล้วฉันก็คันไม้คันมือ! แกว่าเป็นเพราะอะไร?”มองหน้าที่นิ่งเฉยนั้น ธัชชัยอยากจะต่อยซักที ต่อยความนิ่งเฉยนี้“อนาคตที่คาดเดาไม่ได้ นายจะลงมือ” สิ่งที่กรดลพุดขึ้นมาดูไม่คิดอะไร แต่แฝงด้วยความนัยน์มากมายธัชชัยหรี่ตามอง แล้วพูดเสียงเรียบ “นายพูดเช่นนี้ แสดงว่ากำลังทำเรื่องที่ผิดต่อฉันเหรอ?”“คิดเสียว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน เก็บมันคืนมา” ความว่างเปล่าของกรดล ทำให้ธัชชัยไม่พอใจ“ไม่ต้องรอเดี๋ยวค่อยลงมือ ฉันจะจัดการแกเสียตอนนี้เลย!”ธัชชัยลืมเป้าหมายของตัวเองไปชั่วขณะ แล้วพุ่งหมัดซ้ายไปที่หน้ากรดลเป็นเรื่องที่เขาคิดไว้แล้ว กรดลหลบหมัดของธัชชัยอย่างสวยงามถ้าธัชชัยจะต่อยถูกกรดลนั้น มีเพียงความเป็นไปได้อย่างเดียว คือเขายอมให้ธัชชัยต่อยถูกเขาตอนนี้ กรดลไม่อยากให้ธัชชัยต่อยถูก จึงหลบเขา“แน่จริงก็อย่าหลบสิ!” ธัชชัยตะโกน“ถ้าฉันยอมให้แกต่อย นั่นไม่ใช่เพราะฉันหลบไม่ได้ แต่เป็นเพราะสมองมีปัญหา!” กรดลพลันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มพูดมากหรือจะพูดอีกอย่างว่า เขาไม่ได้คุยกับคุณชายรองมานานธัชชัยชักหมัดกลับไป แล้วเริ่มสูบบุหรี่ที่กรดลเกลียด จนควันโขมงไปรอบๆตัวเขากรดลเกลียดที่เขาทำแบบนี้มาก แต่คนอย่างธัชชัย เขาจึงได้แต่ยอม ยังไงซะยิ่งหนี เขาจะยิ่งสูบมากขึ้น“ฉันมีหนึ่งเรื่อง อยากให้นายทำ”สูบไปซักพัก แล้วธัชชัยจึงเริ่มพูดขึ้น เล่าเป้าหมายที่เขามาในคืนนี้กรดลปัดควันที่วนอยู่ลอบหน้าไปมา แต่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย“ช่วงนี้ยุ่งหน่อย รอฉันว่างก่อน แล้วจะไปทำให้!”เขาไม่ถามธัชชัยว่าเรื่องอะไร จึงไม่ได้รับปากหรือปฏิเสธ“นายจะมีเรื่องอะไรได้? ยังจะหลอกฉันอีก?”ธัชชัยคิดว่าขี้ข้าอย่างกรดลคงจะไม่เป็นกบฏต่อนายตัวเอง“ฉันจะคุยกับศัตรูเก่า!” กรดลตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่ไม่ได้เล่าจนหมด“วิศาล?” ธัชชัยหรี่ตาลง“ฉันบอกนายแล้วไง วิศาลไม่อยู่ในบัญชีรายชื่อฉัน!” กรดลสบตาอันคมกริบของธัชชัย แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ใคร? บอกฉันสิ ฉันอาจจะช่วยแกได้!”ธัชชัยผ่อนคลายลง แล้วนั่งลงบนโซฟา แล้วเหยียดขาไปทางโต๊ะน้ำชาเหมือนกับท่าทางของเจ้านายโดยสิ้นเชิง“ถึงเวลา ฉันจะไปให้นายช่วยเอง!”