วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 858 การสู่ขอ
ตอนที่ 858 การสู่ขอ
“ไม่แปลกใจเลยที่เป็นผู้หญิงของผมคนนี้ แม้แต่ตอนร้องไห้ก็ยังดูมีความสุนทรีย์
ชายหนุ่มกอดวัจสาเงียบๆ ก่อนจะพูดหยอกเล่นแกมขำขัน
เมื่อเห็นว่าข้างตัวของหญิงสาวมีของขวัญอยู่ เขาก็ถามขึ้น “นี่เอาให้ผมเหรอ? ”
“อย่าจับนะ! มันเป็นของตะวัน” วัจสาเอ็ดขึ้น ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ปรกหน้า และคว้ากล่องของขวัญจากธัชชัยคืน
“เชอะ ใจดำ รักแต่ลูก ไม่รักผมเลย! ผมก็อยากได้นะ! ”
ธัชชัยเอื้อมมือเป็นเด็กๆ ด้วยจะคว้ากล่องของขวัญจากวัจสา
“ธัชชัยพอเลยๆ คนที่รักคุณมันน้อยนักหรือไง? ” จู่ๆ วัจสาก็เคืองๆ ขึ้นมา
“แต่ว่าผมอยากได้ความรักจากคุณนี่นา! ”
ชายหนุ่มมองจ้องลึกไปในแววตาที่เรื่อชุ่มของหญิงสาว
วัจสาหัวใจเต้นแรงด้วยคำที่เขาบอกว่าต้องการความรักจากเธอ แต่เขาจะต้องการไปทำไมหล่ะ?
“แต่ฉัน…รักคุณไม่ได้”
วัจสาเอากลองของขวัญคืนแล้วเอามากอดไว้แนบอก ตอนนี้ที่เธอพอจะรักได้ก็คือลูกชายของเธอเอง
“แต่ก็รักมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ? และทุกครั้งก็รักมากด้วย ทำไมถึงพูดว่ารักไม่ได้หล่ะ? ”
ธัชชัยคว้าศีรษะของหญิงสาวมาพิงไว้ที่อกเขา เพื่อที่จะให้เธอฟังเสียงเต้นของหัวใจเขา
“ตั้งใจฟังให้ดีนะ…มันกำลังบอกว่ามันรักคุณ ผมมั่นใจว่าคุณรับรู้มันได้”
มันเป็นความตื่นเต้นตื้นตันที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน คำพูดของธัชชัยมันทัชหัวใจเธอไปหมด คำของเขามันหวานจนแทบเข็ดฟัน
วัจสาแนบตัวอยู่กับอกของชายหนุ่ม เพื่อจะฟังเสียงเต้นของหัวใจที่กระโดดเด้งอย่างแรง
ในชั่วจังหวะเวลานั้น ผู้ชายคนนี้เป็นของเธอ ของเธอแต่เพียงผู้เดียว
หัวใจที่แห้งแล้งของวัจสาชุ่มชื้นอบอุ่นขึ้น
เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากไปที่ฝากของชายหนุ่ม
จริงๆ แล้วถ้าหากว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่หน้าโรงเรียนแบบนี้ เธอก็อยากที่จะมอบจูบแบบดูดดื่มให้กับชายหนุ่มคืนสักหน่อย
ในตอนที่ธัชชัยอยากที่กดจูบลงให้ลึกลงนั่นเอง วัจสาก็ถอนตัวขึ้นมา ก่อนจะผลักออกจากอ้อมอกเขา
“ธัชชัย ยังอยากให้ฉันซื้อของขวัญให้อยู่มั้ย? ” วัจสาถามอย่างออดอ้อน ท่าทีดึงดูดความสนใจ
“แน่นอนสิ ทำไมจะไม่อยากเล่า”
ธัชชัยมองหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสุข ราวกับความสุขขยายก้านสาขาที่ตัวของเธอ
เขาจึงตระหนักได้ถึงว่าเขานั้นแคร์มากจริงๆ ว่าหญิงสาวคิดกับเขาแบบไหน
