วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 886 พยายามที่จะหาแม่
ตอนที่ 886 พยายามที่จะหาแม่
“พ่อธัชชัยของผมเป็นคนบอก เขาบอกว่าเป็นแปดที่เอาหม่ามี๊ไปซ่อน! ด้วยสติปัญญาของพ่อผมแล้วไม่ต้องเอามานั่งสงสัยกันเลยด้วยซ้ำ”
เด็กน้อยร้องออกมาด้วยความโกรธ
อำเภอพัดรักหันซ้ายทีขวาทีทันที “แล้วไหนพ่อของนายหล่ะ?”
“รออยู่ด้านนอก ไม่อย่างนั้นให้ผมเอาเขามาเผชิญหน้ากับแปดเลยดีมั้ยหล่ะ”
อำเภอพัดรักหัวเราะ “ไปสิ เดี๋ยวพ่อบุญธรรมจะรออยู่ที่นี่”
อำเภอพัดรักมองดูเด็กน้อยหันตัวกลับไปเพื่อที่จะไปเรียกพ่อของเขามาจัดการกับแปด เมื่อร่างของเด็กน้อยลับตาไปแล้ว ใบหน้าของอำเภอพัดรักก็กลับกลายมาเป็นหมองคล้ำขึ้นอีกครั้ง
“สิบสอง จัดการพาคนของสามไปที่โพร์ทองตอนนี้ แค่ทำตามวิธีการที่สามว่า ไม่จำเป็นต้องเลือกวันแล้ว ครั้งนี้ไม่อาจพลาดได้ เอามันลงนรกไปซะ!”
คืนนี้นับว่าเป็นโอกาสดีจริงๆ ด้วยเพราะธัชชัยกับลูกอยู่ที่อ่าวตื้น ดังนั้นธัชชัยจึงไม่มีทางที่จะแยกร่างไปช่วยวิศาลได้แน่นอน พ่อลูกจะอยู่อย่างปลอดภัยในใต้การปกครองของเขา
“พ่อบุญธรรม ถ้าธัชชัยใช้อาวุธหล่ะครับ ถ้าเป็นแบบนั้น…ผมจะอยู่ที่นี่”
สิบสองพูดอย่างเป็นกังวล เขารู้ว่าหากธัชชัยนั้นคิดที่จะทำจริงหล่ะก็ พ่อบุญธรรมก็คงจะยอม
“ไม่ใช่ว่ามีพี่สามของแกอยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ? แล้วอาชัยเด็กนั่นก็คงไม่ใจร้ายขนาดฆ่าพ่อของตัวเองหรอก”
อำเภอพัดรักระบายความขุ่นเคืองออกมาเล็กน้อย
“ถ้าเกิดเขาเข้ามาทำร้ายฉันจริงๆนั่นก็ช่วยไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นการให้เขาได้ระบายความโกรธไปก็แล้วกัน”
อีกอย่าง อำเภอพัดรักเพียงแค่อยากจะสร้างโอกาสที่จะให้พ่อลูกได้เจอกันด้วย
ให้เขาได้ใกล้ชิดละได้มองเห็นคนที่ให้กำเนิดเขาใกล้ๆ
ชีวิตของเขานั้นส่วนใหญ่ก็ถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธแค้น
มันน่าขำสิ้นดีที่กระบวนการโหดร้ายต่างๆที่เขาทำนั้นเขาได้ทำร้ายลูกแท้ๆของเขาไป อีกทั้งยังเป็นลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่เขารักด้วยอีกต่างหาก
มันเป็นเพราะโชคชะตาเล่นลก หรือเขาทำให้ชีวิตเขาเป็นแบบนี้เองนะ?
นอกขอบเขตบ้านมีรถดำจอดอยู่ไม่ไกล ธัชชัยจ้องไปที่ตัวบ้านจากในรถ ไม่มีรถคันไหนเคลื่อนไหว แสดงว่ามีคนอยู่ด้านใน
แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ดีนัก
เมื่อกี้ในรถตะวันลูกชายของเขาก็ได้บอกถึงสถานการณ์ด้านใน
ทั้งยังบอกอีกว่าด้านในมีแต่คนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก
น่าจะเป็นลูกน้องของอำเภอพัดรักนั่นแหล่ะ ไม่อย่างนั้นลูกขอเขาคงจะไม่ละเลยการที่พวกเขาอยู่ตรงนั้นหรอก
หรือว่าจะเป็นลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรักอีกแล้ว?
