วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 863 คิดถึงหญิงสาวที่อยู่ในใจเป็นพิเศษ
ตอนที่ 863 คิดถึงหญิงสาวที่อยู่ในใจเป็นพิเศษ
ช่วงสองวันมานี้ความอยากอาหารของอำเภอพัดรักไม่ดีนักทุกคนก็ล้วนดูกระสับกระส่าย
เขาไม่ได้ร้อนใจเพราะเรื่องที่วิศาลมาดูหมิ่นลูกชายเขาแต่มันเป็นสิ่งที่ยิ่งกว่าร้อนใจคือความเศร้าที่เขาไม่มีวิธีที่จะสานสัมพันธ์กับลูกชายตนเอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องเมื่อคืนที่สิบสองพูดว่าธัชชัยน่าจะเดาได้ว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆของธัชชัย
อำเภอพัดรักก็สะเทือนใจมากแทบจะอดใจรอไม่ไหวอยากที่จะทำความรู้จักกับธัชชัยทำความฝันที่แสนหรูหราในการเป็นพ่อให้สมบูรณ์
บางทีตอนนี้ตนเองอาจจะแก่แล้วจริงๆ เพราะคิดถึงผู้หญิงในใจเป็นพิเศษ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาทดสอบDNAซ้ำแล้วซ้ำอีกอำเภอพัดรักไม่มีทางเชื่อแน่, นึกไม่ถึงเลยว่าธัชชัยจะคือลูกของตนเองกับผู้หญิงคนนั้น
แต่ในตอนนั้นตนเองเห็นด้วยกับตาตนเองว่าพวกเขาเล่นชู้กันอยู่บนเตียง นั่นเป็นความอัปยศที่เขาจะไม่มีวนลืมไปชั่วชีวิต!
ตอนที่ตกอยู่ในเดือนที่เปิดเผยความจริงทุกอย่างหมดนั้นอำเภอพัดรักขังตนเองไว้ในห้องมืดๆ ทุกวันคอยสารภาพบาปต่อหน้าเศษหุ่นขี้ผึ้งกุลภา
บางทีสิ่งที่คุณเห็นอาจจะไม่ใช่เรื่องจริง
“พ่อบุญธรรมน้ำซุปเย็นหมดแล้ว ฉันให้พ่อครัวเอาไปอุ่นให้อีกครั้งเถอะ! ”
สิบสองพูดเตือนอำเภอพัดรักที่ดูเหมือนจะใจลอยอยู่. รู้สึกว่าพ่อบุญธรรมแก่ลงไปมากจริงๆ
“เอาไปเถอะ ไม่อยากกิน”
อำเภอพัดรักโบกมือให้สิบสองเอาซุปออกไป
ขณะนั้นห้าก็เข้ามารายงาน: “พ่อบุญธรรมวัจสามา” พูดภาษาจีนได้ไม่ดีนัก
“สามาอย่างนั้นเหรอ? ”
อำเภอพัดรักประหลาดใจเล็กน้อยที่วัจสามาเอง
“สิบห้าหล่ะ? มากันเธอรึเปล่า? ”
“ฉันไปส่งตะวันที่โรงเรียนอนุบาลก่อนแล้วค่อยมา”
วัจสาไม่รอให้พวกเขาเชิญก็เดินเข้ามาเองแล้วห้าก็ไม่ได้หยุดเธอ
“มาหาฉันมีธุระหรอ? ”
เมื่อเห็นว่าด้านหลังของวัจสาไม่มีร่างของหลานรักสีหน้าของอำเภอพัดรักก็จางลงแต่ว่าการที่วัจสาเริ่มมาเยี่ยมตนเองก็ทำให้เขาปลื้มใจไม่น้อย
“คุณพรมมิน เมื่อคืนคุณได้ส่งคนไปเขาตอนเหนือรึเปล่า?”
