วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 834 เด็กเป็นของโสธร
ตอนที่ 834 เด็กเป็นของโสธร
แค่วัจสานึกไม่ถึงว่าตัวเองกลัวอะไรอยู่ จริงๆสิ่งที่ควรทำก็มาอยู่แล้ว
ภายในหนึ่งอาทิตย์ ทุกคนก็ทำตามหน้าที่ของตัวเองไป และก็ยังมีชีวิตที่สงบสุข ธัชชัยยังคงไปรับไปส่งลูกและภรรยาที่โรงเรียนกับที่ทำงาน
ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่อดีตภรรยา แต่ว่าในใจของธัชชัย วัจสากับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับภรรยาปัจจุบันเลย ก็ยังเป็นผู้หญิงของเขา
และก็ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ร่างกายของธัชชัยก็ค่อยๆดีขึ้น
วัจสาเข้าใจในด้านนี้มากที่สุด
ตอนที่กอดเธอ หรือตอนนี้ล็อคตัวเธอไว้ เขายิ่งอยู่ก็ยิ่งมีแรงมากขึ้น
แค่นึกไม่ถึง วรพลจะมาโรงเรียนสอนเต้น เวลาที่ธัชชัยต้องกลับไปบริษัทไปเคลียร์งานแล้ว
“พี่ใหญ่?”
วัจสาตะโกนออกมายอ่างอึดอัดใจ จริงๆตัวเองก็เลิกกับธัชชัยไปแล้วไม่ใช่หรอ? ดังนั้นถ้าเรียกพี่ใหญ่อีก ก็เหมือนจะเรียกไม่ถูก
“สา……วันนี้ผมมาเพื่อที่จะขอโทษคุณ!”
ทันใดนั้นวรพลจึงน้อมคำนับให้เธอ เธอจึงรีบน้อมคำนับกลับด้วยความตกใจ
“พี่ใหญ่ กำลังทำอะไรอยู่? น้อมคำนับอย่างเป็นทางการแบบนี้ สารับไว้ไม่ไหวนะ!”
“สา นี่เป็นหุ้นร้อยละยี่สิบของบริษัทตระกูลศรีทอง รู้ว่าสาไม่ได้อยากได้มันหรอก และรู้ว่าเงินไม่สามารถชดใช้ในสิ่งที่สากับตะวันเคยได้รับ แต่ว่าพี่แค่อยากจะใช้สิ่งของในการชดใช้ในสิ่งที่ฐาเคยทำร้ายสา”
วรพลพูดไป แล้วก็เอาเอกสารยื่นมาให้เธอ
“ข้างในเป็นเอกสารทั้งหมดที่ถูกกฎหมาย และเป็นเอกสารทางการ ดังนั้นสาไม่ต้องห่วงนะ”
“ไม่ใช่……พี่ใหญ่ สากับตะวันไม่ได้ต้องการพวกนี้”
“สาไม่ยอมให้อภัยฐาหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ มันผ่านไปแล้ว สาไม่ได้เกลียดเธอแล้ว”
“งั้นสาก็รับสินน้ำใจของพี่ไว้นะ ไม่งั้นพี่คงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต”
“แต่พี่ใหญ่คะ สาไม่ต้องการจริงๆ พี่เก็บไว้เถอะ”
วัจสาไม่อยากรับสินน้ำใจนี้ที่มาด้วยความรู้สึกผิด
วรพลยังคงมีท่าทีแบบนี้กับสาไปสักพัก จากนั้นก็เหมือนเรื่องนี้คงจะลำบากไปจริงๆ จากนั้นจึงพูดปลอบใจขึ้น “สา เช้าวันนี้พี่ได้ไปจดทะเบียนสมรสกับฐาไปแล้ว”
วัจสารู้สึกตกใจมากๆ “พี่จดทะเบียนสมรสกับกนิษฐาไปแล้ว?”