ลูกของเขาเป็นเลขสิบห้า ดังนั้นก่อนหน้าก็น่าจะมีถึงสิบสี่เลข?
นอกจากเจ็ดที่เป็นกนิษฐาแล้ว ก็มีเก้าที่กรดลฆ่าไป แล้วก็มีสี่ห้า แปด และสิบสอง
ก็ยังเหลืออีกแปด
ธัชชัยเคยประมือกับสิบมาแล้ว เขาค่อนข้างจะเหนือกว่าแปดและสิบสอง สิบน่าจะส่งต่อหน้าที่ให้แก่สิบสองในการเรียนรู้ทักษะที่โหดร้ายแต่สิบสองที่อยู่ข้างตัวของอำเภอพัดรัก นั่นยังไม่ใช่มือฉมังที่โหดร้าย เพราะเขายังรู้จักเห็นใจเพื่อมนุษย์ เห็นได้ชัดว่าพวกเขารักตะวันลูกชายของเขามากแค่ไหนดังนั้นคนที่นั่งรถมาน่าจะเป็นพวกสามใช่มั้ยนะ?หากว่าอำเภอพัดรักเรียกพวกสามมาเพื่อที่จะใช้งานหล่ะก็มันก็ง่ายเลยที่จะ…ธัชชัยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกไปทันทีปลายสายเป็นวิศาล และเขาก็รับสายแทบจะทันที“ทำอะไรอยู่?” ธัชชัยถามด้วยความหงุดหงิด“กินข้าว นอน แล้วก็…คิดถึงแก”ตั้งแต่ที่รูปถูกเปิดเผยออกมา วิศาลก็ไม่ค่อยจะปิดบังความรู้สึกที่ขามีอีกเลยวิศาลที่ถูกเรียกขานว่าเป็นนักเลงหัวไม้ที่มีอาจบาทใหญ่ในเมืองSธัชชัยจึงได้แต่หมดคำพูด เส้นเลือดบนหน้ากระตุบหนึบๆ“คืนนี้อากาศไม่ค่อยจะดี แกก็อยู่แต่โพร์ทองนั่นไปเลยนะไม่ต้องออกไปไหนเข้าใจมั้ย?”ธัชชัยพูดอย่างสุภาพเพื่อที่จะเตือนใจวิศาล เพราะถ้าเป็นคำพูดของเขาแล้วนั้น วิศาลก็จะฟังเข้าใจ“แกอยู่ไหนหน่ะ?”แน่หล่ะนั่นก็ทำให้อยู่ๆเสียงของวิศาลก็จริงจังขึ้นมา“ฉันก็นอนกกลูกกกเมียอยู่ที่บ้านสิ แกก็จำเอาไว้ด้วยว่าควรจะทำอะไร”ธัชชัยไม่อยากจะพูดอะไรกับวิศาลให้มันมากความ มันไม่ใช่แค่ไม่อยากพูด แต่เขาพูดไม่ได้ เขายอมให้มันตายอยู่ในท้องเสียดีกว่าพูดออกไปเหมือนกับที่sky dreamนั้น เขายอมตายเสียดีกว่าที่จะยอมรับความจริงที่หน้าอัปยศอดสูนั่นแม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่มี ธัชชัยไม่เป็นธัชชัยเลยเมื่อเห็นว่าลูกชายวิ่งออกมาจากอ่าวตื้น ธัชชัยก็ลงรถไปรับเขาโค้งตัวเพื่อที่จะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา “ทำไมจัดการได้เร็วจริง?”“ยังไม่ได้เลย เจ้าแปดนั่นไม่อยากจะเชื่อเลย เขาไม่ยอมรับ เขาอยากจะเผชิญหน้ากับคุณ”เด็กน้อยเสริมด้วยความโกรธอีกครั้ง “แปดนี่ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ต้องซัดเขาให้หมอบไปเลยนะ!”“ว่าไงนะแปดให้พ่อเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาเหรอ?”