วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 850 ไม่อาจให้น้ำตาไม่ไหลแม้ใจจะเจ็บ
ตอนที่ 850 ไม่อาจให้น้ำตาไม่ไหลแม้ใจจะเจ็บ
รสรินบอกว่าในตอนที่เธอขับรถมาในตอนเช้าว่าเห็นสองแม่ลูกขึ้นรถเบนซ์ของกวีวัธน์ไป จริงๆ แล้วก่อนที่เธอจะบอกธัชชัย เธอไปบอกกับภาวินีก่อนแล้วว่าวัจสาขึ้นรถสามีเก่าเธอไป
อีกทั้งเธอก็เห็นอย่างชัดเจนด้วยว่าก่อนที่จะขึ้นรถไปนั้นทั้งสองได้พูดคุยอะไรสักอย่างกันก่อนด้วย มองดูแล้วความสัมพันธ์ดูคลุมเครือไม่เหมือนกับเพื่อนทั่วไป
ดังนั้นพอรสรินเห็นเข้าก็รีบกลับบ้านเข้ามาบอกภาวินี หย่ากันไปไม่พอจะสิบวัน ดันไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับวัจสาที่เพิ่งจะหย่าไปเหมือนกันด้วย
ด้านธัชชัยที่มาหาสองแม่ลูกจนกลับไปแล้ว พอภาวินีได้ยินเรื่องจากรสริน เธอก็รีบให้รสรินโทรหาธัชชัยทันที
เมื่อรับสายจากรสรินเสร็จธัชชัยก็รีบบึ่งตัวไปเพื่อที่จะเอาลูกเมียกลับทันที
ถ้าหากว่าพาลูกชายไปด้วย มันมีความเป็นไปได้สูงมากที่ทั้งสองจะไปที่คอกม้าของกวีวัธน์ พอคิดได้เพียงเท่านั้นธัชชัยก็รีบบึ่งตัวไปที่ฟาร์มม้าแถวชานเมืองทันที
ระหว่างทางที่ไปนั้น ธัชชัยก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวัจสายัยอินโนเซนส์ของเขาจะพาลูกออกไปเที่ยวในช่วงวันหยุดแบบนี้คนเดียวนั้น ทำไมจะต้องหลบเลี่ยงพ่ออย่างเขาด้วย?
ไม่ต้องพูดถึงขึ้นรถไปกับกวีวัธน์ด้วยนะ ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขาไม่ได้คิดกับเธออย่างบริสุทธิ์ใจ
ไม่พอจะถึงชั่วโมง ธัชชัยก็ขับรถไปถึงฟาร์มม้านอกเมือง แค่มองด้วยตาเนื้อ เขาก็แทบจะเข้าไปต่อยให้ร่วงแล้ว
เพราะสถานการณ์มันเต็มไปด้วยความกลมเกลียวกัน เต็มไปด้วยความสุข
วัจสากำลังขี่ม้าอยู่ ในขณะที่กวีวัธน์ก็จับเชือกม้าคอยช่วยเธอ
ส่วนด้านของตะวันนั้นกำลังอยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก ซึ่งทั้งสองกำลังขี่ม้าควบอยู่บนม้าตัวเดียวกันที่กำลังวิ่งไปด้วยความว่องไว ด้านลูกชายของเขานั้นก็ดูมีความสุขร้องออกมาอย่างสนุกสนานไปตลอดทาง
สามารถมองเห็นได้ถึงความสุขของเขาได้เลย ราวกับว่าตัวเขาเองได้กุมบังเหียนในการควบคุมม้าเองอย่างไรอย่างนั้น
แต่ยิ่งภาพที่เห็นดูมีความสุขมากเท่าไหร่ ธัชชัยก็ยิ่งรู้สึกอยากจะฆ่าคนเท่านั้น
คนหนึ่งก็เป็นผู้หญิงของเขา อีกคนก็เป็นลูกชายของเขา ทั้งสองเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา แต่ในขณะเดียวกันกลับไปชิดเชื้อกับชายอื่น
ซึ่งคนหนึ่งเป็นผู้ชายที่คิดอย่างไม่บริสุทธิ์ใจกับผู้หญิงของเขา อีกคนหนึ่งก็เป็นศัตรูที่น่ากลัว
แล้วมันจะไม่ทำให้เขาโมโหได้ยังไง?
