วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 835 จูบที่แสนละมุนปาก
ตอนที่ 835 จูบที่แสนละมุนปาก
“ผมจะให้โสธรรับผิดชอบ”
“ไม่ต้องหรอก แวววัยไม่ต้องการ!”
“หรือว่าคุณจะให้เธอพาลูกของเธอไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ หรือจะให้เธอใช้ชีวิตอยู่กับลูกสองคนตามลำพังแบบนี้ตลอดไป?”
ถึงแม้วัจสาจะยังไม่เห็นเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น แต่ว่า……
“แต่นี่เป็นสิ่งที่แวววัยเลือก เราต้องเคารพในการตัดสินใจของเธอ!”
“ไม่ อย่าให้เธอได้เดินตามรอยของคุณอีก คุณรู้ได้ยังไงว่าโสธรไม่เอาเด็กคนนี้? พวกคุณกำลังจะขัดขวางไม่ให้เขาใช้สิทธิ์ของพ่ออยู่นะ! “
ธัชชัยเหมือนจะเข้าใจอย่างลึกซึ้งดี ฝันร้ายนี้เข้าได้เจอกับตามาห้าปี
“โสธรก็ยิ่งต้องรับรู้ว่ามีเด็กคนนี้อยู่บนโลกใบนี้ และเรื่องที่เขาจะทำยังไง ก็เป็นเรื่องของเขาสองคน ไม่ใช่เรื่องของคนนอกอย่างเราไปช่วยเขาตัดสินใจ!”
วัจสาเห็นในกล่องปริศนาของเธอมีรูปของผู้ชายที่รักสวยรักงามคนนั้น สุดท้ายก็เห็นด้วยกับธัชชัย
เรื่องจริงที่ว่าคนนอกไม่ควรเข้าไปก้าวก่าย ไม่งั้นก็จะยิ่งทำให้เรื่องมันแย่ลงไปอีก
ถ้าโสธรแต่งงานกับแวววัยจริงๆ มันก็คงเป็นตอบจบที่ดีที่สุด
“ธัชชัย งั้นคืนนี้ต้องลำบากคุณหน่อย พาตะวันไปนอนเถอะ ฉันอยากจะอยู่ดูแลเธอที่นี่ วันนี้เธอไปตรวจครรภ์ก็คงจะเหนื่อยหน่อย”
“อืม…..ตามนี้ก็แล้วกัน” ธัชชัยพูดไปด้วย และขยับเข้ามาใกล้วัจสาด้วย จากนั้นก็ดึงตัวเธอไปที่มืดๆข้างหลังบันได
“งั้นก็ตอบแทนผมหน่อยสิ จูบผมหรือว่าถูกผมจูบ เลือกมา”
“ธัชชัย คุณพอเถอะ”
วัจสายังพูดไม่จบ ผู้ชายก็ได้สอดลิ้นเข้าไปในปากของเธอ
และจูบเธออย่างนุ่มนวลเหมือนแม่เหล็กที่แยกออกจากกันไม่ได้
แรงต่อต้านที่วัจสามี กลับละลายไปกับจูบอันเร่าร้อนนี้
เขาจูบเธอจนเธอรุ่มร้อน จูบที่แสนละมุน และไม่สามารถขยับออกมาได้
ธัชชัยต้องการจูบผู้หญิงจนเธอลุ่มหลงไปกับจูบของเขา
วัจสาที่ถูกจูบจนไม่รู้วันไม่รู้คืน หลังจากที่เธอได้สติกลับมา จู่ๆก็เห็นข้างล่างตึกมาเงาๆหนึ่งลอยผ่าน!
ถึงแม้จะลอยผ่านไปโดยเร็ว แต่เธอมองเห็นอย่างชัดเจน นั่นมันสิบสอง!
พอเห็นวัจสาจับจ้องข้างหลังของเขาไว้อย่างตกใจ ธัชชัยจึงรีบหันไปมอง กลับเห็นเพียงความมืดที่ไม่มีอะไรเลย
“คุณดูอะไรอยู่? ทำไมไม่จดจ่อเลย?” ธัชชัยยื่นมือไปลูบจมูกของเธอ
“ไม่มีอะไร……ตะวันยังอยู่ที่รถคนเดียว คุณรีบไปเถอะ อย่าให้เขารอนาน!”