“ใช่ กนิษฐาบอกว่าไม่อยากให้เป็นข่าวใหญ่ ดังนั้นจึงจะเชิญแค่สากับชัย และก็ตะวัน พวกเราทั้งบ้านไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ”
วรพลพูดอยู่ข้างหลังเธอ วัจสาเลยไม่ค่อยได้ยิน แค่ส่งตัวเขาให้ออกจากที่นี่เร็วที่สุดวัจสาเหมือนมีเซ้นท์อะไรบางอย่าง สงครามที่ต้องสู้กับกนิษฐามันยังไม่จบ แค่พึ่งจะเริ่มต้นใหม่เท่านั้น และครั้งนี้ เธออยากเลี่ยงแต่เลี่ยงไม่ได้จริงๆวรพลได้แต่งงานกับกนิษฐาแล้ว งั้นก็แปลว่าเธอต้องมายุ่งเกี่ยวกับเธอตลอดชีวิตแน่นอนถ้าไม่อยากจะให้เธอมายุ่งกับเธอ ทางเดียวก็คือพาลูกออกจากชีวิตของธัชชัย และเมืองsนี้แค่นึกถึงเด็กน้อยที่หลงพ่อหัวปักหัวปลำแบบนี้ วัจสาก็รู้สึกทรมานจิตใจและถ้าเธอพาตะวันหนีไปแบบนี้ งั้นก็แปลกว่าเธอหยุดยั้งสิทธิ์ของเขาที่แบ่งปันความรักของพ่อให้เด็กถ้าไม่พาเด็กไป? ตัวเองจะทิ้งลูกชายไว้ที่เมืองS และให้อยู่กับธัชชัยได้ยังไง? เธอยอมลำบากหน่อยๆ และยอมเลี้ยงลูกคนเดียวถ้าทิ้งลูกชายให้ธัชชัย งั้นตะวันก็ต้องเผชิญกับลุงสะใภ้ตัวคนเดียว พอนึกถึงเรื่องชั่วที่เธอได้ทำกับพวกเขาสองแม่ลูก…..วัจสาก็รู้สึกกลัวเบาๆเป็นความกลัวที่น่าแปลกมากๆตะวันที่ถูกแดดี้ธัชชัยของเขามารับกลับบ้านนั้นดูหยิ่งยโสมากๆ กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าเขามีแดดดี้ ตลอดทางกลับบ้าน เขาก็ได้แต่ทักทายผู้คนอย่างอ่อนหวานและกำลังไปรับวัจสาที่โรงเรียนสอนเต้นเด็กน้อยไม่ได้ไปหาหม่ามี๊ที่ห้องฝึกเต้น และกลับหาเธอเจอที่ดาดฟ้า“หม่ามี๊ วันนี้ลูกรักถูกคุณครูชมด้วย! เก่งไหม? เป็นเด็กดีหรือเปล่า?”พอเห็นหม่ามี๊ เด็กน้อยจึงวิ่งพุ่งไปกอด และทำท่าทางออดอ้อนมากๆวัจสาขยี้ผมนุ่มๆของลูกชายเบาๆเหมือนจะสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความในใจ ธัชชัยจึงเดินก้าวใหญ่ๆมา แล้วกอดสองแม่ลูกไว้“แค่ไม่ได้เจอหน้ากันครึ่งวัน ก็คิดถึงสามีขนาดนี้เลยหรอ?”วัจสานิ่งเงียบไปสักพัก กลับไม่ได้สนใจว่าธัชชัยแกล้งเธออยู่ผ่านไปสักพัก จึงเอ่ยปากพูดขึ้น “ธัชชัย วันนี้พี่ใหญ่คุณมาหาฉัน เขาบอกว่าตอนเช้าเขาได้จดทะเบียนสมรสกับกนิษฐาแล้ว……ดังนั้นตอนนี้กนิษฐาเป็นพี่สะใภ้ของคุณแล้ว”วัจสาเงยหน้าแล้วมองหน้าอันหล่อเหลาที่มีน้ำมีนวลของเขา“จดเร็วขนาดนี้เลยหรอ?” ธัชชัยหยีตาของเขาที่เหมือนลูกท้อ “นึกไม่ถึงว่าเธอจะไวขนาดนี้”“พี่คุณบอกให้คุณกับตะวันไปกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะว่าพี่สะใภ้คุณไม่ชอบทำอะไรเปิดเผยให้ใครรู้ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดงานแต่ง”วัจสาบอกคำพูดที่วรพลบอกเธอออกมา และบอกต่อให้ธัชชัยโดยไม่มีเปลี่ยนคำพูดเลยสักนิดผู้ชายคนนี้จึงก้มหน้าถาม “อึดอัดใจไหม?”