วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 836 เป็นทาสของเขา
ตอนที่ 836 เป็นทาสของเขา
“ไม่อย่างนั้นคืนนี้เราไปนอนที่นั่นกันเถอะ! ” ธัชชัยแนะนำ
“ยังมีที่อื่นให้เลือกอีกมั้ยหล่ะ? ” เด็กน้อยไม่คิดแบบนั้น เพราะว่ามันเป็นสถานที่ปล้นเอาอิสรภาพของเขาและแม่ของเขาไป
“ที่อื่นอย่างนั้นเหรอ…อื้ม มี! ”
“บ้านคุณลุงโพธ์ทอง บ้านผีสิง ห้องพักที่บริษัท แล้วก็มีบ้านของปู่ย่าตายายด้วย! ”
ที่บ้านของคุณลุงมีแม่มดชั่วร้ายที่ชอบแกล้งป่วยอยู่ด้วย ดังนั้นเด็กน้อยจึงไม่อยากไป ตอนเย็นวันนี้ตอนที่พวกเขาเข้าไปกินข้าวด้วยนั้นเราไม่ได้มีความขวยเขินใดๆ เลยด้วยเพราะกนิษฐาบอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย จึงไม่ได้ลงมากินข้าวด้วย
พอเมื่อเทียบๆ กันแล้ว ลูกน้อยตะวันจึงเลือกโพธ์ทองของวิศาล
การที่เขาเลือกแบบนั้นทำให้ธัชชัยประหลาดใจ
“ดูเหมือนว่าเทียบกันกับกรดลแล้ว ลูกจะชอบวิศาลมากกว่าอีกนะ”
“ไม่ใช่” เด็กน้อยปฏิเสธ “ผมชอบคนเจ๋งๆ แบบกรดลมากกว่า”
“แล้วทำไมถึงเลือกไปที่โพธ์ทองของวิศาลหล่ะ? ” ธัชชัยถมอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่
“เพราะว่าที่นั่นเขาของมีคนคอยดูแลยังไงหล่ะ คุณทั้งขี้เกียจ ทั้งอ่อนแออย่างนี้ ไม่มีคนดูแลแล้วจะทำยังไงหล่ะ? ผมเองก็ต้องการคนดูแลเหมือนกันนะ! ”
เหตุผลของเด็กน้อยทำเอาธัชชัยหัวเราะซะยกใหญ่ เด็กน้อยเหมือนเขามากจริงๆ ต้องให้คนมาดูแล
วิศาลเองก็ไม่คิดเลยว่าดึกขนาดนี้ ธัชชัยยังจะพาตะวันมาที่โพร์ทอง นั่นทำให้เขาค่อนข้างปลื้มปริ่ม
“วิศาล มีอะไรกินบ้างมั้ย? ผมหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
ตะวันปรี่ตัวเข้าไปราวกับเป็นเจ้าของที่ ทั้งยังสั่งวิศาลอย่างแข็งขัน
เด็กน้อยไม่ได้ชอบอะไรวิศาลมากนัก ด้วยเพราะเขาดูเป็นคนขี้โมโห ทั้งยังไม่เป็นมิตรอีกด้วย
แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าวิศาลนั้นเชื่อฟังคำสั่งของพ่อเขา
ดังนั้นเด็กน้อยจึงเปลี่ยนแผนไปผสมโรงกับพ่อ เพื่อที่จะให้วิศาลทำกับข้าวให้กิน
“แน่นอนว่ามี! บอกมาเลยดีกว่าว่าอยากกินอะไร ฉันจะเข้าครัวเข้าไปทำให้ทันทีเลย” เด็กน้อยถูกวิศาลจับอุ้มขึ้นมาโดยใช้มือเดียว พอกลิ้งลงไปได้ เด็กน้อยก็วิ่งไปทั่วห้องโดยไม่รู้สึกง่วงเลย
เห็นได้ชัดว่าธัชชัยไม่ได้มีแรงอะไรเหมือนกับลูกชาย เขาจึงทิ้งตัวลงที่โซฟาแล้วก็หลับพักสายตาไป
วิศาลถอดรองเท้าให้แก่เขา จากนั้นก็ห่มผ้าให้อีกผืน
ทั้งยังช่วยจัดท่าให้เขาสบายขึ้นอีกด้วย
“วิศาล ทำไมคุณถึงดูแลพ่อผมอย่างกับทาสแบบนั้นหล่ะ! ”
เด็กเพิ่งอายุได้ห้าขวบ ในมุมมองของเขานั้นการที่จะดูแลคนหนึ่งมันไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้
