วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 824 เส้นทางในการตามจีบภรรยา
ตอนที่ 824 เส้นทางในการตามจีบภรรยา
"อย่าพูดคำว่าหย่ากับผม คุณพูดคำนี้ทีไรก็ทำให้ผมปวดหัว ปวดใจ ปวดไปหมดทั้งตัว!”
ธัชชัยพูดพลางเอามือจับที่หน้าอกของตนเอง“เมื่อก่อนตอนที่คุณอยู่ข้างๆผม ผมกลับไม่เห็นค่าของคุณ แล้วยังคอยรังแกคุณอีก…..ตอนนี้ผมเสียคุณไปแล้ว ผมพึ่งรู้ตัวว่าคุณมีค่ากับผมมาก ตอนนี้ผมไม่สามารถทำใจให้นิ่งได้เลย"
ธัชชัยเงียบไปครู่หนึ่ง "มีเพียงแค่ตอนนี้ ตอนที่ผมอุ้มลูกแล้วมองหน้าคุณ ผมถึงจะรู้สึกจิตใจสงบ"
เขาพูด……โดยแทบไม่กระพริบตา
"ช่างเถอะค่ะ คุณธัชชัย คุณคิดว่าฉันยังเป็นวัจสาคนเดิม ผู้หญิงที่โง่ๆคนนั้นอยู่อีกหรอคะ?"
แววตาของวัจสาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง เธอมองไปที่ธัชชัย แล้วอุ้มลูกชายกลับมา "คุณก็ดื่มด่ำกับอารมณ์ของคุณที่นี่ไปนะคะ!ฉันกับลูกจะกลับไปกินข้าวก่อน!”
บอกว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงโง่ๆคนนั้น!แต่กลับไม่เคยรับรู้ในความรู้สึกที่เขาให้!
ตอนนี้เธอน่าจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ตกหลุมรักเขาแล้วก็เท่านั้น ดูท่าตนคงต้องทำบางอย่าง จะปล่อยให้ทุกอย่างหยุดอยู่แค่ตรงนี้ไม่ได้ ต้องไปให้ถึงหัวใจของเธอ
ตอนแรกวัจสาจะพาลูกชายขึ้นรถเมลล์ แต่ธัชชัยกลับเดินตามเธอมาไม่หยุด เธอก็เลยต้องโบกแท็กซี่
มองดูแดดดี๊ของตนเองขับรถตามแท็กซี่ที่ตนขึ้นมานั้น เด็กน้อยก็ดีใจแล้วโบกมือให้เขาไปมา เหมือนพอใจกับการที่แดดดี๊คอยตามตื้อม๊ามี๊
นี่สิถึงเป็นสิ่งที่แดดดี๊ควรจะทำ!
"ม๊ามี๊ครับ ม๊ามี๊ทำงานหนักงานหนักมาก แล้วยังนั่งรถแท็กซี่อีก มันจะเป็นการสิ้นเปลืองไหมครับ ทำไมเราไม่นั่งรถของแดดดี๊ธัชชัยล่ะครับ? อย่าสิ้นเปลืองเงินเลยครับ"
เด็กน้อยเริ่มอ้อน เขาทำน้ำเสียงถอนหายใจ
ถูกลูกชายพูดแบบนี้ วัจสามองไปยังมิตเตอร์ของแท็กซี่ที่ขึ้นไม่หยุด หัวใจของเธอก็เต้นตามไปด้วย
"เอ๊ะ? ทำไมจู่ๆแดดดี๊ถึงเลี้ยวล่ะ?"
เด็กน้อยอุทานเสียงเบา วัจสาหันไปมองตามเสียงนั้น ก็เห็นว่ารถของธัชชัยเลี้ยวไปแล้ว
"หึ ไม่มีประโยนชน์เลยจริงๆ ตามแค่นี้ก็ไม่ตามแล้ว เขายังอยากตามภรรยากับลูกชายกลับไปอยู่รึเปล่า?"
เมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ วัจสาก็รู้สึกบีบหัวใจขึ้นมา
เธอรู้ดีว่าธัชชัยไม่ได้มีความอดทนกับตนเองมากมายเท่าไหร่ คนที่อยู่เหนือทุกคนอย่างเขาจะยอมลดตัวมาตามตื้อตนกับลูกได้ยังไง? นี่มันฝันกลางวันชัดๆ"
"ตะวัน อย่าพูดแบบนี้สิครับ ม๊ามี๊กับเขาเราหย่ากันแล้ว เขาไม่มีความจำเป็นที่ต้องตามตื้อเรา"
วัจสากลัวว่าลูกชายจะผิดหวัง จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที "คืนนี้อยากกินอะไรครับ? ม๊ามี๊ทำกุ้งม้วนที่เราชอบกินที่สุดให้ดีไหมครับ?"
"ผู้ชายใจร้ายคนนั้นไม่มีความอดทนเลยสักนิด ผมก็จะไม่สนใจเขาเรา!งอลแล้ว!”
เด็กน้อยหงุดหงิด ไม่ยอมตอบคำถามของวัจสา แล้วหันหน้ากลับมาไม่หันกลับไปอีกเขามองออกว่าวัจสาก็คงจะเสียใจเหมือนกัน……วัจสาที่กลับถึงบ้านตระกูลเดิมขุนทดเพราะลูกชายได้รับบาดเจ็บตรงหัวเข่า อีกทั้งแววตาเรียบเฉยของวราลี ทำให้เธอกล่าวทักทายสั้นๆ แล้วอุ้มลูกขึ้นไปชั้นบน"ตะวัน เรานั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือไปก่อนนะ ม๊ามี๊ลงไปทำกุ้งม้วนให้ เดี๋ยวจะรีบขึ้นมา โอเคไหมครับ?"เด็กน้อยเบ้ปาก“ไม่ดีครับ ผมจะนั่งกินข้าวบนโต๊ะกินข้าว ทำไมเราต้องมานั่งหลบๆซ่อนๆด้วย?""ไม่ได้เรียกว่าหลบๆซ่อนๆนะ ม๊ามี๊จะทำของอร่อยให้เรากินคนเดียว อร่อยกว่าอาหารบนโต๊ะอาหารเสียอีก!”ตะวันพยายามเกลี้ยมกล่อมให้ลูกชายกินข้าวบนห้อง"ไว้รอม๊ามี๊มีเงินมากพอ เราจะย้ายออกไปนะครับ"วัจสาไม่อยากให้ลูกชายของตนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ต้องถูกสายตาดูถูก แต่เธอก็ไม่สามารถทิ้งลูกให้อยู่กับธัชชัยได้ ถ้าลูกชายไม่ได้อยู่กับตนเอง แล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมเด็กน้อยกระพริบตาปริบๆ “เราจะย้ายไปอยู่กับแดดดี๊ใจร้ายหรอครับ?"วัจสาส่ายหน้า“ไม่ใช่ครับ เราจะอยู่กันสองคนแม่ลูก""เฮ้อ……" เด็กน้อยถอนหายใจเสียงยาว แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะวันนี้เขาผิดหวังกับสิ่งที่แดดดี๊ทำมาก สามารถไล่ออกไปจากการแข่งขันได้เลยทีเดียว!มองดูลูกชายที่ก้มหน้าก้มตาด้วยความผิดหวังนั้น วัจสาเองก็ไม่สบายใจ แต่ตอนนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเวลามื้อค่ำของตระกูลเดิมขุนทด ธัชชัยที่เปลี่ยนชุดใหม่ปรากฎตัวในมื้ออาหารค่ำของทุกคนแต่เขากลับไม่เห็นลูกชายและภรรยาของตนในมือของเขามีช่อดอกไม้สด บวกกับหน้าตาที่หล่อของธัชชัยจนไม่มีใครสามารถปฏิเสธเขาได้ จึงทำให้เขาดูเท่ห์และมีเสน่ห์มากเขาเป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบคนหนึ่งไม่ว่าเขาอยากจะเปลี่ยนเป็นยังไง เขาก็สามารถเปลี่ยนได้ในทันที