“ฉันมีอะไรที่ต้องอึดอัดใจด้วย?” วัจสาจึงพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย เห็นทิวทัศน์ไกลๆที่เธอมองไม่ค่อยชัดเจน “ตอนที่คุณไป จำไว้ให้ดูแลตะวันดีๆ ถ้าเขาบาดเจ็บอะไรหน่อยๆ ฉันจะสู้กับคุณสุดแรงกำลังที่มีเลย!”แค่กำชับคำพูดนี้ ก็ทำให้วัจสาน้ำตาไหลพราก แค่เธอคนเดียวที่รู้ ตัวเองกับลูกเคยผ่านอะไรที่มันอันตรายและน่ากลัวมากๆ เหมือนแมวเก้าชีวิต และเกือบจะตายไปแล้วไม่ง่ายเลยที่จะรักษาชีวิตเด็กไว้ วัจสาก็ไม่ยอมให้เด็กน้อยต้องกลับไปเจออะไรที่มีอันตรายแบบนั้นอีก“ตะวันไม่ไป! ตะวันจะให้หม่ามี๊ไปด้วย ยัยแม่มดนั่น ผมไม่ยอมไปเจอหรอก!”ตะวันไม่ชอบกนิษฐา เพราะว่าเธอเคยต่อว่าหม่ามี๊ต่อหน้าเขา เขาจำได้หมด คนที่เคยรังแกหม่ามี๊ เขาไม่เคยปล่อยให้ลอยนวล!“ถุย เธอไม่ใช่ลุงสะใภ้ของผม นางผู้หญิงจิตใจอำมหิต ผมจะกำจัดเธอ!” เด็กน้อยตะโกนอย่างโหดเหี้ยมน้ำเสียงของวัจสาจึงเย็นชาขึ้น “ตะวัน อยากจะถูกลงโทษอีกใช่ไหม?”ตะวันดูไม่ออก แต่ธัชชัยกลับรู้สึกได้ ผู้หญิงคนนี้กำลังซ่อนความหวาดกลัวบางอย่างอยู่ธัชชัยกระซิบข้างหูเธอ “คุณไม่เชื่อใจสามีคุณหรอ?”“อดีตสามีต่างหาก”“อดีตสามีก็คือสามีไม่ใช่หรอ?” ธัชชัยตั้งใจลากเสียงยาว “เดี๋ยวก็ไปด้วยกันนี่แหละ”“ไม่ กลางคืนฉันนัดกับคนอื่นไว้”“ใคร?”“แวววัย เราไปดูหนังด้วยกัน”……จริงๆเธอกับแวววัยไม่ได้ไปดูหนังหรอก ก็แค่จะไปดูว่าวันนี้แวววัยไปตรวจร่างกายยังไงบ้างดีที่ทุกอย่างปกติไม่ง่ายเลยที่จะกล่อมแวววัยให้หลับไป จากนั้นก็มีเสียงที่กริ่งที่กดขึ้นถี่ๆไม่หยุดกลัวว่าจะทำให้แวววัยที่ตั้งครรภ์อยู่ตื่น ดังนั้นเธอเลยรีบไปเปิดประตูก่อนที่เปิดประตูก็แอบส่องก่อน กลับเป็นธัชชัยและตะวันมาหา ทั้งสองปลอดภัยดีพวกเขาจึงจะไปงานเลี้ยงกลับมา คิดว่าธัชชัยอยู่ กนิษฐาเลยไม่กล้าทำอะไรวัจสาคิดว่าลูกชายคงไม่ได้ถูกเอาเปรียบอะไร แต่ไม่รู้ว่าลับหลังจะโดนอะไรมาหรือเปล่าแค่คิดๆดูแล้ว หรือว่าตัวเองคิดมากไปเอง เพื่อลูกมิ้น กนิษฐาอาจจะกลับตัวกลับใจจริงๆก็ได้ อาจจะเป็นคนใหม่?