วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 874 วัจสาที่จนตรอก
ตอนที่ 874 วัจสาที่จนตรอก
เมื่อเห็นธัชชัยไม่ยอมปล่อย วัจสาจึงขอร้องอำเภอพัดรัก “ช่วยด้วยค่ะ คุณพรมมิน…”
อำเภอพัดรักยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าตัวเองควรเข้าไปดีหรือไม่
แต่ให้พวกเขายื้อกันนานคงจะไม่ดี อำเภอพัดรักจึงกระแอมขึ้น แล้วพูดเสียงเรียบ “วัจสา… นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนกับธัชชัยเถอะ”
เมื่อได้พูดเช่นนี้ ทำให้อำเภอพัดรักพอใจมาก เพราะเขาได้เรียกลูกชายอย่างสนิทสนม
สงสารวัจสา ที่ลืมไปว่าอำเภอพัดรักเป็นพ่อแท้ๆของธัชชัย และยังเป็นพ่อที่ปกป้องลูกเสียยิ่งกว่าอะไร!
วัจสารู้สึกหมดหวัง
บนโลกนี้ไม่มีใครจะช่วยเธอได้แล้วเหรอ? แต่ทำไมต้องให้คนอื่นช่วย? หรือเธอและลูกชายต้องอยู่กับคนอื่นไปตลอด?
“ตะวันพ่อสารเลวของหนูจะตัดมือหม่ามี๊ทิ้ง…”
วัจสาทำท่าเจ็บ แล้วคลายลูกที่อยู่ในอ้อมแขน
แล้วลูกชายก็เริ่มลงมือตีพ่อของเขา “ธัชชัยไอสารเลวรังแกหม่ามี๊ของฉัน! รีบปล่อย…เลยนะ!”
เขาคิดว่าตัวเองทำหญิงสาวเจ็บจริงๆ จึงปล่อยมือ “วัจสา เธอกลับไปกับฉันเถอะ!”
วัจสาเริ่มเสียงอ่อน “นายปล่อยฉันก่อนสิ!”
หญิงสาวออกเงื่อนไข ให้ธัชชัยปล่อยมือจากแขนของเธอ แล้ววัจสาจึงรีบวิ่งไปอุ้มตะวันมากอดเอาไว้
ธัชชัยอยากจะกอดเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนนั้น แต่คงจะตามจับเธอไม่ทันแน่ๆ
ดังนั้นวัจสาจึงวิ่งหนี วิ่งเข้าไปในครัวของคฤหาสน์
และธัชชัยได้สติจึงวิ่งอุ้มลูกชายตามเข้าไป
สองคนผัวเมียนี้เล่นวิ่งไล่จับกันอยู่เหรอ? วัยรุ่นนี่เข้าใจเล่นกันจริงๆ
ในความคิดผู้ชายเผด็จการอย่างอำเภอพัดรัก เขาคิดว่าวัจสานั้น งี่เง่าเกินไป แต่ก็ไม่อาจออกปากไล่พวกเขา
และตราบใดที่สองแม่ลูกยังอยู่ที่อ่าวนี้กับเขา มีเหรอที่ธัชชัยจะไม่มา?
เมื่อคิดเช่นนี้ อำเภอพัดรักจึงคิดว่าการรั้งให้วัจสาอยู่ที่นี่ก็เป็นเรื่องที่ดี
แต่เขายังไม่ทันจะตั้งความฝันเสร็จ ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าก็พลิกผัน
เสียงทะเลาะเบาะแว้งเล็กน้อยกลายเป็นรุนแรงขึ้น
วัจสาวิ่งเข้าไปหยิบมีดในครัว
ในขณะที่อำเภอพัดรักคิดว่าเธอจะใช้มีดนั้นทำร้ายธัชชัย เธอกลับใช้มีดนั้นจี้ไปที่คอตัวเอง
“ธัชชัย นายก็เอาไปสิ ฉันกลัวว่านายจะเอาวัจสาที่ยังมีชีวิตกลับไปไม่ได้ คงจะต้องเอากลับไปในสภาพไร้ชีวิตแทน!”