และเพราะเขาบาดเจ็บอยู่จึงทำให้หน้าของเขาซีดขาว แต่นั่นกลับทำให้เขาดูอบอุ่นขึ้นมา"ธัชชัย?" เมื่อเห็นคุณชายสองของตระกูลศรีทอง พี่ใหญ่ในธุรกิจเมืองS ปรากฎตัวอยู่ในบ้านของตน ปยุตนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต้อนรับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร“ ยินดีต้อนรับครับประธานธัชชัย !”"ประธานธัชชัย? อย่าเรียกห่างเหินแบบนี้สิครับ!หลานเขยคนนี้คงรับไว้ไม่ได้ครับ" นี่เป็นครั้งแรกที่ธัชชัยยอมถ่อมตนต่อหน้าปยุตทำให้ปยุตถึงกับตกใจเล็กน้อย "จริงด้วยๆ ดูความจำผมสิ คุณคือสามีของวัจสา ก็ต้องเป็นหลานเขยของผม!รีบนั่งลง แล้วมากินข้าวด้วยกันครับ!"ธัชชัยมองไปรอบๆโต๊ะอาหาร แล้วถามขึ้น“วัจสากับตะวันละครับ? คุณลุงคงไม่คิดว่าภรรยากับลูกชายของผมไม่คู่ควรในการร่วมประทานอาหารค่ำด้วยหรอกใช่ไหมครับ?""จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ? ดูประธานธัชชัยพูดเข้า วัจสาคือหลานสาวแท้ๆของผม ลูกชายของเธอก็คือหลานแท้ๆของผม!ผมรักพวกเขามากกว่าลูกและหลานแท้ๆของตนเองเสียอีก!"ปยุตพูดขึ้น"อ่อครับ แบบนี้นี่เอง ถ้าใครทำให้ภรรยากับลูกของผมต้องลำบาก ผมจะไม่ให้พวกมันตายดีแน่นอนครับ" ธัชชัยพูดด้วยเสียงเรียบเฉย"รสริน ยังนิ่งอยู่ทำไม? ไปตามพี่วัจสาลงมากินข้าวสิ!ตะวันหัวเข่าถลอก เราช่วยพี่วัจสาทำแผลให้หลานด้วยสิ!"ปยุตพูดขึ้น เพื่อให้ธัชชัยรู้สึกว่าตนรักและเป็นห่วงวัจสากับลูกรสรินหันไปมองช่อดอกไม้ในมือของธัชชัย แล้วพูดขึ้น“หย่ากันแล้วไม่ใช่หรอคะ? เรียกภรรยาเก่าตนเองแบบนี้คงไม่ควรเท่าไหร่?""ภรรยาเก่าก็คือภรรยา !" ธัชชัยตอบกลับปยุตจึงพูดเร่งรสรินอีกหนึ่งครั้ง “รสริน บอกให้ไปตามวัจสาก็รีบไปตามมาสิ!จะพูดมากทำไม!""นี่ อย่าโมโหเลยค่ะ!ให้หลานเขยเห็นเรื่องหน้าอายแล้ว เดี๋ยวป้าไปตามเอง!"วราลีบอกให้ปยุตเงียบลง แล้วไปตามวัจสาลงมาแทนลูกสาวของตนเอง"เอ๊ะ ม๊ามี๊ครับ เหมือนแดดดี๊ใจร้ายกลับมาแล้วครับ!”เด็กน้อยเป็นเด็กที่ฉลาด เขาได้ยินเสียงของธัชชัยดังขึ้น จึงรีบวิ่งลงจากเตียงแล้วไปเปิดประตู โดยไม่สนใจขาที่เจ็บของตนเอง"ตะวัน!”วัจสาเรียกลูกชายของตน แล้วอุ้มตะวันเอาไว้ "ดึกขนาดนี้แล้ว แดดดี๊ใจร้ายของเราจะมาได้ยังไงกันครับ? ขึ้นไปนอนเถอะ!”"ก็อกๆๆ……""วัจสา นอนรึยัง? ธัชชัยมารอเจอเธอกับลูกอยู่ชั้นล่าง รีบไปเถอะ ไม่อย่างนั้นลุงของเธอจะโมโหเอาได้!”คุณป้าวราลีเคาะประตูแล้วพูดขึ้น หมายความว่าธัชชัยมาที่บ้านตระกูลเดิมขุนทดจริงๆ"เย้ แดดดี๊มาจริงๆด้วย!”เด็กน้อยรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง "แดดดี๊ใจร้ายไม่ได้ทิ้งผมกับม๊ามี๊จริงๆด้วย เขาคงไปซื้อดอกไม้มาให้ม๊ามี๊แน่ๆเลยครับ!”