แต่วิศาลไม่ใช่คนใช้ ดังนั้นเขาจึงคิดไปถึงคำว่าทาสเมื่อถูกเด็กเรียกเขาแบบนั้น วิศาลที่กำลังมองธัชชัยหลับก็ถอนหายใจออกมาตัวเขาเหมือนทาสของธัชชัยจริงๆ นั่นแหละไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยไม่รู้ตัว เขาก็ได้กลับกลายไปเป็นทาสของธัชชัยเสียแล้วมันเป็นคำที่บ่งบอกถึงเขาจริงๆเมื่อมองเห็นว่าวิศาลเงียบไป ก็เลยคิดว่าเขาอาย เด็กน้อยจึงพูดเสริมต่อ “วิศาล พ่อผมหน่ะเจ๋งจะตายไป ถ้าได้เป็นทาสเขาแล้วเขาไม่มีทางทิ้งหรอก”วิศาลถึงกับพูดไม่ออก แต่อยู่ดีๆ เขาก็โพล่งขึ้นมาใหม่ “ตะวัน มาเป็นลูกเลี้ยงฉันมั้ย? ”“ไม่เอา เพราะว่าผมมีแค่พ่อเฮงซวยคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว! ถ้าเขาไม่ใช่พ่อของผมเนี่ย ผมจะให้เขามีอะไรทำก็ไปทำตั้งนานแล้ว! ”เด็กน้อยทำปากขมุบขมิบอย่างรังเกียจ แต่มือของเขากับตรงกันข้ามด้วยเพราะกำลังกระชับผ้าห่มให้กับธัชชัยที่กำลังนอนอยู่จริงๆ แล้วหลายวันที่ผ่านมานี้ เด็กน้อยรู้สึกมีความสุขที่สุดแบบไม่เคยมีมาก่อน เขาได้มีแม่อยู่เคียงข้าง ทั้งยังมีพ่อคอยตามใจ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน หรือต้องเจอกับอะไร เขาก็ล้วนแล้วแต่มีความสุข แม้ว่าจะต้องไปโรงเรียนอนุบาลที่แสนวุ่นวายน่ารำคาญ แต่เขาก็สามารถผ่านไปได้เพราะแม่ของเขา“ทำไมเด็กอย่างนายถึงได้รังเกียจพ่อตัวเองหล่ะ? ”วิศาลอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา “ไปกันเถอะ เดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะพาไปกินข้าว! ”ไม่ว่าเด็กจะยอมรับหรือไม่ แต่เขาก็เรียกตัวเองว่าพ่อเลี้ยงไวก่อนแล้วอีกคืนหนึ่งผ่านพ้นไป ธัชชัยถูกปลุกขึ้นมาเพราะแสงพระอาทิตย์สอดผ่านเข้ามาจากหน้าต่าง เขาไม่ค่อยสบายตัวเสียเท่าไหร่นัก ดังนั้นจึงรู้สึกขี้เกียจไปทั้งตัว ปกติแล้วแบบนี้เขาก็จะต้องนอนต่อไป แต่วันนี้ทำไม่ได้ เพราะเขาจะต้องพาลูกชายไปส่งที่โรงเรียนวิศาลหยิบเสื้อผ้าของเขาเข้ามาให้ “ทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อยหล่ะ? ”“ไม่ได้หน่ะสิ จะต้องพาลูกชายฉันไปโรงเรียน”ที่โพร์ทองของวิศาลมีชุดของธัชชัย ด้วยเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามานอนที่นี่ ดังนั้นไม่ว่าจะอุปกรณ์อะไร รวมกระทั่งเสื้อผ้าเปลี่ยนก็มีทั้งนั้น“ให้ฉันทำให้ก็ได้นี่นา? ”“ไม่ ฉันจะไปเอง”เมื่อได้ยินว่าพ่อตัวเองตื่นแล้วเด็กน้อยกระโจนพรวดพราดเข้ามา “ธัชชัยทำไมไม่นอนอีกหน่อยหล่ะ? ผมไปโรงเรียนช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอกนะ สุขภาพร่างกายคุณสำคัญที่สุด นอนลงเถอะ”“อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะว่านายไม่อยากไปโรงเรียนหน่ะฮะ” ธัชชัยมองออกในความนัยของความเป็นห่วงของเด็กน้อย“ถ้าพ่อตามใจนายอีกหล่ะก็ แม่ลูกกับพ่อไม่น่าจะมีวันลงเอยกันได้เลย”ท้ายสุดแล้วธัชชัยก็พาเด็กน้อยมาส่งเข้าโรงเรียน พอส่งเด็กน้อยเรียบร้อยแล้วเขาก็เตรียมจะเข้าบริษัท แต่เมื่อนึกอะไรได้บางอย่าง เขาจึงกลับรถ และเคลื่อนตัวปรี่ตรงไปที่หมู่บ้านดาวของตระกูลดาราจักรทันทีโสธรถูกคุณปู่ของเขาขังเอาไว้ที่หมู่บ้านดาวได้กว่าสามเดือนแล้ว เหตุผลหนึ่งก็เพื่อให้เขาเลิกเหล้าเลิกยาให้ขาด อีกส่วนหนึ่งก็เพื่อจะให้เขาฝึกฝนบำรุงร่างกายเมื่อเห็นธัชชัย โสธรก็แทบจะคุกเข่าให้กับเขา!