วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 896 เริ่มจูบเขาก่อน
ตอนที่ 896 เริ่มจูบเขาก่อน
“มิน่าล่ะทำไมหม่ามี๊ผอมขนาดนี้! อาหารพวกนี้ไม่มีสารอาหารเลย ไม่น่ากินเลยซักนิด!”
หนูน้อยยังคงรังเกียจ
หลังจากที่เขาเกิดมา ไม่เคยกินอยู่อย่างลำบาก ไม่ว่าจะเป็นที่skydreamหรือที่อ่าว ไม่ว่าจะที่ไหน ก็กินแต่อาหารดีๆ
อาหารแบบนี้ เขาเพิ่งกินเป็นครั้งแรก
“ถ้าจับนายไปทิ้งที่หมู่บ้านแจ่มใสซักอาทิตย์หนึ่ง กลับมาน่าจะกินไม่เลือก!”
วัจสาไม่สนใจลูกชายที่ยังเลือกมาก เธอเริ่มกินต่อ
ถึงแม้ว่าอาหารจะไม่ได้อร่อยอย่างเมื่อก่อน แต่สำหรับวัจสา มันมีความหมายมาก
แล้วรีบคีบหมูแดงให้วัจสาหนึ่งชิ้น
วัจสาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแววตาที่อบอุ่นของชายหนุ่มพอดี
“ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ก็จีบเธอมาตั้งนานแล้ว! ไม่ให้ปรมะได้โอกาสจีบเธอหรอก ไม่อย่างนั้นจีบแรกของเธอ จะได้เป็นฉัน!”
ฟังที่ชายหนุ่มพูดด้วยความแง่งอน วัจสารู้สึกอุ่นวาบในใจขึ้นมา
ที่จริงเธออยากจะพูดว่า ธัชชัยนายคือรักแรกของฉัน จูบแรกของฉัน และครั้งแรกของฉัน…
แต่ต่อมาชายหนุ่มก็พูดสิ่งที่ทำลายบรรยากาศลง “ยังดี ที่ครั้งแรกของเธอ ฉันแย่งมันมาได้!”
วัจสา “…”
เธอจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง แล้วคีบเนื้อชิ้นที่มันที่สุดใส่ชามชายหนุ่ม “นายนี่พูดมากจัง! เอามันไปกินซะ!”
“หม่ามี๊ คนนั้นคือใครเหรอ? เขาเคยจูบหม่ามี๊ไหม?” เมื่อได้ยินที่คุณพ่อพูด หนูน้อยเริ่มรู้สึกไม่ดี
“เขาเป็นรักแรกของหม่ามี๊ เขาก็ต้องเคยจูบหม่ามี๊สิ!”
วัจสาจงใจพูดให้ธัชชัยได้ยิน
“นี่ หม่ามี๊ให้ผู้ชายคนอื่นมาจูบมั่วๆได้ยังไงกัน!” หนูน้อยเริ่มโกรธ
หนูน้องขี้หวงเริ่มออกอาการ
วัจสาจึงถามกลับ “แล้วหนูคิดว่าหม่ามี๊ควรจูบใครดีล่ะ?”
“แน่นอนว่าต้องเป็นลูกชายสุดที่รักสิ! แต่สารเลวธัชชัยก็จูบได้บ้างบางครั้ง”
“ลูกชายน่ารักจริงๆ! ครั้งนี้คุณพ่ออยู่ข้างหนู หนูจูบหม่ามี๊สิ แล้วอย่าลืมมาจูบพ่อเป็นรางวัลด้วย!”
สองพ่อลูกเป็นฝั่งเดียวกันเสียแล้ว!