ธัชชัยขับรถตรงเข้าไปที่สนามม้า โดยชนแหกรั้วด้านนอกเข้ามา จนท้ายสุดก็ถูกลานลาดชันกั้นเอาไว้
ธัชชัยจึงลงจากรถ มองตาคมไปที่ระหว่างลูกชายกับผู้หญิงของเขา จนท้ายสุดเขาก็เลือกที่จะเดินเข้าไปหาลูกชายก่อน
“ธะ….ธัชชัยเหรอ?” วัจสาเห็นเขาก่อน อีกทั้งยังเป็นธัชชัยที่กำลังโกรธคลุกรุ่นและเดินไปทางอำเภอพัดรักกับตะวันลูกชายของเธอ
ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้นะ? ทำไมถึงรู้ว่าพวกเธออยู่ที่ฟาร์มม้าของกวีวัธน์?
วัจสาไม่มีเวลาคิดอะไรเกี่ยวกับมันนักก็เห็นว่าธัชชัยเดินตรงไปที่ทางอำเภอพัดรัก หัวใจเธอก็เต้นขึ้นมาแทบจะถึงคอ
มันเป็นความตระหนกอย่างบอกไม่ถูกเธอจึงรีบลงจากม้าอย่างกระตือรือร้น แต่ระหว่างนั้นด้วยความไม่ชำนิชำนาญทำให้เธอแทบจะล้มลงกับพื้น
ดีหน่อยด้วยความมือไวตาไวของกวีวัธน์ เขาจึงคว้าตัวของเธอเอาไว้ และเพราะยังไม่ทันจะตั้งตัว วัจสาจึงล้มลงไปในอ้อมกอดของกวีวัธน์
เมื่อมองดูเผินๆ แล้วมันก็ดูเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างจะคลุมเครือสุดๆในช่วงเวลานั้นเกือบจะทันทีที่เห็นธัชชัยจึงเปลี่ยนเส้นทาง วิ่งไปทางด้านกวีวัธน์อย่างรวดเร็วราวกับเสือชีต้าก่อนจะต่อยเข้าไปที่หน้าของเขาอย่างเต็มปังจริงๆ เขาเห็นธัชชัยปรี่มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้ระวังตัว หรือว่าธัชชัยมาไวเกินไป ดังนั้นเขาจึงโดนต่อยเข้าอย่างจังจนทำให้ล้มลงไปกับพื้นทั้งตัวมีเลือดออกที่มุมปาก สามารถเห็นได้ถึงแรงที่ธัชชัยใช้ค่อนข้างมาก“ฉันขอเตือนแกว่าแกอย่ามายุ่งกับลูกเมียของฉัน”ธัชชัยพุ่งไปราวกับคนบ้า ก่อนจะต่อยไปที่หน้าของกวีวัธน์ซ้ำอีกหมัด“ธัชชัย นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย?! ”เดิมทีวัจสาจะเข้าไปช่วยกวีวัธน์ที่โดนต่อยไปอีกครั้ง แต่เธอก็รู้ว่าถ้าเธอทำแบบนั้น จะต้องทำให้ชายหนุ่มเสียการควบคุมเข้าไปใหญ่ ดังนั้นเธอจึงกอดเอวของธัชชัยเอาไว้“ธัชชัย ไม่มีใครอยากจะมายุ่งกับผู้หญิงของคุณนะ ใจเย็นๆ ลงก่อน! ”วัจสาใช้แรงที่มีเกาะเอวของชายหนุ่มเอาไว้ นั่นทำให้เธอรู้สึกได้ถึงแรงที่เพิ่มขึ้นและลดลงของหน้าอกชายหนุ่มได้อย่างชัดเจน“พ่อบุญธรรม! พ่อเฮงซวยของผมมาแหน่ะ ท่าทางจะต่อยกับกวีวัธน์ ผมต้องไปช่วยเขา! ”แน่นอนหล่ะว่าเด็กน้อยตั้งใจจะช่วยพ่อเขาจัดการกวีวัธน์ที่คิดไม่ซื่อเป็นอีกครั้งที่เขาเห็นลูกชายของเขากับผู้หญิงที่เขารักใกล้ๆ นั่นทำให้อำเภอพัดรักรู้สึกอาวรณ์ถึงขนาดบังเหียนในมือที่ถืออยู่ยังสั่น“ไม่ต้องห่วง