วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 890 ฉันเองแหล่ะที่เป็นคนเอาปืนจ่อหัวอำเภอพัดรัก
ตอนที่ 890 ฉันเองแหล่ะที่เป็นคนเอาปืนจ่อหัวอำเภอพัดรัก
ดังนั้นธัชชัยจึงต้องยืนเท้าเปล่าเหยียบกรวดทรายหน้าบ้านมองลูกเมียขึ้นรถออกไปกับคนขับต่อหน้าต่อตา
การฟื้นฟูร่างกายมาตลอดสามเดือนนั่นทำให้ธัชชัยแข็งแรงขึ้นมาพอสมควร
ผิวหมองๆของเขากลายเป็นขาวกระจ่างไปหมดแล้ว
แม้ว่าจะใส่ชุดอาบน้ำก็ตามที เขาก็ยังดูสง่ามากจริงๆ
ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีรถคันสีดำปรี่เข้ามาในบ้านและมาจอดลงที่ข้างๆตัวธัชชัย
แรงลมทำให้ผ้าชุดนอนของเขาเปิดออกเล็กน้อย
วิศาลให้คนคอยตามธัชชัยตลอดคืน รอจนได้ข่าวเขา ก็เลยมาหา
ธัชชัยถอนสายตาออกไปทันที เมื่อเห็นวิศาลออกมาจากรถ แววตาของเขาคมขึ้น
“มาทำห่าอะไรที่นี่?” มาพอดีเลยกับคนที่เขาจะเอาแรงโทสะไปลงได้
“อาชัย ทำไมเมื่อคืนฉันไม่เห็นจะเห็นใครเลย? มีคนของอำเภอพัดรักไม่ที่โพร์ทองของฉันอยู่นะ แต่ก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้นเลย นี่ฉันหะกลัวว่าเขาจะหันหลังไปจัดการแกจริงๆ”
นี่แหละคือเหตุผลที่เขาให้คนจับตาดูที่นี่ไว้ทั้งคืน และก็รีบตามมา
เดิมทีมันเป็นเรื่องยากที่จะป้องกันตัวเองด้วยเพราะเขาเกรงว่าธัชชัยจะเกิดอันตรายอะไรเข้า
ธัชชัยเหลือบตาไปมองวิศาลที่รีบผลุดมาหาเขา จู่ๆก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วย
เขาคิดย้อนไปห้าปีก่อน หากมีใครคนหนึ่งเท่านั้นที่จะรอด วิศาลก็คงจะทิ้งชีวิตของเขาไว้ตรงนั้นแล้ว
คนที่สามารถควบคุมตัวเองให้ทำอะไรที่เหนือกว่าอย่างวิศาลนั้นเขาไม่กลัวอะไร ดังนั้นในตอนนั้นเขาทั้งสองร่วมด้วยกับโสธรคือคนที่เล่นเกมธุรกิจที่เก่งที่สุดในเมืองS
และคนที่เขาต้องการจะล้างแค้น นั่นก็คือกนิษฐาคนที่ทำลายชีวิตของพวกเขา
กนิษฐาคนนี้ไม่ได้เพียงทำร้ายวัจสากับลูกเท่านั้นหรอก
ธัชชัยนั้นก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะกำจัดกนิษฐาไป เขาอยากจะกำจัดไปให้มันเสร็จสิ้นราบคาบ
ไม่อยากให้ใครต้องมาขัดขวางหรือขัดขืนเขา ไม่ว่าจะวรพลที่เป็นพี่ชาย หรือว่ามิ้นที่เป็นหลานสาว
แต่บนโลกใบนี้สิ่งไหนจะเป็นความสวยงามของเขาสองคนได้อีกหล่ะ?
“อาชัย ผ้านายปลิมหมดแล้ว”
ในตอนที่วิศาลถอดชุดของเขามาคลุมไว้ให้ ธัชชัยก็เพิ่งมาคิดได้ว่าเขามาแบบแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ ด้วยเพราะเมื่อครู่รีบที่จะมากวดไล่ลูกเมีย จึงทำให้เขาใส่ไว้เพียงเท่านั้น
เขามองสายตาเย็นชาให้วิศาลหนึ่งที ก่อนจะคลุมตัวเองเดินเข้าไปในห้องโถงในบ้าน
วิศาลเองก็ตามไปติดๆ
ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ธัชชัยจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ใบหน้าหล่อของเขาจึงถูกบดบังด้วยควันบุหรี่
“อาชัย เมื่อกี่ที่ฉันบอกแกไปว่าเมื่อคืนคนของอำเภอพัดรักไปที่โพร์ทอง และจากนั้นเขาก็กลับไปอย่างไม่รู้เหตุรูผล….”