วัจสาโกรธมาก เธอหมดความอดทนกับความบ้าบอและดูแคลนของผู้ชายคนนี้มาเต็มที
“วัจสาเธอบ้าไปแล้วเหรอ? มาเล่นอะไรน่ากลัวแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ยังไง?”
ธัชชัยที่วิ่งอุ้มลูกตามเข้ามา เห็นเธอในสภาพนี้ จึงโกรธมาก
“ไม่ใช่นายเหรอที่บังคับฉัน?”วัจสาตะคอก “นายคิดว่าฉันแสดง? เห็นเลือดนายก็รู้แล้วว่าเล่นหรือจริง?”วัจสาเหมือนกับบ้าไปแล้วจริงๆ เธอปาดมีดลงไปที่คอ แล้วเลือดก็พุ่งออกมา“หม่ามี๊…อย่า! อย่าทำร้ายตัวเอง…ขอร้องล่ะ…” เมื่อเห็นหม่ามี๊จะทำร้ายตัวเอง หนูน้อยจึงกรีดร้อง และร้องไห้อย่างขาดความควบคุมไม่ใช่ว่าเขากลัวเลือด แต่เขาไม่อยากให้หม่ามี๊บาดเจ็บ“ธัชชัย นายจะไปไหม? ถ้านายยังไม่ไป นายก็เตรียมให้ตะวันใส่ชุดผ้าดิบได้เลย!”วัจสาตะคอก และทุกครั้งที่เธอตะโกนออกมาด้วยอารมณ์นั้น เลือดก็ยิ่งไหลออกมา“สารเลว แกรีบไปเลยนะ! ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าแกอีกธัชชัย! รีบไป ไปสิ!”หนูน้อยดิ้นออกมาจากแขนของธัชชัย และทุบตีไปที่ท้องของเขา แล้วรีบผลักเขาออกไปข้างนอก“รีบไปสิ…รีบไปเลย!”มองดูลูกที่ร้องไห้ด้วยความกลัว เขาก็ใจสลาย“วัจสาเธอชนะแล้ว ทำร้ายตัวเองเพื่อให้ฉันรัก…ยัยโง่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”ธัชชัยจ้องวัจสา คอของเธอที่มีเลือดไหลออกมานั้น ทำให้ใจของเขารู้สึกเจ็บปวดมากแล้วตอนนี้สิบสองก็เดินเข้าใกล้วัจสาอย่างเงียบๆ เพื่อเตรียมแย่งมีดจากมือของเธอในขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัวแต่ในขณะที่ธัชชัยกำลังจากไปนั้น เธอก็ได้ทิ้งมีดลงสู่พื้นและร่างของเธอก็ร่วงลงบนพื้นตาม“หม่ามี๊…หม่ามี๊ไม่เป็นไรนะ? เลือดไหลเยอะมากๆเลย…”หนูน้อยวิ่งทั้งน้ำตาเข้าไปหาเธอ ใช้มือหนึ่งจับไหล่เธอเอาไว้ พลางใช้อีกมือกดแผลของเธอ“ตะวันไม่ร้องไห้สิ ไม่เป็นไร หม่ามี๊ไม่เจ็บ…”วัจสาในตอนนี้หมดแรง ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะพูดออกมา จึงได้แต่กอดลูกเอาไว้แน่น“วัจสาเธอทำอะไร? เธอเคยคิดถึงสิบห้าบ้างรึเปล่า? เธอคิดว่าดีแล้วเหรอที่ทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเขา?”อำเภอพัดรักโกรธกับการกระทำของวัจสามาก“พวกนายหุบปากไปเลย! อย่ามาดุหม่ามี๊! สารเลวหลบไปเลยนะ!”