วัจสาไม่อยากพูดอ้อมค้อมกับอำเภอพัดรักจึงถามไปอย่างตรงๆ . แม้ว่าอำเภอพัดรักจะโหดร้ายแต่เขาไม่ทำอะไรลับๆ ล่อๆ แน่และเขาก็จะไม่ปฏิเสธถ้าหากเขาทำ
“ให้คนไปเขาตอนเหนือ? ไม่มีนะทำไมหล่ะ? ”
อำเภอพัดรักรู้ว่าตอนนี้วัจสาสองแม่ลูกอยู่บนเขาตอนเหนือ
แต่เมื่อวัจสาได้ฟังก็ตกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอำเภอพัดรักว่าเขาไม่ได้เป็นคนส่งคนไปจริงๆ ถ้างั้นเป็นใครหล่ะ?วัจสาไม่ลังเลที่จะเล่าเรื่องชายชุดดำเข้ามาจะเอาตัวตะวันเมื่อคืนให้ชัดเจน“อะไรนะ? มีคนอยากจับตัวตะวันหรอ?! ” อำเภอพัดรักผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ทันทีถามด้วยเสียงร้อนรน: “แล้วตอนนี้ตะวันเป็นยังไงบ้าง? ”“หลังจากที่ฉันเห็นชายชุดดำฉันก็ตะโกนร้องเสียงงดังแล้วคนรับใช้ก็ขึ้นมาชายชุดดำคนนั้นก็หนีไปแล้ว! ”วัจสาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนพร้อมกับสังเกตสีหน้าท่าทางของอำเภอพัดรักไปด้วย: “แต่ตะวันก็ต้องตกใจฝันร้ายเมื่อคืนแน่”ฝันร้ายที่อยู่ท้ายประโยคเป็น สิ่งที่วัจสาแต่งขึ้นมาเพราะเธออยากให้อำเภอพัดรักตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ไม่ว่าอำเภอพัดรักจะเป็นคนส่งไปหรือไม่มันก็ล้วนทำให้จิตใจของหลานเสียหาย“แล้วใครกันที่มันกล้าทำหลานฉัน?! ” อำเภอพัดรักที่ฟังอยู่ก็โมโหขึ้นมาตอนนี้วัจสาก็พอมองออกแล้วว่าอำเภอพัดรักไม่ได้เป็นคนส่งชายชุดดำมาจริงๆ เป็นฝีมือของคนอื่น“คุณพรมมิน คุณคิดว่าจะเป็นกนิษฐาได้รึเปล่า? ”วัจสาลองหยั่งเชิงพูดถึงกนิษฐาเพราะเธอไม่มีทางที่จะทำไรกับกนิษฐาได้จึงทำได้แค่เพียงให้อำเภอพัดรักจัดการเธอครั้งสองครั้งเธอไม่คิดปล่อยตนเองกับลูกไปแน่!อำเภอพัดรักพูดเสียงโหดเหี้ยม: “เธอไม่ควรที่จะกล้าขนาดนี้นะ! เรื่องนี้ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนเธอเองก็ดูแลสิบห้าให้ดีๆหล่ะ! ”วัจสาพยักหน้าแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกจู่ๆ อำเภอพัดรักก็พูดแนะนำขึ้นมาอีก: “เอ้อใช่ สองสามวันนี้เธอก็เอาตะวันมาอยู่ที่นี่ก่อนสิ! ”“ฉันก็คิดอย่างงั้นแต่ลูกชายคุณหน่ะสิ คุณคิดว่าด้วยนิสัยของเขาแล้วเขาจะยอมให้ลูกตนเองมาหลบให้คนอื่นคุ้มครองหรอ? ”วัจสาถอนหายใจอย่างหมดหนทางอำเภพัดรักไม่โกรธแต่กลับยิ้ม: นิสัยของไอ้หมอนี่เหมือนฉันไม่มีผิด! ”จู่ๆ วัจสาก็ไม่มีไรจะพูด เหมือนคุณแล้วมีอะไรดีหล่ะ?หลังจากออกจากอ่าววัจสาไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยแต่กลับยิ่งกังวลมากกว่าเดิมเพราะเรื่องนี้อำเภอพัดรักไม่ได้ทำแล้วจะเป็นใครกัน?