“มันจะไม่มีเหตุผลได้ยังไงอีก แกที่ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ?”ธัชชัยระเบิดความหงุดหงิดของเขาด้วยการโยนก้านบุหรี่ของเขาไปทางวิศาล “เพราะฉันเอาปืนไปจ่อหัวอำเภอพัดรักให้ไง เขาถึงได้ถอนพวกออกมา”“ดังนั้นที่เป็นหนี้แก เมื่อคืนฉันชดใช้ให้หมดแล้วนะ ต่อจากนี้ถ้าแกจะตายไปยังไงก็ตามมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว!”เมื่อเห็นว่าอยู่ธัชชัยก็โกรธขึ้นมา วิศาลก็ได้แต่อึ้งไป“ว่าไงนะ? แกเอาปืนจ่อหัวอำเภอพัดรักเหรอ? เมื่อคืนเนี่ยนะ?”วิศาลมองไปที่ธัชชัยด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะมองขึ้นมองลงเพื่อหาว่ามีรอยฟกช้ำที่ตรงไหนรึเปล่า“อำเภอพัดรักไม่ได้ทำอะไรแกใช่มั้ย?” วิศาลไม่อาจที่จะจินตนาการได้เลยว่าเมื่อธัชชัยทำแบบนั้นแล้ว เขาจะถอนตัวออกมายังไงนี่มันดูไม่เหมือนวิถีของอำเภอพัดรักเอาซะเลย เกิดอะไรขึ้นนะ?“อาศาล แกช่วยฟังฉันหน่อย ออกไปนอกเมืองนี้ก่อนจะได้มั้ย?” ธัชชัยไม่อยากที่จะพูดกับวิศาลเกี่ยวกับอำเภอพัดรักอีก“หลบไปอยู่ต่างเมือง? เพราะอำเภอพัดรักเหรอ? แต่ว่าขนาดอยู่ที่ถิ่นของตัวเองยังสู้เขาไม่ได้ แล้วจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหนได้หล่ะ?”วิศาลถามกลับจริงๆแล้วสิ่งที่เขาพูดมามันไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ที่เมืองSนี้วิศาลเดิมทีเป็นเจ้าถิ่น แต่ขนาดในเมืองSนี้เขายังทำอะไรอำเภอพัดรักไม่ได้เลย ถ้าคิดที่จะออกไป ก็เหมือนหาเสียบ้านซะเปล่าๆในเรื่องนี้ทั้งสองคนก็เห็นเหมือนกัน“ไม่ต้องพูดเรื่องฉันแล้ว แกหล่ะอาชัยไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า?”เมื่อเห็นธัชชัยเงียบไป วิศาลก็เขยิบเข้าไปลูบหน้าผากเขาใกล้ๆ แต่ธัชชัยกลับผลักออก“แกไม่ต้องกังวล เราจะต้องเจอโอกาส ที่จะทำลายพวกอำเภอพัดรักให้รังแตกไป”ด้วยเพราะคิดว่าธัชชัยกำลังกังวลเร่องอำเภอพัดรักที่เป็นศัตรู ดังนั้นวิศาลจึงปลอบต่อ “ยังไงซะฉันก็มีทหารรับจ้างเป็นโหลๆ ถึงแม้ว่าคนของอำเภอพัดรักจะไปที่โพร์ทอง เขาก็จะกั้นขวางพวกนั้นออกไป”ธัชชัยขมวดคิ้วแน่น “โทษทีนะ ต้องโทษตัวฉันเอเลยที่จะต้องลำบากแม้กระทั่งแก”จริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดนี้ วิศาลนับว่าเป็นเหยื่อที่บริสุทธิ์ที่สุด“ไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจหรอกน่า ถ้ารู้สึกผิดก็มาให้ประโยชน์อะไรหน่อยเท่านั้นโอเคมั้ยหล่ะ?”ในสายตาของวิศาลนั้น เขารู้สึกว่าเรื่องการแก้แค้อะไรต่างๆนั้นมันช่างธรรมดา ด้วยเพราะถ้าเราต้องการจะฆ่าใคร ทางนั้นก็อยากจะฆ่าเราเหมือนกันหรืออาจจะพูดได้ว่าทำเลวมา เร็วช้าก็ได้ความเลวกลับไป!