หนูน้อยตะคอกอย่างสุดแรงแล้วทั้งโลกก็ดูเงียบลง……ธัชชัยที่เดินออกมาจากอ่าวด้วยความรู้สึกหนักอึ้งเหมือนกับถูกบีบคอเอาไว้ หายใจไม่ออกลมยามค่ำคืนพัดเข้ามาในรถ กระทบแรงเสียจนรู้สึกเจ็บที่หน้าเขารู้ดี ว่าการที่ลูกและภรรยาอยู่ที่อ่าวนั้น จะปลอดภัยแต่สำหรับชายหนุ่ม การที่ลูกและภรรยาไม่เลือกเขา แต่เลือกคนอื่นมาดูแลแทนนั้น เหมือนกับถูกตบหน้า ช่างรู้สึกแย่เหลือเกินแต่ก็ไม่มีวิธีอื่น ทำได้เพียงเท่านี้ภาพที่หญิงสาวถือมีดนั้น ทำให้ธัชชัยรู้สึกตกตะลึงมากเธอรู้สึกแย่เขารู้ดี แต่เขาก็จนปัญญาเหมือนกันธัชชัยรู้ดีว่าเขาลำเอียงไปทางวรพลพี่ชายของเขามากกว่า และมันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับวัจสาเขาไม่แน่ใจ ว่ากนิษฐาได้ใช้เรื่องนี้มาก่อเรื่องหรือไม่ครั้งนี้คนที่กนิษฐาเผชิญหน้าด้วยคือวิศาล และตอนนี้เธอก็ได้รับการลงโทษแล้วแต่วัจสาสองแม่ลูกเป็นเพียงผู้ถูกกระทำจากการทะเลาะกันของกนิษฐาและวิศาลเท่านั้นธัชชัยคิดถึงเรื่องนี้ ลูกชายของเขาเฉียดอันตรายมาถึงสองครั้ง ครั้งแรกไม่สำเร็จ อีกครั้งนั้นตกใจแต่ไม่ถึงกับอันตราย ซึ่งแสดงว่าคนๆนั้นไม่ได้มุ่งที่จะทำร้ายลูกชายของเขา。เบื้อหลังมีคนคอยบงการเรื่องนี้อยู่ดังนั้นเขาจึงอยากจะรู้ว่าคนนั้นคือใครคนที่ไม่อาจทำให้ผิดสังเกตแต่ปรากฏขึ้นเรื่อยๆปอเช่วิ่งแล่นไปตามไหล่เขาท่ามกลางความมืดที่ที่เขาจะไปคือรังผีของกรดล กลางวันนั้นหนาวเหน็บ กลางคืนก็น่ากลัวที่ตรงนั้นยังกั้นถนนอยู่ แต่ธัชชัยก็ขับบุกเข้าไป ต่อให้เขาต้องขับชน เขาก็จะไปหากรดลเพื่อถามเรื่องนี้ให้ได้!ถูกทรมานติดต่อกัน จนตอนนี้ตีสองแล้วธัชชัยวิ่งด้วยความเร็วเทอร์โบ ควันโขมง จนมาหยุดที่หน้ารังผีของกรดลบ้านตรงหน้าเงียบสงัด และดูน่ากลัวมากท่ามกลางความมืดแต่ธัชชัยไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก จึงไม่รู้สึกอะไรธัชชัยเคาะประตูอย่างแรงสองครั้งจนคนข้างในนั้นถูกรบกวนจนไม่อาจอยู่นิ่งได้หรือคนข้างในอาจจะรู้อยู่แล้วว่าธัชชัยจะมา แต่ไม่ได้สนใจเขาเท่านั้นเมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับ ธัชชัยใช้แม้กระทั่งเท้า จนมีดังสนั่นในที่สุดก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น แสดงว่าคนด้านในต้องรู้แล้วว่าใครเป็นผู้มาเยือนไฟในห้องรับแขกสว่างขึ้น ไม่ได้สว่างจนแสบตา เป็นแบบถนอมสายตา และไม่กระทบต่อการมองของธัชชัยด้านใน ธัชชัยไม่พบร่างของกรดล เขาเห็นเพียงกองขวดและกระป๋องเท่านั้นทำให้รู้สึกโหวงๆอย่างบอกไม่ถูกธัชชัยไม่มีเวลามาสนใจอย่างอื่น เขามุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของกรดลห้องนอนชั้นสองที่เปิดไฟสว่าง อย่างผิดปกติธัชชัยเดินไปยังห้องนั้นอย่างไม่ลังเลในนั้นมีเพียงกรดลคนเดียวเท่านั้น!