แล้ววัจสาก็ต้องยอมถอย
ช่วงเวลาที่หอมหวานขนาดนี้ หวานเสียยิ่งกว่าคำพูดใดๆ
ความสุข มันช่างง่ายดายอะไรขนาดนี้
อาหารกลางวันมื้อนี้ วัจสามีความสุขมาก ธัชชัยก็เช่นกัน มีแต่หนูน้อยตะวันที่ดูลำบากมาก
วัจสามีความสุขในใจ แต่หนูน้อยไม่พอใจกับอาหารเหล่านั้นจนกระทั่งตอนเย็น ธัชชัยก็ไม่ได้ไปที่บริษัทโฮสติ้ง และจูงมือลูกและภรรยา ไปเดินเล่นกันในโรงเรียนเขาสัมผัสได้ว่า อีกหนึ่งปีต่อไปนี้ เขาสามารถมาที่นี่ได้ทุกวัน“วันนี้ไม่ต้องไปหาเงินมาซื้อของอร่อยๆให้ลูกชายแล้วเหรอ?” วัจสาอยากจะปล่อยมือของชายหนุ่ม แต่เขายิ่งจับแน่นขึ้น“ต่อให้หาเงินมาได้มากมาย แต่ไม่มีลูกชายมาใช้ด้วย ก็ไม่มีความหมาย เป็นแค่ตัวเลขก็เท่านั้น!”“ถ้านายคิดว่ามันไม่มีความหมาย ก็เอาเลขนั้นมาให้ฉันสิ!”วัจสามองชายหนุ่มด้วยสายตาออดอ้อน ราวกับวันนี้เขาดูมีเสน่ห์มาก“เป็นของเธอทั้งคน แล้วยังจะสนตัวเลขอะไร?”เสียงของชายหนุ่มมีทั้งความเจ้าเล่ห์ เจือความรู้สึกซ่อนอยู่ลึกๆบรรยากาศที่ดีอย่างนี้ ควรจะเป็นฉากที่ชายหนุ่มและหญิงสาวได้จูบกันสิ!แต่ในขณะที่ธัชชัยโอบเอววัจสา ทำท่าจะจูบนั้น ระหว่างพวกเขาก็มีหนูน้อยเข้ามาแทรกตรงกลาง“พวกนายจะจูบกันไม่ได้! ฉันหึง!”หนูน้อยแยกพ่อและแม่ออกอย่างไม่รู้การณ์วัจสาก้มลงมา แล้วหอมที่หน้าของหนูน้อย “ยังหวงอยู่ไหม?”“เจ้าเด็กนี่แค่จะกี่ขวบ? หึงทุกวัน รู้เหรอว่าหึงแปลว่าอะไร?”วัจสาอดไม่ได้ที่จะดุหนูน้อยในความแก่แดดของเขาที่จริงก็ไม่ใช่อย่างที่วัจสาคิดหนูน้อยหวงหม่ามี๊ตัวเองจนเกินไป เพราะหม่ามี๊เป็นของเขาเพียงคนเดียว นอกจากเขาแล้ว คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์จูบหม่ามี๊!“ผมไม่สน รู้แค่ว่าหม่ามี๊รักลูกชายคนนี้ได้คนเดียว!”หนูน้อยมีความคิดบริสุทธิ์ และต้องการเป็นเจ้าของหม่ามี๊แค่คนเดียวใจแคบแบบนี้เหมือนใครไม่รู้“คุณครูไม่เคยสอนให้นายรู้จักแบ่งปันเหรอ?” ธัชชัยอุ้มหนูน้อยจอมวุ่นวายขึ้นมา แล้วหยิกบนหน้าของหนูน้อยด้วยความหมั่นเขี้ยว“สอนแล้ว แต่จะแบ่งหม่ามี๊กับใครไม่ได้! แล้วคนอื่นก็มีหม่ามี๊ของตัวเอง ไม่ต้องแบ่ง!”“แต่นายก็ต้องแบ่งหม่ามี๊ให้คุณพ่อบ้างสิ! นายเอาแต่ตามติดหม่ามี๊ ต้องให้เวลาเราอยู่สองต่อสองบ้างสิ!”วันนี้ธัชชัยอบอุ่นเป็นพิเศษ ดูมีความเป็นพ่อเต็มตัว“หึ หม่ามี๊ไม่อยากอยู่กับนายสองต่อสอง อย่ามาโทษฉัน!”