“แวววัย……แวววัยรีบเปิดประตูเร็วๆ ผมรู้ว่าหม่ามี๊อยู่ข้างใน! น้าซ่อนหม่ามี๊ไว้ไม่อยู่หรอก!”ตอนนี้ไม่เปิดประตูก็ไม่ได้ ตะวันใกล้จะพังประตูเข้ามาแล้ว คงจะไม่ดีถ้าแวววัยตื่น“ทำไมมาที่นี่ล่ะ? ไม่ได้บอกให้คุณพาตะวันเข้านอนหรอ?”“เพราะว่าบนเตียงไม่มีหม่ามี๊ ฉะนั้นลูกเลยนอนไม่หลับ!” เด็กน้อยกอดเอวของวัจสาไว้ “เราได้คุยกันแล้ว ถ้าหม่ามี๊ไม่กลับไป งั้นเราก็จะอยู่ที่บ้านน้าแวววัยด้วยกัน”วัจสาไม่อยากให้ธัชชัยรู้ว่าแวววัยท้อง ถ้าเขารู้งั้นก็แปลกว่าโสธรต้องรู้ และหลังจากโสธรรู้……วัจสาจึงอดคิดถึงคำพูดของแวววัยไม่ได้ ถ้าเธอให้โสธรรู้เรื่องนี้ งั้นแวววัยจะตายต่อหน้าเธอวัจสาจะทนเห็นเรื่องแบบนี้เกิดได้ยังไง?เด็กน้อยจึงพูดขึ้น และยื่นหน้าเข้าไปดูด้วย “ทำไมน้าแวววัยไม่มาหาผม? หรือว่าหลับไปแล้ว?”“ตะวันอย่าหาน้าเลย น้าแวววัยไม่สบายเลยหลับก่อน ผมอย่าไปรบกวนน้านะ เข้าใจไหม?”เห็นลูกชายทำหน้าตาแปลกใจและกำลังจะเข้าไปหาแวววัย วัจสาจึงจับเสื้อของลูกไว้“น้าทำไมถึงไม่สบาย? ผมจะเข้าไปดูน้า!”สุดท้ายวัจสาก็รั้งเด็กไว้ไม่อยู่ กลัวว่าจะทำให้เธอตื่น เลยรีบวิ่งตามไปธัชชัยยังคงเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่เข้าไป และนั่งรอตรงโซฟาห้องรับแขกแต่กลับเห็นเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะแล้วเปิดดู…..นี่เป็นผลตรวจครรภ์ ดูจากข้างบน อายุครรภ์สิบสามสัปดาห์แล้ว ก็น่าจะสามเดือนคนไข้ชื่อแวววัย งั้นแวววัยก็ถูกโสธร……มันเรื่องของเมื่อไหร่?ไอ้โสธรมันเก่งจริงๆเลย? แค่ครั้งเดียว…..ก็ติดแล้ว?แต่ว่าแวววัยคิดอะไรอยู่? ดูๆแล้วคงไม่อยากจะเอาเด็กออก แต่ว่าเธอท้องขึ้นเพราะถูกปล้ำ หรือว่าแวววัยอยากจะพาลูกไปแต่งงานใหม่ในอนาคตแบบนี้?ธัชชัยไม่เข้าใจว่าแวววัยคิดอะไรอยู่และวัจสาจึงพาลูกออกจากห้องนอนได้สักทีพอเห็นธัชชัยที่ถือเอกสารไว้ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในใจจึงหยุดชะงักไป พวกเขามาอย่างกะทันหันเกินไป วัจสาเลยไม่ทันซ่อนเอกสารไว้ตอนนี้คิดๆดู ก็คงต้องพูดความจริงแล้ววัจสาได้ส่งธัชชัยและตะวันลงจากชั้นบน หลังจากที่ลูกเข้าไปในรถ จึงพูดกับธัชชัย“ธัชชัย……เรื่องนี้ อย่าให้ใครรู้ เพราะว่าเธอรู้สึกว่าต้องโทษตัวเอง……”วัจสารู้สึกพวกเธอล้วนเป็นคนที่น่าสงสาร ดังนั้นเธอเลยเข้าใจความรู้สึกของแวววัยธัชชัยแค่ถามคำๆเดียว “เด็กเป็นของโสธร?”วัจสานิ่งเงียบ ถือว่าตอบกลับด้วยวิธีนิ่งเฉย