จนกระทั่งธัชชัยเดินไปมองเขาจากมุมสูงข้างๆเตียง จึงตื่นขึ้นมา เหมือนถูกปลุกจากฝันกรดลที่ลืมตาขึ้นมานั้นดูปกติ ไร้พิษสงแต่น่าเสียดายที่ไม่เจอร่องรอยของสิ่งที่ผู้หญิงเลยซักนิดเดียวบางครั้งธัชชัยก็คิด ว่ากรดลใช่มนุษย์ต่างดาวรึเปล่า ทั้งๆที่เป็นผู้ชายอยู่ติดบ้านขนาดนี้ ยังมีฝีมือที่น่าทึ่งได้ และยังมีพฤติกรรมที่แปลกไปจากคนทั่วๆไป“ดึกขนาดนี้นายยังมาอีก?”กรดลมองไปที่ธัชชัย แล้วลุกขึ้นมานั่งธัชชัยยื่นบุหรี่ให้เขา เหมือนกับจะใช้บุหรี่มาปลุกกรดลให้ตื่น“ฉันไม่สูบบุหรี่ นายลืมเหรอ?” นิ่งไปซักพัก แล้วกรดลจึงหลับตา “แน่สิ นายไม่จำเป็นต้องจดจำ”ธัชชัยเก็บบุหรี่คืนมา กลับเข้าปากตัวเอง ชายหนุ่มหน้าตาดีบวกกับกลิ่นบุหรี่ ไม่มีทางที่ผู้พบเห็นจะไม่ใจสั่นเพียงแต่ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ควันบุหรี่นั้น เหมือนกับกำลังปิดบังบางอย่างอยู่เขายกมุมปากขึ้น “ฉันจำได้แต่นาย ชอบดมกลิ่นบุหรี่!”กรดลเงียบไปซักพัก ต่อหน้าธัชชัยนั้น เขามักจะหมดหนทาง“รีบมากลางดึกขนาดนี้ เพื่อให้ฉันมาดมกลิ่นบุหรี่นายเหรอ?”ร่างผอมของกรดลเอนไปด้านหลัง เหมือนกับเขยิบออกห่างเพื่อมองหน้าที่ไม่พอใจของธัชชัยได้ชัดขึ้นหน่อยช่วงนี้นายอยู่แต่ที่นี่เหรอ? ไม่ออกไปทำอะไรหน่อยเหรอ? คึกคักดีจะตาย!”ธัชชัยจ้องกรดลเขม็ง จากตาของเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกรดลกับวิศาลนั้นเป็นพวกสุดขีดเหมือนกันเพียงแต่คนหนึ่งนิ่งจนเกินไป อีกคนก็รุนแรงเกินไปท่าทีของกรดลยังคงนิ่งเฉย “ช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยดี จึงต้องพักผ่อน”ธัชชัยจึงถาม “เป็นอะไร?”“โรคทางใจ กังวลจนเป็นโรค” กรดลตั้งใจตอบมาก ไม่มีท่าทางของการพูดเล่นเลยซักนิด“โรคทางใจ?” ธัชชัยกระแอมในลำคอ “นายคงอยากจะจัดการวิศาล?”กรดลเงยหน้า สบตาเข้ากับแววตาคมกริบของธัชชัย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “นายก็มองเขาสูงเกินไป! จนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้เข้าสู่บัญชีรายชื่อของฉันเลย”