คำพูดของหนูน้อย ทำให้ธัชชัยรู้สึกแย่เล็กน้อยดูท่าทางลังเลของหนูน้อย วัจสาจึงหัวเราะออกมา แล้วเอียงหัวไปอีกฝั่งพิงที่ไหล่ของธัชชัย สัมผัสกับวินาทีอันแสนวิเศษความรักในตอนนี้ เป็นความรักแบบที่วัจสาต้องการเหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ วัจสาจึงถามขึ้น “ธัชชัย นายรู้แล้วเหรอว่าอำเภอพัดรักเป็น…”“ตะวัน ไม่อย่างนั้นพ่อส่งหนูไปเรียนดีกว่า! เราเล่นกันมานานแล้ว!”ธัชชัยตัดบทวัจสาด้วยการพูดหยอกลูกชายขึ้นมา“ไม่เอา! ธัชชัยนายคนหลอกลวง ฉันบอกแล้วว่าวันนี้อยู่กับหม่ามี๊!”เมื่อพูดถึงเรื่องไปเรียน หนูน้อยก็เริ่มฟึดฟัดขึ้นมาวัจสาไม่ได้พูดอะไรตอนที่เธออยู่ที่อ่าว สิบสองเคยบอก ว่าธัชชัยใช้ปืนจ่อไปที่หัวตัวเอง บังคับให้อำเภอพัดรักปล่อยวิศาลไปถ้าหากเขาไม่เคยรู้อะไร ทำไมถึงใช้ชีวิตตัวเองมาข่มขู่อำเภอพัดรัก?เพื่อช่วยวิศาล ธัชชัยยอมใช้ตัวเองเป็นหมาก และวิศาลได้ยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อธัชชัยตั้งหลายครั้ง สิ่งที่เขาทำนั้นควรค่าแล้วและสถานการณ์นั้นกลายเป็นความเจ็บปวดของธัชชัย และติดตัวเขาตลอดไปและเรื่องที่อำเภอพัดรักเป็นพ่อแท้ๆของเขา ทำให้เขายากที่จะเผชิญหน้าคิดไปคิดมาก็ใช่ โตมากับการตบตีของปรีดิท กว่าจะเจอพ่อแท้ๆ กลับไปคิดว่าจะโหดเหี้ยมเสียยิ่งกว่าปรีดิท เกือบจะทำเขาตายตั้งหลายครั้งหลายคราถ้าเป็นวัจสาก็คงไม่ยอมยกโทษให้พ่อแบบนี้เหมือนกันยิ่งไม่ต้องพูดถึงการยอมรับเขาเลยอำเภอพัดรักไม่เพียงแต่เกือบจะเอาชีวิตลูกชายตัวเอง ยังเกือบเอาชีวิตหลานสาวและหลานชายตัวเองอีกมองร่างที่โดดเดี่ยวของชายหนุ่ม วัจสานึกถึงลูกที่ตายนั้นเรื่องนั้น เธอพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาค่อยๆเดินไป ยื่นมือไปโอบเอวของชายหนุ่มเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไร และยืนเงียบๆอยู่เช่นนั้นธัชชัยนิ่งไปซักพัก ราวกับกำลังสัมผัสความรู้สึกของหญิงสาว แล้วยื่นมือไปโอบคอหญิงสาวที่โอบเอวเขาอยู่“อย่าเสียใจไป ชีวิตนี้มีตะวัน มีเธอ ก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจแล้ว”คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้วัจสาขอบตาร้อนผ่าว จนน้ำตาไหลลงมา และยิ่งทำให้เธอกอดชายหนุ่มแน่นขึ้น“ธัชชัย การลืมนาย มันยากจริงๆ…”“เธอจะลืมฉันไม่ได้!”