วัจสายังคงคิดว่าเรื่องนี้กนิษฐาเป็นคนส่งคนมาแม้ว่าธัชชัยจะวิเคราะห์เธอไปแล้วว่า ถ้าเป็นกนิษฐาโหดร้ายขนาดนั้นเมื่อเธอลงมือขึ้นมามันจะไม่ง่ายขนาดนั้นแต่สัมผัสที่หกมันบอกวัจสาว่าคนที่ส่งรูปให้เธอแล้วก็อัดวิดีโอก็คือกนิษฐาแม้ว่าวัจสาจะยังไม่ชัดเจนนักว่ากนิษฐาไปถ่ายวิดีโอธัชชัยกับวิศาลใกล้ชิดขนาดนั้นได้ยังไง, แต่เธอรู้ความคิดและวิธีการของกนิษฐาว่ามีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าเธอจะเอาสิ่งที่สุดจะทนไม่บรรลุเป้าหมายมาจัดการเองดังนั้นวัจสาจึงสรุปเรื่องชายชุดดำว่าเป็นกนิษฐาแต่ว่าตอนนี้ธัชชัยไม่เชื่อว่าเรื่องนี้คือกนิษฐาเป็นคนส่งคนมาและเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดกับชายหนุ่มยังไงที่จริงเธออยากจะทำตามใจตนเองสักครั้งแล้วพาลูกชายไปไว้ที่อ่าวอยู่ใต้ความคุมครองของอำเภอพัดรักแล้วก็ปล่อยให้ชายหนุ่มที่ลืมรักเก่าไม่ได้จัดการเรื่องรักเก่าก่อนแล้วค่อยพาลูกชายกลับไป!แต่วัจสาก็กังวลว่าถ้าตนเองทำงี้จริงๆ ธัชชัยที่นิสัยเผด็จการแบบนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรรุนแรงมั้ย!เพราะการที่เอาลูกไปให้คนอื่นปกป้องต่อหน้าต่อต่อพ่อแท้ๆ มันก็เหมือนเป็นการตบหน้าแถมคนที่คุ้มครองพวกเขาก็ยังเป็นคนที่ธัชชัยเกลียดมาตลอด!บางทีวัจสาก็รู้ว่าตนเองเลวที่เป็นเหมือนแซนด์วิชที่อยู่ตรงกลางระหว่างธัชชัยกับอำเภอพัดรัก. เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็แค่รักลูกหลานเท่านั้น แล้วเมื่อไหร่จะนึกถึงเธอบ้าง?ตนเองยังไม่หยุดกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกเขาพ่อลูกว่าจะเกิดความขัดแย้งขึ้นมั้ยเธอคิดแล้วคิดอีกก็ยังอยากที่จะไปคุยกับชายหนุ่มเรื่องนี้แต่ก็กลัวว่าธัชชัยจะบอกว่าตนเองหมกมุ่นอยู่แต่กับกนิษฐาไปเธอกลุ้มใจจะตายแล้ว!ผ่านไป5ปีแล้วสิ่งที่กนิษฐาทำกับพวกเขาสองแม่ลูกทั้งหมดนั้นธัชชัยก็รู้แต่ก็ยังถูกสองพี่น้องตระกูลศรีทองทำเหมือนเป็นสมบัติและถึงแม้ว่าตนเองจะพูดต่อหน้าธัชชัยอย่างงี้ก็เปลี่ยนสิ่งที่พวกเขาแม่ลูกกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ไม่ได้กนิษฐาแต่งงานกับวรพลธัชชัยแล้วนี่เป็นเหรียญทองคำประดับตัวแถมยังมีลูกสาวมิ้นให้อีกนี่ก็เป็นเหรียญทองผ่านความตายอีกอันวัจสาหลับตานั่งยองๆ ลงที่พื้นมองถนนที่วุ่นวายก็รู้สึกเหมือนตนเองกำลังหลงทาง……“สำหรับฉันกับตะวันแล้วมีวันไหนที่ไม่ใช่วันไม่ธรรมดาหล่ะ? พวกเราเปลี่ยนสภาพที่เป็นอยู่ไม่ได้ก็ทำได้แค่ปรับตัวตามไป! ”คำพูดของวัจสาวนอยู่ในหูทำให้ธัชชัยจมดิ่งอยู่ที่เดิมเนิ่นนานธัชชัยไม่ใช่ไม่รู้หญิงสาวต้องทนลำบากเพื่อพวกเขารวมถึงลูกขนาดไหน, ได้รับความไม่เป็นธรรมมากเท่าไหร่และแม้แต่ตอนนี้ก็มาอยู่ข้างกายเขา, เธอเพียงแค่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อผ่านพ้นไปแต่ละวันงั้นหรอ?