เมื่อเห็นลูกชายเปิดประตูห้องแล้วเดินลงไปนั้น เธอกลับนอนอยู่บนเตียง"ตะวัน พ่อของเรามาหาเราแล้ว รีบไปหาพ่อสิ!”เมื่อเห็นเด็กน้อยวิ่งออกมา วลารีก็บอกกับเด็กน้อย แต่เธอกลับไม่เห็นวัจสา"วัจสา ทำไมยังนอนอยู่บนเตียง? ธัชชัยแทบจะพังบ้านแล้ว เขาบอกว่าคุณลุงของเธอทำไม่ดีกับเธอสองคนแม่ลูก!”"คุณป้าคะ คุณป้าพาตะวันลงไปชั้นล่างเถอะค่ะ วันนี้หนูเหนื่อยไม่อยากลงไป"วัจสาไม่อยากเห็นหน้าธัชชัยเพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่า หัวใจของเธอไม่อยากเจอเขา หรือศักดิ์ศรีค้ำคอจึงไม่อยากเจอเขา"วัจสา รีบลงไปเถอะ ไม่อย่างนั้นธัชชัยจะทำให้คุณลุงลำบากเอา!การหย่าของเธอทำให้ตระกูลเดิมขุนทดอยู่กันอย่างไม่สงบเลยจริงๆ!”วราลีเมื่อเห็นวัจสาเอาแต่นอนอยู่บนเตียงจนบ่นเธอไม่หยุด"พอได้แล้วครับ แม่มดแก่ อย่าบ่นม๊ามี๊ของผม!ผมลงไปกับคุณตอนนี้ยังไม่พอใจอีกหรือครับ? ถ้ายังดุม๊ามี๊ของผมอีก ผมจะให้แดดดี๊จัดการคุณเป็นคนแรก!"เด็กน้อยบอกกับวราลี ทำให้เธอหยุดพูดห้องรับแขกชั้นล่าง คนในบ้านล้วนเกรงใจธัชชัย พวกเขาคอยเอาน้ำและผลไม้มาให้เขากิน ทำกับเขาเหมือนเป็นสิ่งศักดิ์สิทธ์เอาไว้บูชา"แดดดี๊ใจร้าย ทำไมพึ่งมาครับ!ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ว่าเป็นพ่อของผม ผมจะไล่คุณออกจากการแข่งขันทันทีเลย!"เด็กน้อยลงไปชั้นล่างแล้วหันไปพูดกับธัชชัยที่มาช้าธัชชัยย่อตัวลง แล้วอุ้มเด็กน้อยเอาไว้"แดดดี๊เปลี่ยนตัวเองให้หล่อแล้วค่อยมาเจอตะวันไงครับ!อยากจะมาตามตื้อม๊ามี๊ให้ม๊ามี๊ยอมใจอ่อนให้ได้!""สายไปแล้วครับ!ม๊ามี๊ไม่อยากเจอแดดดี๊แล้ว!"เมื่อได้ยินเด็กน้อยพูดแบบนั้น ธัชชัยก็มองไปด้านหลังของเขา แต่ก็ไม่เห็นวัจสาจริงๆด้วยวัจสานอนอยู่บนเตียงแล้วอ่านนิทานของลูกชายอันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากอ่าน เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่รู้จะทำอะไรก็เท่านั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง วัจสารีบลุกขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง"ตะวัน?"ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันเป็นตะวันอย่างแน่นอน แต่เธอก็ถามไปแบบนั้น ผ่านไปพักหนึ่งก็ไม่มีเสียงตอบรับ วัจสาครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วเดินไปเปิดประตูเธอเห็นธัชชัยยืนคาบดอกกุหลาบหนึ่งดอก ตรงด้านนอกประตูแล้วพิงตัวตรงข้างๆประตู เหมือนกำลังจะจีบผู้หญิงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าวินาทีที่เห็นธัชชัยนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงอีกครั้ง