วัจสาไม่ได้บอกเขาเรื่องที่สิบสองมาที่นี่ เธอผลักเขาไปด้วย และเดินผ่านเขาไปที่รถหรูที่มีตะวันอยู่ข้างในวัจสาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆสิบสองถึงปรากฎตัว แต่เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับธัชชัยและพ่อของเขาแน่นอนถึงแม้รู้ว่าสิบสองไม่มีทางทำร้ายตะวัน แต่ก็ไม่อยากจะให้เขาลักพาตัวลูกไป“ตะวัน?”เสียงที่กระวนกระวายของวัจสา สุดท้ายเธอก็เห็นเงาของเด็กน้อยที่มีไฟรถสอดส่องอยู่ เขากำลังเล่นไอแพตอยู่“จูบกันเสร็จแล้วหรอ?” เด็กน้อยโยนไอแพตออก แล้วเข้าไปกอดหม่ามี๊ของเขา“หม่ามี๊ อย่าให้ธัชชัยจูบง่ายๆสิ!”ตอนนี้วัจสาไม่มีกะจิตกะใจจะไปรู้สึกเขินอายหรือลำบากใจใดๆ ตอนนี้เธอแค่อยากจะสังเกตดูรอบๆบริเวณนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าสิบสองต้องเห็นเด็กน้อยอยู่ในรถคนเดียวแน่ๆ แต่ว่าทำไมเขาถึงไม่ถือโอกาสนี้ลักพาตัวเด็กไป……หรือว่า สิบสองอยากจะมาหาเธอ?“ลูกรัก แดดดี้กับหม่ามี๊ของผมแค่จะจูบกัน มันถือว่าเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญมาก ดี้รอคอยเวลานี้มานานมากแล้ว!”ธัชชัยจะจัดการลูกชายก็ใช้วิธีที่เรียกคะแนนความสงสาร ถึงจะได้รับความเห็นใจ“สรุปก็คืออยากจะโฉยโอกาสแต๊ะอั๋งหม่ามี๊น่ะสิ!” คำพูดแค่คำเดียวของเด็กน้อยก็สามารถจี้ประเด็นสำคัญออกมาได้แล้ว“พอเถอะ เวลานี้ก็ดึกมากพอแล้ว พวกคุณรีบกลับไปเถอะไป พรุ่งนี้ตะวันยังต้องเรียนหนังสือ”วัจสากำลังเร่งให้สองพ่อลูกที่กำลังถกเถียงกันให้รีบกลับบ้านหนึ่งคือกังวลและเป็นห่วงลูกสาว อีกอย่างคืออยากจะรอให้สิบสองปรากฎตัว“หม่ามี๊ไม่มีตะวันแล้วจะหลับลงหรอ?” เด็กน้อยอยู่กับธัชชัยมากเกินไป นิสัยเลยยิ่งอยู่ยิ่งชอบขี้อ้อน และมีนิสัยเหมือนเด็กมากกว่าเมื่อก่อน“วางใจเถอะลูก มี๊นอนหลับฝันดีแน่นอน”เขาไม่พอใจที่วัจสาตอบกลับด้วยความเย็นชาขนาดนี้ เด็กน้อยเลยเริ่มอ้อนขึ้นอีกครั้ง“แต่ว่าตะวันไม่มีหม่ามี๊ ตะวันนอนไม่หลับหนิ ไม่งั้นเรานอนที่บ้านน้าแวววัยด้วยกันเถอะ!”“ไม่ได้ พวกผมเสียงดังเกินไป น้าแวววัยที่ไม่สบายอยู่ผมก็รู้ไม่ใช่หรอ? เดี๋ยวกลับไปกับแดดดี้!”วัจสาแกะมือเล็กๆที่กอดคอของเธออยู่ออกไป แล้วดันตัวเขาเข้าไปในรถ สุดท้ายก็สามารถส่งสองพ่อลูกกลับได้สักทีพอกลับขึ้นไปบนตึก ก็เห็นแวววัยที่หลับอย่างสนิท วัจสาจึงจะออกไปเปิดประตู ดั่งที่คาด เธอจึงเห็นสิบสองยืนรอเธออยู่ตรงบันไดแต่ว่ามันก็ยังรู้สึกน่าแปลก“สิบสอง แกมาที่นี่ทำไม?”พอถามแบบนี้ไป ในใจของวัจสาก็เดาออกว่าสิบสองต้องกลับมาเมืองSแน่นอน“พ่อเลี้ยง……ก็กลับมาแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านแล้ว” น้ำเสียงของสิบสองเหมือนแอบแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง“อะไรนะ? แก……พ่อเลี้ยงก็กลับมาหรอ?” ถึงแม้จะเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ แต่วัจสาก็ยังคงตกใจเบาๆแต่ว่าอำเภอพัดรักและธัชชัย ไม่เพียงแต่เกลียดแค้นกัน ความแค้นก่อนหน้านี้ได้หายขาดกันไปแล้ว แต่ก็ยังคงต้องมีเรื่องที่พัวพันกันอยู่“อืม…..