วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 742 แยกพ่อแม่ลูก
ตอนที่ 742 แยกพ่อแม่ลูก
“อย่าแตะต้องเธอ! ” ธัชชัยวิ่งเขาประตูรั้วใน, สิบสองถือรีโมรึเปล่าคอนโทรลไว้ในมือแต่ตอนนี้เขาไม่ว่างดังนั้นครั้งนี้ธัชชัยจึงรอดจากการถูกไฟฟ้าช็อต
“แม่งเอ๊ย ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ! ” ธัชชัยเหมือนกับสิงโตที่กำลังบ้าคลั่งที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้รั้วเหล็กแยกออกจากกันซึ่งมันไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย
กุญแจมือเคาะอยู่กับรั้วเหล็กไม่หยุดทำให้เกิดเสียงดังน่ารำคาญ
เลือดบนปากธัชชัยก็ไหลล้นไปยันอกทำให้เสื้อเชิ๊ตขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง
แต่ในที่สุดเขาก็ได้แต่มองสิบสองพาหญิงสาวออกไป
เขามองไปที่อำเภอพัดรัก, สายตาของธัชชัยมีแต่ความเกลียดชังอย่างรุนแรงที่ระเบิดออกมา
ขณะเดียวกันอำเภอพัดรักก็จ้องในตาสีแดงของธัชชัย, ราวกับอยากจะถลกหนังหน้านี้กับผู้หญิงคนนั้นที่เหมือนกันมากด้วยมือของตนเอง
เท้าเล็กๆ ของเด็กน้อยที่กำลังสั่นเทาอยู่ในห้องน้ำ ตอนแรกเขาคิดว่าจะแกล้งแปดแต่ไม่นึกว่าจะแกล้งครอบครัวเขา
เขานั่งอยู่บนชักโครกอยู่นานไม่ยอมออกไปเหมือนกับว่าจะช่วยให้หม่าม๊าได้คุยเรื่องส่วนตัวกับพ่อได้นานขึ้นหน่อย. ถ้าเป็นอย่างงั้นหม่าม๊าอาจจะให้อภัยพ่อก็ได้เพียงแต่ว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ตนเอง
ซึ่งเด็กน้อยไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นกำลังโดนตลบหลัง
แปดตั้งใจเปิดก๊อกน้ำเพื่อกลบเสียงประตูสิบสองเปิดและปิดไป
แต่ว่าเด็กน้อยเหมือนจะได้ยิน
“แปด คุณได้ยินเสียงนั่นมั้ย? พ่อบุญธรรมกับสิบสองกลับมาแล้วใช่มั้ย? ”เด็กน้อยกระโดดลงจากชักโครกตามสัญชาตญาณ ถ้าเกิดว่าพ่อบุญธรรมกลับมาแล้วนั่นก็ไม่ใช่เรื่องดีแล้วสิ!“มีเหรอ? แกฟังผิดแล้วฉันยังไม่ได้ยินอะไรเลย” แปดโกหก“ไม่จริง! มันต้องใช้แน่! เสียงก็ไม่ถูกแล้ว! ” เด็กน้อยรีบหยิบกางเกงเตรียมจะพุ่งออกไป….. แต่จู่ๆ ก็ถูกแปดรวบกอดเอาไว้“แกจะวิ่งไปไหน? อึยังไม่ได้เช็ดเลยนะ! ” แปดไม่อยากให้เด็กน้อยออกไปเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยอายุแค่5ขวบต้องเจอกับฉากที่โหดร้ายแต่ด้วยIQอย่างเด็กน้อยเมื่อแปดยิ่งทำกับเขาอย่างนี้เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าวัจสาหม่าม๊าของเขามีเรื่องแล้วแต่ทันทีที่เขาพอจะขยับมือได้เขาไม่มีทางมาร้องแน่ดังนั้นเขาจึงกัดไปที่จมูกโด่งๆ ของแปดอย่างแรงแต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่เจ็บก็กัดไปที่ปากอีกทีทีนี้เขาก็เห็นเลือดไหลออกมา“ไอ้เด็กโง่นี่ จะเอาจริงเหรอ? ”แปดก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะจับเด็กน้อยวางไว้ที่พื้นที่จริงเขาอยากจะทำให้ล้มด้วยซ้ำ. เด็กน้อยที่ได้อิสระอีกครั้งก็จะรีบพุ่งตัวลงไปยังห้องใต้ดินแต่ก็ต้องตกใจว่าประตูรั้วเหล็กนั่นถูกล็อกไว้เด็กน้อยเดินไปข้างหน้าแล้วทุบมันสองสามที “หม่าม๊าหม่าม๊า! อยู่ข้างในรึเปล่า? ”แปดลูบจมูกและปากที่แสนโชคร้ายของตัวเองแล้วก็เดินออกไล่ไปตามเด็กน้อย“แปด