ธัชชัยขมวดคิ้วแน่น“ใช่หน่ะสิ เพราะเขาไม่ยอมรับว่าเอาหม่ามี๊ไปซ่อน พ่อบุญธรรมจะเป็นประธานที่ทรงธรรม ดังนั้นจะบอกให้คุณไปจัดการกับแปด”“จะบอกว่าอำเภอพัดรักให้พ่อเข้าไปจัดการกับแปดอย่างนั้นเหรอ?” ใบหน้าของธัชชัยหมองคล้ำมากขึ้นไปอีก“ใช่แล้วหล่ะ แต่ไม่ต้องกังวลไปนะ พ่อบุญธรรมจะต้องพ่อบุญธรรมจะยุติธรรมแน่นอน”ด้วยเพราะพ่อเขาดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของอำเภอพัดรัก เด็กน้อยจึงพูดเสริมขึ้นอีก “พ่อบุญธรรมเคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่ทำร้ายคุณอีก ก่อนหน้านั้นเป็นเขาที่ไม่ดีเอง ตอนนี้เขารู้ผิดและปรับเปลี่ยนตัวแล้ว ธัชชัยให้อภัยพ่อบุญธรรมของผมเถอะนะ”ที่เอามาพูดแบบนี้เพราะเด็กน้อยอยากที่จะให้พ่อบุญธรรมกับธัชชัยพ่อของเขาสามารถที่จะเป็นเพื่อนกันได้เมื่อได้ยินลูกของเขาเรียก ‘พ่อบุญธรรม’ธัชชัยก็รู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่มันก็ไม่เหมาะที่จะพูดคุยเรื่องศักดิ์ศรีอะไรกับเด็กอายุเพียงห้าขวบดังนั้นเขจึงถามอย่างอื่นกับลูกชาย “ตะวัน ในนั้นยังมีคนอยู่มั้ย? คนที่เป็นเหมือนลูกบุญธรรมที่ปกติลูกจะไม่เห็นหน่ะ?”“มีครับ”ธัชชัยได้ยินดังนั้นจึงรีบกวดถามต่อ “พวกเขายังอยู่มั้ย?”“อยู่นะ” เข้าไปในนั้นเด็กน้อยไม่ค่อยจะสนใจใครสักเท่าไหร่“มั่นใจมั้ยว่าตอนที่ออกมาเขายังอยู่?”ธัชชัยอยากรู้ว่าพวกเขาอยู่ไม่อยู่เพื่อที่จะเป็นฐานว่าวิศาลนั้นปลอดภัยหรือไม่เด็กน้อยเกาหัวแกร่กๆ “เหมือนว่าจะอยู่ไม่ครบนะ ไม่ต้อดูเดาแล้ว ถ้าอยากรู้ว่าเขาอยู่ไม่อยู่ ก็เข้าไปดูเองสิไป อีกอย่างไหนบอกว่าจะช่วยหาหม่ามี๊นี่พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้”เด็กน้อยบิดตัวออกจากอ้อมแขนของธัชชัยก่อนจะลากเขาเข้าไปในบ้านธัชชัยนั้นไม่อยากที่จะเจอกับอำเภอพัดรักเพราะการที่เขาอยู่ที่นั่นมันก็เหมือนเป็นการที่ย้ำเตือนถึงความอัปยศของตัวเขาแต่เพื่อความงอแงของลูกชาย ไหนจะวิศาล และยังผู้หญิงของเขา ถึงไม่อยากเจอยังไง ก็ต้องเจออยู่ดีและที่หลีกเลี่ยงนั้นก็เพราะว่าเขาดันไปรู้ในสิ่งที่เขาไม่ควรรู้ซะได้ถึงแม้ว่าจะเป็นการแสร้งทำ เขาก็จะทำเหมือนไม่รู้อะไรนั่นแหล่ะเด็กน้อยมองไปที่เขา ด้วยเพราะเด็กน้อยมีความคิดเป็นของตัวเองแล้วดังนั้นเขาจะให้พ่อของหลีกหนีไปได้ยังไง?ในเวลาเดียวกันนั้นด้านนอกก็ไม่มีสี่กับห้ายืนอยู่แล้วธัชชัยขมวดคิ้ว แต่เมื่อเดินเข้าไปด้านในคิ้วที่ขมวดอยู่แล้วก็ยิ่งผูกปมหนักเข้าไปอีกทั้งห้องโถงนั้น มีเพียงอำเภอพัดรักที่นั่งอยู่ที่โซฟา กับแปดที่ยืนอยู่ข้างๆไม่มีสิบสองที่ปกติจะต้องยืนอยู่ด้วยตลอดชัดเลยว่าตัวเขาเองเข้าแผนล่อเสือออกจากถ้ำของอำเภอพัดรักเสียแล้ววิศาลเอ้ย! จะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย….เมื่อเห็นสิบห้าจับมือพ่อของเขาเข้ามา ใบหน้าของอำเภอพัดรักก็แปรเปลี่ยนไปทันทีด้วยเราะเขาไม่คิดว่าธัชชัยจะเข้ามาจริงๆ นราเขายอมให้อภัยพ่อของเขาคนนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ?ในชั่วจังหวะนั้น อำเภอพัดรักก็ทั้งรู้สึกซาบซึ้ง ทั้งยังรู้สึกผิดที่ทำร้ายไปเขาลุกขึ้นยืนเองเพื่อเป็นการต้อนรับสองพ่อลูกที่เดินเข้ามาอำเภอพัดรักเบิกตากว้างมองลูกชายที่เป็นสายเลือดของผู้หญิงที่เขารักมันละม้ายคล้ายมาก ไม่ว่าจะความสูง สง่า ทั้งยังร่างกายที่แข็งแกร่ง มันมีส่วนที่คล้ายเขาคนนี้อยู่มากทีเดียว ทำไมเขาถึงไม่ค้นพบมันให้เร็วกว่านี้นะ?ไม่เพียงแต่ทำร้ายลูกชาย เขายังทำให้ผู้หญิงคนนั้นผิดกวังอีกด้วย นั่นยิ่งทรมานหัวใจเขามาดจริงๆแต่กลับกันในสายตาของธัชชัย เขามองอำเภอพัดรักมีแต่ความเกลียดชังและความแค่เท่านั้น“อาชัย…มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ”อำเภอพัดรักอดไม่ได้ที่จะเรียกเขาแบบนั้น ด้วยเพราะเขาไม่อยากให้ลูกชายใช้นามกุลคนอื่นเดิมทีอยากจะเรียกว่าพรมชัยเสียด้วยซ้ำ แต่ก็เปลี่ยนมาเป็น อาชัยแทนธัชชัยเดินผ่านอำเภอพัดรักไปก่อนจะไปนั่งอยู่ตรงแปดถ้าไม่นับพ่อบริวารคนรับใช้ที่นี่ก็เหลือเพียงอำเภอพัดรักกับแปดเท่านั้นอำเภอพัดรักนั้นคิดว่าการที่ธัชชันเดินเข้ามานั้น เป็นก้าวแรกของสันติภาพระหว่างเขาสองคนแต่เขาไม่รู้เลยว่าการที่ธัชชัยเข้ามานี้มันก็เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของตัวเองเขาไม่มีความคิดที่จะปรองดองอะไรกับอำเภอพัดรักอยู่แล้ว ดังนั้นจึงนั่งฝั่งตรงกันข้ามห่างจากอำเภอพัดรักประมาณสองเมตรได้ด้วยความห่างเท่านี้ทำให้แปดรู้สึกถึงความรุนแรงที่มากขึ้น เดินทีที่ยืนอยู่ข้างโซฟา เขาจึงเดินมาใกล้ขึ้นเพราะว่าสิบสองไม่อยู่ หน้าที่ที่จะต้องดูแลพ่อบุญธรรมจึงเป็นของเขาถึงแม้ว่าด้านข้างจะยังมีสามที่คอยคนขับรถอยู่ด้วยก็ตาม“แปด ธัชชัยมาแล้ว ทั้งสองก็โต้วาทีกันได้เลย”เด็กน้อยถูกตามใจจนลืมไปแล้วว่ามารยาทคืออะไร ไม่มีทางที่เขาจุรู้จักการสุภาพกับพวกพี่น้องแต่ช่วงเวลาที่เขาเกิดมานั้นจึงทำให้เขาเป็นน้องรักที่สุด“สิบห้า ฝั่งหนึ่งเป็นฉัน ฝั่งหนึ่งเป็นพ่อนาย นายจะอยู่ฝั่งใคร?”แปดเริ่มเล่นกับเด็กน้อยอย่างอารมณ์ดีตอนนี้เขาเพียงอยากที่จะดึงเวลาเอาไว้เท่านั้น ให้สิบสองได้มีเวลาจัดการนานหน่อย จะได้ทำอะไรได้อย่างราบรื่น“ไม่อยู่ฝั่งใครทั้งนั้นแหล่ะ ไม่ว่าใครที่ทำร้ายหม่ามี๊ของผม ก็จะเป็นศัตรูของผมทั้งนั้น”ตำแหน่งของเด็กน้อยไม่เคยเปลี่ยน แม่ของเขาเป็นหนึ่งในใจของเขาเสมอ“กตัญญูอะไรขนาดนี้เนี่ยฮะ แม่มีลูกที่รักขนาดนี้นี่ ฉันหล่ะอิจฉาจริงๆเลย”แปดก็ยังคงกระตุ้นเด็กน้อยไม่ให้เข้าประเด็นไปเรื่อย