“ท่านชัย! ในที่สุดก็มาช่วยฉันจนได้ ถ้าหากว่าช้าไปกว่านี้ฉันคงโดนคุณปู่ฆ่าไปแล้วหล่ะ”เหตุผลที่เขามาที่นี่ ก็เพราะรู้ว่าสิ่งที่คุณปู่เป็นห่วงที่สุดก็คือลูกของแวววัยด้วยเพราะโสธรเป็นหลานคนเดียวของเขา ซึ่งก็เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลดาราจักร ดังนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็จะจัดการให้โสธรกอดธัชชัยเอาไว้แน่นดั่งกับว่าเขาเป็นพระโพธิสัตว์มาโปรดหลายเดือนที่ไม่เจอ ร่างกายของโสธรนั้นดีขึ้นมาก ผิวพรรณไม่ได้ขาวซีดเหมือนเก่าก่อน“ที่ฉันมาครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อช่วยแก บางทีอาจจะเตะส่งแกลงนรกอีกทีด้วยซ้ำ! ”เมื่อนึกถึงชีวิตโสธรที่ออกจะมีชีวิตชีวา แต่แวววัยกลับเหมือนโดนกดลงนั้น ธัชชัยก็ออกจะไม่พอใจ“คุณปู่หล่ะ? ” ธัชชัยมองไปนอกศาลาก่อนจะถามขึ้นไม่ใช่ว่าแกเตรียมจะฟ้องอะไรปู่ฉัน? ” นอกจากจะไม่บอกว่าคุณปู่อยู่ไหนแล้ว โสธรยังกอดธัชชัยไว้ไม่ยอมให้เขาไปไหนอีก“หลักฐานอยู่ในรถของฉัน ไปเอามาดูเองก็แล้วกัน ไว้ดูเสร็จเราค่อยมาคุยกัน”ธัชชัยพูด ดังนั้นโสธรจึงเดินจากท้ายรถเข้าไปดูในรถ Rolls Royce ของวิศาล แต่ยังไม่ทันให้เขารู้ว่ามันคืออะไร ธัชชัยก็ได้หายไปแล้วเมื่อโสธรเดินมาถึงห้องหนังสือ ห้องนั้นก็ถูกล็อกไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงถูกขังอยู่ด้านนอกเข้าไปไม่ได้ไอ้เวรธัชชัยนี่ เป็นพี่น้องกันดีๆ ไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ยฮะ?รอจนธัชชัยเดินออกมาจากห้อง ก็ผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้วตอนนี้คุณปู่เดินมาส่งนั้น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความยินดีปรีดาอย่าบอกนะว่าครั้งนี้จะไม่ใช่มาฟ้อง แต่มาเล่าอะไรดีๆ ให้ฟัง?แต่คนอย่างเขามันจะมีเรื่องอะไรที่ดีๆ หล่ะ?“คุณปู่ครับ คุณผู้ชายตระกูลศรีทองมาคุยอะไรกับปู่เหรอครับ? ทำไมถึงดูมีความสุขขนาดนี้? ” โสธรถามด้วยรอยยิ้มแต่เมื่อคุณปู่หันหน้ามาเจอหน้าของโสธร สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเย็นทันที “ไอ้เด็กเวรนี่ แกเตรียมทำตามกฎของตระกูลเลยนะ! ”“ทำอย่างนั้นอีกแล้วหรอกเหรอครับ” ดูเหมือนโสธรจะไม่ได้หวั่นกลัวอะไรเลย “อย่าทำโมโหร้ายอะไรนักสิครับ มันจั๊กจี้นะจะบอกให้”และนั่นทำให้คุณปู่ยิ่งมองเขาด้วยสายตาที่โกรธขึ้นไปอีก……เมื่อวัจสาพาแวววัยไปตรวจอีกครั้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ไปที่โรงเรียนเพื่อไปรับตะวันที่เลิกเรียน หัวของเธอก็เฝ้าแต่คิดว่าเธอจะสามารถหลีกเลี่ยงธัชชัยและพาลูกไปที่อ่าวตื้นได้รึเปล่าเมื่อคิดไปถึงว่าธัชชัยกับอำเภอพัดรักนั้นเหมือนกับเป็นศัตรูกันอย่างไรอย่างนั้น วัจสาก็ไม่อยากจะไปใส่ใจกับอีเรื่องนี้เลยทำไมยังต้องเอาเธอกับลูกมาเอี่ยวอีกด้วยนะ พวกเธอเป็นเหยื่อที่โดนหนักที่สุดของความแค้นนี้เลยนะ!