ชายหนุ่มกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นตามกฎของโรงเรียนอนุบาล ถึงเวลานอนกลางวันแล้ว ตะวันที่ขี่คอธัชชัยอยู่ไม่สนใจจะหึงหวงแล้วธัชชัยยกตัวของหญิงสาวขึ้นมา แล้วจูบลงไปด้วยความเร่าร้อนราวกับไม่ได้จุบมาเป็นเวลานาน ดังนั้นครั้งนี้จึงดูรุนแรง บดขยี้จนวัจสารู้สึกเจ็บริมฝีปากแต่ความเจ็บนั้นก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ดูดดื่มวัจสารู้สึกว่าลิ้นของเธอถูกชายหนุ่มดูดกลืนไป แทบเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายยิ่งขัดขืน ชายหนุ่มยิ่งออกแรงมากทำแบบนี้ในมหาวิทยาลัยมันจะดีเหรอ? แล้วยังมีหนูน้อยอยู่ด้วยอีกคน“อืม…พอแล้ว ยังรู้จักอายอยู่ไหม?”วัจสาผลักธัชชัยออก แต่จูบที่รุกล้ำของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวได้สัมผัสถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นแต่ความคิดนี้ หายไปจนหมดหลังจากที่เธอรับสายตัวเองมีความสุขกับการโอบกอดชายหนุ่ม และจูบผู้ชายตรงหน้ามหาวิทยาลัยนั้นโทรมาหาเธอ แจ้งว่ายินยอมให้เธอเรียนเสริมเป็นเวลาหนึ่งปีคุณที่อยู่ในสาย คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณชายรองธัชชัยที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ในเมืองเอส วัจสาไม่อาจเจอคนที่ใช้นามสกุลศรีทองที่ยอมช่วยเธอขนาดนี้อีกแล้ว!“ธัชชัย ขอบคุณนายมากจริงๆ!”“เพื่อรอยยิ้มของเมียที่รัก ให้ทำอะไรก็ยอม!”ที่ทำให้หญิงสาวเริ่มจูบเขาก่อนได้ ทำให้เขารู้สึกพอใจมากดูจากการกระทำของเธอนั้นดูออกได้ไม่ยาก เธอใส่ใจในการศึกษามากจริงๆ ตอนนั้นเป็นเพราะตั้งท้อง และเรื่องนั้น เธอจึงต้องจากไปและตัวเองก็ไม่ได้คิดว่าจากไปก็เป็นเวลาถึงห้าปีดูท่าทางมีความสุขของหญิงสาว ธัชชัยก็หลับตาและซึมซับความสุขนั้น“ธัชชัย นายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาเรียนเพิ่ม? แล้วยังรู้ว่าฉันต้องเรียนอีกปี!”ใบหน้าของหญิงสาวงดงามเสียจนรู้สึกน่าหลงใหล“ตะวันบอกฉันว่าเธอไปทำวุฒิอะไร ตอนไปที่อ่าว ก็บอกว่าเธอไม่อยู่ ตอนแรกฉันอยากจะไปจัดการเธอซักสิบยี่สิบใบ แต่ภรรยาของฉันเสียอย่าง ใบปริญญาที่เคลือบด้วยทองคำนี้ จัดการเองได้ ไม่มีปัญหา!”สิ่งที่ธัชชัยพูดนั้นถูกใจวัจสามาก ทั้งให้เกียรติตัวเอง และแฝงด้วยการให้กำลังใจ“แน่นอน คนเป็นภรรยาอย่างฉัน จะเอาใบสมรสกลับมาด้วยตัวเอง!”รอจนวัจสาพูดจนจบ เธอก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไปแล้วรีบพูดแก้ “ไม่ใช่ เธอเป็นภรรยาเก่าของฉัน!”“อย่าเพิ่งรีบ อีกครึ่งชั่วโมง วัจสาเธอจะเป็นภรรยาของฉันแล้ว! ไปเถอะ!”“ห้ะ? ไปไหน?”“อำเภอสิ!”