พ่อนายไม่ได้เสียเปรียบ! ”อำเภอพัดรักนั้นไม่สนใจที่ว่าลูกชายของเขาจะไปทำร้ายใคร เขาสนแค่ว่าใครที่มาทำร้ายลูกชายของเขาด้วยสายตาที่บอกเป็นนัยของเขา สิบสองก็ขึ้นมาก่อนจะรีบปรี่ไปอย่างรวดเร็วด้วยเพราะมีหญิงสาวกอดเอวของเขาเอาไว้ ดังนั้นธัชชัยจึงไม่ได้ต่อยกวีวัธน์ต่อ“ธัชชัย นายไม่ใช่ว่าหย่ากับวัจสาไปแล้วหรือไง? นี่แกคิดที่จะผูกติดเธอเอาไว้ตลอดชีวิตเลยรึยังไงฮะ? นี่มันเห็นแก่ตัวไปแล้วมั้ย?! ”“เออ เห็นแก่ตัวแล้วจะทำไม? ผู้หญิงที่ฉันใช้มาแล้ว เธอก็จะต้องเป็นของของ ฉันตลอดไป! ”ด้วยแรงกระตุ้นยั่วยุของกวีวัธน์ทำให้ธัชชัยยิ่งโมโหหูดับขึ้นไปใหญ่“วัจสาได้เจอกับผู้ชายที่โหดร้ายอย่างแกนี่ ช่างโชคร้ายจริงๆ! ”กวีวัธน์กำลังยั่วให้ธัชชัยโกรธ อีกทั้งยังทำเพื่อให้วัจสาโกรธธัชชัยมากขึ้นด้วย“เธอจะโชคร้ายหรือโชคดีมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย! ”ธัชชัยดึงกึ่งลากข้อมือของหญิงสาวไปทางอำเภอพัดรักวัจสาไม่ได้ต่อต้านในความโหดร้ายของเขา เพียงแต่กังวลว่าเขาจะทำยังไงกับอำเภอพัดรัก“แย่ละ พ่อผมมาทางนี้แล้วหล่ะ เขาดูท่าจะไม่ได้ทำอะไรคุณ น่าจะมาตีผมมากกว่า! ”เมื่อเห็นธัชชัยพ่อของเขาเดินลากหม่ามี๊ของเขาด้วยความเกรี้ยวโกรธตรงมาทางเขา เด็กน้อยก็เกิดกลัวขึ้นมา“สบายใจได้ พ่อนายไม่ได้มาตีนาย…ถ้าหากว่าเขาจะทำอะไรใคร….น่าจะเป็นพ่อบุญธรรมมากกว่า”อำเภอพัดรักไม่อาจที่จะละสายตาของตัวเองออกไปจากธัชชัยลูกของเขาเองได้เลยมันเหมือนว่าเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เหมือนกับไกลสุดลูกหูลูกตา เขาอยากที่จะกอดลูกชายของเขาสักหน่อย แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาทำได้แค่เพียงใช้แววตาที่อบอุ่นของเขานั้นมองไปที่ลูกชายของตัวเองเขาเป็นลูกชายของอำเภอพัดรักนะ เป็นลูกของเขากับกุลภาผู้หญิงที่เขารักที่สุด!โดยที่เขาไม่รู้ตัวลูกชายก็อายุปาเข้าไปถึงสามสิบกว่าปีแล้ว เขาเติบโตมามีอารมณ์ทีดุดันเหมือนตัวเขาเอง มันเหมือนเป็นสิ่งที่มันเปลี่ยนไม่ได้ มันยอดเยี่ยม และทำให้เขาภูมิใจอย่างยิ่งนึกถึงคราแรกๆ ที่เขาได้เห็นใบหน้านี้ มันเป็นใบหน้าที่เขาเกลียดชัง เหมือนกับฝันร้ายทุกครั้งที่ได้เจอ แต่โชคดีนะ…หลังจากที่ฝันร้ายมาโดยตลอด ตอนนี้เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาตื่นออกมาจากฝันร้ายนั้นแล้ว..