“งั้นคุณก็เลี้ยงข้าวฉันก่อนสิ ไว้ฉันอิ่มก่อนถึงจะมีแรงไปเลือกของขวัญให้คุณ”จริงๆ แล้ววัจสาก็อยากจะซื้อให้เขาเหมือนกัน แต่กลัวว่าเขาจะไม่เห็นค่าของขวัญของเธอพอกินข้าวจนอิ่มกันแล้ว ธัชชัยกลับพาวัจสาไปที่ร้านจิลเวอรี่ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองSเพชรนั้นแทนความหมายถึงความเป็นนิรันดร์ แต่มันมาอยู่เป็นค่าของราคา เมื่อวัจสาเห็นราคาเข้าเธอก็ผงะ“คุณเลือกเลย เดี๋ยวผมจ่ายเอง”ชายหนุ่มพูดอย่างสบายๆวัจสาหันศีรษะไปมองเขา “ทำไมหล่ะ? ไปทำอะไรผิดมารึเปล่า? ”“อื้อ ผมเหมือนกับคนโกงเลย ผมทำเรื่องไม่ดีตั้งเยอะแยะ แม้แต่ลูกเมียก็ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย แต่ผมใช้เวลาถึงห้าปี ทำจะเข้าใจประโยคนี้ ที่ตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า เพิ่งจะมารู้ซึ้งเมื่อเสียไปแล้ว”ชายหนุ่มชายสายตาและแววตาที่แสนอบอุ่น และเมื่อถูกธัชชัยมองด้วยสายตาแบบนั้น วัจสาก็เกือบจะเสียการควบคุมไป“ตอนนี้ไม่ใช่ว่าย้อนกลับไปได้แล้วไม่ใช่เหรอ? คุณเตรียมที่จะเริ่มชีวิตกับคนที่ทิ้งลูกทิ้งเมียอย่างผมมั้ย? ”วัจสากัดฟันแน่น “คุณพูดผิดแล้ว คุณไม่มีลูกมีเมียให้ทิ้งแล้ว ฉันเป็นแค่เมียเก่าของคุณเท่านั้น! ”ธัชชัยพูดออกมาอย่างขมขื่น “คุณจะโกรธผมต่อไปก็ได้ แต่อย่าห้ามตัวเองไม่ให้รักผมเลยได้มั้ย! ”“ธัชชัย ทำไมคุณถึงได้เห็นแต่ได้แบบนี้ฮะ? ” วัจสามองจ้องชายหนุ่ม“ฉันก็มีสิทธิที่จะเลือกว่าฉันจะรักใคร คุณไม่มีสิทธิมาบังคับฉันนะ! ”“วัจสา ผมจะเป็นทางเลือกเดียวของคุณเท่านั้น” อยู่ๆ ธัชชัยก็คว้ามือของหญิงสาวลากเธอตามเขาไป “มากับผม! ”“ ธัชชัยคุณจะพาฉันไปไหนฮะ? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ”เมื่อถูกชายหนุ่มล็อกข้อมือเอาไว้ เธอจึงทำได้เพียงแค่วิ่งเหยาะตามเขาไป“ถ้าคุณไม่เห็นค่าในคำพูดของผมแล้ว ผมจะให้คุณดูที่มันพิเศษกว่านั้น”ที่ห้องVIPชั้น3 ธัชชัยพาหญิงสาวมาหยุดอยู่ที่บูธขนาดใหญ่“ผมสั่งจาแอฟริกาเมื่อเดือนก่อน คุณดูสิว่าชอบมั้ย”ไม่ว่าจะเป็นหญิงวัยรุ่นๆ หรือหญิงสาววัยกลางคน ไม่มีใครที่จะไม่หลงในเสน่ห์ของเพชรมันเป็นสัญลักษณ์แทนความรักที่เป็นนิรันดร์ เป็นของแทนใจเป็นสัญญาระหว่างคนสองคนเมื่อเปิดกล่องออกมา วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมมัน “สวยจัง….”ธัชชัยดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ก็ที่จะใส่แหวนลงไปในนิ้วเรียวยาวของหญิงสาวเห็นได้ชัดว่ามันพอดีกับเธอ ดังนั้นมันจึงเหมาะเหม็งเอามากๆ“วัจสา คุณจะยอมแต่งงานกับผม มาเป็นภรรยาของผมได้รึเปล่า? ผมจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตนี้เพื่อที่จะรักคุณ แล้วก็ลูกของเรา เชื่อผมนะ ผมรักคุณ”น้ำตาของวัจสาระเบิดแตกออกมาเป็นสายแต่ที่มันออกมาในครั้งนี้ มันเต็มไปด้วยความสุขที่เธอไม่เคยมีมาก่อน“ธัชชัย คุณมันคนบ้า…”วัจสาโอบกอดเอวของชายหนุ่มแน่น ก่อนจะพึมพำต่ำๆเธอรักผู้ชายคนนี้มากๆ โดยที่เขาเองไม่รู้ว่าตัวเธอนั้นรักเขามากมายเพียงไหน แต่วัจสานั้นไม่รู้ว่าเธอควรที่จะแสดงความรักกับเขายังไง แต่เพื่อผู้ชายคนนี้แล้ว ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไรเธอก็ยอมวัจสาอดใจไม่ไหวที่จะกัดคางของชายหนุ่มเบาๆ …..