ประโยคนี้ของกรดลค่อนข้างดูจริงใจแต่ในความคิดธัชชัย ข้ออ้างพวกนี้เป็นข้ออ้างที่ใช้ในการเบี่ยงประเด็นเท่านั้น“อย่างนั้นฉันยืมอาร์มหน่อยได้ไหม?” แล้วธัชชัยก็พูดเสริม “ในเมื่อฉันเชิญนายไปไม่ได้ ก็ให้ลูกน้องนายช่วยฉัน คงจะได้ใช่ไหม?”“ฉันขอเวลาแค่ไม่กี่วัน ถ้าคุณธัชชัยรีบ ท่านก็สั่งการผมมาเลยว่าเรื่องอะไร ผมก็พอรู้มาบ้าง”คำพูดของกรดล ธัชชัยสบายใจขึ้น เมื่อได้ยินคำว่า “ท่าน”ธัชชัยเลิกคิ้ว “นายพอจะได้เหรอ ว่าฉันจะให้นายไปทำอะไร?”กรดลยิ้มไร้อารมณ์ “สำหรับการตัดสินใจนี้ของนาย ฉันค่อนข้างตกใจเหมือนกัน!”ชายหนุ่มสองคนที่ต่างขั้วกันนั้นจ้องตากัน ทั้งสองมีความรู้สึกที่แฝงอยู่ข้างในลึกๆ แต่เหมือนมีบางอย่างปิดกั้นอยู่“นายรู้จักฉันดีจัง?” เสียงธัชชัยสั่นเครือเล็กน้อย มองไปทางกรดลที่ค่อยๆหลับตาลง ราวกับกำลังหยุดไม่ให้กรดลค้นหาบางอย่างผ่านทางแววตาของเขา“ฉันไม่เข้าใจนาย แต่ก็แค่เดาเท่านั้น คนฉลาดอย่างนาย คิดว่าชนชั้นต่ำๆอย่างฉันจะรู้ทันเหรอ?”กรดลรู้ดีว่าธัชชัยไม่ชอบให้ใครมาอ่านใจเขา จึงรีบเปลี่ยนคำพูดธัชชัยนั้นเป็นเหมือนหมาป่าจองเจ้าเล่ห์ ดูจากภายน้อยมีรอยยิ้มสดใส แต่ภายในนั้นแฝงไปด้วยความร้ายกาจ!“ทำไมอยู่ๆถึงถ่อมตัวล่ะ?” ธัชชัยจ้องด้วยแววตาเยือกเย็น “กรดล หรือว่านายไม่คิดว่าตัวนายในคืนนี้ มันดูยอมอ่อนข้อเกินไปเหรอ? มากเสียจนทำให้รู้สึกว่า…มันปลอม”กรดลเงียบไปการพูดคุยกับธัชชัยคงต้องระวังมากๆ เพราะเขาสามารถเกาะรอยบางอย่างได้จากคำพูด“ดื้อไม่ได้ อ่อนข้อก็ไม่ได้ ธัชชัย นายมันเป็นคนเอาใจยากจริงๆ!” กรดลพูดเหมือนตัดพ้อ“เอาใจยาก? นายเคยเอาใจฉันเหรอ?”ธัชชัยวางขาลงบนโต๊ะชา แล้วหันไปถาม “ที่ฉันต้องการ คือความซื่อสัตย์”กรดลเงียบไปอีกครั้ง ไม่ตอบ ถึงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด“บอกมา ว่าช่วงนี้นายยุ่งเรื่องอะไรอยู่?”บอกกับธัชชัยตามตรง ว่าช่วงนี้เขากำลังทำเรื่องเลวๆอยู่ เพราตอนที่คุณกับเขา ทำให้ลดความกระด่างกระเดื่องจากเมื่อก่อนไปมาก และเยินยอมากกว่าปกติกรดลมองเข้าไปในตาของธัชชัย เห็นประกายความรุนแรงในแววตาคู่นั้น“ธัชชัย ตอนที่นายเก็บฉันมาจากไชน่าทาวน์ เคยคิดบ้างไหมว่า มันเป็นการเก็บเสือมาเลี้ยงให้มันแว้งกัดตัวเอง?”