ในรถนิรภัยธัชชัยหยิบรูปพร่ามัวขึ้นมาสายตาของเขาหนักอึ้งเขารู้ว่าถ้าเขาปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปก็จะเป็นอันตรายต่อลูกเมียตนเองธัชชัยมองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆดำครึ้มเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่างที่จะเกิดขึ้นกนิษฐาคือภรรยาของพี่ใหญ่วรพล คือแม่ของหลานสาวมิ้น. เธออยู่ในโลกของพ่อลูกแทบจะเป็นคนที่คอยค้ำพยุงด้วยซ้ำแต่ว่า…..ความสุขทั้งหมดนี้ ไม่ได้สร้างขึ้นจากการทำให้ผู้อื่นเป็นอันตรายอย่างเดียวแต่ยังทำลายอีกด้วยธัชชัยโทรหาหมอส่วนตัวของวิศาลก็ไม่ได้ยินข้าวร้ายอย่างที่คิดไว้ก็บอกได้ว่าอำเภอพัดรักไว้ชีวิตวิศาลหมอส่วนตัวถามว่าต้องการให้วิศาลรับโทรศัพท์มั้ยแต่ธัชชัยกลับปฏิเสธเขาไม่อยากพูดอะไรกับวิศาลมาก เขา ‘ให้โอกาส’ วิศาลไม่ได้หมายความว่าตนเองยกโทษให้วิศาลความสัมพันธ์พี่น้องที่มีมานานทำให้ธัชชัยไม่มีทางที่จะน้อยลง แต่ความห่างเหินความแปลกแยกยังคงมีอยู่นอกเสียจากว่าวิศาลจะรักษา ‘อาการป่วย’ ให้หายธัชชัยก็โทรศัพท์อีกครั้งครั้งนี้เขาโทรเข้าไปที่บ้านตระกูลศรีทองและเขาก็รู้ว่าพี่ใหญ่วรพลของเขาไม่อยู่บ้านโทรศัพท์เพิ่งดัง มิ้นก็เป็นคนรับโทรศัพท์ขึ้นมา: “พ่อเล็กคิดถึงมิ้นใช่มั้ยคะ? ”สองสามเดือนผ่านมาเด็กน้อยก็ลืมคำเตือนของปีศาจวิศาลหมดสิ้น ปัญหาการเรียกอะไรก็จำไม่ได้แล้ว“สาวน้อยฉลาดจังเลยรู้ได้ยังไงนะว่าพ่อเล็กโทรมา? ”สำหรับสาวน้อยแล้วความโกรธทั่วๆ ไปแปปเดียวก็หายแล้ว“เพราะว่ามันมีเลขขึ้นไงมิ้นจำเลขได้! ” สาวน้อยพูดด้วยความภาคภูมิใจเหมือนกับเจ้าหญิงน้อย“มิ้นฉลาดจริงๆ เลยนะเนี้ย! ” ธัชชัยชมอย่างอบอุ่นแล้วถามต่อว่า: “วรพลพ่อหนูอยู่มั้ย? ”“พ่อไปทำงานแล้วค่ะ! ”“ทำไมเจ้าวายร้ายไม่ไปด้วยหล่ะ? ”“เพราะว่าหม่ามี๊บอกว่าจะส่งมิ้นไปเนิสเซอร์รี่! แต่มิ้นไม่อยากไปแต่ว่าถ้ามิ้นไม่ไปหม่ามี๊ก็จะโกรธแล้วก็จะทำร้ายพ่อมิ้นไม่อยากให้พ่อถูกทำร้ายก็เลยต้องไป”เด็กน้อยพูดถึงความไม่เป็นธรรมเล็กๆ น้อยๆ“หม่ามี๊ของมิ้นน่ากลัวมากเลยนะ งั้นปล่อยให้พ่อของหนูไม่ต้องการเธอ,แล้วก็ค่อยหาหม่ามี๊ใหม่ดีมั้ย? ”“ไม่เอา! มิ้นไม่เอาแม่เลี้ยง! แม่เลี้ยงชอบกินเด็ก! มิ้นจะเอาแค่หม่ามี๊มิ้น! ”ไม่ว่ายังไงก็ตามในสายตาของเด็กน้อยแม่ผู้ให้กำเนิดคือดีที่สุด“เด็กดีมิ้นไปเรียกหม่ามี๊หนูมารับโทรศัพท์หน่อยสิคะบอกว่าพ่อน้อยคิดถึง”สาวน้อยที่ได้รับคำสั่งก็วิ่งไปอยู่ตรงหน้ากนิษฐาแล้วส่งโทรศัพท์ให้เธอ“หม่ามี๊นี่เป็นสายของพ่อเล็กค่ะ เขาบอกว่าคิดถึง! ”เอาจริงๆ แล้วกนิษฐาไม่อยากรับโทรศัพท์ของธัชชัย ช่วงเวลาที่คลุมเครือเธอรู้ว่าธัชชัยโทรมาเพื่ออะไรแต่คำที่ลูกสาวบอกว่า ‘เขาบอกว่าคิดถึง’ ยังคงทำให้ใจเธอเต้น. เธออยากได้ยินเสียงของชายหนุ่มจนถึงตอนนี้กนิษฐายังยอมรับความจริงไม่ได้เรื่องที่ลูกสาวตนเองไม่ใช่ลูกของธัชชัย. เธอยังคอยหลอกพูดกับตนเองว่ามิ้นคือลูกสาวของธัชชัย!