ใช่แล้วหล่ะเธออยากที่จะกินเขาไปทั้งตัวเลย!“อื้อ….”ชายหนุ่มร้องขึ้นมาแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกรัก “ที่รัก เดี๋ยวผมจะสอนคุณเองว่าการจูบหน่ะมันเป็นยังไง…”ชายหนุ่มก้มศีรษะลงก่อนจะจับริมฝีปากบางของหญิงสาว ดูเหมือนว่าเขาจะดูดไปถึงจิตวิญญาณของเธอเลยทีเดียว……วันนี้ของตะวันเป็นวันที่ไม่ดีเอาเสียเลย เพราะเมื่อเลิกเรียนมาแล้วเขาไม่ได้เจอพ่อ และก็ไม่ได้เจอหม่ามี๊ของเขาด้วย คนที่มารับเขาวันนี้เป็นคุณลุงคนขับรถที่มารับเขากลับบ้านเขาลองโทรศัพท์หาทั้งพ่อทั้งแม่ของเขาแล้ว แต่ว่าโทรไม่ติดนั่นอาจจะเพราะว่าพ่อกับแม่น่าจะกำลังใช้เวลาแสดงความรักซึ่งกันและกัน เลยไม่มีเวลามาสนใจเขาอย่างนั้นเหรอ?เดิมทีธัชชัยอยากที่จะแสดงฉากรักกับวัจสาสักม้วนก่อน แต่วัจสาเอาแต่กังวลเกี่ยวกับลูก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องกลับบ้านสำหรับธัชชัยแล้ว ไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนกัน ก็แค่เปลี่ยนที่นอนเท่านั้น เขาจึงยอมพาวัจสากลับบ้าน“เหอะ วันนี้หม่ามี๊ไม่สวยแล้ว”เด็กน้อยไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ของเขากลับบ้านมาด้วยกัน ทั้งยังดูมีความรักที่ฟุ้งออกมาระหว่างคนทั้งคู่ ทำให้เด็กน้อยรู้สึกอิจฉาเบาๆ“ทำไมไม่สวยแล้วหล่ะ? ”วันนี้จิตใจของวัจสาอยู่ในเกณฑ์ที่ดี ราวกับนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ แต่ในเวลาเดียวกันมันกลับเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นที่ท่วมท้น“เพราะว่าวันนี้หม่ามี๊ไม่ไปรับตะวัน แถมยังไปกับพ่อเฮงซวยด้วย! ”เด็กน้อยเดินไปกอดเอววัจสาเพื่อแสดงว่าเป็นเจ้าของ“มันเป็นเพราะว่าหม่ามี๊ไปซื้อของขวัญให้ตะวันต่างหาก มันเป็นรางวัลที่ลูกชายสุดที่รักเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนไงหล่ะครับ”วัจสาเอาของขวัญที่ซ่อนข้างหลังออกมา“ให้ผมเหรอ? ไหนขอดูหน่อย”เด็กน้อยเปิดกล่องด้วยความตื่นเต้น แต่พอเห็นว่ามันเป็นแค่ตุ๊กตาล้มลุกที่เป็นรูปแพนด้า แววตาที่ตื่นเต้นเมื่อกี้ก็มอดลง“หม่ามี๊นี่มันเด็กมากเลยนะ ตุ๊กตาล้มลุกเนี่ย ผมไม่เล่นมันตั้งแต่สามขวบแล้วนะ”“ลูกไม่ชอบเหรอ? งั้นก็เอาคืนหม่ามี๊มา….”