ธัชชัยมองไปที่แววตาของอำเภอพัดรัก มันยังคงมีความโกรธอย่างที่เคยเป็นมาตลอดอยู่ แต่ภายใต้ความโกรธนั้นมันมีอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครอาจเข้าใจเขาได้“ตะวัน มานี่มา”ธัชชัยพูดเสียงกดต่ำ ราวกับมาจากจุดโกรธในตัวของเขาเด็กน้อยเหมือนกับเด็กที่ทำความผิด ด้วยกลัวว่าตัวเองจะถูกทำโทษ ดังนั้นจึงเบิกตากว้างมองทางอำเภอพัดรักเพื่อจะเป็นการถาม ว่าเอายังไงดีอำเภอพัดรักลงจากหลังม้ามาก่อนจะอุ้มเอาตัวเด็กน้อยลงมาด้วย “ไปเถอะ พ่อนายเรียกแล้ว”อำเภอพัดรักเลือกที่จะทำตามความประสงค์ของลูกชาย ส่งให้หลานแท้ๆ ของเขากลับไปอยู่ข้างๆ ลูกชาย โดยไม่ได้ใช้กำลังกักเอาไว้“พ่อบุญธรรม ลาก่อนนะครับ”เจ้าเด็กน้อยรู้ว่าการเดินทางบนหลังม้าของเขาในวันนี้ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ดังนั้นเด็กน้อยจึงโบกมือลาอำเภอพัดรก ก่อนจะวิ่งปรี่ไปหาธัชชัยธัชชัยเป็นพ่อของเขา แม้ว่าจะโกรธอยู่ เขาก็ยังเป็นพ่อ อีกอย่างเขาก็ไม่ยอมให้หม่ามี๊ของเขาต้องทนความอารมณ์โกรธเกรี้ยวของพ่อเฮงซวยเขาคนเดียวแน่นอนเด็กน้อยออกจะปกป้องหม่ามี๊ของเขามาแต่ไหนแต่ไรขนาดนั้น มันไม่ต่างอะไรกับในตอนนั้นที่วัจสาฝ่าฟันปกป้องลูกของเธอที่อยู่ในท้องจนคลอดเขาออกมาเด็กน้อยจับมือใหญ่ๆ ของธัชชัยพ่อของเขาก่อนจะพูดเสียงเบาๆ “ธัชชัย อย่าทำร้ายหม่ามี๊ผมเลยได้มั้ย? เป็นตะวันเองที่ร้องอยากจะมา หม่ามี๊ไม่ได้อยากมาด้วยนะ! ”เสียงขอร้องนุ่มๆ ของลูกชายทำให้วัจสาหัวใจเต้นด้วยความเจ็บปวดด้านธัชชัยเพียงแค่มองลูกชาย ท้ายสุดก็ไม่ได้ตำหนิอะไร เพียงแค่โอบเอวก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้นมา“อำเภอพัดรัก แค่เพียงฉันธัชชัยคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่ สิ่งโหดร้ายอะไรที่คุณเคยทำเอาไว้ ฉันจะคืนให้เป็นสองเท่าตัว ถ้าไม่ใช่คุณตายก็ฉันนี่แหล่ะที่ตาย! เราสองคนไม่มีทางที่จะได้อยู่ร่วมโลกกันแน่นอน! ”ทุกๆ ถ้อย ทุกๆ คำมันราวกับเป็นลูกศรปักกลางใจของอำเภอพัดรักถ้าไม่ใช่คุณตายก็ฉันนี่แหล่ะที่ตาย! ชีวิตนี้พวกเขาสองพ่อลูกมันจะเป็นอะไรได้นะ?ถึงตอนนี้อำเภอพัดรักเพิ่งจะมานึกได้ว่าตลอดทั้งชีวิตนี้ของเขาคงจะไม่มีทางไหนที่จะทำให้ลูกชายของเขายกโทษให้เขาได้อีกแล้วเขามองลูกชายที่เต็มไปด้วยความโกรธอยู่ตอนนี้ สุดท้ายก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย“งั้นฉัน…จะรอ”การตอบกลับนี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีความโกรธโมโหแต่อย่างใด แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความเย่อหยิ่งเฉพาะตัวในขณะเดียวกันนั้นเอง วัจสานั้นสามารถที่จะเข้าใจความรู้สึกสิ้นหวังและโศกเศร้าในใจของอำเภอพัดรักได้เป็นอย่างดีตอนนี้เขาทำร้ายลูกชายของตัวเองไม่ลงแล้ว เขาทำได้เพียงประนีประนอมเดิมทีวัจสาก็กังวลว่าอำเภอพัดรักจะบอกธัชชัยรึเปล่าว่าเขาเป็นลูก….