แม้ว่าจะบอกว่าวัจสาควรที่จะเกลียดอำเภอพัดรักที่เป็นคนเริ่มเรื่องทั้งหมด แต่เธอก็เกลียดเขาไม่ลง เพราะดูเหมือนว่าเขาเองก็เป็นเหยื่อในเรื่องนี้เช่นกันเขารักคุณกุลภาเสียขนาดนั้น หากว่ารู้แต่แรกว่าธัชชัยเป็นลูกของตัวเองกับผู้หญิงที่ตัวเองรักนั้นเขาก็คงจะหลีกเลี่ยงมันไปแล้วแต่ทั้งหมดนี้ก็เลยไม่รู้ว่าจะเอาไปโทษใครช่างมันซะเถอะถ้าอย่างนั้น ทำได้แค่คิดว่าจะพาตะวันไปที่อ่าวตื้นได้ยังไงโดยที่ธัชชัยไม่รู้ที่จริงเธอเองก็อยากที่จะเห็นอำเภอพัดรักที่สุดท้ายก็กลับใจแล้วเมื่อคืนวานเขาก็ไม่ได้พูดกับสิบสองสักคำว่าให้พาตะวันไปด้วย มันก็น่าจะทำให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงได้แล้วที่นอกรั้วโรงเรียนอนุบาล กลุ่มผู้ปกครองก็ต่างมารับส่งเด็ก และวัจสาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเมื่อตอนที่เธอกำลังรออยู่ที่นอกประตูนั้นเอง เอวของเธอก็ถูกใครบางคนรวบไปกลางวันแสกๆ แบบนี้ยังกล้าที่จะทำอะไรแบบนี้ ก็คงจะมีเพียงธัชชัยแค่คนเดียวนั่นแหละเมื่อวัจสาอยากที่จะดิ้นออกจากวงแขนเขานั้น ธัชชัยก็ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีกมันไม่ได้ดูเหมือนธัชชัยบีบบังคับหญิงสาวเลย จากสายตาคนภายนอกนั้นเหมือนทั้งคู่กำลังสวีทกันเสียมากกว่าวัจสาจึงพูดเสียงต่ำ “ธัชชัยปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะตะโกนด่าแล้วนะ”“ด่าเหรอ? ไหนลองซิ? ดูสิว่าคนอื่นเขาจะคิดว่าเรากำลังพลอดรักกันหรือเปล่า? ” ธัชชัยกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจธัชชัยมั่นใจว่าเจ็บสิบเปอร์เซ็นต์นั้นวัจสาจะไม่ตะโกนเพราะเดิมทีเขากอดที่เอว เขาไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลย สองเพราะที่นี่คือโรงเรียนอนุบาลหากตะโกนเสียงดังแบบนั้นผลกระทบก็จะไม่ดีเท่าไหร่ เพราะลูกชายกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ดังนั้นธัชชัยจึงคิดว่าวัจสาไม่น่าจะตะโกนอะไรแต่ก็ไม่ใช่ว่าวัจสาจะปล่อยให้เขารังแกง่ายๆ เธอบีบไปแรงๆ ที่เอวของธัชชัย นั่นทำให้เขาสะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บปวด“ยังไงก็ห้ามร้องว่าเจ็บหล่ะ ไม่อย่างนั้นก็คงจะน่าอายมากทีเดียว” คิ้วของเธอเลิกขึ้นพร้อมกับแสงของตาที่วิบวับนั่นทำให้หัวใจของธัชชัยอยู่ๆ ก็ชุ่มไปด้วยสิ่งที่ไม่ควรทำเขากับเธอนั้นไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันมาก็นานแล้วนะแต่มีเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วย มันจึงเป็นเรื่องยากที่เขาจะทำ เพราะเด็กน้อยก็เอาแต่ติดแม่ของเขาแจเลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสที่จะทำมัน“เมียจ๋า นี่จะฆ่าสามีตัวเองหรือยังไงเนี่ยฮะ? เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย” ธัชชัยพูดอย่างน่าสงสารวัจสาแก้ให้ทันที “สามีเก่าต่างหาก”“ยังไงก็เป็นสามีอยู่ดีนี่นา” ธัชชัยกระซิบข้างหู “คืนนี้ฉันจองโรงเรียน…..”ยังไม่รอให้ธัชชัยพูดจนจบ วัจสาก็ตัดบททันที “งั้นก็ของให้คุณมีความสุขกับน้องนั่นก็แล้วกัน”“ก็น้องนั่นก็คุณไงเล่า! ”