วัจสาอารมณ์ดีมาก เธอจึงเอื้อมมือจะไปคว้าของในมือลูกชาย แต่ตะวันกลับจับไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ“หม่ามี๊ไม่มีมารยาทเลย เอาให้แล้วจะเอาคืนได้ยังไง? ”ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบตุ๊กตาล้มลุกเสียเท่าไหร่ แต่ว่ามันเป็นของขวัญที่หม่ามี๊ให้ เด็กน้อยก็เป็นปกติที่จะชอบมัน“ไม่ใช่มารยาไม่ดีซะหน่อย”วัจสาแกล้งแหย่เด็กน้อย“งั้นลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊จะพยายามสนุกกับมันก็แล้วกันนะ หม่ามี๊นี่นับวันยิ่งเกเรนะครับเนี่ย”ในตอนที่เขากำลังเล่นตุ๊กตาล้มลุกแพนด้าอยู่นั่นเอง ตาไวของเขาก็เหลือบไปเห็นเพชรบนนิ้วของวัจสาเข้า มันส่องแสงสวยงามเจิดจรัสอยู่ที่นิ้วเรียวยาวของเธอ“หม่ามี๊ใส่แหวนตั้งแต่เมื่อไหร่? พ่อเฮงซวยให้มาใช่มั้ยเนี่ย? ”เด็กน้อยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในตอนที่เขาจับมือเรียวของวัจสาขึ้นมา“ใช่จ่ะ สวยมั้ย? ”วัจสาไม่ได้ปิดบังอะไรลูกน้อยของเธอ ด้วยจะได้ให้ลูกชายรู้ว่าพ่อเขาเป็นคนให้แก่เธอ“ไมเห็นจะสวยเลยสักนิด! ” เด็กน้อยพูดอย่างเคืองๆ หม่ามี๊ยอมรับของๆ ธัชชัยเฮงซวยนั่นได้ง่ายๆ ได้ยังไง? ให้ของชิ้นเล็กๆ แค่นี้ หม่ามี๊โดนเขาหลอกแล้ว! นี่เขาลวนลามหม่ามี๊อีกรึเปล่า? ได้จูบหม่ามี๊มั้ย? หรือว่ากอด? ตายหล่ะ ต้องใช่แน่ๆ ”เด็กน้อยรู้สึกแย่ขึ้นมานิดหน่อย “หม่ามี๊ไม่มีศักดิ์ศรีเลยอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าธัชชัยจะเปลี่ยนหม่ามี๊ได้อย่างรวดเร็วแบบนี้”วัจสามองลูกชายที่เปลี่ยนแปลงอารมณ์ไปอย่างรวดเร็วอย่างตกใจ“เจ้าเด็กนี่ อารมณ์เสียอะไรฮะ? เห็นพ่อแม่รักกันแล้วไม่ดีใจอย่างนั้นเหรอ? ”ธัชชัยที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเดินเข้ามาก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมากอด“ธัชชัย คุณจะมาปล้นหม่ามี๊ผมด้วยกันใช้ทริคแหวนนี่ไม่ได้นะ! ”เด็กน้อยพูดอย่างจริงจัง บางทีอาจจะเพราะว่าเขาขาดความรักของพ่อตั้งแต่ยังเด็กทำให้เขายึดเอาความรักของแม่เป็นหลักธัชชัยจูบลงไปที่หน้าผากของลูกชาย “ทั้งพ่อทั้งแม่ยังไงซะก็จะเป็นของลูกตลอดไป ไม่มีใครปล้นพวกเราไปจากลูกได้หรอก ลูกรัก ยังไงซะเราก็รักลูกที่สุด! ”“ถ้าอย่างนั้นเพื่อแสดงความรักที่มีต่อผม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้หม่ามี๊นอนกับผม แล้วพ่อก็นอนข้างๆ ไปเลย!”เด็กน้อยร้องขออย่างชาญฉลาดด้วยเพราะว่าเขากลัวที่จะถูกทิ้งมากกว่าเด็กคนอื่นๆ“ถ้าเป็นเรื่องนี้…เราค่อยมาตกลงกันอีกทีแล้วกัน! ”“ฉันเห็นด้วย คุณหน่ะนอนข้างๆ ไปเลย”วัจสารับคำ การที่ถูกชายทั้งสองแย่งนี่มันรู้สึกดีจริงๆ เลย!“อื้อ ดีที่หม่ามี๊ยังรักผม”เด็กน้อยร้องเชียร์ มีแต่ธัชชัยที่หน้าหมองลงไปเขาต้องทนทุกข์มาตั้งนาน แต่ไม่ได้อะไรเลยเหรอเนี่ย? กลายเป็นโดนฟรี๊ซซะงั้น?