แต่ว่าพ่อเลี้ยงเขา แก่ตัวลงเยอะมาก”มองออกว่าสิบสองเป็นคนที่ซื่อสัตย์มากๆ และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาชอบพ่อเลี้ยงอย่างอำเภอพัดรักมากวัจสานิ่งเงียบไปสักพักแน่นอนว่าคนเราก็ต้องแก่ตัวลง ต้องผ่านเรื่องราวที่เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวงแบบนี้ จากศัตรูที่เคียดแค้นต้องกลายเป็นลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง พอวัจสาที่เป็นคนนอกนึกถึงเรื่องนี้ ก็ไม่สามารถบรรยายถึงความซับซ้อนของเรื่องนี้ได้พูดตามความจริง วัจสาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอำเภอพัดรัก ก่อนหน้านี้เพื่อตะวัน เธอต้องกลบความกลัวทั้งหมดที่มี และใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เหงาของอำเภอพัดรัก แต่ว่าตอนนี้ เธอก็รู้สึกขอบคุณอำเภอพัดรักยังไงห้าปีนั้น เขาเป็นคนเลี้ยงดูลูกชายและตัวเอง และรักใคร่เอ็นดูเด็กน้อย ไม่เคยทำร้ายเขาเลยหรือว่าเรื่องพวกนี้ ก็คือสิ่งที่ฟ้าได้กำหนดไว้แล้ว“งั้นแกรู้หรือเปล่าว่าพ่อเลี้ยงกลับเมืองSมาทำอะไร?” วัจสาถามขึ้นอย่างไม่สบาย เธอกลัวว่าอำเภอพัดรักจะทำเรื่องอะไรที่เลวร้ายอีก“พ่อเลี้ยงคิดถึงสิบห้ามาก อีกอย่างหนึ่งเดือนกว่าๆที่ผ่านมา พ่อเลี้ยงดูเศร้าใจมากๆ……เหมือนเขาแทบจะเป็นบ้าแล้ว”สิบสองพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกสงสารอำเภอพัดรักมากๆ ไม่น่าล่ะอำเภอพัดรักถึงได้ใส่ใจเขามากด้วยเช่นกันวัจสาก็ยังคงนิ่งเฉยไปเขาเศร้าใจ เป็นบ้า แต่ลูกชายแท้ๆของเขา ธัชชัย ก็เกือบจะตายด้วยน้ำมือของเขา และเกือบจะตายไปสองครั้ง! ทุกครั้งก็เป็นการทำร้ายที่รุนแรงมาก แทบจะเอาชีวิตของเขาไปเลย!พอนึกถึงตัวเองและธัชชัยที่ต้องผ่านความทุกข์ทรมานที่อำเภอพัดรักสร้างขึ้น ขอบตาของวัจสาจึงเริ่มแดงระเรื่อขึ้นวัจสาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ “เมื่อกี้จริงๆแกมีโอกาสลักพาตัวสิบห้าไป”“พ่อเลี้ยงบอกไว้แล้ว ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ เขาจะไม่พาสิบห้าไปไหนอีก ต่อให้ต้องแอบมองให้ที่ลับๆก็ยังดี”สิบสองเป็นคนที่สร้างเรื่องไม่เก่ง ดังนั้นสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดคือความจริงฟังคำพูดพวกนี้แล้ว ต่อมความดีของวัจสาก็ถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้ง เพราะว่าเธออดใจไม่ได้กับสถานการณ์แบบนี้ สถานการณ์ที่ผู้เฒ่าคนหนึ่งต้องแอบมองหลานของตัวเองอยู่อย่างนี้ถึงแม้จะเธอจะรู้สึกเกลียด แต่ก็เกลียดไม่ได้ บอกว่าอยากจะให้อภัย ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดถึงเรื่องนี้จากที่ไหนใจของวัจสาจึงรู้สึกวุ่นวายและสับสน เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไร“งั้นก็ให้พ่อเลี้ยงแกคิดใคร่ครวญดูดีๆสักก่อน!”วัจสาทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เย็นชาและคำพูดที่ยังโกรธเคืองอยู่ จากนั้นก็เดินออกจากบันไดโดยไม่หันกลับไปมองเขาเลยแต่ตอนที่เธอเอากุญแจและกำลังจะเปิดประตู ก็ได้หยุดชะงักลงความมีจิตใจสำนึกของวัจสา ปฏิเสธไม่ได้กับคนแก่คนหนึ่งที่แค่อยากจะเจอหลานของตัวเองเท่านั้นต่อให้อำเภอพัดรักจะเคยทำร้ายเธอกับธัชชัย เขาก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับลูกชายตะวันของเธอเลย ถึงแม้แรกๆอาจจะประสงค์ร้าย แต่ก็ยังรักและเอ็นดูเด็กน้อยดังนั้นวัจสาจึงเดินกลับมาที่บันไดอีกครั้งและสิบสองก็ยังอยู่ เหมือนรู้ว่าเธอต้องหันกลับไป“พรุ่งนี้ตะวันต้องไปเรียน มะรืนไม่ก็สุดสัปดาห์ ฉันจะพาเขาไปเจอพ่อเลี้ยง!”……สองพ่อลูกต่างก็ขาดแก้วตาดวงใจของเธอไม่ได้ สองพ่อลูกต่างก็รู้สึกอ้างว้างและรู้สึกเศร้าใจถ้าไม่มีเด็กน้อย“ตะวัน วันนี้เราจะไปนอนที่ไหนกัน?”นึกไม่ถึงว่าผู้ชายอายุสามสิบกว่าจะถามเด็กอายุห้าขวบว่าจะไปนอนไหนจริงๆวัจสาจำใจหย่ากับธัชชัย นอกจากจะทวงศักดิ์ศรีของตัวเองกลับมาแล้ว และอยากจะเปลี่ยนท่าทีในการใช้ชีวิตของธัชชัย ให้เขาได้รู้จักรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่ที่ต้องดูแลลูกของเมียของตัวเองยังไงนอกจากจะแก้แค้น ธัชชัยแทบจะใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก ถือว่าไม่ได้เป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักโต และเอาแต่พึ่งคนที่บ้านแล้ว ยังไงเขาก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่มีชาติตระกูล ตอนนี้แม้แต่บ้านของตัวเองยังไม่มีตอนที่วรพลได้รับบาดเจ็บ เขาถึงจะกลับบ้านศรีทอง นอกจากนี้เขาก็ใช้ชีวิตเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ไม่งั้นก็นอนที่บริษัท ไม่งั้นก็ไปบ้านโพร์ทองของวิศาล บ้านของโสธร หรือไม่ก็บ้านผีสิงของกรดลตอนนี้ถึงแม้จะหย่ากันแล้ว เขายังคงมายุ่งกับวัจสา และอยู่ที่บ้านปยุตจริงๆเขาไม่ใช่ว่าไม่มีที่อยู่ แต่แค่ไม่มีที่ๆให้เขาอยู่อย่างสงบสุข และไม่มีคนๆนั้นตอนนี้ลูกเมียกลับมาแล้ว แต่เมียก็กลับหย่ากับตัวเองแล้ว……แต่ว่าเรื่องราวอีกมากมาย เขาเองที่ต้องเจอกับตัวเอง ไม่ใช่คนอื่นพูดไม่กี่คำก็สามารถทำให้มันเปลี่ยนแปลงได้“ธัชชัย คุณมีบ้านหรือเปล่า?”จู่ๆเด็กน้อยก็ถามขึ้น ทำให้ธัชชัยถึงกับตกตะลึง“แน่นอนว่ามีสิ บ้านศรีทองก็คือบ้านของแดดดี้ไง?”“ไม่ นั่นมันบ้านของลุงกับมิ้น” เด็กน้อยถอนหายใจเบาๆ “แม้แต่น้าแวววัยยังมีบ้าน ทำไมครอบครัวเรากลับไม่มีบ้าน? ธัชชัย คุณมันผู้ชายขี้แพ้!”เด็กน้อยหาวเบาๆ เหมือนจะดูเหนื่อยแล้ว“จะบอกว่าแบบนี้แดดดี้ก็มีบ้าน วิลล่าที่ได้สร้างให้ผมกับหม่ามี๊ ตอนนี้ตกแต่งเสร็จแล้ว ครั้งก่อนผมกับหม่ามี๊ก็เคยไปพัก”วิลล่านั่น คือวิลล่าที่ใช้กักขังพวกเขาสองแม่ลูกต่อให้ก่อนหน้านี้ที่อยู่sky dream เขาที่รู้สึกไม่ได้รับความเป็นอิสระ ก็ได้เจอหม่ามี๊บ้าง ที่นั่นก็ถือว่าเป็นบ้านของเขา