ในแววตาของกรดลนั้นทุกอย่างคือความจริงธัชชัยหลุบตาต่ำ แล้วดื่มชาในถ้วยจนหมดในอึกเดียว“ในสายตาฉัน นายไม่ใช่เสือ เป็นแค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้น!”กรดลเห็นท่าทีจองหองของธัชชัยเสียจนชิน และไม่ได้โกระที่ธัชชัยว่าเขาเป็นหมาไม่มีอะไรมาทำให้เขาโกรธได้เพียงแค่เงียบเช่นนั้น ไม่รู้จะพูดอะไร ใบหน้าที่ผอมซูบนั้นมีเพียงความชั่วร้าย“ก็ยังคิดอยู่ว่าจะกัดเจ้าของยังไงดี?”เมื่อเห็นว่ากรดลเงียบ ธัชชัยก็ถือว่าเขายอมรับ“ทำไม? ในเมื่อต้องการให้ฉันตาย ก็ไม่ต้องเสี่ยงชีวิตไปช่วยฉัน หรือเพราะอยากตอบแทน? ตอนนี้ตอบแทนหมดแล้ว ก็เริ่มแก้แค้นแล้วสินะ?”ธัชชัยพูดพลางมองไปที่หน้าของกรดล เพื่อต้องการสังเกตบางอย่างจากใบหน้าของเขา“ธัชชัย ฉันบอกหลายครั้งแล้ว ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิต ฉันไม่มีทางให้นายตายก่อนแน่นอน!”ประกายไฟที่อยู่ในแววตาของกรดลในตอนนั้น ธัชชัยเริ่มจะไม่เข้าใจนิ่งไปซักพัก แล้วจึงพูดขึ้น “นายประทับใจมันแล้วจริงๆเหรอ!”นิ้วขาวเรียบยาวนั้นเท้าคางด้วยความเคยชิน “ถ้าฉันป่วยแบบใกล้ตายแล้ว และนายยังแข็งแรงอยู่ นายจะฆ่าตัวตายไหม? เพื่อเป็นการแสดงความจงรักภักดี?”ตายเพื่อแสดงความจงรักภักดี มุกนี้มันช่างเป็นตลกเย็นจริงๆ“นายวางใจเถอะ ร่างฉันที่เต็มไปด้วยบาดแผลนี้ ยังอยู่ได้อีกนานกรดลดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยมองดูบาดแผลบนแขนของกรดล ธัชชัยก็ขมวดคิ้วแน่น “อย่างนั้นนายก็รีบตายซะ! อย่าอยู่ให้เปลืองอาหารเลย ส่วนอาร์มก็ส่งมาให้ฉันเสีย!”พูดถึงปัญหาเรื่อง “ตาย” นั้น ธัชชัยก็โกรธมากไม่ว่าจะเป็นวิศาล หรือกรดลที่อยู่ตรงหน้า ล้วนเป็นเพื่อนที่ร่วมเป็นร่วมตายมากับธัชชัยก่อนหน้านี้ที่เขาได้ข่าวว่าวิศาลไปไม่ถึงสิงคโปร์ แต่หายตัว ก็ร้อนใจไม่น้อยตอนนี้ที่กรดลไม่เสนใจจะเป็นจะตาย ยิ่งทำให้ธัชชัยไม่พอใจ“ตอนนี้ยังตายไม่ได้ รอผ่านไปซัก 2-3 วันก่อน! ตอนนั้นจะเป็นจะตาย แล้วแต่นายเลย!” กรดลพุดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยดูจากอารมณ์ของเขา แล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวิศาล เมื่อก่อนเจ้านั่นก็คงจะพร้อมตายเหมือนกัน“แม่มึงสิ!” ธัชชัยก่นด่า แล้วเดินจากไปกรดลไม่ได้มองธัชชัยที่จากไป แต่แววตาเขามองไปยังแก้วชาที่เขาดื่มไปเมื่อครู่นี่เป็นความเมินเฉย…รึเปล่า?