“สามเอาคนกลับมาที่เมืองSไม่น้อยเลย แกก็ระวังตัวด้วยหล่ะ”เป็นธัชชัยแต่งเพียงผู้เดียวที่กล้าที่จะเตือนวิศาล“ฉันว่า เราไม่เห็นจะต้องมานั่งรอความตายเลย เอางี้มั้ยคืนนี้เราก็ไปล้อมที่อ่าวตื้นเลย เหมือนกับการที่ล้วงปลาในไหหน่ะว่าไง?”“คิดอะไรของแกหน่ะ กลัวว่าแม้แต่ไหก็จะไม่มีหน่ะสิ เพราะอาจจะโดนคนอื่นจับใส่ไหซะเอง”ธัชชัยกลอกตาใส่วิศาลอย่างไม่สบอารมณ์วิศาลกลับยิ้มเศร้า “คนที่จะโดนจับเข้าไหน่ะ มันก็ยากจะพูดจริงๆนั่นแหล่ะ”……แน่นอนแหล่ะ ไม่ใช่แค่วิศาลที่คิดจะจับอำเภอพัดรัก อำเภอพัดรักก็รออยู่ทุกชั่วขณะการเต้นของหัวใจ แต่สิ่งที่ต้องทำอันดับแรกเลยคือจัดการกับธัชชัยก่อน!เขาเป็นผู้ชายนับสาม อำเภอพัดรักจะให้โอกาสธัชชัยได้ช่วยวิศาลเพียงสามครั้งแล้วแต่อำเภอพัดรักก็ฟังคำพูดของสามที่ว่าให้ไว้ชีวิตวอศาลไว้เพียงแต่ตัดต้อนเจ้าโลกเขาไปเสียสิบสองนั้นบอกอยากจะพาสิบห้าออกไปเที่ยวแล้ววัจสาเองก็เห็นดีด้วย เขาไม่อยากให้เด็กน้อยต้องเหมือนถูกขังไว้ในอ่าวตื้นสิบสองพาเด็กน้อยไปเที่ยวที่สวนสนุกและเขาก็เพิ่งลงมาจากโรลเลอร์โคสเตอร์ด้วยระดับความตื่นเต้นขนาดนั้นสิบสองนั้นไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว มีเพียงเด็กน้อยตะวันที่กรีดร้องจนเขาแก้วหูจะแตก“สิบห้า คิดถึงพ่อของนายมั้ย? เราโทรศัพท์หาเขาหน่อยเป็นไง?”แต่เด็กน้อยกลับปฏิเสธ “ไม่คิดถึง!”“คิดถึงหน่อยเถอะน่า ได้ข่าวว่าวันนี้พ่อนายจะไปนัดบอด หรือว่านายอย่างได้แม่ใหม่?”อีกข้อความข้างหลังนั้นก็เป็นธรรมดาอย่างที่รู้กันว่าสิบสองเมคขึ้นมาจุดประสงค์หลักของเขาก็คือให้เด็กน้อยโทรหาธัชชัย เพื่อที่จะให้เขาอยู่กับตัวเองที่นี่“ธัชชัยถ้าเกิดว่ายังกล้าที่จะหาแม่ใหม่ให้อีกหล่ะก็ ผมจะไม่มีวันยกโทษให้เลย! ให้ตายเถอะ”เด็กน้อยพึมพำด้วยความโกรธ“ถ้าให้ใครเป็นลูกมันก็เหมือนการให้ของขวัญ แต่แม่ของนายหน่ะไม่เหมือนกัน เขารักพ่อนายขนาดนั้น เดาเลยนะว่าถ้าไม่มีพ่อนาย ชั่วชีวิตของเธอก็คงจะไม่มีความสุขหรอก”แน่นอนหล่ะว่าด้วยเพราะคำพูดของสิบสองเด็กน้อยจึงโทรหาธัชชัยทันที“ธัชชัย อยู่ที่ไหนหน่ะ?” เด็กน้อยถามขึ้นเมื่อสายต่อติดธัชชัยตอบกลับมาอย่างสบาย “กำลังทำงานเก็บเงินเพื่อที่จะซื้อของอร่อยและของเล่นสนุกๆให้ลูกยังไงหล่ะ”“คิดถึงพ่อแล้วเหรอ?”ธัชชัยถามเสริมมา“ไม่คิดถึง” เด็กน้อยตอบอย่างโกรธๆ“แต่ว่าพ่อคิดถึงลูกนะ คิดถึงมากๆๆๆ”“แล้วทำไมถึงไม่มาตามหม่ามี๊กับผมกลับ? คิดที่จะทิ้งเราให้คนอื่นอย่างนั้นเหรอ!”