แต่ตอนนี้เธอได้แต่เห็นใจอำเภอพัดอย่างสุดซึ้งเท่านั้น“ชัย….ฉันไม่ค่อยสบายเลย เรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะ”ตอนนี้ที่วัจสาจะพอทำได้ ก็คงจะแค่ให้ชายหนุ่มที่กำลังเต็มไปด้วยโทสะนี้กลับ ไม่ให้เขาต้องต่อสู้อะไรกับอำเภอพัดรักอีก เพราะเธอกลัวว่าสถานการณ์แบบนี้ ธัชชัยอาจจะทำร้ายอำเภอพัดรักผู้ซึ่งเป็นพ่อของเขาได้!วัจสาเอื้อมมือไปกอดแขนของธัชชัยเอาไว้ พยายามที่จะหยุดอารมณ์ของเขาด้วยความอ่อนโยน“พ่อธัชชัยครับ หม่ามี๊บอกว่าไม่สบาย พวกเรากลับกันก่อนเถอะนะ”นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยเรียกธัชชัยว่าพ่อ ถึงแม้ว่าจะตามด้วยชื่อก็ตาม ยังไงซะมันก็ยังดีกว่าพ่อเฮงซวยที่เขาชอบเรียกอยู่มากทีเดียวตะวันเป็นเด็กหัวไว เขาไม่อยากที่จะให้พ่อตัวเองกับพ่อบุญธรรมทะเลาะกัน ด้านพ่อบุญธรรมของเขามีสิบสองอยู่ ดังนั้นที่เสียเปรียบก็จะเป็นพ่อของเขาเองธัชชัยมองอำเภอพัดรักด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะอุ้มลูกชายเดินนำหญิงสาวออกไปทางปากทางอำเภอพัดรักมองธัชชัยเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาพร้อมกับลูกชายและผู้หญิงของเขา เขายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมราวกับรูปปั้น“พ่อบุญธรรมครับ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ” สิบสองเดินมาข้างหน้าพร้อมกับถามด้วยเสียงอ่อนโยนอำเภอพัดรักไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่โบกมือเพื่อเป็นการบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแต่เมื่อเขาเริ่มเคลื่อนตัว ไม่รู้ทำไมร่างกายถึงได้ทรุดลง ดีที่สิบสองมือไวจับเขาไว้ได้พอดี“ถ้าหากว่ามันจะสามารถแก้ไขความเกลียดชังของอาชัยได้…ฉันก็รับได้ทุกอย่าง” อำเภอพัดรักพูดด้วยลมหายใจหืดหอบ“พ่อบุญธรรมไม่ต้องกังวลไป สักวันมันจะได้รับการแก้ไขครับ”สิบสองเป็นคนปลอบคนไม่เก่ง แต่เขาไม่อยากที่จะเห็นอำเภอพัดรักต้องโทษตัวเองแบบนี้คนแบบเขานั้น เลือดไหลเหงื่อซึมไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่น้ำตาไหลขึ้นมา…นั่นก็หมายความว่ามันเศร้าเกินจะทนไหวแล้วผู้ชายนั้นไม่อาจให้น้ำตาไม่ไหลแม้ใจจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม…..