คุณรีบเปิดประตูเลยนะ! รีบหน่อยสิ! ”เด็กน้อยรีบพุ่งไปยังข้างบนพร้อมกับลากแปดให้เดินไปตามทิศทางประตูนี้ที่จริงเป็นประตูคู่หยินหยางที่เด็กน้อยเห็นเป็นประตูที่1ที่ใช้เพื่อตบตาคน ส่วนอีกบานหนึ่งก็จะเป็นผนังถ้าเกิดว่าประตูถูกปิดขึ้นมาก็จะเท่ากับว่าห้องใต้ดินถูกปิดตายแต่ก่อนเมื่อยามที่เด็กน้อยเบื่อๆ ว่างๆ ก็เคยศึกษาเกี่ยวกับประตูบานนี้มาบ้างแต่ด้วยIQและทักษะของเขาทำให้เขายังไม่เข้าใจแต่ว่าในเมื่อประตูปิดนั่นก็แสดงว่าพ่อบุญธรรมพวกเขากลับมาแล้วโดยธรรมชาติแล้วแปดไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของพ่อบุญธรรมอำเภอพัดรัก ทำได้แค่เพียงยักไหล่ไปอย่างทำอะไรไม่ได้“แปด ฉันสั่งให้คุณเปิดประตู! ได้ยินมั้ย? ”เด็กน้อยเหมือนกับเป็นสิงโตตัวเล็กๆ ที่กำลังโกรธ ทั้งตะโกนทั้งวนไปรอบๆ แปดเพื่อหากุญแจแต่น่าเสียดายที่เขาแตะไม่โดนอะไรเลยเพราะมันเป็นแบบสแกนม่านตาจึงต้องใช้เพียงแค่ดวงตาเท่านั้นไม่ต้องใช้กุญแจ“แปด ผมจะเตือนคุณนะว่าถ้าคุณไม่ยอมเปิดประตูหล่ะก็ ผมจะฟ้องพ่อบุญธรรมว่าคุณรังแกผม! เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็เตรียมตัวโดนแส้ฟาดแน่! ”“งั้นฉันก็เลือกที่จะโดนแส้ละกัน! ” แปดไม่สนใจยังไงก็โน้มน้าวไม่ได้แปดที่เมื่อกี้นั่งอยู่กับเด็กน้อยในห้องน้ำได้ยินเสียงประตูเปิดดังชัดเจนแล้วก็ด้านในมีคนออกมา แต่ว่าในห้องนั่งเล่นกลับไม่มีร่างอำเภอพัดรักกับสิบสอง“แปดนายหยิ่งได้มากที่สุดก็ตอนช่วงเวลาน้อยๆ นี่แหละ รอพ่อบุญธรรมกลับมาก่อนเถอะนายก็จะรู้ว่ามันผิด! ”เด็กน้อยทั้งโกรธทั้งอายที่แปดไม่ฟังคำข่มขู่ของตนเองจึงกัดลงไปที่ข้อมือเขาอีกครั้งแต่ในเวลานั้นเองเสียงที่มันหนักๆ ก็ดังขึ้นมาประตูที่อยู่ด้านหน้าเปิดออกแล้ว ด้านหน้าคืออำเภอพัดรักที่มีความโกรธอยู่การที่เห็นอำเภอพัดรักออกมาจากประตูห้องใต้ดินทำให้เด็กน้อยตื่นตระหนก, สิ่งที่เกิดขึ้นกับหม่าม๊าที่เข้าไปข้างข้างในพ่อบุญธรรมก็จะรู้ นี่มันจะดีใช่มั้ย?เด็กน้อยไม่สนใจไม่คำนึงถึงสิ่งใดๆ ทั้งนั้นเข้าไปเจอหม่าม๊าก่อนค่อยว่ากัน ดังนั้นเขาจึงพยายามวิ่งเข้าไปในประตูบานนั้นแต่น่าเสียดายที่ประตูนั้นจู่ๆก็ถูกปิดอย่างแน่นหนาเปิดยังไงก็ไม่เปิดไม่ออก“พ่อบุญธรรม คุณเปิดประตูเถอะ หม่าม๊าผมอยู่ในนั้นนะ! ”“มีเหรอ? ทำไมฉันไม่เห็นเลยหล่ะ? ” อำเภอพัดรักก้มตัวลงและอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา“เอ๋ หม่าม๊าไม่อยู่ข้างในเหรอ? ” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย“นายคิดว่าฉันจำเป็นต้องโกหกนายด้วยเหรอ? ” อำเภอพัดรักยื่นมือไปเช็ดน้ำลายที่อยู่ตรงมุมปากของเด็กน้อย “ดูตัวเองสิเนี้ยเด็กน้อยว่าเป็นยังไง? คนที่ไม่รู้เนี่ยเขาจะหาว่าฉันอำเภอพัดรักเลี้ยงหมาเป็นลูกชายนะเนี้ย! ”เด็กน้อยไม่สนใจอีกแล้วว่าจะเป็นหมาอะไร ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่าหม่ามี๊วัจสาไปอยู่ที่ไหน มีอันตรายรึเปล่า“พ่อบุญธรรมช่วยเปิดประตูให้สิบห้าดูหน่อยสิ สิบห้าไม่สบายใจเลย” ปกติเด็กน้อยก็ปฏิบัติกับทุกคนอย่างไม่กลัวอะไรแบบนี้ แต่ในสายตาอำเภอพัดรักเขาก็มีแต่ความน่าเอ็นดู