เด็กน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมธัชชัยถึงไม่ขวางแม่ของเขาที่โกรธอยู่ เฮงซวยจริงๆ“ก็หม่ามี๊ลูกเอาแต่ใจ….”“อื้มเห็นได้ชัดเลยว่าไม่มีความจริงใจ ธัชชัยถ้าทำตัวแบบนี้ผมจะไม่เป็นลูกของคุณแล้ว….อ้ะ!”เด็กน้อยยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นโทรศัพท์ก็ตกลงธัชชัยตกใจร้องเรียกทันที “ตะวัน?”ที่สวนสนุกเสียงดังมาก หลังจากเกิดความวุ่นวายขึ้น ธัชชัยก็เหมือนจะได้ยินเสียงของสิบสอง“สิบห้า สิบห้า ฟื้นสิสิบห้า!”ด้านธัชชัยที่ถือโทรศัพท์รออยู่นั้นเขาแทบไม่หายใจใช้เวลากว่าสองนาทีได้ ที่ปลายสายถึงจะมีเสียงตอบกลับมา “ธัชชัยสิบห้าเดินไม่ระวังก็เลยโดนคนอื่นผลักตกไป ตอนนี้เลือดออกเต็มหน้าผากไปหมด”สิบรู้สึกว่าโอกาสที่เขาจะได้เล่นเกมกับธัชชัยนั้นมันน้อยมากแล้วรอจนกระทั่งครั้งชั่วโมงผ่านไป ธัชชัยก็บึ่งไปหาสิบสองที่โรงบาลเด็ก แต่ยังไม่ทันทีเขาจะเข้าไปก็ถูกคนใช้สันมีดตีที่หลังคอจนสลบเมื่อเห็นธัชชัยถูกห้าที่สลบไป สิบสองก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี“ธัชชัยนะธัชชัย ไม่คิดเลยว่าคุณจะมีวันนี้ ถูกคนอื่นหลอกจนตัวเองกายเป็นลิงนี่รู้สึกยังไงฮะ?”เขาใช้ประโยชน์จากความเป็นห่วงของคนเป็นพ่อนั่นเอง……เมื่อมองสองคนพ่อลูกนอนหลับกันอยู่บนเตียง วัจสาก็ได้แต่ถอนหายใจไม่รู้ว่าอำเภอพัดรักนั้นต้องการอะไร แต่เธอรู้ดีว่าคืนนี้ที่อ่าวตื้นไม่สงบแน่ ด้วยเพระอำเภอพัดรักเตรียมส่งเธอสามคนพ่อแม่ลูกออกไปในชั่ววินาทีนั้น ที่อ่าวตื้นมาเงียบเชียบมากแม้กระทั่งคลื่นลมก็ยังดูอ่อนล้าอ่อนแรง มันเงียบจนน่าแปลกใจอำเภอพัดรักนั่งอยู่ในห้องสีเหลี่ยมที่ไว้นั่งเล่นเพื่อที่จะรอวิศาลบุกเข้ามาล้วงไหจับปลาแต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่จะถูกจับเมื่อเทียบกับอำเภอพัดรักที่กำลังชงชาอยู่นั่น คนอื่นๆดูเครียดเอามากๆในขณะเดียวกันที่นอกวิลล่า ยังมีทหารรับจ้างในชุดพรางที่อยู่บนชายหาด ในมือแบกปืนเล็งมาที่บริเวณทางเข้าทันใดนั้นเอง การมีคนเดินแหวกเข้ามาตามทาง และคนๆนั้นก็คือวิศาลเขาเดินมาอย่างไม่กลัวเกรง ถ้าหากว่าเขากล้ามาที่นี่เพื่อจับคน เขาก็ไม่กลัวว่าปลาอย่างอำเภอพัดรักจะกัดตัวเขาเองระหว่างทางที่วิศาลเดินนั้น ด้านหลังมีทหารรับจ้างเดินตามเขามาแบบกระจายตัวปกป้องเขาเอาไว้ประตูวิลล่าเปิดออก เหมือนกับกำลังรอให้วิศาลเข้ามาวิศาลเป็นดั่งเจ้าป่าแห่งเมืองS เขาไม่เคยให้ใครมาเย้ยในถิ่นของเขาเองผู้ชนะคือกษัตริย์ และผู้แพ้ก็คือทรราช นั่นคือความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้